Το κόμμα της αποχής

Το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να επιβιώσει του τρίτου μνημονίου, μετατρέποντας το ΣΥΡΙΖΑ σε δικό του κόμμα κεντροαριστερής πλέον λογικής, είναι εντυπωσιακό. Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι όμως το ποσοστό των ψηφοφόρων (και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ) που απλά δεν πήγε στην κάλπη. Το πρώτο κόμμα είναι η αποχή και αυτό πια δεν είναι κλισέ.

Πάνω από τέσσερα εκατομμύρια πολίτες δήλωσαν με την αποχή ότι δεν τους εκφράζει πια η συμμετοχή σε ένα εκλογικό παιχνίδι που μοιάζει “στημένο” δεδομένου πως ό,τι και να ψήφιζαν, μνημόνιο θα έβγαινε. Ότι δε θεωρούν κανέναν από το πολιτικό προσωπικό της χώρας ικανό να αλλάξει κάτι στη ζωή τους. Ότι πολύ απλά δεν αντέχουν οικονομικά να τρέχουν κάθε τόσο για να διαλέξουν ποιος από τους δύο θα εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο.

Το “κόμμα της αποχής” δεν είναι βεβαίως ομοιογενές, καθώς πρόκειται για μία τάση που αυξάνεται σταθερά τα τελευταία μνημονιακά χρόνια. Αυτή τη φορά όμως η αυξημένη κατά δέκα μονάδες αποχή είναι σαφές πως προήλθε από απογοήτευση: Μουδιασμένη η ελληνική κοινωνία από το τρίτο μνημόνιο μετά από μήνες προσδοκιών, μοιάζει να μην έχει χωνέψει ακόμη το τι συνέβη και να μην έχει επιλέξει ακόμη πως θα τοποθετηθεί η ίδια απέναντι σε αυτό.

Σε απόλυτους αριθμούς με ενσωματωμένο το 89,49% της επικράτειας, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε 526.013 και η ΝΔ 362.156 λιγότερες ψήφους από τον Ιανουάριο. Ξεκινούσαν βέβαια από διαφορετική βάση και ενώ εν τω μεταξύ μετά τον Ιανουάριο και μέχρι την προκήρυξη των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου, ο ΣΥΡΙΖΑ κάλπαζε και η ΝΔ είχε φτάσει σε δημοσκοπικό ναδίρ.

Στην τελική ευθεία όμως ο Τσίπρας κατάφερε με το επιχείρημα της “ακροδεξιάς του Σαμαρά” και της ταύτισης της ΝΔ με την Ευρώπη της λιτότητας, να συσπειρώσει μέρος των ψηφοφόρων του Ιανουαρίου ικανό να του δώσει μία πεντακάθαρη νίκη και όχι μόνο αριθμητική: Όλα του τα σχέδια πέτυχαν. Έγινε ακόμη και το θαύμα εισόδου στη Βουλή των ΑΝΕΛ, που τον έβγαλαν από τη δύσκολη θέση να διαπραγματεύεται με τους 53 ότι εφόσον θα του έφταναν τα “κουκιά” με το ΠΑΣΟΚ δε θα έβαζε στην κυβέρνηση το Ποτάμι.

Παραμένει ωστόσο πρωθυπουργός του 17% του εκλογικού σώματος. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι ένας δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός, αφού στο κάτω κάτω στη Δημοκρατία τις αποφάσεις τις παίρνουν αυτοί που συμμετέχουν και όχι όσοι επιλέγουν να απέχουν.

Η ΝΔ εν τω μεταξύ παρά την εικόνα συσπείρωσης δεν κατάφερε να κάνει την ανατροπή. Οι προσδοκίες που είχαν δημιουργήσει οι δημοσκοπήσεις (οι οποίες για άλλη μια φορά έπεσαν έξω) για περίπου ισοπαλία διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Ως επιβεβαίωση του ότι η ΝΔ ως πολιτικός φορέας κατάφερε να διατηρήσει μία συμπαγή βάση, είναι όμως και εκείνη μακριά από την κοινωνία, η οποία παρατηρεί εξ αποστάσεως τα τεκταινόμενα στην πολιτική σκηνή, αισθανόμενη ότι δεν την αφορούν.

Λιγότερες ψήφους από τον Ιανουάριο πήραν και όλα τα μικρότερα κόμματα, πλην της Ένωσης Κεντρώων που για αυτό κατάφερε τελικά να μπει στη Βουλή μετά από χρόνια προσπαθειών του Βασίλη Λεβέντη. Η Χρυσή Αυγή περιορίστηκε στο ρόλο του μικρού κόμματος- εκφραστή ενός περιορισμένου αλλά “σκληρού πυρήνα” ψηφοφόρων, χάνοντας 40.000 ψήφους. Σχεδόν 180.000 ψηφοφόρους έχασε και το Ποτάμι, που δεν πλησίασε καν το στόχο του 10%.

Το μόνο κόμμα που αύξησε τους “ψηφοφόρους” του ήταν η αποχή. Και αυτό πρέπει να προβληματίσει και τους ίδιους τους ψηφοφόρους, αλλά και τα πολιτικά κόμματα, αν στοιχειωδώς ενδιαφέρονται να αφουγκραστούν την ελληνική κοινωνία.

*Η Βίκυ Σαμαρά, είναι επικεφαλής του πολιτικού τμήματος του NEWS 247