Να πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις καταστροφές των καταληψιών

Προκειμένου να κατανοηθεί σε βάθος η έννοια των καταλήψεων, πέρα από το στερεότυπο της δαιμονοποίησης, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην Ευρώπη της δεκαετίας του ’70. Τότε, που μετά το Μάη του ’68, αρχίζει να διαμορφώνεται ένα κοινωνικοπολιτικό κίνημα ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Ο κατά βάση αριστερός ριζοσπαστισμός του κινήματος, επηρεασμένος από τις ελευθεριακές αρχές του αναρχισμού, έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τη συστημική Αριστερά. Κατ’ αρχάς λοιπόν οι καταληψίες, στη δική τους λογική θεώρηση, στρέφονται κατά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ(όχι κατά του ΣΥΡΙΖΑ) γιατί πιστεύουν ότι εκφράζει όλα αυτά τα οποία πριν από μερικούς μήνες αμφισβητούσαν(μαζί με πολλά στελέχη του που σήμερα κατέχουν υπουργικές θέσεις) τις σχέσεις εξουσίας που διέπουν το καπιταλιστικό σύστημα.

Η σύγκρουση του ΣΥΡΙΖΑ με την κυβέρνηση θα είναι αναπόφευκτη. Και σ’ αυτό το πλαίσιο η στοχοποίηση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, δεν είναι παρά μια προειδοποίηση προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού και τους στενούς συνεργάτες του. Υπό μια έννοια είναι το πρώτο επεισόδιο μιας σειράς επεισοδίων που αναμένεται να ακολουθήσουν. Κι αυτό γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ- η οποία τα προηγούμενα χρόνια υιοθέτησε τις μεθόδους και τις πρακτικές αυτού του κινήματος- έχει καταστήσει σαφές εντός των κομματικών οργάνων ότι δεν είναι διατεθειμένη να συνεχίσει να παρέχει πολιτική κάλυψη σε έκνομες πρωτοβουλίες και δράσεις. Ωστόσο το πρόβλημα είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας καθώς κι ένας υπολογίσιμος αριθμός στελεχών-προεξάρχουσας της τάσης των “53”- ευθέως εκδηλώνουν τη διαφοροποίηση τους έναντι των επιχειρήσεων εκκένωσης των κατειλημμένων κτιρίων.

Πέραν πάσης αμφιβολίας το “Ουδέν σχόλιον” του Μεγάρου Μαξίμου επιβεβαιώνει την αμηχανία του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος. Η ευθεία αμφισβήτηση της “κυβερνώσας” Αριστεράς, και μάλιστα από την ισχυρότερη εσωκομματική τάση των “53”, δημιουργεί ρήγμα στις σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ- Κυβέρνησης, αφού η αντιμετώπιση των καταληψιών δεν συνάδει με τη ριζοσπαστική αντίληψη ενός χώρου που κατά κύριο λόγο εκφράζεται και εκπροσωπείται από το ΣΥΡΙΖΑ. Επιπροσθέτως η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει ανοιχτά το “πνεύμα” των καταλήψεων, θεωρώντας ότι οι πρωτοβουλίες, αποτελούν πόλους ζύμωσης και ριζοσπαστικοποίησης, αλλά και σύνδεσης των διαφόρων κοινωνικών αγώνων μεταξύ τους.

Προφανώς η ιδεολογική ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τους καταληψίες, εν προκειμένω η ανοχή στην ανομία, δεν έχει θέση σε μια αστική δημοκρατία. Δεν έχει σχέση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, αλλά δεν ανταποκρίνεται και στις αρχές και αξίες της συντριπτικής πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας. Εν προκειμένω η σύγκρουση του κόμματος με την κυβέρνηση, έγκειται στην αδυναμία της κυβέρνησης να εξηγήσει στους “δικούς” της ανθρώπους ότι αυτή η μορφή πάλης δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Αριστεράς. Αφήνοντας, εμμέσως πλην σαφώς να εννοηθεί ότι, για τον αριστερό ριζοσπαστισμό του ΣΥΡΙΖΑ προέχει η κατάληψη του κράτους έναντι των δημοσίων κτιρίων και των ιδιωτικών περιουσιών. Γι αυτό η κυβέρνηση δεν καταδικάζει ευθέως την παρανομία, καταφεύγοντας στο “ουδέν σχόλιον”.

Ένα “ουδέν σχόλιον” που δεν θα μείνει ασχολίαστο από τη κοινωνία. Διότι από τη στιγμή που οι πολίτες βλέπουν ότι η κυβέρνηση αποφεύγει να πάρει θέση και να καταδικάσει την ανομία, συγχρόνως υπεκφεύγει των ευθυνών της ως προς τη τήρηση της τάξης, ευλόγως αναρωτιούνται πόσο ασφαλείς μπορεί να αισθάνονται και πόσο αποτελεσματικά μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα. Και δικαίως των αρχικών σχολίων θα ακολουθήσουν και αντιδράσεις, αφού οι πολίτες που πληρώνουν φόρους για να τηρούνται οι νόμοι και να προστατεύονται οι περιουσίες τους, δεν θα συνεχίσουν να ανέχονται περαιτέρω να πληρώνουν και από πάνω τις καταστροφές που προκαλούν οι αντιεξουσιαστές. Εκτός κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ- που προστατεύει τα δικαιώματα των καταληψιών-  αναλάβει ιδίοις εξόδοις την αποκατάσταση των ζημιών, από την ετήσια χρηματοδότηση που λαμβάνει από το κράτος. 

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος.