Ο ακάνθινος “θρόνος” της 8ης Ιουλίου

Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την αποχώρηση από την κάλπη. Ένθεν κακείθεν. Γι’ αυτό υπάρχουν και τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων για να κρίνεις γνωρίζοντας, όχι αγνοώντας. Εν προκειμένω βέβαια, φοβάμαι πως η απαξίωση θα χτυπήσει κόκκινο, μαζί με το θερμόμετρο της εποχής.

Είναι και η καλοκαιρινή ραστώνη μες στη μέση, οπότε τα πράγματα διολισθαίνουν προς παραλία μεριά. Αν συνυπολογίσεις και τον “άλογο” λόγο, τις σχέσεις που χτίζονται σε υποσχέσεις και τις επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις που παύουν να είναι συμπτώσεις, το πεδίο δεν είναι δόξης λαμπρό.

Η υπάρχουσα προεκλογική περίοδος κινείται με ρυθμούς γέρικης χελώνας, νωχελικά, αργά και σταθερά προς ένα αποτέλεσμα προδιαγεγραμμένο. Φαντάζει κουρασμένη, μαζί με τους ψηφοφόρους. Φταίει και η έντονη πόλωση που προηγήθηκε πριν την τετραπλή εκλογική διαδικασία, ευρωεκλογών και αυτοδιοικητικών. Φταίει και η επανάληψη των ίδιων επιχειρημάτων που έχουν σχεδόν καταρτιστεί, διατυπωθεί και προπαγανδιστεί, από τις αρχές του χρόνου.

Ο λαός καλείται να εκλέξει την επόμενη κυβέρνηση και ίσως για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση, το αποτέλεσμα μοιάζει να είναι προαποφασισμένο. Όπως και γνωστά φέρονται να είναι και τα πρόσωπα που θα αναλάβουν τις εκτελεστικές θέσεις Αρχής. Πρόσωπα που έχουν ξανακυβερνήσει τον τόπο, βεβαίως βεβαίως, και τα λάθη τους είναι γνωστά.

Το εκλογικό κοινό επιλέγει τον δεύτερο -μέχρι πρότινος- ξαναδοκιμασμένο πόλο, αποδοκιμάζοντας την κυβέρνηση της τελευταίας τετραετίας. Όχι για όσα έπραξε, αλλά περισσότερο, μάλλον για όσα δεν μπόρεσε ή δεν πρόλαβε να πράξει και σε κάθε περίπτωση είχε θέσει ως κρίσιμους στόχους. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάπου έχασε την επαφή με το ευρύ κοινό, ή μάλλον, δεν κατάφερε να επεξηγήσει επαρκώς τα πεπραγμένα του, θετικά και αρνητικά.

Η δε ΝΔ, αποφάσισε το τελευταίο διάστημα να κάνει ένα βήμα πίσω, να ρίξει τους τόνους σε ο,τι αφορά τουλάχιστον τα υψηλά ιστάμενα στελέχη της και να εκμεταλλευτεί το μομέντουμ. Επενδύει όμως σε ένα “βελούδινο” τελεσίγραφο για να κερδίσει την αυτοδυναμία. “Ή έχουμε ισχυρή κυβέρνηση, ή πάμε σε εκλογές τον Δεκαπενταύγουστο”, λέει. “Ε και;”, απαντά ο μέσος ψηφοφόρος που τουλάχιστον ως προς αυτά, δεν ιδρώνει πια το αυτί του.

Με τον κίνδυνο της υψηλής αποχής να είναι ορατός, τα κόμματα πρέπει να αντιληφθούν τώρα περισσότερο από ποτέ, πως οφείλουν να επαναπροσδιορίσουν την επαφή τους με το κοινό και δη, με τους νέους. Με νέα γλώσσα, με φρέσκο λόγο, με ρεαλιστικά επιχειρήματα, με έξυπνες καμπάνιες και κυρίως με αυτοκριτική. Όχι με ψευδοδιλήμματα, ούτε κουνώντας το δάχτυλό τους προς τους “αγνώμονες” που δεν πάνε να ασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα.

Η επόμενη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή, θα έχει καταγράψει μια νίκη που δεν δίνει χώρο για πανηγύρια. Κι αυτό γιατί η εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας προς την πολιτική σκηνή του τόπου, έχει θρυμματιστεί με αποκλειστική ευθύνη των κομματικών σχηματισμών του τόπου και της “επιθετικής” ρητορικής που αναπτύσσουν, η οποία ξεδιπλώνεται κατά κύριο λόγο μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Από την άλλη, η πολιτική των tweets και των social media είναι καλή, αρκεί να έχει ουσία. Αν περιμένει πλέον κάτι ο κόσμος, αυτό είναι η προοπτική διεξόδων, άμεσες λύσεις και νέες θέσεις εργασίας με αξιοπρεπείς συνθήκες. Είναι πολύ εύκολο, αν δεν τηρηθεί η πίστη στο παραπάνω μείγμα, αν δεν υπάρξει “ουσία” δηλαδή με κοινωνικό πρόσημο, η επόμενη κυβέρνηση να ναυαγήσει πριν έρθει η ώρα της επόμενης κάλπης. Πολύ πιο πριν, για την ακρίβεια.

Οι κρίνοντες κρίνονται, και η κοντή μνήμη αναθερμαίνεται, στην πρώτη ευκαιρία. Μη νομίζετε πως ο λαός είναι χαζός. Ελπίδα ψάχνει.

Και κάποιοι, ψάχνουν και νέα ρουσφέτια, άκουσα να λένε σε μια συζήτηση τις προάλλες. Πράγματι, έτσι είναι. Αλλά εν μέσω μεταμνημονιακής επιτήρησης, τα νέα ρουσφέτια φέρνουν και νέα μνημόνια.

Όποιος κερδίσει τους αναποφάσιστους, τους απέχοντες και τους αποδοκιμάζοντες του κέντρου, όποιος τους βάλει πάλι στη ρώτα της ουσιαστικής διαβίωσης προωθώντας με ειλικρίνεια την εξυγίανση του κράτους, θα έχει κερδίσει το παιχνίδι, ακόμη κι αν χάσει στις εκλογές της 7ης Ιούλη, ή αν επικρατήσει με την όποια διαφορά.

Και αυτό πρέπει να είναι το στοίχημα και για τα δύο μεγάλα κόμματα του τόπου, την ώρα που ο μεγεθυντικός φακός των δανειστών θα κραδαίνεται πάνω από το επόμενο κυβερνητικό σχήμα. Οποιαδήποτε αντιδραστικού τύπου, αντι-κοινωνική παρέκκλιση, είναι ικανή να ανατινάξει με τρόπο εντυπωσιακό, την “ηλεκτρική καρέκλα”, στην οποία θα κάθεται η επόμενη κυβέρνηση.