Χρόνος, αυτός ο ύποπτος

Κλασικό παράδειγμα, το νομοσχέδιο – νόμος, τώρα πια – για τον καθορισμό του φύλου: ήταν έτοιμο από τον Μάιο , έλεγαν τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας – και συμπλήρωναν: γιατί επέλεξαν να το φέρουν τώρα στη Βουλή, που καιγόμαστε για την τρίτη αξιολόγηση;

Μα, τον περασμένο Μάιο, η χώρα ζούσε υπό το κράτος της ανησυχίας που προκαλούσε η καθυστέρηση της ολοκλήρωσης της δεύτερης αξιολόγησης. Η συμφωνία έκλεισε – όπως έκλεισε – στις 15 Ιουνίου και μετά ήλθε το καλοκαίρι. Τι θα έλεγε αξιωματική αντιπολίτευση αν η κυβέρνηση επιχειρούσε να περάσει ένα νομοσχέδιο που προκαλούσε τριβές στο εσωτερικό της συμπολίτευσης ανάμεσα στα μπάνια του λαού; Ότι προσπαθούσε να κρύψει τα προβλήματά της σε απομονωμένες παραλίες. Και μετά , ήλθε το φθινόπωρο…

Επομένως, δεν υπάρχει ανύποπτος χρόνος στην πολιτική. Πάντοτε θα υπάρχει ένας καλός λόγος για την αντιπολίτευση να θεωρεί την οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου ως ύποπτη πολιτικά. Να διαλαλεί ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα , ότι υπάρχουν στο Μέγαρο Μαξίμου απόκρυφες επικοινωνιακές σκέψεις.

Μεταξύ μας, μακάρι να υπήρχαν. Μακάρι η – εκάστοτε – κυβέρνηση να διέθετε τέτοιους μαέστρους στην πολιτική επικοινωνία, που μπορούσαν να κανονίσουν σε προοπτική 150 ημερών τι θα κάνουν για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη ενόψει της τρίτης αξιολόγησης, η στιγμή που δεν ήξεραν καν πως να κλείσουν την δεύτερη. Αλλά αυτά δεν γίνονται ούτε στο σινεμά.

Και σε κάθε περίπτωση , ο χρόνος δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για μικρόψυχα «όχι» , που υποκρύπτουν απλώς την διάθεση αποφυγής πολιτικού κόστους. Διότι η αλήθεια είναι ότι μόλις η Εκκλησία έτριξε τα δόντια της , εξαφανίστηκαν οι φωνές από την πλευρά της ΝΔ , που είχαν σπεύσει να μιλήσουν θετικά για το επίμαχο νομοσχέδιο – και λίγο αργότερα, η αξιωματική αντιπολίτευση κατέθετε δική της πρόταση νόμου για το θέμα, ώστε να έχει την ευχέρεια να καταψηφίσει την κυβερνητική πρόταση: και ο χρόνος κυλούσε ύποπτα…

(Φωτογραφία: SOOC)