Cristina, η γιατρός στην Ισπανία που πιστεύει στην αλληλεγγύη των πολιτών

H Cristina είναι ένας από τους ανθρώπους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης της κρίσης του κορονοϊού μιας και δίνει καθημερινές μάχες στα επείγοντα στο νοσοκομείο του Σαν Χουαν στο Αλικάντε της Ισπανίας.

Ο ημερήσιος αριθμος των νεκρών δεν έχει σχέση με το αρχικό διάσημα που ξέσπασε η παγκόσμια κρίση όμως οι απώλειες εξακολουθούν να είναι βαριές για την Ισπανία, που ακολουθεί την Ιταλία όσον αφορά στις χώρες της Ευρώπης που έχουν τις περισσότερες απώλειες από τη θανατηφόρα πανδημία.

Οι συνθήκες για τους εργαζόμενους στην υγεία είναι εξαντλητικές και στην Ισπανία. “Υπό κανονικές συνθήκες δουλεύω 6 μέρες την εβδομάδα, ενώ τώρα είμαι κάθε μέρα εκεί τουλάχιστον 12ωρο. Αφού επιστρέψω σπίτι μελετάω περί του κορονοϊού. Αντιμετωπίζω περισσότερο άγχος πλέον στη δουλειά, ειδικά όταν πρόκειται να ασχοληθώ με ευπαθείς ασθενείς που είναι θετικοί στον ιό” λέει η Cristina.

“Δεν με ενδιαφέρει να έχω κολλήσει εγώ τον ιό, αλλά με τρομάζει το ενδεχόμενο να το μεταφέρω σ’εκείνον. Κάποιες μέρες επιστρέφοντας σπίτι από την δουλειά, όταν είχαμε θανάτους στεναχωριέμαι και κλαίω για όσους δεν μπορέσαμε να σώσουμε” μας λέει μεταξύ άλλων, ενώ τονίζει πως “στην πραγματικότητα οι πολίτες είναι εκείνοι οι οποίοι βοηθάνε και ενώνονται για να δώσουν τέλος στην πανδημία, όχι η κυβέρνηση”.

Ακόμη, ευελπιστεί πως θα μπορέσουμε τελικά να βγούμε πιο ενισχυμένοι και πιο ενωμένοι μετά από όλη αυτή την κρίση.

Η μαρτυρία της Cristina αναλυτικά:

“Μεγάλωσα σε μια πόλη που ονομάζεται Έλντα, στο Αλικάντε. Όταν ήμουν 16 χρονών δούλεψα ως ναυαγοσώστρια το καλοκαίρι και εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτό που επιθυμώ να κάνω στην ζωή μου είναι να βοηθάω ανθρώπους. Ξεκίνησα τις ιατρικές σπουδές το 2010 στο Πανεπιστήμιο Miguel Hernandez στο Σαν Χουάν του Αλικάντε. Τελείωσα τις σπουδές μου το 2016 και ξεκίνησα την ειδίκευση στο Family and Community Medicine και τώρα κάνω το μεταπτυχιακό μου. Αυτήν την περίοδο δουλεύω στα επείγοντα στο νοσοκομείο του Σαν Χουαν στο Αλικάντε.

Η κυβέρνηση συμβούλευσε τον κόσμο να μείνει σπίτι στις 14 Μαρτίου και περάσαμε σε ολική απαγόρευση στις 15 Μαρτίου. Δεν γνωρίζουμε πότε θα λήξει, προς το παρόν έχουν πει για τέλη Απριλίου. Τον Φλεβάρη ταξίδεψα στην Αργεντινή για το αγροτικό μου, έτσι ώστε να πραγματοποιήσω Υπηρεσία Υπαίθρου, σαν ειδίκευση, όπου δουλεύεις στην εξοχή και σε μέρη με περιορισμένο ιατρικό εξοπλισμό. Ήταν προγραμματισμένο να επιστρέψω τέλη Μαρτίου. Μόλις ξεκίνησε η απαγόρευση κυκλοφορίας στην Ισπανία, έπρεπε να επιστρέψω προκειμένου να βοηθήσω το νοσοκομείο στο οποίο εργάζομαι. Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στην χώρα στις 15 Μαρτίου και από τότε δουλεύω στα επείγοντα.

Υπό κανονικές συνθήκες δουλεύω 6 μέρες την εβδομάδα, ενώ τώρα είμαι κάθε μέρα εκεί τουλάχιστον 12ωρο. Αφού επιστρέψω σπίτι μελετάω περί του κορονοϊού. Αντιμετωπίζω περισσότερο άγχος πλέον στη δουλειά, ειδικά όταν πρόκειται να ασχοληθώ με ευπαθείς ασθενείς που είναι θετικοί στον ιό. Δεν έχουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό να να εργαστούμε με ασφάλεια στα νοσοκομεία, αλλά πορευόμαστε με ό,τι μας δοθεί.

Ψυχολογικά έχω εξαντληθεί, από την στιγμή που μπαίνουμε στην διαδικασία επιλογής του ποιου θα ζήσει και ποιου όχι, επειδή έχουμε περιορισμένο αριθμό εξοπλισμού για διασωληνώσεις. Μεταξύ κάποιου που είναι για παράδειγμα 80 ετών θα αποφασιστεί να δοθεί ο εξοπλισμός σε εκείνον που είναι πχ 40 ετών. Προσπαθούμε εννοείται να σώσουμε και τους δύο, αλλά στην κατάσταση που βρισκόμαστε επί της παρούσης είναι δύσκολο και άσχημο να αποφασίζουμε ποιος θα πεθάνει και ποιος όχι. Τις πρώτες μέρες είχα αϋπνίες και δεν ένιωθα πλήρως συγκεντρωμένη. Στα νοσοκομεία όμως μας βοηθάνε αρκετά στην συγκέντρωση και στον δυναμισμό.

Μένω με το αγόρι μου και με έναν συνάδελφο από το νοσοκομείο, ο οποίος και αυτός έκανε την πρακτική του αντίστοιχα με εμένα αλλά στο Σαν Φρανσίσκο και αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ισπανία λόγω του ιού. Η σχέση μου με το αγόρι μου σαφώς και έχει επηρεαστεί απ’αυτήν την νέα πραγματικότητα, μιας και έρχομαι καθημερινά σε επαφή με ανθρώπους με κορονοϊό δεν τον πλησιάζω, δεν αγκαλιαζόμαστε και αποφεύγουμε κάθε είδους σωματικής επαφής. Δεν με ενδιαφέρει να έχω κολλήσει εγώ τον ιό, αλλά με τρομάζει το ενδεχόμενο να το μεταφέρω σ’εκείνον. Κάποιες μέρες επιστρέφοντας σπίτι από την δουλειά, όταν είχαμε θανάτους στεναχωριέμαι και κλαίω για όσους δεν μπορέσαμε να σώσουμε. Γεμίζω τύψεις που με βλέπει έτσι το αγόρι μου και του μεταφέρω αυτές μου τις δυστυχίες και φόβους και όσο λείπω στην δουλειά κάθεται σπίτι στεναχωρημένος και ανησυχεί για μένα.

Με την οικογένεια απέχουμε περίπου 30 λεπτά από το νοσοκομείο που εργάζομαι. Έχουμε να ιδωθούμε από τον Φλεβάρη, πριν φύγω για Αργεντινή. Είναι πολύ δύσκολη η επικοινωνία μαζί τους, μου λείπουν πολύ. Σαν οικογένεια είμαστε αρκετά δεμένοι και μέχρι πρότινος τρώγαμε τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα όλοι μαζί, πράγμα το οποίο τώρα είναι απίθανο. Οπότε προσπαθώ να τους κάνω βίντεο κλήση κάθε μέρα και τους ρωτάω για συμπτώματα. Οι παππούδες μου που είναι 85 και 87, δεν έχουν ίντερνετ αλλά τους καλώ στο σταθερό να δω αν είναι εντάξει. Δεν νομίζω ότι επηρεάζει κάπως την σχέση μας, ίσα ίσα θα βγούμε πιο κοντά από ποτέ μετά από αυτό.

Η καθημερινότητά μου δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Κάνουμε όλοι μαζί γυμναστική.

Θα έλεγα η νέα ασχολία μου είναι η μαγειρική, ενώ παλιότερα δεν μαγείρευα τόσο. Φτιάχνουμε με το αγόρι μου κέικ, σούπες, φακές και γενικά από συνταγές κυρίως μαγειρευτά. Μετά από αυτό διαβάζω τα νέα δεδομένα που ανακοινώνονται για τον ιό, μιας και αλλάζουν από λεπτό σε λεπτό, επομένως είναι σημαντικό να μελετάω πολύ και συχνά.

Ως γιατρός νιώθω ότι τα κρούσματα θα πέσουν με πολύ αργούς ρυθμούς. Επιστρέφουμε στην πραγματικότητα με μικρά και αργά βήματα, γιατί αν όλοι βγουν ξαφνικά στους δρόμους και ξαναβρίσκονται οι οικογένειες μεταξύ τους, η κατάσταση θα επαναληφθεί, ίσως με εξίσου πολλά κρούσματα. Έχει ζητηθεί από την κυβέρνηση να μείνουν οι πολίτες σπίτια του, και το έπραξαν.

Ζητήθηκε από τους επιχειρηματίες και τους ελεύθερους επαγγελματίες να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους, χωρίς να τους εγγυηθεί κανείς ότι σε λίγο καιρό θα έχουν αρκετά χρήματα να τραφούν και τις έκλεισαν. Ζητήθηκε από τις μεγαλοεταιρείες να συνεργαστούν και το έκαναν. Ζητήθηκε από τους ανθρώπους στον τομέα υγείας να παλέψουν εναντίον του ιού και το κάναμε. Ζητήθηκε από τον στρατό της Ισπανίας, πυροσβέστες, αστυνομικούς, μεταφορείς, αγρότες, κ.ά. να βοηθήσουν και βοήθησαν. Εκείνοι όμως τι έκαναν;

Θα ήθελα να μπορέσω να τους εμπιστευτώ και να πιστέψω ότι θα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για τον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα οι πολίτες είναι εκείνοι οι οποίοι βοηθάνε και ενώνονται για να δώσουν τέλος στην πανδημία, όχι η κυβέρνηση. Ευελπιστώ ότι θα είμαστε πιο ενισχυμένοι σαν γιατροί μετά από αυτό, αλλά η αλήθεια είναι ότι θα είμαστε εξαντλημένοι και θα είναι πολύ δύσκολο. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και “Everything is going to be alright” που λέει και το τραγούδι. Δεν θεωρώ ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να δώσω συμβουλή στον κόσμο, θα ήθελα μόνο να ευχαριστήσω όλους όσοι μένουν σπίτια τους. Δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσουμε αυτήν την κατάσταση.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις λήξει όλο αυτό είναι να πάρω αγκαλιά όλη μου την οικογένεια, το αγόρι μου και μετά από αυτό να πάω για τρέξιμο στην παραλία, εδώ στο Αλικάντε.

Στην πραγματικότητα όμως αυτό που νομίζω θα γίνει είναι απλά να επιστρέψω το επόμενο πρωί στις 8:00 στη δουλειά μου”.