ΓΙΑΤΙ ΟΙ STREAMERS ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΝ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΤΗΛΕΘΕΑΣΕΩΝ;

Πριν λίγες μέρες, καθώς οι απεργίες σεναριογράφων και ηθοποιών έμπαιναν στη φθινοπωρινή τους σεζόν κρατώντας σταθερά το μέτωπο απέναντι στα στούντιο, ένα κλιπάκι με τον Άαρον Πολ, πρωταγωνιστή του Breaking Bad, έγινε viral στο twitter.

Ο Άαρον Πολ, με γυαλιά ηλίου κάτω από τον δυνατό ήλιο, ανάμεσα σε πλακάτ, συμμετέχοντας στην διαμαρτυρία των σεναριογράφων και των ηθοποιών, εξηγεί κάτι που για πολύ κόσμο φάνηκε σοκαριστικό: «Ξέρουν πως τόσο καιρό τη γλιτώνουν φτηνά με το να μην πληρώνουν κόσμο», είπε, τονίζοντας αυτό:

«Δεν έχω δει δεκάρα από το Netflix».

Δεν είναι κάτι που μπορεί να διασταυρωθεί αυτό με νούμερα (εν μέρει επειδή οι streaming υπηρεσίες δεν θέλουν να μπορεί να διασταυρωθεί με νούμερα) αλλά ξέρουμε πολύ καλά πως είναι αλήθεια: Το Breaking Bad έγινε παγκόσμιο χιτ μέσα από το Netflix. Τα Φιλαράκια γνώρισαν δεύτερη νιότη μέσα από το Netflix. Το The Office το γνώρισε και το καταβρόχθισε μια ολόκληρη νεότερη γενιά μέσα από το Netflix.

Δεν είναι λογικό ότι, όπως ακριβώς συμβαίνει όταν τα κανάλια παίζουν σε αέναες επαναλήψεις μια σειρά ή μια ταινία, οι δημιουργοί κι οι ηθοποιοί θα έπρεπε να αποζημιώνονται εφόσον το δίκτυο συνεχίζει να πλουτίζει επ’άπειρον;

Αυτό είναι κάτι που προβλέπεται στα συμβόλαια με τη συμβατική τηλεόραση, όμως οι streamers μέχρι σήμερα… πώς το είπε ο φίλος μας ο Άαρον; Σωστά: «τόσο καιρό τη γλιτώνουν φτηνά».

ΞΑΦΝΙΚΑ ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΒΛΕΠΟΥΝ SUITS

Η πιο πετυχημένη σειρά του μεγάλου καλοκαιριού του 2023; Είναι το Suits. Ναι, πραγματικά, από πότε είναι αυτή η εφημερίδα;

Κι όμως ισχύει. Με ό,τι περίεργα metric διαθέτει το Netflix και ό,τι διασταυρώσεις μπορούν να γίνουν από ανεξάρτητες μετρήσεις, αλλά κι από το μέγεθος της παρουσίας του Suits στα σόσιαλ, είναι εμφανές πως η επιτυχία του σόου ήταν τεράστια. Γιατί ένα procedural που ξεκίνησε το 2011 χωρίς ποτέ να διεκδικήσει ιδιαίτερες δάφνες ποιότητας, είναι ξαφνικά αυτό που βλέπουν όλοι;

Είναι πολλοί οι λόγοι. Αρχικά, επειδή είναι ένα φαν, στυλάτο, ανάλαφρο σόου που δεν απαιτεί πολλά από τον gfθεατή, χωρίς να τον μειώνει κιόλας. Άρα, ιδανικό για ένα χαλαρό βράδυ που δεν έχεις όρεξη ή μυαλό για πολλά-πολλά. Είναι ο ίδιος λόγος που στο Disney+ λιώνουν το Grey’s Anatomy. Και πραγματικά, για ποιο λόγο να προτιμήσει κανείς να δεις κάτι αργόσυρτο, ανέμπνευστο και άσχημο σαν το Secret Invasion για 6 βασανιστικά επεισόδια, όταν μπορεί να νιώσει την ασφαλή αγκαλιά κάποιας γνώριμης, αγαπημένης σειράς για δεκάδες επεισόδια;

Αυτές οι σειρές, όπως και προηγούμενες αντίστοιχες επιτυχίες παλιότερων εποχών που έγιναν μεγάλα σουξέ στο streaming (όπως το Office), έχουν ένα σημαντικό κοινό στοιχείο: Δεν θα γυρίζονταν σήμερα.

(Ναι, το ξέρω ότι το Grey’s Anatomy κυριολεκτικά γυρίζεται σήμερα, αλλά μείνετε λίγο μαζί μου.)

Είναι σειρές που ξεκίνησαν σε μια άλλη, χρυσή εποχή τηλεοπτικής παραγωγής. Σειρές με πολλές σεζόν και πολλά επεισόδια, τη στιγμή που σήμερα ακόμα και οι μεγαλύτερες επιτυχίες έχουν μετρημένα τα ψωμιά τους: Είτε οι σεζόν θα είναι λίγες, είτε τα επεισόδια θα είναι λίγα, είτε η απόσταση ανάμεσα στις σεζόν θα είναι εξουθενωτικά μεγάλη, σβήνοντας διαρκώς την όποια φόρα υπάρχει.

Σήμερα, με το streaming μοντέλο που έχει επικρατήσει, οι υπηρεσίες έχουν συμφέρον οι σειρές να μη φτάνουν μεγάλο αριθμό σεζόν ή/και επεισοδίων, γιατί τα συμβόλαια τότε γίνονται πιο ακριβά. Γι’αυτό βλέπουμε ένα τεράστιο αριθμό σειρών να κόβεται μετά τη 2η σεζόν. Παλιότερα, οι επιτυχημένες σειρές έφταναν εύκολα τις 6-7 σεζόν ή/και τα 100+ επεισόδια, γιατί τότε ο τίτλος μπορούσε να πουληθεί για επαναλήψεις και όλοι έβγαιναν κερδισμένοι.

Σήμερα, το συμφέρον βρίσκεται αλλού. Μια streaming υπηρεσία δεν ενδιαφέρεται να μεταπωλήσει το προϊόν της μετά τα 100 επεισόδια, οπότε δεν ενδιαφέρεται να φτάσει τα 100 επεισόδια, πόσο μάλλον που μετά την 3η σεζόν όλα τα συμβόλαια γίνονται ακριβότερα. Εδώ, ο Στίβεν ΝτεΝάιτ, showrunner της δημοφιλέστατης σειράς Daredevil, εξηγεί την κομπίνα: Το Daredevil θα επιστρέψει ως σειρά του Disney+ με έναν ελαφρώς αλλαγμένο τίτλο (Daredevil: Born Again) και παρόλο που το καστ θα είναι ίδιο, θεωρείται τυπικά διαφορετική σειρά οπότε όλα τα συμβόλαια μηδενίζονται και μετράνε από την αρχή.

Μ’αυτά και μ’αυτά, καταλαβαίνουμε πλέον τι είναι αυτό που λείπει τελείως από τη σημερινή τηλεόραση: Οι σειρές ακριβώς σαν το Suits. 9 σεζόν. 134 επεισόδια. Procedural. Δηλαδή η δομή πάνω στην οποία έχει χτιστεί το τηλεοπτικό μέσο εδώ και δεκαετίες.

Αυτό ακριβώς που δεν παράγεται πλέον σήμερα.

Κι έτσι, οι streamers βουτάνε στο παρελθόν – ακόμα και το πρόσφατο παρελθόν. Για να βρουν το επόμενο (δηλαδή το προηγούμενο) Suits. Και το The Office. Και το Grey’s Anatomy. Και το Friends. Και, λίγο πιο πίσω, το Breaking Bad που λέγαμε στην αρχή: Μια σειρά που γιγαντώθηκε και έγινε φαινόμενο ακριβώς όταν μπήκε στο Netflix.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ STREAMERS ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΟΥΝ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΤΗΛΕΘΕΑΣΗΣ

Έχουμε λοιπόν ένα industry το οποίο στην ουσία έχει αλλοιώσει πλήρως τον τρόπο που παράγονται οι σειρές, αλλά που διαπιστώνει πως στην πράξη, κανείς δε θέλει να εξαφανιστούν εκείνες οι σειρές.

Τι είναι λοιπόν αυτό στο οποίο αναφέρεται παραπάνω ο Άαρον Πολ;

Παρόλο που όλες αυτές οι πετυχημένες σειρές καταβροχθίζονται από το κοινό στο streaming, ακριβώς επειδή αυτό δεν μετράει ως «επανάληψη» (όπως γινόταν με τις κλασικές επαναλήψεις στην τηλεόραση, κάθε φορά που το Star έπαιζε τα Φιλαράκια, για παράδειγμα), κανείς δεν παίρνει δεκάρα. Το κρατάμε αυτό, γιατί είναι βασικό κομμάτι των αιτημάτων των σωματείων στην τρέχουσα απεργία στο Χόλιγουντ.

Άλλο ένα βασικό σημείο; Το αίτημα για αποκάλυψη των αριθμών τηλεθέασης.

Οι streamers δεν ανακοινώνουν ακριβή νούμερα εκτός από ό,τι (και όπως) τους συμφέρει. Θα μάθουμε ας πούμε εκτός context πόσα εκατομμύρια ακάουντ είδαν το Bird Box ή την πρεμιέρα του Ahsoka, αλλά χωρίς να ξέρουμε στην ουσία τι σημαίνει αυτό. Και χωρίς φυσικά να ξέρουμε τίποτα για τις αποτυχίες. Αυτή η μυστικοπάθεια επιτρέπει στις υπηρεσίες να δημιουργούν με ευκολία τα δικά τους αφηγήματα κάνοντας μασάζ στην αλήθεια, και πουλώντας αποκλειστικά και μόνο επιτυχίες στη Wall Street.

Τι θα συμβεί αν σπάσει αυτή η φούσκα;

Οι σεναριογράφοι ζητούν καθαρά νούμερα, ώστε τα ταλέντα να έχουν διαπραγματευτικά χαρτιά. Αν κανείς δεν ξέρει τι είναι επιτυχία σήμερα, τότε κανείς δε μπορεί να διαπραγματευτεί από ένα σημείο επιτυχίας. Κανείς δεν ξέρει αν αυτό που έφτιαξε το είδε άνθρωπος ή χάθηκε στη μαύρη τρύπα του αλγορίθμου.

Το Netflix σίγουρα δε θα ήθελε να ξέρει ο Ντέιβιντ Φίντσερ ότι το Mank είδανε 28 άνθρωποι. Κι ούτε θα ήθελε οι σεναριογράφοι του Suits να πάνε στο λογιστήριο με ένα χαρτί που λέει «τόσα εκατομμύρια επαναλήψεις σημαίνει τόσα δολάρια στον λογαριασμό μου». Γι’αυτό και η AMPTP αντιτίθεται τόσο σθεναρά σε αυτό το σημείο των αιτημάτων.

Όσο προχωρά η απεργία, τόσο πιο μεγάλο γίνεται το ερωτηματικό: Τι (θέλουν να) κρύβουν οι streamers;

Η κοινή λογική λέει πως: Είτε τα νούμερά τους είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά που αφήνουν να φανούν (άρα οι πάντες θα απαιτήσουν τεράστιες αποζημιώσεις), είτε είναι πολύ μικρότερα (οπότε οι επενδυτές δε θα χαρούν βλέποντας επιχειρήσεις που λειτουργούν έτσι κι αλλιώς στο κόκκινο, να μην αποφέρουν στην πράξη τίποτα).

Ή ίσως υπάρχει και μια μεσαία, πιο μετριοπαθής αλλά εξίσου προβληματική –για τα στούντιο– πιθανότητα.

Ίσως απλά το μοίρασμα των θεάσεων να είναι τόσο άνισο, που θα διαταράξει την όποια ισορροπία πιστεύουν πως έχουν πετύχει. Ίσως το 5% των τίτλων να έχουν το 99% των θεάσεων, κάτι καθόλου απίθανο δεδομένου πως μιλάμε για έναν αλγόριθμο που σπρώχνει πράγματα ήδη δημοφιλή σε όλο και πιο πολλά μάτια. Ίσως οι ταινίες των 200 εκατομμυρίων, και οι σειρές των πανάκριβων ονομάτων να ήταν σα να μην υπήρξαν ποτέ, κι όλο αυτό τον καιρό οι πάντες να έβλεπαν απλώς επαναλήψεις του The Office.

Κι ίσως το industry να πρέπει να αναμετρηθεί με το γεγονός πως όλο αυτό τον καιρό αντιμετωπίζει τους streamers σαν το μέλλον των στούντιο όταν στην πραγματικότητα ήταν και παραμένουν, απλώς, βιντεάδικα.