ΠΗΓΑ ΓΙΑ ΤΟΝ SAUL GOODMAN, ΑΛΛΑ ΕΙΔΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΤΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ

Αν δεν έχεις επισκεφτεί ποτέ τη Νέα Υόρκη, ο μόνος λόγος να το κάνεις είναι για να τσεκάρεις την εμπειρία στις ταξιδιωτικές υποχρεώσεις που οφείλεις να εκπληρώσεις. Αλλά, πίστεψε με, δεν θα χάσεις τίποτα συγκλονιστικό αν διαγράψεις τον προορισμό από τη λίστα του.

Τα τελευταία τριάντα χρόνια έχω επισκεφτεί τη Νέα Υόρκη αρκετές φορές. Ποτέ δεν ήταν χειρότερη από τώρα, τουλάχιστον το Μανχάταν. Δεν είναι πλέον πόλη εκεί κάτω. Είναι ένα τεράστιο theme park με εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες να σχηματίζουν ανθρώπινα ποτάμια που διατρέχουν δρόμους και λεωφόρους. Tα πάντα τρέχουν στο fast forward, οι σειρήνες ουρλιάζουν και οι κόρνες σε κουράζουν. Οι τιμές είναι γελοία υψηλές, ο πλούτος επιδεικνύεται με προκλητικό τρόπο και ας μη φαίνεται πίσω από τα φιμέ τζάμια στα θηριώδη SUV.

Η Νέα Υόρκη ήταν στα καλύτερα της μέχρι και το 2010, ίσως και νωρίτερα. Μετά όλα άρχισαν να αλλάζουν. Κάποτε έβρισκες χρώμα, αύρα και νόημα να γυρίζεις στο SoHo και στο Village. Τώρα χρειάζεσαι πολλά δολάρια και μύτη ανεκτική στη μυρωδιά της μαριχουάνας -η πώληση και η χρήση είναι πλέον νόμιμη στη Νέα Υόρκη.

Το απόγευμα της Παρασκευής είχε αγώνα πυγμαχίας στην Times Square! Τα πλήθη σκέπαζαν κάθε εκατοστό των πεζοδρομίων. Στις γιγάντιες οθόνες της πλατείας έβγαινε κάθε λίγο ο Τραμπ, ως Superman που, υποτίθεται, φτιάχνει το σύστημα Υγείας. Και ήταν λες και πετούσε απευθείας μέσα στο μάτι μου, καθώς περίμενα στην ουρά για να μπω στο Palace Theatre. Ήθελα να δω τον Bob Odenkirk στη σκηνή. Ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι ποθούσα να δω τον Saul Goodman. Ομως, τελικά, είδα κάποιον που του μοιάζει.

Το έργο: Glengarry Glen Ross. Ενδεχομένως να έχετε δει την ταινία με το εμβληματικό καστ. Ο μεγάλος Jack Lemmon -ο ρόλος του είχε ανατεθεί στον Odenkirk. Al Pacino. H σκηνική αντιστοιχία του πήγε στον Kieran Culkin με το Oscar, το Emmy, τις Χρυσές Σφαίρες και το τεράστιο σουξέ του Succession. O Bill Burr ανέλαβε το ρόλο που είχε ερμηνεύσει ο Ed Harris. O Donald Webber Jr πήρε τη θέση του Kevin Spacey. O Michael McKean (αυτός που έπαιζε και τον αδερφό του Saul στη σειρά) απέδωσε το ρόλο που είχε ο Alan Arkin.

Πώς είναι, λοιπόν, να βλέπεις μία παράσταση με γαλαξία αστέρων στο Broadway; Ναι, το θέατρο είναι καταπληκτικό, το ωραιότερο που έχω δει. Με τις κυλιόμενες σκάλες να σε ανεβάζουν στο φουαγιέ, εκεί που σχηματίζονται ουρές στο μπαρ καθώς οι θεατές μπορούν να πάρουν στην αίθουσα τα πανάκριβα κοκτέιλ τους -φανταστείτε ότι ένα μπουκαλάκι νερό πωλείται εκεί έξι δολάρια. Χρειάζεσαι, βέβαια, μπουφάν καθώς ο κλιματισμός λειτουργεί σε ακραίες συνθήκες. Η σκηνή δεν έχει αυλαία. Καλύπτεται από ένα κινηματογραφικό πανί που σηκώνεται ακριβώς στην ώρα έναρξης της παράστασης -δεν υπάρχει πρώτο, δεύτερο, τρίτο κουδούνι. Τα σκηνικά; Καταπληκτικά. Όχι όμως και η παράσταση.

Για να είμαι ειλικρινής, η άποψή μου περί θεάτρου δεν κοστίζει ούτε ένα σεντ. Όμως επειδή αυτό το κομμάτι σας προσφέρεται δωρεάν, δεν έχω αναστολές ως προς την κατάθεση της. Ήταν μία άρτια παράσταση, αλλά χωρίς ψυχή. Δύο σαρανταπεντάλεπτα με ενδιάμεσο διάλειμμα δεκαπέντε λεπτών. Όσο διαρκεί ένα ποδοσφαιρικό ματς. Από το έργο είχε αφαιρεθεί μία κρίσιμη σκηνή, αυτή που σε μεγάλο βαθμό ορίζει την πλοκή και προσθέτει τα στοιχεία πίεσης και τραγικότητας. Το έργο αναφέρεται σε μία δύσκολη νύχτα που περνούν οι υπάλληλοι ενός μεσιτικού γραφείου καθώς πιέζονται, υπό την απειλή απόλυσης, να πουλήσουν οικόπεδα. Η ταινία έχει μία πολύ έντονη σκηνή με τον Alec Baldwin στο ρόλο του αφεντικού που εξευτελίζει τους πωλητές. Αυτό δεν υπάρχει στο θέατρο, αφαιρώντας μεγάλο όγκο συναισθηματικής φόρτισης.

Από το έργο απουσίαζε η τραγικότητα. Κράτησαν μόνο το χιούμορ και μάλιστα με αισθητική… Σεφερλή. Στην ταινία ο Jack Lemmon παίζει έναν τραγικό ήρωα. Στη σκηνή ο Odenkirk αποδίδει την καρικατούρα του. Καμία σχέση με την τραγικότητα του Saul Goodman. Το ίδιο και ο Culkin που είχε να ανταγωνιστεί τον Pacino. Ωστόσο ναι, ήταν ο καλύτερος ερμηνευτικά. Ίσως η σύγκριση να είναι άδικη, αλλά ακόμα και ο Bill Burr έμοιαζε να κάνει αυτό που ξέρει καλά: stand up comedy. Γκριμάτσες και υψωμένη φωνή και από τις τρεις φίρμες. “Στο Broadway τα έργα έχουν τηλεοπτική αισθητική”, μου εξήγησε η κυρία που καθόταν δίπλα μου. Προφανώς επειδή αυτό θέλει το κοινό. Και ήταν το πιο άθλιο κοινό που έχω συναντήσει σε θεατρική παράσταση. Να το πάρεις όπως είναι και να το πας στο Δελφινάριο.

Χαχάνιζε με τις γκριμάτσες, ξεσπούσε σε γέλια μόλις ανέβαινε ο τόνος της φωνής, χειροκροτούσε συνέχεια λες και ήταν σε στούντιο και έπαιρνε εντολή από τον υπεύθυνο κοινού. Άλλη αισθητική, διαφορετική αντίληψη. Προφανώς τους ήταν αρκετό που έβλεπε τους αγαπημένους σταρ. Δεν ήταν παράσταση αυτή. Ήταν ένα τηλεοπτικό show όπου γνωστοί σταρ της οθόνης απέδιδαν σκηνές έργου. Ναι, το έκαναν άρτια, αλλά χωρίς συναισθηματική πνοή. Στο πρωτότυπο έργο, τουλάχιστον στην κινηματογραφική εκδοχή του, αναδεικνύεται η τραγικότητα. Στο Broadway όλο αυτό ήταν μία ρηχή κωμωδία.

Και το τελευταίο χειροκρότημα κράτησε λίγο. Δεν υπήρχαν τα μέσα-έξω των ηθοποιών που βλέπουμε εδώ. Άλλωστε είχε συνέχεια στο πεζοδρόμιο. Έξω από την είσοδο της σκηνής είχε τοποθετηθεί κιγκλίδωμα. Εμφανίστηκε ένας κύριος που μας είπε ότι οι ηθοποιοί θα βγουν για αυτόγραφα, αλλά δεν δέχονται αγγίγματα και selfies. Λογικό αυτό με τις selfies. Κανένας τους δεν θα ήθελε αύριο να δει τη φωτογραφία του δίπλα στα σκαλπ που θα έχει πάρει ο serial killer με τον οποίο έβγαλαν selfie. Και πράγματι, βγήκαν. Με τους σεκιουριτάδες τους. Χωρίς πολλά χαμόγελα και λόγια. Υπέγραψαν μερικά αυτόγραφα και αποσύρθηκαν.

Η ώρα ήταν λίγο μετά τις 10. Η Times Square είχε τόσο κόσμο που τρόμαζες, έπρεπε να διασχίσεις αυτή τη θάλασσα από κορμιά όπως ο Indiana Jones τη ζούγκλα. Άκουσα τσιρίδες από το απέναντι πεζοδρόμιο. Μόλις είχε τελειώσει το “Goodnight and good luck” και ο Clooney βγήκε για αυτόγραφα.