Εμείς και οι αλυσίδες μας

Ανασφάλιστοι, υποαπασχολούμενοι κακοπληρωμένοι και με δεύτερη δουλειά οι Έλληνες επιστρέφουν αδιαμαρτύρητα στον εργασιακό μεσαίωνα.

Σύμφωνα με έρευνα του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας, οι ανασφάλιστοι εργαζόμενοι στη χώρα μας αυξήθηκαν κατά 11% από το 2004 έως το 2006. Επίσης αυξήθηκε ο αριθμός όσων αναγκάζονται να κάνουν και δεύτερη δουλειά για να ανταπεξέλθουν στις υπουχρεώσεις τους λόγω των χαμηλών μισθών.

Τα στοιχεία της έρευνας διαπιστώνουν αύξηση στις συμβάσεις ευέλικτης εργασίας, ενώ την τελευταία τριετία αυξήθηκαν κατά 61.000 τα άτομα που έχουν μερική απασχόληση.

Στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι δουλεύουν 20% περισσότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, χωρίς όμως να αμείβονται με τα χρήματα που πρέπει, ενώ κατέχουμε και τον υψηλότερο δείκτη στην ένταση εργασίας. Σχεδόν το ένα τρίτο των εργαζομένων στη χώρα μας απασχολείται για περισσότερες από 48 ώρες την εβδομάδα. 

Παράλληλα, πολλές είναι οι ελλείψεις στα μέτρα ασφαλείας για τους εργαζόμενους και στη διασφάλιση των καλύτερων δυνατών συνθηκών εργασίας.

Φυλακισμένος χρόνος

Η καθιερωμένη πλεόν πρακτική εκμετάλλευσης των εργαζομένων τούς στερεί όχι μόνο από την αυτοεκτίμησή τους, αλλά και από τον δημιουργικό ελεύθερο χρόνο. Με μόνο άγχος την εξασφάλιση σε μια εργασιακή ζούγκλα, ο σύγχρονος Έλληνας δεν έχει πλέον χρόνο να ασχοληθεί με κάτι άλλο πέρα από το να κερδίσει λίγα χρήματα παραπάνω, δουλεύοντας κακοπληρωμένος και ανασφάλιστος.

Ακόμη όμως και αν δεν σταθούμε στο απτό, δηλαδή στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας κακοπληρωμένος εργαζόμενος, οι χαμηλές αμοιβές και οι απλήρωτες υπερωρίες είναι δείγμα της έλλειψης σεβασμού προς το πρόσωπό του και την προσφορά του, κάτι που βεβαίως επηρεάζει την αυτοεκτίμησή του.

Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα την κοινωνική ένταση και το “χαμηλό επίπεδο” του νεοέλληνα που διαπιστώνουν ex cathedra οι υψηλά αμοιβόμενοι ειδικοί παντός είδους.

Φυσικά οι χαμηλοί μισθοί και η ανασφάλιστη εργασία δεν έχουν καθιερωθεί από μυστικές δυνάμεις του σκότους. Είναι προφανές ότι αυτή η πρακτική προσφέρει μεγάλα περιθώρια κέρδους στους εργοδότες, που έχουν πια στη διάθεσή τους έναν μεγάλο αριθμό αναλώσιμων ατόμων που  τους βοηθούν να μεγιστοποιούν με άνεση τα κέρδη τους.

Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα η ως τραγωδία, τότε στη νεοελληνική εργασιακή τραγωδία και στην επιστροφή στο εργασιακό καθεστώς παλαιότερων δεκαετιών, μία ρήση από το μακρινό(;) παρελθόν διατηρείται δυστυχώς επίκαιρη: “Οι εργαζόμενοι το μονο που έχουν να χάσουν είναι οι αλυσίδες τους”.