Από Φεβρουάριο ο εκλογικός χρόνος μετράει αντίστροφα

Το 2019 θα είναι σε κάθε περίπτωση έτος εκλογικόν, ωστόσο η συμφωνία των Πρεσπών ενδέχεται να επισπεύσει τις εξελίξεις.

Μετά τη χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή της ΠΓΔΜ επί των τελικών προτάσεων Ζάεφ για την αναθεώρηση του Συντάγματος, επιβεβαιώνεται ότι το νερό έχει μπει για τα καλά στο αυλάκι και φαίνεται ότι θα τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα για τα μέσα Ιανουαρίου.

Από τη στιγμή που θα ολοκληρωθούν οι συνταγματικές αλλαγές στην ΠΓΔΜ στα μέσα Ιανουαρίου, αρχίζει και μετρά ο χρόνος αντίστροφα για πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα.

Η συμφωνία του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο έχει θέσει ως χρονικό ορόσημο για τη συμφωνία των Πρεσπών, που στην πραγματικότητα θα κρίνει την τύχη της συγκυβέρνησης το Μάρτιο.

Ωστόσο εάν η εφαρμογή της συμφωνίας των Πρεσπών από την ΠΓΔΜ έχει ολοκληρωθεί στα μέσα Ιανουαρίου, αποτελεί ένα ζήτημα κατά πόσον και γιατί η Αθήνα να περιμένει μέχρι το Μάρτιο, με έναν κυβερνητικό εταίρο που φαίνεται μεν να έχει λάβει το τελευταίο μήνυμα του πρωθυπουργού πως δε θα ανεχθεί άλλες διαφοροποιήσεις σε κάτι που αποτελεί επίσημη εξωτερική πολιτική της χώρας, αλλά βρίσκεται σε τρομερά δύσκολη θέση και δέχεται πιέσεις στο εσωτερικό του κόμματος του, όχι μονο για την καταψήφιση της συμφωνίας, αλλά και για τη συνέχιση της κοινής πορείας με το ΣΥΡΙΖΑ.

Η συμφωνία Τσίπρα- Καμμένου ισχύει διεμήνυσε το Μαξίμου μετά την τελευταία κρίση στις σχέσεις με τον κυβερνητικό εταίρο λόγω των δηλώσεων Καμμένου από τις ΗΠΑ για το Σκοπιανό. Ωστόσο στην πραγματικότητα είναι στο χέρι του Αλέξη Τσίπρα να επιλέξει εάν θα καθυστερήσει την κύρωση μέχρι το Μάρτιο, ώστε να διεξαχθούν οι εθνικές εκλογές μαζί με τις ευρωεκλογές και τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών το Μάιο. Ή εάν θα αποφασίσει να κάνει την κίνηση- έκπληξη το Φεβρούαριο.

Αυτό το ενδεχόμενο φοβούνται και στη ΝΔ, όπου ορισμένοι ανησυχούν όχι μόνο μήπως επισπεύσει ο πρωθυπουργός τις εκλογικές αποφάσεις, αλλά και το (σχετικά απίθανο) σενάριο να μην κυρώσει πρώτα τη συμφωνία των Πρεσπών, αφήνοντας μία καυτή πατάτα σε ενδεχόμενη επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και φέρνοντας προεκλογικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε δύσκολη θέση μεταξύ του εσωτερικού ακροατηρίου της ΝΔ και των εταίρων σε ΗΠΑ και Ευρώπη.

Το σενάριο της “δεξιάς παρένθεσης” ενδεχομένως να μπορούσε μάλιστα να εξυπηρετηθεί καλύτερα σε αυτή την περίπτωση, καθώς και υπό την αίρεση ότι όντως θα είναι πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές όποτε και εάν αυτές γίνουν, η ΝΔ (και θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση), θα είναι πιο εύκολο για το ΣΥΡΙΖΑ να μη συμπράξει στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας το 2020 εάν η επόμενη κυβέρνηση έχει παραμείνει ήδη πάνω από εξάμηνο στην εξουσία, επικαλούμενος αντιδράσεις της κοινωνίας στην κυβερνητική πολιτική. Ενώ ο Μάιος και πολύ περισσότερο ο Σεπτέμβριος, δυσκολεύουν το κόμμα που θα είναι στη συνέχεια στην αντιπολίτευση, να αρνηθεί να συμπράξει στην εκλογή Προέδρου καθώς θα είναι μικρός ο χρονος από την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση.

Στην πραγματικότητα βέβαια στο Μαξιμου δεν έχουν λάβει αποφάσεις ακόμη και προχωρούν με υπόθεση εργασίας το Μάιο, αλλά όντως δεν έχουν εκλείψει οι σκέψεις για το Σεπτέμβριο. Το επιχείρημα που επικαλούνται κυβερνητικά στελέχη υπέρ της εξάντλησης της τετραετίας (με την προϋπόθεση βέβαια ότι ο Πάνος Καμμένος δε θα έχει τινάξει τη συγκυβέρνηση στον αέρα ή θα έχει ανασυσταθεί η κυβερνητική πλειοψηφία από την παρούσα Βουλή), είναι πως θα πρέπει να έχουν εφαρμοστεί πρώτα ορισμένα μέτρα που θα καταδείξουν τι σημαίνει η έξοδος από τα μνημόνια και θα ενισχύσουν το δίλημμα μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ “που είναι με το λαό” και της “νεοφιλελεύθερης ΝΔ του Μητσοτάκη και του Γεωργιάδη” κατά τη ρητορική των κυβερνώντων.