Νέες ταινίες: Το “How to Have Sex” μιλά για τη συναίνεση με φόντο το τουριστικό ξεσάλωμα στα Μάλια

Η Γιορτή του Σινεμά έγινε φέτος για δεύτερη φορά ξεπερνώντας κατά πολύ και τις εισπράξεις της περσινής, έτσι κι αλλιώς πετυχημένης απόπειρας. Η προηγούμενη Πέμπτη μέτρησε πάνω από 140.000 θεατές, με αποτέλεσμα κάποιες πρεμιέρες να σπάσουν τα κοντέρ αλλά και κάποιες από τις πιο αξιοσημείωτες κυκλοφορίες των τελευταίων εβδομάδων να παρουσιάσουν εντυπωσιακή συντήρηση δυνάμεων.

Στην κορυφή του τετραημένου το νεολαιϊστικο “Πέντε Νύχτες στο Φρέντι” κόντεψε να φτάσει τα 50.000 κι από πίσω ο Σκορσέζε με τους “Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού” να μαζεύει 33.000 εισιτήρια(!) στη δεύτερη βδομάδα κυκλοφορίας του. Εξαιρετικό σκορ για μια ταινία της οποίας η διάρκεια θα μπορούσε να έχει αποβεί πλήρως απαγορευτική.

Για το must “Killer” του Φίντσερ δεν έχουμε νούμερα ελέω Netflix αλλά πάντως τον έχει φέρει τον κόσμο του στις αίθουσες, ενώ οι “Περασμένες Ζωές”, κάτι η Γιορτή του Σινεμά, κάτι το ευρύτερο άνοιγμα σε περισσότερες αίθουσες, ανέβασαν εισπράξεις σε σχεδόν 11.000 εισιτήρια τετραημένου και φτάνοντας ήδη τις 26.000.

Η ελληνική κωμωδία “Άκου Ποιος Μιλάει” μάζεψε σχεδόν 24.000 εισιτήρια από 77 αίθουσες, με την πλειοψηφία αυτών να έρχονται από την Πέμπτη. Και τέλος σημειωτέον, μια παλια γνώριμη έκανε την επανεμφάνισή της στο τοπ-10 ύστερα από καιρό: Με άλλες 4.000 εισιτήρια, η “Barbie” ανέβασε λίγο ακόμα το εντυπωσιακό σύνολό της.

Μια σοκαριστική ποσότητα νέων ταινιών αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες, με κάποιες να ξεχωρίζουν πραγματικά.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

How to Have Sex

(Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ, 1ω31λ)

3.5 / 5

Γυρισμένο στα Μάλια και διαχειριζόμενο ένα τρομερά δύσκολο ζήτημα γύρω από το σεξ και τη συναίνεση, το φιλμ της πρωτοεμφανιζόμενης Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ ακολουθεί τρεις νεαρές βρετανίδες που έρχονται στην Ελλάδα για να διασκεδάσουν και να ζήσουν την φάση «μεθυσμένοι τουρίστες στο νησί». Για μία εξ αυτών μάλιστα (Μία ΜακΚένα-Μπρους, πολύ καλή), αυτό ίσως είναι το ταξίδι όπου θα χάσει την παρθενιά της και είναι καθηλωτική η διαπίστωση πως απλώς και μόνο το να είναι η ηρωίδα κορίτσι σε μια τέτοια ιστορία (από τις αμέτρητες αντίστοιχες που έχουμε δει με έφηβα αγόρια για πρωταγωνιστές) φέρνει στην ταινία μια απροσδιόριστη αίσθηση απειλής. Τι λέει αυτό για τον κόσμο μας;

Όλο το πρώτο μέρος του φιλμ ξεδιπλώνεται μέσα από μια σειρά ξεσαλωμάτων, είτε έξω σε κλαμπ, είτε στην κοινή πισίνα του συμπλέγματος διαμερισμάτων, είτε απλά σε κάποιο μπαλκόνι με τα αγόρια που μένουν δίπλα. Χαρακτήρες και δυναμικές αποτυπώνονται καθαρά μέσα από κίνηση, ενέργεια και σωματικότητα, με το φιλμ να μας βάζει σε μια λογική εξερεύνησης ανθρώπων πέρα από απλώς τα λόγια.

Μια αίσθηση απειλής αρχίζει να στριφογυρίζει στην ατμόσφαιρα, και όταν συμβεί κάτι που περνά τα όρια, έχει τρομερό ενδιαφέρον το πώς οι ηρωίδες δεν ξέρουν ακριβώς πώς να το αναλύσουν, με συμπεριφορές και αντιδράσεις άτσαλες, αβέβαιες, μακριά από την όποια βεβαιότητα του Σωστού. Μέσα από μια κλιμακούμενα βουβή φασαρία, η ανερχόμενη σκηνοθέτης καταγράφει ένα περιβάλλον διαρκούς και άνευ ορίων πίεσης απέναντι στη νεαρή ηρωίδα (το ότι υπάρχει και το σκέλος της ακαδημαϊκής πίεσης εκεί μέσα ίσως τεστάρει λίγο τα όρια της ιστορίας), η οποία τελικά μοιάζει να καταπλακώνεται, να περικυκλώνεται. Αισθητικά αλλά και δραματουργικά, πρόκειται περί ασφυξίας.

Είναι άρα μια ιστορία για το πώς φτάνεις στο σημείο να αποδεχθείς κάτι τραυματικό, πριν καν αρχίσεις να το διαχειρίζεσαι. Κι είναι και μια κατάθεση ταλέντου για την Γουόκερ, που δείχνει εντυπωσιακό στιλιστικό και αφηγηματικό έλεγχο σε μια ιστορία που θα μπορούσε εύκολα να ξεδιπλωθεί με τρόπο μονότονο ή διδακτικό, αλλά που βρίσκει τρόπο να κάνει ακόμα κι αυτά τα στοιχεία να λειτουργήσουν υπέρ του έργου της.

Η ταινία κέρδισε το μεγάλο βραβείο του τμήματος Ένα Κάποιο Βλέμμα στις Κάννες, και πρόσφατα τιμήθηκε με την Χρυσή Αθηνά του διαγωνιστικού στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Fingernails

(Χρήστος Νίκου, 1ω53λ)

3.5 / 5

Σε έναν κόσμο κάπως σαν τον δικό μας, μια τεχνολογία μπορεί και διαβάζει τον έρωτα. Μέσα από μια εξέταση νυχιών των δύο ατόμων, ένα ζευγάρι μπορεί να γνωρίζει να είναι στα αλήθεια ερωτευμένο. Η Άννα κι ο Ράιαν (στον ρόλο ο Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ του “The Bear”) το ξέρουν λοιπόν, εξάλλου τους το είπε κι η μηχανή! Όμως όταν η Άννα πιάσει δουλειά σε ένα κέντρο που εκπαιδεύει ζευγάρια ώστε να αυξήσουν τις πιθανότητες θετικού τεστ, θα γνωρίσει εκεί τον Αμίρ. Και ξαφνικά θα αμφισβητήσει ό,τι είχε ποτέ της δεδομένο – και μαζί ό,τι «αλήθεια» της ξεφούρνισε η οποιαδήποτε μηχανή.

Η Τζέσι Μπάκλεϊ (υποψήφια Όσκαρ για τη “Χαμένη Κόρη”) κι ο Ριζ Άχμεντ (βραβευμένος με Όσκαρ, “Sound of Metal”, “The Night Of”) ξεπερνούν κάθε συμβολική και στιλιστική απόσταση που τους χωρίζει χάρη σε μια εντυπωσιακή χημεία που κεντράρει πολύ αποτελεσματικά μια ελλειπτική αλληγορία πάνω στην φύση του έρωτα στην εποχή των Μηχανών. Ο Χρήστος Νίκου (“Μήλα”, μια υπέροχα μελαγχολική ταινία που κάπως χάθηκε τελικά μες στην περίοδο του Covid) στο αγγλόφωνο ντεμπούτο του καταφέρνει να μείνει πιστός στις εμμονές του, δημιουργώντας μαζί με τους συν-σεναριογράφους του Σταύρο Ράπτη και Σαμ Στάινερ έναν κόσμο που ουσιαστικά γεννιέται και ζει πάνω στην συναισθηματική αλήθεια μιας βαθιάς αναζήτησης: Του κατά πόσο μπορεί να μπει σε κουτάκια κάτι τόσο αόριστο όσο ο έρωτας (είτε αυτό σημαίνει κουτάκια αλγοριθμικά, είτε κουτάκια μιας άκοπης, «τα καταφέραμε» ρουτίνας) και το τι σημαίνει –και τι κοστίζει– να προσπαθείς τελικά να βρεις το δρόμο σου ξανά προς αυτόν.

Δεν είναι πως γλιτώνει κάθε πιθανή κοιλιά ή αίσθηση επαναληψιμότητας η ταινία, όμως ξέρει ακριβώς τι θέλει να εξερευνήσει και το βλέμμα της είναι καθαρό – το ίδιο κι η καρδιά της. Μπορείς να το δεις στον τρόπο με τον οποίο η Μπάκλεϊ χάνεται στο βλέμμα του Ριζ Άχμεντ, μπορείς να το δεις σε μια σκηνή χορού του τελευταίου (από απόσταση, που δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερη μελαγχολία και πόνο στην καρδιά), μπορείς να το δεις στο χιούμορ και στις αναφορές – από τον Χιου Γκραντ μέχρι το “Forrest Gump”. Που συνθέτουν τελικά έναν κόσμο που, περισσότερο από χρονικά ή τοπικά, καθορίζεται συναισθηματικά.

Οι Παράξενοι Δρόμοι της Ζωής

(“Strange Way of Life / Extraña Forma de Vida”, Πέδρο Αλμοδόβαρ, 31λ)

2.5 / 5

Ο μυστηριώδης Σίλβα (Πέδρο Πασκάλ) κι ο σερίφης Τζέιν (Ίθαν Χοκ) συναντιούνται ξανά μετά από 25 χρόνια, όταν ο Σίλβα τον αναζητά ξανά για έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Αυτά όμως μπορούν να περιμένουν για πρώτα θα προηγηθεί μια νύχτα πάθους και αλκοόλ ανάμεσά τους – το πρωί όμως, η αλήθεια θα λάμψει. Και τι θα αποκαλύψει;

Νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ, μικρού μήκους, που συνθέτει αναφορές από την ιστορία του χολιγουντιανού γουέστερν, ντύνει με αυτές δύο εξαιρετικά αγαπητούς σταρ, και μέσα από μια μικρού βεληνεκούς αφήγηση της επανασύνδεσής τους, παίζει με την σχεδόν ολοκληρωτικά στρέιτ κληρονομιά του είδους. Η απόλαυση είναι περισσότερο επιφανειακή (και αναμφίβολα στιλιστική!) και η ιστορία αρκετά αβαρής, αλλά ακόμα κι ως (μικρό) παιχνίδι με τις συμβάσεις, έχει το ενδιαφέρον της.

Η ταινία προβάλλεται μαζί με μια πολύ ενδιαφέρουσα, ημίωρη συνέντευξη του Πέδρο Αλμοδόβαρ.

Μίλα Μου

(“Talk to Me”, Μάικλ και Ντάνι Φιλίππου, 1ω35λ)

3 / 5

Μια παρέα παίζει με μια τρομακτική ανακάλυψη: Ένα ταριχευμένο χέρι τους δίνει τη δυνατότητα αν το κρατήσουν λέγοντας τις μαγικές λέξεις «μίλα μου», να τους φέρει σε επαφή με πνεύματα από την άλλη μεριά. Ένα από τα παιδιά όμως θα κρατήσει το χέρι για παραπάνω δευτερόλεπτα από το επιτρεπτό όριο κι έτσι οι δύο κόσμοι ξαφνικά συνδέονται. Αλλά με τι τρόπο;

Γεφυρώνοντας την απόσταση ανάμεσα στο “Hereditary” και την ιντερνετική challenge κουλτούρα του TikTok, το φιλμ των αδελφών Φιλίππου λέει πολύ αποτελεσματικά μια ιστορία τρόμου κλασικής δομής και φόρμας, προσαρμόζοντας διαχρονικές ιδέες του είδους πάνω στους συμπεριφορικούς κώδικες της ονλάιν γενιάς. Είναι ενδιαφέρον ως παρατήρηση (οι χαρακτήρες στις ταινίες τρόμου που πάντα πάνε τις προκλήσεις ένα βήμα πιο μακριά από ό,τι πρέπει, δεν διαφέρουν από τα ιντερνετικά challenges) ακόμα κι αν χάνει σε σημεία λόγω των κάπως άδειων χαρακτήρων και της υπακοής σε αναμενόμενα μοτίβα. Ωστόσο η συνταγή είναι γευστική, αρκετές σκηνές τρόμου, αηδίας ή έκπληξης θα σε ακολουθούν, και τελικά όλα κορυφώνονται σε ένα φανταστικό φινάλε – εκεί που πολύ συχνά πληγώνονται οι μοντέρνες ταινίες τρόμου με τις έντονα αλληγορικές διαστάσεις.

Προετοιμασίες για να Είμαστε Μαζί Άγνωστο για Πόσο

(“Preparations to Be Together for an Unknown Period of Time / Felkészülés Meghatározatlan Ideig Tartó Együttlétre”, Λίλι Χόρβατ, 1ω35λ)

3 / 5

Μια επαγγελματικά πετυχημένη, 40χρονη νευροχειρουργός στο Νιου Τζέρσεϊ θα γνωρίσει τον Γιάνος και πείθεται πως είναι ο έρωτας για τον οποίο θα τουμπάρει τη ζωή της. Αφήνει πίσω τη δουλειά και επιστρέφει στη Βουδαπέστη για να τον βρει, όμως όταν τον συναντά, εκείνος αρνείται πως γνωρίζει ποια είναι. Προσποιείται προσπαθώντας να την αποφύγει ή μήπως τα πάντα εξαρχής τα βιώνε η Μάρτα μες στο μυαλό της;

Σαν ο Κρίστιαν Πέτζολντ (“Transit”, “Η Νύμφη του Νερού”) με το χειρουργικά αισθηματικό του βλέμμα, να είχε σκηνοθετήσει τη σειρά “Crazy Ex-Girlfriend” με την οποία το φιλμ της Χόρβατ μοιράζεται σοκαριστικά όμοια πλοκή. Η δύναμη της ταινίας βρίσκεται κυρίως στο μέσον της, στους κενούς χώρους του κάδρου, στο φλού της υφής της εικόνας που παραπέμπει σε κάτι ανάμεσα σε ανάμνηση, εφιάλτη, και ιατρικό αποτύπωμα ύστερα από κάποια εξέταση. Είναι ενδιαφέρον να παρακολουθείς ένα τέτοιο διαρκές παιχνίδι ανάμεσα σε βεβαιότητες και φαντασίες με την Χόρβατ να κρατά την συναισθηματική ισορροπία, έστω κι αν το αμήχανο φινάλε δεν ξέρει τι θέλει να κάνει.

Η Κόρη του Βασιλιά του Βάλτου

(“The Marsh King’s Daughter”, Νιλ Μπέργκερ, 1ω48λ)

1.5 / 5

Ο εγκληματίας και απαγωγέας πατέρας μιας γυναίκας αποφυλακίζεται οδηγώντας εκείνη στην τρέλα. Πιστεύει πως ο πατέρας της θέλει να έρθει να τη βρει και να της κλέψει την κόρη, για να αναπληρώσει το κενό που άφησε η φυλάκισή του. Αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια της και να τον αναζητήσει στην αφιλόξενη βλάστηση του βάλτου. Εκεί, για να επιβιώσει, θα χρειαστεί να ανατρέξει σε όλα όσα έμαθε η ίδια από αυτόν, όταν ήταν μικρή. Η Ντέιζι Ρίντλεϊ κι ο Μπεν Μέντελσον πρωταγωνιστούν και σίγουρα άξιζαν μια καλύτερη ταινία από αυτή. Σκηνοθετημένη από τον Νιλ Μπέργκερ (“The Illusionist”) βαδίζει σίγουρα στα λημέρια των “Καραβίδων” αλλά η ιστορία είναι απογυμνωμένη σε βαθμό πλήξης.

Κυκλοφορούν ακόμη

Η Γη της Επαγγελίας: Ο Μαντς Μίκελσεν υποδύεται μοναχικό λοχαγό ταπεινής καταγωγής, αποφασισμένο να κυνηγήσει το όνειρό του με κάθε κόστος. Έτσι, το 1755, ζητά την άδεια του Βασιλιά ώστε να καλλιεργήσει τον αφιλόξενο χερσότοπο της Γιουτλάνδης και να δημιουργήσει εκεί μια βασιλική αποικία, με αντάλλαγμα να του δοθεί ένας τίτλος ευγενείας. Αλλά θα βρει πολλά εμπόδια στον δρόμο του, με κυριότερο τον ημιπαράφρονα και σαδιστή γαιοκτήμονα Φρέντερικ ντε Σίνκελ, τον πανίσχυρο άνδρα της περιοχής, που βλέπει την εξουσία του να απειλείται.

Daliland: To 1973, ένας γερασμένος Νταλί προσπαθεί να ετοιμάσει ένα μεγάλο σόου στη Νέα Υόρκη. Αντισυμβατική βιογραφία από την Μέρι Χάρον (“American Psycho”) με τον Μπεν Κίνγκσλεϊ.

Ελεύθερος Επαγγελματίας: Ο Τζον Σίνα κι η Άλισον Μπρι θα βρεθούν στα βάθη της ζούγκλας. Ο Ελεύθερος Επαγγελματίας αναλαμβάνει να παρέχει ασφάλεια στη δημοσιογράφο, η οποία πρέπει να πάρει συνέντευξη από έναν αδίστακτο δικτάτορα, όταν ξεσπά ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Κωμική περιπέτεια από τον Πιέρ Μορέλ του “Taken”.

Ζάκρος: Ντοκιμαντέρ από τον Φίλιππο Κουτσαφτή της θρυλικής “Αγέλαστου Πέτρας” για ένα μικρό σημάδι στον χάρτη της Ανατολικής Κρήτης, θαμμένο για χρόνια κάτω από τη σκόνη του χρόνου και που βρέθηκε σε ανασκαφές το ‘61. Ποιος είναι όμως, ο Ζάκρος του σήμερα;

Οι Ευχούληδες 3: Μαζί για Μπάντα: Το νέο κεφάλαιο του υπερ-επιτυχημένου μουσικού franchise κινουμένων σχεδίων.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις