Είδαμε τον “Εγκάρσιο Προσανατολισμό” του Δημήτρη Παπαϊωάννου- Και ανακαλύψαμε μία νέα πηγή φωτός

Αν μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις, τον “Εγκάρσιο Προσανατολισμό” του Δημήτρη Παπαϊωάννου -που αυτήν την περίοδο και μέχρι τις 16 Ιανουαρίου παρουσιάζεται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση– τον διατρέχουν εκατομμύρια λέξεις.

Ο καθένας μας στην παράσταση αυτή είδε σπαράγματα εικόνων της δικής του ζωής να παίρνουν σάρκα κι οστά, έκανε τις δικές του ερμηνείες, τις δικές του αντιστοιχίες και συνειρμούς. Άλλωστε αυτή δεν είναι και η μαγεία της τέχνης; Να βάζεις στην άκρη όλες σου τις αναστολές και απλώς να αφήνεσαι σ΄αυτήν; Να βυθίζεσαι στις σκέψεις σου, να κατακλύζεται από αυτές και να μη φοβάσαι να νιώσεις συναισθήματα;

Η μέθοδος που χρησιμοποιούν τα έντομα και ιδιαίτερα οι νυχτοπεταλούδες για να διατηρούν μια σταθερή γωνία προς μια μακρινή πηγή φωτός για προσανατολισμό ονομάζεται Εγκάρσιος Προσανατολισμός. Είναι δηλαδή σαν να είναι “εξοπλισμένα” με ένα εσωτερικό gps για να κρατάνε ευθύγραμμη πορεία και πάντα έχουν το φως του φεγγαριού σε μια γωνία σε σχέση με την πορεία τους.

Στην παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου από το πρώτο λεπτό, ρυθμίστηκε αυτόματα το εσωτερικό μας gps και συντονιστήκαμε απόλυτα με το δικό του φως και με τα όσα διαδραματίζονταν επί σκηνής. Με τις βαθιά φιλοσοφημένες λυρικές εικόνες, τις τέλεια εκτελεσμένες κινήσεις των 8 χορευτών (Damiano Ottavio Bigi, Šuka Horn, Jan Möllmer, Breanna O’Mara, Τίνα Παπανικολάου, Łukasz Przytarski, Χρήστο Στρινόπουλο, Μιχάλη Θεοφάνους) και την υπέροχη μουσική του Βιβάλντι.

Ο Παπαϊωάννου δεν έχει χαρακτηριστεί άδικα ως ο αλχημιστής των εικόνων. Οι κόσμοι που χτίζει επί σκηνής μπορούν να παρομοιαστούν άνετα με έργα τέχνης, κόσμοι που σαν αξίνες σκάβουν βαθιά μέσα στην ψυχή και το μυαλό μας και “βγάζουν” πολύτιμα ορυκτά. Κόσμοι γεμάτοι από σμιλεμένα σαν αγάλματα γυμνά σώματα σε απόκοσμους συνδυασμούς, που χτίζονται κομμάτι κομμάτι, αργά αργά και ξαφνικά γκρεμίζονται ρουφώντας μας μέσα τους.

Η αέναη προσπάθεια να ισορροπήσουμε και ο φαύλος κύκλος της πτώσης. Το ανικανοποίητο. Το λάθος. Η εικόνα του μικρού παιδιού που “τυφλό” πέφτει διαρκώς πάνω σε τοίχο. Η στιβαρότητα του χεριού του πατέρα που του δείχνει τον δρόμο προς το φως. Ο άνδρας και οι συμβολισμοί που τον στοιχειώνουν. Ο τεράστιος ταύρος – αναφορά στον μυθολογικό μινώταυρο- που δεσπόζει επί σκηνής, σύμβολο όλων των αρχέγονων ενστίκτων μας, των ορμών μας, αλλά και του ίδιου μας του dna. Το δάμασμά του, ο θάνατος του παλιού και η επικράτηση του καινούριου. Καθόλου τυχαίο που μέσα από τα σπλάχνα του ξεπροβάλλει το γυναικείο στοιχείο. Η παρουσία του θηλυκού είναι ιδιαίτερα έντονη. Σαν τον μίτο της Αριάδνης. Κάθε φορά που εμφανίζεται, διεισδύει στον κόσμο των ανδρών και μοιάζει με ζωογόνο φως που τους ενεργοποιεί, τους προσανατολίζει και τους ξεδιψάει. Η γυναίκα που παρουσιάζεται σαν άλλη Αφροδίτη του Μποτιτσέλι (εκπληκτική η Breanna O’ Mara του θρυλικού θεάτρου της Pina Bausch), σαν αμόλυντη Παναγία που γεννά επί σκηνής το αγνό και αμόλυντο θείο βρέφος, αλλά και σαν Αφροδίτη του Βίλλεντορφ (συγκλονίζει το πέρασμα της Τίνας Παπανικολάου) που διαβαίνει αργά, σχεδόν υπνωτιστικά, τη σκηνή και χάνεται στο έρεβος της πόρτας αφού πρώτα μας κοιτάξει αινιγματικά…

Και το πανταχού παρόν υδάτινο στοιχείο. Το στοιχείο της ζωής, αλλά και της κάθαρσης. Η βάση των πάντων. Ακόμη και της ολικής αποδόμησης. Ακόμη και της ολικης επαναφοράς μας στη ζωή. Και πόσο όμορφο, λυρικό και συμβολικό το τέλος. Σαν ένα δίλημμα για το αν τελικά θα τον καθαρίσουμε τον κόσμο μας με μία σφουγγαρίστρα, ή θα τον ρεμβάσουμε πετώντας πετραδάκια στην ακροθαλασσιά.

Γιατί πού βρίσκεται τελικά η ουσία, όταν όλα έχουν χαθεί;

Ιnfo: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση:Συγγρού 107/Κεντρική Σκηνή/Τετάρτη 22 & Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 20:30, Κυριακή 26 – Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 20:30/Σάββατο 1 – Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 20:30, Τετάρτη 5 – Κυριακή 9 Ιανουαρίου 20:30,/Τετάρτη 12 – Κυριακή 16 Ιανουαρίου 20:30/Διάρκεια παράστασης: 105 λεπτά/ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ Για ηλικίες 18+

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις