Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από Κατσιμίχα και Nick Cave μέχρι την τσίμπλα της Μενεγάκη

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας. Αυτή τη βδομάδα σχολιάζουμε Αυτή τη βδομάδα σχολιάζουμε από τον Πάνο Κατσιμίχα μέχρι την τσίμπλα της Ελένης Μενεγάκη.

Λάικ

Κάννες και καλοκαιρινή Dua Lipa για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Αυτόματο λάικ στην ανακοίνωση του λαινάπ των Καννών. Όχι επειδή έχει μέσα νέο Λάνθιμο (το περιμέναμε αυτό), αλλά επειδή ό,τι και να βγει τελικά το φεστιβάλ, όλος ο ενθουσιασμός είναι στην ανακοίνωση. Τι μπήκε μέσα, τι έμεινε απέξω, υποθέσεις, προσδοκίες, θεωρίες. Θα βλέπεται το “Megalopolis” του Κόπολα; Πόσο παλαβομάρα θα είναι το δραματικό τρανς μιούζικαλ του Ζακ Οντιάρ με την Σελίνα Γκόμεζ και τη Ζόι Σαλντάνα; Θα πάρει και Χρυσό Φοίνικα ο Λάνθιμος; Θα κερδίσει το Ένα Κάποιο Βλέμμα η Αριάν Λαμπέντ;

Πάντως σε πρώτη φάση θα πω ότι αν έπρεπε στα τυφλά να ρίξω ένα στοίχημα για Χρυσό Φοίνικα, θα το έριχνα στην Άντρεα Άρνολντ (“American Honey”, “Fish Tank”, “Red Road”), που έχει κερδίσει το Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες με τρεις διαφορετικές ταινίες της (!) αλλά ποτέ τον Φοίνικα. Και όσο για την ταινία που εγώ περιμένω να δω περισσότερο; Το νέο φιλμ του πορτογάλου Μιγκέλ Γκόμες. Αν δεν τον ξέρετε, αναζητήστε το “Tabu” του 2012, ένα από τα 10 αγαπημένα μου φιλμ των ‘10s, και θα με θυμηθείτε.

Μιας που πιάσαμε τις ζέστες, το πιο «έρχεται το καλοκαιράκι» κομμάτι που έχω ακούσει ως τώρα είναι το Chloe Caillet remix του Training Season της Dua Lipa. Eurotrack επιπέδου «άπερολ στην άμμο». Εμμονή.

Αυτό που έλιωσα περισσότερο στην άδειά μου ήταν το βρετανικό κωμικό σόου “Taskmaster”. Σε κάθε σεζόν, πέντε διαφορετικοί κωμικοί διαγωνίζονται στις πιο σουρεάλ και παράλογες δοκιμασίες («κάντε κάτι με αυτό το παπάκι, έχετε 20 λεπτά», «εξαφανίστε αυτό το κομμάτι πάγου, έχετε 60 λεπτά», «προσπαθήστε να κάνετε αυτόν τον Σουηδό να ντραπεί», «φέρτε στο στούντιο ένα αντικείμενο που είναι πολύ απολαυστικό αν το αναποδογυρίσεις») και είναι τέλειο να βλέπεις ποιοι σκέφτονται γρήγορα και ευρηματικά και ποιοι προσπαθούν πάντα να βρουν παραθυράκια στις δοκιμασίες. Είναι τρομερά αστείο, και υπάρχει όλο στο YouTube.

Ο αποχαιρετισμός στον πατέρα του “Σωματιδίου του Θεού” για τον Κώστα Μανιάτη

Το καταλαβαίνω. Πόσο ακόμη να ζούσε ο άνθρωπος; Στα 94 του πέθανε. Δεν γίνεται να στεναχωρηθείς. Και πάλι όμως αυτές οι απώλειες κάνουν για λίγο τον κόσμο να σταματάει να γυρίζει σαν τρελός, να κάνει ένα βήμα πίσω για να σκεφτεί.

Ο Πίτερ Χιγκς, αυτό το λαμπρό μυαλό μπορεί να έφυγε πλήρης ημερών αλλά έφυγε, και οι αναντικατάστατοι αφήνουν πάντα πίσω τους θλίψη. 

Νομπελίστας, πολιτικοποιημένος βαθιά, έδωσε στον πλανήτη το “Σωματίδιο του Θεού” και έφυγε χωρίς να περιμένει να ανταμώσει τίποτα. Δεν πίστευε στον Θεό και το έλεγε πάντα με την πρώτη ευκαιρία.

Και μιας και οι καιροί που ζούμε έχουν βουτήξει για τα καλά στη βαρβαρότητα, με κέρδισε και για κάτι ακόμα που αγνοούσα -όχι ότι είχε καμιά ανάγκη τη γνώμη μου ή το συναίσθημά μου. 

Διαβάζουμε στον σχετικό αποχαιρετισμό του News247:  “Στη ζωή του υποστήριξε ενεργά το κίνημα για μποϊκοτάζ των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων του Ισραήλ με αποτέλεσμα να μην μεταβεί στην Ιερουσαλήμ για να παραλάβει το βραβείο φυσικής “Wolf” το 2004”.  |
Αυτές οι πράξεις έχουν κόστος και δείχνουν με τι άνθρωπο είχαμε -και πάντα θα έχουμε, όσο υπάρχει μνήμη και ανθρωπότητα- να κάνουμε.

Πάνος Κατσιμίχας, Λυκάνθρωποι, Σαρλότ Μπροντέ και Μ. Βρετανία για τη Γεωργία Οικονόμου

To “Lapis Lazuli”, παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση σε αφήνει ενεό με συναισθήματα ανάμεικτα, αντιθετικά. Άλλωστε και η ίδια η παράσταση παίζει με αντιθέσεις, καθώς σε αυτή η ομορφιά συνυπάρχει με το τερατικό και το φως με το σκοτάδι. Λιμάρουν τα νύχια ενός λυκάνθρωπου, όπως λιμάρουμε τα ένστικτά μας και λειαίνουμε κάθε μας γωνίας. Ωστόσο, η σκηνή που ο ήρωας κάνει εμετό και ξερνάει την κοινωνία όλη, από απλά καθημερινά αντικείμενα μέχρι και συναισθήματα είναι εκπληκτική.

Πολύ συμπαθής, ευχάριστη και ευρηματική η “Jane” της Κατερίνας Μαυρογεώργη και πολύ εύστοχη η σύνδεση της Σαρλότ Μπροντέ με την Τζέιν Έιρ, αλλά και ο παραλληλισμός της παράστασης με το “Common People” των Pulp.

Ευχάριστη έκπληξη το ντοκιμαντέρ «150 Χρόνια Μεγάλη Βρετανία: Η ιστορία μέσα στην Ιστορία» στο πλαίσιο των εορτασμών φέτος για τα 150 χρόνια λειτουργίας του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία. Είναι άψογα κινηματογραφημένο, μονταρισμένο και μουσικά επενδεδυμένο, με καταιγιστικό κείμενο γεμάτο πληροφορίες για το ιστορικό αυτό ξενοδοχείο.

Με άρωμα των εφηβικών μας χρόνων είναι διαποτισμένο το νέο άλμπουμ του Πάνου Κατσιμίχα “Το σπίτι με τις Ακακίες”. Η χαρακτηριστική του φωνή και οι μουσικές του μας γυρίζουν στα παλιά με τόσο νοσταλγικό και ωραίο τρόπο.

Nick Cave, Νίντζα και καραμελένιος κόκκορας για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Γεμάτο παλμό το περασμένο σαββατοκύριακο το Φεστιβάλ WOW στο Νιάρχος, όπου μαμάδες και μπαμπάδες έφεραν τα παιδιά τους σε μία συγκέντρωση για την ισότητα, την συμπερίληψη και τα δικαιώματα των γυναικών και θηλυκοτήτων. Το ΚΠΙΣΝ γέμισε κόσμο και μηνύματα με θετικό πρόσημο κόντρα σε μια καθημερινότητα που μας σπρώχνει στην απάθεια. 

Και μόλις τακτοποίησαμε ωραία ωραία το πρόγραμμά μας για τις συναυλίες του καλοκαιριού σκάει η βόμβα Nick Cave στη Στέγη και σκέφτομαι πώς να “σκοτώσω” ένα κτηματάκι που ΄χω στην Άνδρο προικό, για να πληρώσω τα εισιτήρια των φετινών συναυλιών.

Camila Cabello ξανθιά με μαύρη ρίζα στο “I LUV IT” μαζί με τον αγαπημένο της Gen Z, Playboi Carti. Πλήρωσε λέει έξτρα τον γκαραζιέρη για να μείνει ανοικτός και να γυρίσει τη σκηνή του ο Carti ο ντερμπεντέρης, που έσκασε μύτη όποτε γούσταρε να πει τις δυο ατάκες του. Στο τέλος του βιντεοκλίπ η Καμίλα μένει με ένα βέλος καρφωμένο στο στέρνο περιμένοντας κάποιον γιατρό να την εξετάσει!

Στο ”Lapis Lazuli” του Λασκαρίδη στη Στέγη θα ήθελα μόνο να είμαι ο κοντός Νίντζα, που τρέχει ολόγυρα κραδαίνοντας τα μαλακά μακριά κοτσάνια με τα μικρά πουλάκια στην άκρη. Και ακολουθεί παντού τον λυκάνθρωπο. Dream job.

Στα last minute λάικ ο καραμελένιος κόκκορας στην αφίσα εμφανίσεων της παρέας Γκιντίκι και της Καραπατάκη στην Τεχνόπολη. Παίρνει επάξια τη σκυτάλη από το κίτρινο παπάκι του Θανάση και τον (αμφιλεγόμενο) τζίτζικα του Μάλαμα. Περιμένουμε κατσικάκια, πόσουμ, λιβελούλες και χρυσόμυγες.

 

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Συναυλιακοί κανόνες για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Μια γλυκιά υπενθύμιση τώρα που ανοίγει ο καιρός και ξεκινάει η έντονη συναυλιακή περίοδος:

*Όταν είμαστε πηγμένοι στον κόσμο σε ένα λάιβ, όπως πχ και μέσα σε ένα λεωφορείο, δεν φοράμε την ογκώδη σάκα μας στην πλάτη, πιάνοντας χώρο δύο ατόμων και χτυπώντας εδώ κι εκεί καθώς κουνιόμαστε στο ρυθμό.

*Όταν είμαστε σε ένα κατά βάση σκοτεινό χώρο και κρίνουμε αναγκαίο το να αρχίσουμε να χαζεύουμε στο κινητό μας (δεν κρίνω), φροντίζουμε να είναι χαμηλωμένη η φωτεινότητα, γιατί όσο κι αν είναι άκρως συναρπαστική η ζωή σου, έχω έρθει εδώ για να δω ένα λάιβ κι όχι το instagram feed σου.

*Και δεν το πιστεύω ότι χρειάζεται ακόμα να το λέμε αυτό, αλλά όταν είμαστε σε λάιβ δεν μιλάμε ασταμάτητα με την παρέα μας. Φυσικά είναι ένα ζωντανό πράγμα η συναυλία, κόσμος, φωνές, τραγούδια, όλα αυτά, ένας χαμός. Αλλά ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ, και το πού είναι η γραμμή: Εσείς, ναι, η παρέα δίπλα μου που επί 50 λεπτά δε σταματήσατε τέσσερα άτομα να μιλάτε φωναχτά μεταξύ σας την ώρα του λάιβ; Ναι, εσάς εννοώ. Απλά πηγαίντε για έναν καφέ και λυπηθείτε μας.

Ρίπλεϊ, Ζήλιες και ελληνικές οικογένειες για τη Γεωργία Οικονόμου

Με το ζόρι κάθομαι και παρακολουθώ τον “Ρίπλεϊ” στο Netflix. Και όχι δεν έχω μαζοχιστικές τάσεις, απλώς μου αρέσει πάρα πολύ ο Άντριου Σκοτ που εδώ αποδεικνύει πως μπορεί να υποδυθεί τα πάντα σαν χαμαιλέοντας. Η σειρά ωστόσο βρίθει ανοησιών και οι ρυθμοί της είναι πιο αργοί και από την καθυστέρηση.

Καθημερινά κατακλύζουν το μέιλ μου πολλά νέα τραγούδια. Ανάμεσά τους και η διασκευή που έκαναν οι Assoi tou Salvador με τη Μελίνα Ασλανίδου να τραγουδά το “Ζήλια μου” της Χαρούλας Αλεξίου σε μία υποτίθεται disco-funk εκδοχή. Η δουλειά αυτή είναι η επιτομή της ανούσιας διασκευής.

Κάπου έλεος με τις ελληνικές οικογένειες που εκμεταλλεύονται τα χαριτωμένα παιδάκια τους και σαρώνουν στα λάικ στο ινσταγκραμ. Τρίχρονα ξεπετιούνται από το πουθενά στο timeline σου και ναι, μπορεί να χαμογελάς με τις εξυπνάδες τους, αλλά αν δεις το ευρύτερο πλαίσιο σε πιάνει μια κατάθλιψη.

Η τσίμπλα της Μενεγάκη και “μην κοιμάστε σε ροκ συναυλίες” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Google trend η Ελένη Μενεγάκη και ένας απλός άνθρωπος φαντάζεται ότι κάτι ενδιαφέρον θα έχει παρουσιάσει στην εκπομπή της ή άντε πόσταρε καμιά φωτογραφία ανάσκελα στα Άχλα. Νοπ. Η Ελένη ποζάρει αγουροξυπνημένη στο Instagram και η φράση “με την τσίμπλα στο μάτι” γίνεται viral. Αυτό θα πει… “Δεν υπάρχει ελπίς”.

Η Γκουίνεθ Πάλτροου κοιμήθηκε του καλού καιρού σε συναυλία των Rolling Stone. Ο Βρετανός παρουσιαστής Νικ Γκρίμσοου μας είπε ότι σε εμφάνιση των Stones στη O2 Arena του Λονδίνου, από εκεί που καθόταν έβλεπε τον Κρις Μάρτιν και την Γκουίνεθ Πάλτροου – και εκείνη κοιμόταν τέζα. Δίπλα στον Κρις και απέναντι από τον Μικ; Ιεροσυλία. Στο ΟΑΚΑ δεν θα κοιμηθεί κανείς.

Κάπου ο Μπρους Ντίκινσον (Iron Maiden) δήλωσε ότι λυπάται λέει που κλείνουν σωρηδόν τα μικρά μουσικά venues στο Λονδίνο, τα οποία, λέει, φιλοξένησαν και τα πρώτα του βήματα. Εμ, άμα τα εισιτήρια στις συναυλίες σου έχουν 100 ευρώ και δεν καταδέχεσαι να εμφανιστείς παρά σε κορυφαία venues, πώς να κρατηθούν ζωντάνα τα μικρά; Με τον αέρα τον κοπανιστό; Λέγεται καπιταλισμός…