Καμία μουσική για τη γενοκτονία – Massive Attack και 400 καλλιτέχνες αποσύρουν τα τραγούδια τους
Διαβάζεται σε 9'
Περισσότεροι από 400 καλλιτέχνες και δισκογραφικές εταιρείες από όλο τον κόσμο υπογράφουν μια νέα καμπάνια μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ, με προμετωπίδα ονόματα όπως οι Massive Attack.
- 19 Σεπτεμβρίου 2025 13:46
Οι Fontaines DC, οι Amyl & The Sniffers και περισσότεροι από 400 ακόμη καλλιτέχνες συμμετέχουν στην καμπάνια “No Music For Genocide”, ενώ οι Massive Attack, που επίσης στηρίζουν την πρωτοβουλία, δεσμεύτηκαν να αποσύρουν τη μουσική τους από το Spotify.
Η νέα καμπάνια είναι μια πρωτοβουλία πολιτιστικού μποϊκοτάζ, που καλεί καλλιτέχνες και κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων να αποσύρουν τη μουσική τους από τις πλατφόρμες streaming στο Ισραήλ, σε αντίδραση στη συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Γάζα.
Άλλοι καλλιτέχνες, που συμμετέχουν στην καμπάνια (οι περισσότεροι από τους οποίους ανήκουν σε ανεξάρτητες δισκογραφικές) – όπως διαβάζουμε στο NME – είναι η Rina Sawayama, ο MIKE, οι Primal Scream, η Faye Webster, οι Kneecap και οι Japanese Breakfast. Στη λίστα προστίθενται επίσης η Yaeji, ο King Krule, ο MJ Lenderman, οι Mannequin Pussy, οι Wednesday, η Soccer Mommy και η MØ.
Για να ενταχθούν στην πρωτοβουλία, οι εν λόγω καλλιτέχνες είτε τροποποίησαν μόνοι τους τις περιοχές κυκλοφορίας της μουσικής τους είτε υπέβαλαν αιτήματα γεωγραφικού αποκλεισμού στον διανομέα ή τη δισκογραφική τους εταιρεία. Παράλληλα, καλούν τους μεγάλους ομίλους – Sony, UMG και Warner – να πράξουν το ίδιο, επισημαίνοντας ότι είχαν μπλοκάρει ολόκληρους τους καταλόγους τους και είχαν αναστείλει τη δραστηριότητά τους στη Ρωσία έναν μήνα μετά την εισβολή στην Ουκρανία.
No Music For Genocide – Πρωτοβουλία πολιτιστικού μποϊκοτάζ
«Ο πολιτισμός από μόνος του δεν μπορεί να σταματήσει τις βόμβες, αλλά μπορεί να συμβάλει στην απόρριψη της πολιτικής καταπίεσης, να μετατοπίσει την κοινή γνώμη προς την κατεύθυνση της δικαιοσύνης και να αρνηθεί το “art-washing” και την κανονικοποίηση οποιασδήποτε εταιρείας ή κράτους που διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», αναφέρει στην εισαγωγή της η δήλωση του συνασπισμού.
«Η πρωτοβουλία αυτή αποτελεί μέρος ενός παγκόσμιου κινήματος που στοχεύει να διαβρώσει τη στήριξη που χρειάζεται το Ισραήλ για να συνεχίσει τη γενοκτονία του. Μας εμπνέουν οι συνεχώς εντεινόμενες προσπάθειες προς αυτόν τον στόχο, από τη πρόσφατη δέσμευση του Film Workers For Palestine, έως την απαγόρευση της Ισπανίας σε πλοία και αεροπλάνα με προορισμό το Ισραήλ, μέχρι τη δράση της Freedom Flotilla Coalition, την αποστρατιωτικοποίηση του ναυπηγείου του Μπρούκλιν και τους λιμενεργάτες στο Μαρόκο που αρνήθηκαν να φορτώσουν όπλα σε πλοία κατόπιν παραγγελίας του Τελ Αβίβ.
Πολλοί από τους συναδέλφους μας έχουν αισθανθεί, όπως κι εμείς, αβεβαιότητα για το πώς να χρησιμοποιήσουν τη μουσική αυτή τη στιγμή. Ο πρώτος μας στόχος με το No Music For Genocide είναι να εμπνεύσουμε κι άλλους να επαναδιεκδικήσουν τη δράση τους και να κατευθύνουν την επιρροή τους σε μια χειροπιαστή πράξη. Είμαστε βαθιά ευγνώμονες σε όλους τους καλλιτέχνες, τους μάνατζερ και τις δισκογραφικές που έχουν ήδη δεσμευτεί σε αυτό το πρώτο βήμα και ανυπομονούμε να το διευρύνουμε μαζί. Όσο περισσότεροι είμαστε, τόσο πιο δυνατοί θα γίνουμε. Αυτό είναι μόνο η αρχή.»
Στην πρώτη του ανάρτηση στον επίσημο λογαριασμό του στο Instagram, το “No Music For Genocide” ανέφερε:
«Το No Music for Genocide είναι μια νέα πρωτοβουλία πολιτιστικού μποϊκοτάζ, που καλεί καλλιτέχνες και κατόχους δικαιωμάτων να αποσύρουν τη μουσική τους από τις πλατφόρμες streaming στο Ισραήλ, σε αντίδραση στη γενοκτονία στη Γάζα, την εθνοκάθαρση στη κατεχόμενη Δυτική Όχθη, το απαρτχάιντ εντός του Ισραήλ και την πολιτική καταστολή των φιλοπαλαιστινιακών κινημάτων όπου κι αν ζούμε. Πρόκειται για ένα αποκεντρωμένο, παγκόσμιο, εθελοντικό κίνημα, χωρίς θεσμικό υποστηρικτή.
Αυτή η χειροπιαστή πράξη είναι μόνο ένα βήμα προς την κατεύθυνση της ικανοποίησης των παλαιστινιακών αιτημάτων για απομόνωση και απονομιμοποίηση του Ισραήλ, καθώς συνεχίζει να σκοτώνει χωρίς καμία συνέπεια στη διεθνή σκηνή. Οι επιτυχημένες πολιτιστικές εκστρατείες μποϊκοτάζ κατά του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική αποδεικνύουν ότι το δημιουργικό μας έργο μάς δίνει δυνατότητα και δύναμη. Όταν τη χρησιμοποιούμε συλλογικά, προσθέτουμε ενιαία πίεση σε ένα διαρκώς αυξανόμενο, παγκόσμιο και αλληλοεξαρτώμενο κίνημα – από το Χόλιγουντ μέχρι τα λιμάνια του Μαρόκου. Δεν μποϊκοτάρουμε στοχεύοντας μεμονωμένα άτομα· αυτό είναι μια άρνηση της πολιτιστικής βιομηχανίας του απαρτχάιντ Ισραήλ, που συνεργάζεται χέρι-χέρι με παγκόσμιους μουσικούς και μιντιακούς θεσμούς για να ξεπλύνει το απαρτχάιντ και τη γενοκτονία.
NO ART FOR APARTHEID, NO MUSIC FOR GENOCIDE.»
Massive Attack – Απέσυραν τη μουσική τους από όλες τις πλατφόρμες streaming στο Ισραήλ και συνολικά από το Spotify
“Ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός”
Την ίδια στιγμή, οι Massive Attack ζήτησαν από τη δισκογραφική τους, UMG, να αποσύρει τη μουσική τους όχι μόνο από όλες τις πλατφόρμες streaming στο Ισραήλ, αλλά συνολικά από το Spotify. Αυτό σχετίζεται με τις αναφορές ότι ο διευθύνων σύμβουλος της πλατφόρμας, Daniel Ek, έχει πραγματοποιήσει σημαντικές επενδύσεις «σε εταιρεία που παράγει στρατιωτικά drones και τεχνολογία τεχνητής νοημοσύνης ενσωματωμένη σε μαχητικά αεροσκάφη».
Σε δήλωσή τους στο Instagram, οι Massive Attack έγραψαν:
«Λαμβάνοντας υπόψη τις (καταγεγραμμένες) σημαντικές επενδύσεις του CEO του [Spotify] σε εταιρεία που παράγει στρατιωτικά drones και τεχνολογία τεχνητής νοημοσύνης ενσωματωμένη σε μαχητικά αεροσκάφη, οι Massive Attack υπέβαλαν ξεχωριστό αίτημα στη δισκογραφική μας ώστε η μουσική μας να αποσυρθεί από την υπηρεσία streaming του Spotify σε όλες τις χώρες.
Κατά την άποψή μας, το ιστορικό προηγούμενο της αποτελεσματικής δράσης των καλλιτεχνών κατά του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, όπως και το σημερινό απαρτχάιντ, τα εγκλήματα πολέμου και η γενοκτονία που διαπράττει το κράτος του Ισραήλ, καθιστούν την καμπάνια No Music For Genocide επιτακτική. Στην ξεχωριστή περίπτωση του Spotify, το οικονομικό βάρος που επί χρόνια σηκώνουν οι καλλιτέχνες επιβαρύνεται πλέον και με ένα ηθικό και δεοντολογικό φορτίο: τα χρήματα που κερδίζουν με κόπο οι θαυμαστές και η δημιουργική προσπάθεια των μουσικών καταλήγουν να χρηματοδοτούν φονικές, δυστοπικές τεχνολογίες.»
«Καλούμε όλους τους μουσικούς να μετατρέψουν τη θλίψη, την οργή και τη δημιουργικότητά τους σε μια συνεκτική, λογική και απαραίτητη πράξη για να τερματιστεί η ανείπωτη κόλαση που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι ώρα με την ώρα.»
Οι Massive Attack είχαν ήδη ανακοινώσει τη συγκρότηση μιας συμμαχίας μουσικών που μιλούν ανοιχτά για τη Γάζα, παρά τις «πιέσεις από το εσωτερικό» της μουσικής βιομηχανίας. Έχουν μποϊκοτάρει τις συναυλίες στο Ισραήλ από το 1999, ενώ τον περασμένο Απρίλιο εξέδωσαν δήλωση στήριξης στους Kneecap, ζητώντας να παραμείνει η προσοχή στραμμένη – όπως το έθεσαν – στη «γενοκτονία» που υφίσταται ο παλαιστινιακός λαός, μετά την ανακοίνωση ότι το ιρλανδικό τρίο βρισκόταν υπό έρευνα από την αντιτρομοκρατική αστυνομία στη Βρετανία.
Στο ίδιο μήκος κύματος ο Brian Eno “προλογίζοντας” τη μεγάλη συναυλία «Together For Palestine» στο Wembley – μια βραδιά που συγκέντρωσε 1,5 εκατομμύρια λίρες – ανέφερε στον Guardian:
«Πριν πέντε χρόνια, ίσως ακόμα και πριν από έναν χρόνο, θα ήταν αδιανόητο δεκάδες διεθνούς φήμης καλλιτέχνες να ενωθούν για να στηρίξουν την Παλαιστίνη. Αλλά η βαρβαρότητα της ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα, η εσκεμμένη πείνα του πληθυσμού και οι δημόσιες δηλώσεις Ισραηλινών υπουργών που υποστηρίζουν την εθνοκάθαρση έχουν δημιουργήσει βαθιές ρωγμές στο τείχος του φόβου. Δεν είμαι σίγουρος ότι η ισραηλινή κυβέρνηση ή ακόμα και ο ευρύτερος ισραηλινός πληθυσμός κατανοεί πλήρως πόσο αποσυντίθεται η λογοκρισία γύρω από την Παλαιστίνη. Στην πραγματικότητα, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την φήμη ορισμένων καλλιτεχνών μπορεί πλέον να προκύπτει από το να μην εκφράζονται για την Παλαιστίνη.
Μία από τις βάσεις αυτού του τείχους φόβου ήταν η σύνδεση των λέξεων «Παλαιστίνη» και «τρομοκρατία» – αποτέλεσμα μιας εσκεμμένης, δεκαετιών εκστρατείας να συγχέονται οι δύο έννοιες. Η ίδια συγχώνευση συνέβη τη δεκαετία του 1980 με τον Nelson Mandela. Κοιτάζοντας πίσω, φαίνεται απίστευτο ότι η συζήτηση γύρω από το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική θα μπορούσε να ελεγχθεί τόσο αποτελεσματικά από τους υποστηρικτές του.
Αλλά οι εποχές αλλάζουν. Αυτό που κάποτε ήταν αμφιλεγόμενο μπορεί ξαφνικά να γεμίσει ηθική σαφήνεια, αφήνοντας τους υποστηρικτές της μίας πλευράς εγκλωβισμένους στην «λάθος πλευρά της ιστορίας». Το 2006, ο τότε ηγέτης των Τόρις, David Cameron, δήλωσε ότι οι συνάδελφοί του ήταν «λανθασμένοι» στην προσέγγισή τους για το απαρτχάιντ και επαίνεσε τον Mandela ως «έναν από τους μεγαλύτερους ανθρώπους που ζουν».
Ίσως κάποια μέρα οι μελλοντικοί ηγέτες των δυτικών πολιτικών κομμάτων εκδώσουν μια παρόμοια συγγνώμη για τη συνενοχή τους στη βίαιη καταστροφή που υφίστανται σήμερα οι παλαιστινιακές οικογένειες. Θα είναι πολύ αργά για να σωθούν δεκάδες χιλιάδες αθώα θύματα αυτής της σύγκρουσης. Αλλά αν υπάρξει ηθική δικαίωση, μπορεί εν μέρει να οφείλεται στο γεγονός ότι ηθοποιοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς και μουσικοί μας βοήθησαν να δούμε τους Παλαιστίνιους ως ανθρώπους, εξίσου άξιους σεβασμού και προστασίας όπως οι γείτονές τους στο Ισραήλ.
Όπως λέει ο Aιγυπτο-καναδός συγγραφέας Omar El Akkad, “Μια μέρα, όλοι θα θυμούνται πως πάντα ήταν αντίθετοι σε αυτό”.
