Release Athens 2022: Είδαμε Παυλίδη – Αγγελάκα και η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο

Δύο από τους πιο γνωστούς εκπροσώπους της ελληνικής ροκ, που διαμόρφωσαν τη μουσική σκηνή των 90’s και παραμένουν πρωτοπόροι μέχρι και σήμερα, ένωσαν τις δυνάμεις τους, αλλά και τους μουσικόφιλους κάθε ηλικίας που παρευρέθηκαν στην Πλατεία Νερού το Σάββατο (25/06) στο πλαίσιο του Release Athens Festival 2022, χαρίζοντάς μας ένα εκρηκτικό συναυλιακό βράδυ, που θα θυμόμαστε για καιρό. Απόδειξη το γεγονός ότι φύγαμε εκστασιασμένοι, καταϊδρωμένοι και απόλυτα ευτυχισμένοι.

Ο Παύλος Παυλίδης και ο Γιάννης Αγγελάκας δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, αλλά παρά την πολύχρονη και αξιόλογη πορεία τους, συνεχίζουν να εκπλήσσουν ευχάριστα τον κόσμο που τους ακολουθεί από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών και των Τρυπών αντίστοιχα, ενώ, παράλληλα, κερδίζουν νέο κοινό. Όπως οι τότε 17άρηδες ταυτίζονταν με τις προαναφερθείσες ιστορικές μπάντες, παρομοίως οι σημερινοί 17άρηδες ακούνε με μεγάλη λατρεία τους δύο καλλιτέχνες, ενώ σιγά σιγά ανακαλύπτουν το ένδοξο παρελθόν τους, και κάπως έτσι μία νέα γενιά μουσικόφιλων «γεννιέται» και μεγαλώνει.

Η 5η μέρα του Release Athens 2022 ξεκίνησε με τον νέο καλλιτέχνη Παιδί Τραύμα, ο οποίος ανέβηκε στη σκηνή όσο ο ήλιος ακόμη έκαιγε, ωστόσο, κατάφερε με τις μελωδίες και τα στιχάκια του να δροσίσει τις ψυχές όσων βρέθηκαν από νωρίς στην Πλατεία Νερού. Αξίζει να σημειωθεί, πως ο ανερχόμενος καλλιτέχνης εμφανίστηκε εντελώς απρόσμενα στα τέλη του 2018 και κατάφερε να γίνει talk of the town. Αν προσπαθούσαμε να τον κατατάξουμε σε κάποιο είδος, αυτό θα ήταν η ελληνική underground ποπ, ενώ το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η αφήγηση σύγχρονων ιστοριών με έναν τρόπο βιωματικό και ταυτόχρονα φαντασιακό, που μπορεί να σε συνεπάρει. Έχει ήδη στο βιογραφικό του δύο δίσκους («Μυστικές χορευτικές κινήσεις», «Θα καταστρέψω τον κόσμο») και σίγουρα αναμένεται να μας απασχολήσει περαιτέρω στο μέλλον.

Τη σκυτάλη πήρε ο Παύλος Παυλίδης, τη στιγμή που ο χώρος είχε ήδη γεμίσει με κόσμο, αναμένοντας την πρώτη μεγάλη έκρηξη. Χαμογελαστός, ευδιάθετος και με ύφος που πρόδιδε πως η νύχτα θα ήταν μεγάλη, ξεκίνησε να μας ταξιδεύει με τα τραγούδια του πιο πρόσφατου δίσκου του, που φέρει τον τίτλο «Μαύρο Κουτί», όπως το «Τώρα που χάνεται το φως», το οποίο «έδεσε» φανταστικά με την δύση του ήλιου. Ακολούθησε το «Παιδί με το πατίνι», ο κόσμος άρχισε ήδη να ζεσταίνεται και τα πρώτα τραγούδια από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών δεν άργησαν να έρθουν.

Η «Ατλαντίς», το «Τώρα αρχίζω να θυμάμαι», το «Πάρε με μαζί σου», η «Τελευταία φορά», η «Φωτιά στο Λιμάνι» ανέβασαν τη θερμοκρασία στα ύψη, ενώ η Πλατεία Νερού πλημμύρισε με συναισθήματα που εναλλάσσονταν με έναν μοναδικό τρόπο, αυτόν που ο Παύλος Παυλίδης γνωρίζει καλά. Όσοι νόμιζαν πως η βραδιά είχε φτάσει στο απόγειό της, είχαν κάνει λάθος, αφού όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο πολύ ο Παύλος Παυλίδης ξεσήκωνε το κοινό με τις μεγάλες επιτυχίες των Ξύλινων Σπαθιών.

Οι «Ρόδες», ο «Βασιλιάς της σκόνης», το «Ό,τι θες εσύ» και το «Καράβι» συνοδεύτηκαν από τους ιδιαίτερους και συνάμα ντροπαλούς χορούς του Παύλου Παυλίδη στη σκηνή και συνεχές χοροπηδητό του κόσμου, που δεν σταμάτησε στιγμή να λικνίζεται και να τραγουδά με όλη του τη δύναμη τους στίχους.

To setlist του Παύλου Παυλίδη βασίστηκε, κυρίως, σε ανεβαστικά και ξεσηκωτικά ροκ τραγούδια από την περίοδο των Ξύλινων Σπαθιών, μιας και η ταυτότητα της συναυλίας, όπως και ο χώρος στον οποίον πραγματοποιήθηκε, το απαιτούσαν.

Ωστόσο, τα εξίσου ρυθμικά «Μόχα», «Άσε με εδώ» και «Μαίρη» που αποτελούν αγαπημένα κομμάτια της σόλο καριέρας του, λειτούργησαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ενώ οι μπαλάντες «Άνοιξη/Στο μάτι του κυκλώνα» και «Περιμένω» – τραγούδι με το οποίο «έκλεισε» τη δική του εμφάνιση» – χαμήλωσαν τους παλμούς και μας θύμισαν πως ο Παύλος Παυλίδης, εκτός από ένας εκρηκτικός καλλιτέχνης, είναι και ένας σύγχρονος ποιητής, ένας ταξιδευτής που μπορεί να μιλήσει κατευθείαν στην καρδιά σου, ενώ ταυτόχρονα σε παρασέρνει σε κόσμους μαγικούς, γεμάτους παραδεισένια πουλιά, απέραντες θάλασσες και ασημένιους ουρανούς.

Αξίζει, δε, να σημειωθεί, πως η σύμπραξή του με τους Hotel Alaska (Φώτης Σιώτας – βιολί, λούπες, Δημήτρης Τσεκούρας – μπάσο, Γιώργος Θεοδωρόπουλος – πλήκτρα και Θάνος Μιχαηλίδης – τύμπανα) ήταν εξαιρετική. Υπενθυμίζεται πως ο Παύλος Παυλίδης ξεκίνησε να συνεργάζεται με τους B-Movies περίπου 3 χρόνια μετά τη διάλυση των Ξύλινων Σπαθιών, ενώ το 2020, έπειτα από ένα κοινό μουσικό ταξίδι 15 ολόκληρων χρόνων και μιας συνεργασίας που διακρινόταν από χημεία και πολύ επιτυχημένες εμφανίσεις, η συνεργασία τους διακόπηκε.

Με τη νέα του μπάντα ξεκίνησε να συνεργάζεται πριν από 2 χρόνια και φαίνεται πως έχουν βρει τον κώδικα επικοινωνίας τους, κάνοντας, παράλληλα, μικρούς πειραματισμούς στις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών. Τέλος, εντυπωσιακή ήταν η εμφάνιση του δεξιοτέχνη Φώτη Σιώτα που τα «έσπασε» με το βιολί του, ενώ το είδαμε και το ακούσαμε με διαφορετικούς τρόπους παιξίματος, πέραν του συνηθισμένου, που δεν είχαμε καν φανταστεί.

Μπροστά στο ήδη «ζεσταμένο» κοινό της Πλατείας Νερού, η οποία «έβραζε» από αδρεναλίνη, εμφανίστηκε ο ορεξάτος Γιάννης Αγγελάκας που έβαλε «φωτιά» παρέα με τη μπάντα του, τους 100º C. Η αρχή έγινε με το ολοκαίνουργιο τραγούδι «Ακόμα περπατάω» που προέρχεται από τον νέο δίσκο του με τίτλο «Έχω κέφια» και τον ίδιο να είναι κυριολεκτικά σε μεγάλα κέφια! Καλωσόρισε τον κόσμο – ο οποίος ήταν ακόμη περισσότερος τη στιγμή που βγήκε – φωνάζοντας χαμογελαστός «Επιτέλους!» και στην πορεία απέδειξε ότι όντως του είχαν λείψει πολύ οι live εμφανίσεις, όπως και σε εμάς.

Με δεκάδες χρόνια εμπειρίας στις πλάτες του, ο αειθαλής Γιάννης Αγγελάκας μας χάρισε μια συναυλία όμοια με τα lives από τα πρώτα χρόνια της προσωπικής καριέρας του, αλλά και από την εποχή των Τρυπών, όπου τίποτα δεν έμενε όρθιο.

Άκρως δυναμικός και εκρηκτικός, κάνοντας τις χαρακτηριστικές του κινήσεις με το κεφάλι και δίνοντας συνεχώς παλμό, ξεσήκωσε τον κόσμο με τα προσωπικά του τραγούδια όπως «Μόνο από τη λύπη σου», «Δικαιοσύνη», «Σαράβαλο», «Τηλετρόνγκες», «Άγρια των άστρων μουσική», ενώ το κοινό δεν σταμάτησε να τραγουδά μαζί του και να ζητωκραυγάζει. Το «Αιρετικό» αποτέλεσε το προσάναμμα, ενώ το «Σιγά μην κλάψω» έβαλε την μεγάλη φωτιά, με όλους εμάς να ενώνουμε τις φωνές μας και να σκεφτόμαστε, παράλληλα, τον Παύλο Φύσσα, τον Ζακ Κωστόπουλο και όλους εκείνους που έχασαν τη ζωή τους, αλλά παραμένουν ζωντανοί αλλάζοντας την κοινωνία μέσα από τις «θυσίες» τους.

Η ισχυρή προσωπικότητα του Γιάννη Αγγελάκα, ο οποίος έχει αντικειμενικά πρωτοστατήσει στη διαμόρφωση και την εξέλιξη της ελληνικής ροκ μουσικής, είναι εμφανής και στη σκηνή, εκτός από τη δισκογραφία του. Η επιβλητική του παρουσία και η ανήσυχη ψυχή του, «τράνταξαν» την Πλατεία Νερού, ειδικά στα κομμάτια από την εποχή των Τρυπών, τα οποία τραγούδησαν μικροί και μεγάλοι με μια φωνή.

Τα «Είμαι τυχερός», «Ακούω την αγάπη» και «Ταξιδιάρα ψυχή» ανέβασαν κι άλλο την αδρεναλίνη, ενώ ο ίδιος έδειχνε πραγματικά να το χαίρεται και να το απολαμβάνει, όπως και οι 100º C (Λαμπρινή Γρηγοριάδου – ακουστική κιθάρα, Αλέξης Αρχοντής – τύμπανα, Γιώργος Αβραμίδης -τρομπέτα, Ηλίας Μπαγλάνης – πλήκτρα, Αλέξανδρος Κόντζογλου – ηλεκτρική κιθάρα, Μιχάλης Καρανίκος – τρομπόνι) που συνόδευσαν με καταπληκτικό τρόπο τα τραγούδια, δίνοντάς τους νέα πνοή.

Μετά από σχεδόν 2,5 ώρες ασταμάτητου χορού, ο Γιάννης Αγγελάκας έλειψε για λίγο από τη σκηνή και επέστρεψε απτότητος, προσφέροντάς μας ένα μεγάλο encore πέντε τραγουδιών, ανάμεσα στα οποία ήταν και το θρυλικό «Από γιορτή σε γιορτή», που περιγράφει απόλυτα το βράδυ που ζήσαμε, καθώς το Σαββάτο (25/05) γιορτάσαμε την ελληνική ροκ μουσική και όσα έχουν προσφέρει σε αυτήν – και συνεχίζουν να προσφέρουν – ο Παύλος Παυλίδης και ο Γιάννης Αγγελάκας. Η έξοδος από την Πλατεία Νερού μας βρήκε όλους «τσακισμένους» από τον χορό και με κλειστό λαιμό από το τραγούδι, αλλά χαρούμενους και γεμάτους.

Ήταν μια χορταστική συναυλία που δεν άφησε κανέναν ανικανοποίητο, αν και θα θέλαμε να δούμε τους δύο καλλιτέχνες σε μια κοινή ερμηνεία για το κλείσιμο της βραδιάς, όπως, άλλωστε, έχουν κάνει και στο παρελθόν.

Πάντως, έχοντας δει/ακούσει και τον Παύλο Παυλίδη και τον Γιάννη Αγγελάκα σε πειραματικά lives που έκαναν κατά τη διάρκεια των δύο χρόνων πανδημίας, προσαρμόζοντάς τα ακόμα και μουσικά/υφολογικά στους τότε υγειονομικούς κανόνες, αυτό που μπορούμε να πούμε χωρίς αμφιβολία είναι πως τόσο οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, όσο και το μουσικόφιλο κοινό, είχαν ανάγκη τις μεγάλες, ανοιχτές συναυλίες, χωρίς μάσκες και υγειονομικούς όρους.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις