Ο Μουρσελάς δεν ήταν μόνο το ‘Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά’

Με τον Κώστα είμαστε πάντα καλοί φίλοι, με σεβασμό ο ένας για τη δουλειά του άλλου και με αναγνώριση των επιτυχιών μας.

Θυμάμαι ένα από τα σπάνια βράδια που έβγαινε στα μπαρ μου είχε πει πολύ ειλικρινά και τρυφερά «Γιώργο, είσαι ο μόνος από το σινάφι μας που έχω εμπιστοσύνη και που πράγματι πιστεύω ότι εκτιμάς και αγαπάς το μέχρι τώρα έργο μου.» Κάθε μεσημέρι σχεδόν πίναμε τον καφέ μας στη Λυκόβρυση, μαζί με την υπόλοιπη παλιοπαρέα, οι περισσότεροι έχουν πάει καλιά τους. (Χριστοδούλου, Γκούφας, Κουτσομύτης…άλλοι γεράσανε, άλλοι κάνανε εγγόνια, άλλοι σκάβουν τον λάκκο τους… ) Αλλά τότε έμενε λίγο παραπάνω , μετά που κονόμισε απ΄το μυθιστόρημα και ξαναπαντρεύτηκε, θέλησε να χτίσει βίλλα! Και του το΄λεγα «πας κι εσύ, σε χάσαμε.» Κι ανέβηκε πολύ ψηλά ο μπαγάσας, δεν πήγα ποτέ, χαθήκαμε, πώς να κάνουμε παρέα αυτός στην Κηφισιά κι εγώ στα Εξάρχεια; Τελευταία δεν ήθελε κανέναν, ούτε στο τηλέφωνο απαντούσε. Και  τι να πούμε;

Ο Μουρσελάς ήταν εξαίρετος άνθρωπος και διακεκριμένος συγγραφέας σε ό,τι κι αν έγραψε. Θεατρικά, πεζά, δοκιμιακά. Εγραψε μερικά απ΄τα καλύτερα – δραματουργικά – θεατρικά έργα του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Αντε να παίχτηκαν μια φορά το καθένα. Γιατί οι δικοί μας είναι όλοι τους αδιάβαστοι και ξενομανείς. Εχει ανέβει τρεις φορές το έργο «Και τώρα οι δυο μας» ενός Ρώσου συγγραφέα, την τελευταία φορά πέρυσι σε σκηνοθεσία του Κιμούλη με τον Φιλιππίδη και την Κονιόρδου. Και τις τρεις φορές πήγε άπατο, ιδίως πέρσι μια και ο Κιμούλης που το έχει ξαναπαίξει έχει το βίτσιο να τα χαλάει όλα τα έργα, έχει την αλαζονεία ότι  είναι καλύτερος συγγραφέας απ΄όλους, από Αισχύλο, Σαίξπηρ και όλους τους ξένους που ρημάζει τα έργα τους. Και το έργο του Μουρσελά «Με το μαχαίρι στο κόκαλο» είναι πολύ πολύ καλύτερο. Κι όμως άντε να το έχουνε παίξει δυο φορές….Τον Μουρσελά τον ξέρουν όλοι από τη μεταφορά στην τηλεόραση, απ΄το ‘εΚΕΊΝΟς ΚΙ εΚΕΊΝΟς», ΑΠ΄ΤΑ «Βαμμένα κόκκινα μαλιά», δεν είναι κακό αυτό, ωραία κείμενα και ωραία μεταφερμένα, αλλά εμένα με θυμώνει, με οργίζει η χυδαία άγνοια, από τους ανθρώπους του θεάτρου μας, των ελληνικών σύγχρονων θεατρικών έργων. Μόνο ο Καμπανέλης έχει πολυπαιχτεί. Γιατί τα Εθνικά θέατρα να μην ανεβάζουν κάθε χρόνο 2-3 δικά μας έργα; Γιατί οι σκηνοθέτες μας να τα αγνοούν; Γιατί οι ηθοποιοί μας να γνωρίζουν μόνο κάτι αποσπάσματα που παίξανε στις βοιδοσχολές των δασκάλων τους που μας περιφρονούν, όλοι βγαίνουν στην τηλεόραση και δηλώνουν ως ξερόλες «δεν υπάρχουν ελληνικά έργα». Και ο πιο σοβαρός λόγος που δεν ψάχνουν ελληνικά έργα είναι ότι δεν έχουν τα κριτήρια να πούνε «αυτό είναι καλό γι αυτό και γι αυτό τον λόγο.» Γι αυτό ανεβάζουν ξένα, γιατί έχουν διαβάσει τις αναλύσεις τους από άλλους κι έχουν ξεπατικώσει τις παραστάσεις και μετά τα καταξεσχίζουν και παίρνουν και πνευματικά δικαιώματα ως…διασκευαστές! Ε, άει χιχτίρ πια. Μαλάκες όλοι! Τους σιχαίνομαι! Είναι όλοι αυτοί οι «τοιούτοι» βλαβεροί για το ελληνικό θέατρο.

Ξεκίνησα από το φιλαράκι μου τον Μουρσελά και τέλειωσα με τους μαλάκες. Κι ο Κώστας τα ίδια πίστευε. Καλό ταξίδι, φίλε. Από ΕΔΩ…ΕΚΕΙ.