Τα θερινά ανοίγουν, τι ταινίες θα δούμε;

Επιτέλους, φως στην άκρη του τούνελ! Και, όχι, δεν πρόκειται για το τρένο που ‘ρχεται κατά πάνω μας, μόνο είναι η μηχανή προβολής από τα πολυαγαπημένα θερινά σινεμά που μας γνέφει από το βάθος. Ο κύβος ερρίφθη, το λοιπόν, η κλακέτα χτύπησε, οι κάμπριο και κατάφυτοι κινηματογράφοι της επικράτειας επαναλειτουργούν στις 21 του μήνα, μετά από… –ας το αφήσουμε, καλύτερα. Η ουσία είναι ότι σε περίπου δυο βδομάδες θα ΞΑΝΑΠΑΜΕ ΣΙΝΕΜΑ! Και μάλιστα, αποκλειστικά θερινό.

Τι θα δούμε, αλήθεια; Ουυυυ, πολλά και διάφορα. Εκτός από τις παραδοσιακές επαναλήψεις κλασικών ταινιών –ήδη στους αθηναϊκούς κινηματογράφους «Στέλλα», «Κάρμεν» και «Δάφνη» έχει εξαγγελθεί από την Weirdwave αφιέρωμα στον μέγιστο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν με τέσσερα εμβληματικά φιλμ του– αυτό το καλοκαίρι φέρνει μεγάλο, πολύ μεγάλο αριθμό ταινιών, σε μια προσπάθεια να αντισταθμιστεί η έλλειψη τόσων μηνών. Ακολουθούν κάποιες (συγκριτικά λίγες) επιλογές ταινιών. 

Οσκαρικές

 Καμπόσες από τις ταινίες που πρωταγωνίστησαν στα φετινά Όσκαρ –ακόμη κι αν τελικά δεν βραβεύτηκαν– θα δούμε στα θερινά. Φυσικά, το σπουδαίο «Η χώρα των νομάδων» (Nomadland) της Κλόι Ζάο και των τριών Όσκαρ, οπωσδήποτε την οικογενειακή ωδή του Λι Άιζακ Τσανγκ, «Minari», με το βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου, αλλά και το πανέξυπνο και τρυφερό «Άσπρο πάτο» (Druk) του Δανού Τόμας Βίντερμπεργκ που κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας. Επίσης, το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου για την Εγγλέζα Έμεραλντ Φενέλ που υπογράφει το φεμινιστικό θρίλερ «Promising Young Woman» στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της. Πρώτη σκηνοθεσία και για τον διάσημο γάλλο θεατρικό συγγραφέα Φλοριάν Ζελέρ, που ευτύχησε να έχει τον μοναδικό (και νικητή του βραβείου Α’ Ανδρικού Ρόλου) σερ Άντονι Χόπκινς στον ομώνυμο ρόλο του «Πατέρα». Αντίθετα, η Άντρα Ντέι δεν κέρδισε τελικά το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου υποδυόμενη την θρυλική Μπίλι Χόλιντεϊ, αλλά το «The United States vs Billie Holiday» παραμένει μια συναρπαστική ταινία. Το ίδιο και το σουηδικό «εικαστικό» δράμα «Ο άνθρωπος που πούλησε το δέρμα του» (The Man Who Sold His Skin), που ήταν υποψήφιο στην κατηγορία Διεθνούς Ταινίας.

Ντοκιμαντέρ

 Ως συνήθως, οι ταινίες τεκμηρίωσης που θα βγουν στις κάμπριο αίθουσες αυτό το καλοκαίρι είναι λίγες. Αλλά, επίσης ως συνήθως, είναι μία και μία. Το «Βασιλιάς Όττο» (King Otto) του Ελληνοαμερικανού Κρίστοφερ Αντρέ Μαρκς είναι ένα πορτρέτο του γερμανού προπονητή Ότο Ρεχάγκελ, ο οποίος, βέβαια, ήταν ο αρχιτέκτονας της εξωπραγματικής κατάκτησης του Euro 2004 από την ελληνική εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Άφθονο ακυκλοφόρητο υλικό, ολόκληρη την θρυλική «συναυλία στην ταράτσα», κι άλλα εξαιρετικά περιλαμβάνει το πολυαναμενόμενο ντοκιμαντέρ «The Beatles: Get Back» με την υπογραφή κοτζάμ Πίτερ Τζάκσον. Τέλος, μια ταινία τεκμηρίωσης που ήταν υποψήφια στα φετινά Όσκαρ, και έχει και μια κάποια συνάφεια με την ντόπια τρέχουσα ειδησεογραφία: το «Μυστικός πράκτορας» (El agente topo) του Χιλιανού Μάιτε Αλμπέρντι παρακολουθεί έναν 83χρονο που μπαίνει ως τρόφιμος σε ένα γηροκομείο με σκοπό να διερευνήσει υπόνοιες για κακοποίηση των γερόντων.    

Ελληνικές

 Δεν είναι όλες ελληνόφωνες οι ταινίες αυτής της κατηγορίας, αλλά όλες τους σχετίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την Ελλάδα. Το «Monday», φερ’ ειπείν, συνιστά το αγγλόφωνο ντεμπούτο του σκηνοθέτη Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και είναι ένα ρεαλιστικό θνησιγενές ειδύλλιο μεταξύ δυο Αμερικανών (Ντενίζ Γκάου – Σεμπάστιαν Σταν) που εκτυλίσσεται στην σημερινή Αθήνα. Στην λίγο πιο μελλοντική Αθήνα, αντίθετα, διαδραματίζεται η μαύρη κωμωδία «Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό», η δεύτερη ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου με πρωταγωνιστή τον Όμηρο Πουλάκη. Ντοκιμαντέρ, με λίγα δραματοποιημένα στιγμιότυπα, είναι το «Νίκος Καρούζος: Ο δρόμος για το Έαρ», που ανατέμνει το έργο του μεγάλου ποιητή σε σκηνοθεσία Γιάννη Καρπούζη. Κωμωδία δρόμου «Η αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπαβέλλα με πρωταγωνιστικό δίδυμο-κράχτη τους Μάκη Παπαδημητρίου και Μιχάλη Σαράντη, ενώ ο βραβευμένος από το θεσσαλονικιώτικο κοινό «Ράφτης» με τον Δημήτρη Ήμελλο είναι μια δραμεντί σε σκηνοθεσία της πρωτοεμφανιζόμενης (στην μεγάλου μήκους) Σόνιας Λίζας Κέντερμαν. Δεύτερη μεγάλου μήκους για τον Φωκίωνα Μπόγρη με το «Πρόστιμο» που εκτυλίσσεται στον αθηναϊκό υπόκοσμο της νύχτας, ενώ, στον απόλυτο αντίποδα, το αγγλόφωνο «Ο άνθρωπος του Θεού» (Man of God), σε σκηνοθεσία της Σέρβας Γελένα Πόποβιτς, είναι μια βιογραφία του Αγίου Νεκταρίου. 

Παιδικές

Τούτη η κατηγορία είναι κάπως ασαφής, αφού κάθε κινούμενο σχέδιο δεν απευθύνεται σώνει και καλά σε παιδιά. Από την άλλη, το «Κρουέλα» (Cruella) του Κρεγκ Γκιλέσπι, ας πούμε, είναι μια ζωντανής δράσης (με ανθρώπους, ντε) ταινία που καταπιάνεται με τα νεανικά χρόνια της Κρουέλα ντε Βιλ, της κακιάς από τα ντισνεϊκά «101 σκυλιά της Δαλματίας», αλλά δεν ξέρω κατά πόσον κάνει για μικρά παιδιά. Αντίθετα, σούπερ επιλογή για παιδιά πασών των ηλικιών είναι το υπέροχο «Soul» των Πίτερ Ντόκτερ και Κεμπ Πάουερς, το νέο ανιμέσιον της Pixar περί μετεμψύχωσης, που προ μηνός απέσπασε δυο Όσκαρ – Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων και Καλύτερης Μουσικής Επένδυσης. Πολύ υποσχόμενο και το «Λούκα» (Luca) του Ενρίκο Κασαρόσα, επίσης της Disney/Pixar, με πρωταγωνιστή ένα αγόρι, την βέσπα του, και δυο θαλάσσια τέρατα. Συνδυασμός ζωντανής δράσης και σκίτσου είναι, από την άλλη, το «Τομ & Τζέρι» (Tom & Jerry) του Τιμ Στόρι που φέρνει την παροιμιώδη έχθρα του γάτου και του ποντικού σε ένα τοπ ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης. Σκέτη ζωντανή δράση, και με την ποπ σταρ Καμίλα Καμπέλο στον ομώνυμο ρόλο, είναι το «Σταχτοπούτα» (Cinderella) της Κέι Κάνον, μια εκμοντερνισμένη μουσική βερσιόν του γνωστού παραμυθιού. Μιούζικαλ, όμως, είναι και το «Vivo» των Κρεγκ Γκιλέσπι, Κερκ ΝτεΜίκο και Μπράντον Τζέφορντς, ένα ανιμέισιον με τραγούδια του Λιν-Μανουέλ Μιράντα και τον ίδιο να δανείζει την φωνή του στον ομότιτλο χνουδωτό πρωταγωνιστή.

Σίκουελ

 Υπεράφθονα τα σίκουελ φέτος –μια πετυχημένη συνταγή την αξιοποιείς μέχρι… ξεζουμίσματος. Η γκαζιάρικη και σταθερά ανεγκέφαλη εποποιία των «Μαχητών των δρόμων», λόγου χάρη, συμπληρώνει αισίως εννιά συνέχειες με το «Fast & Furious 9» του Τζάστιν Λιν, ενώ το ανιμέισιον «Ξενοδοχείο για τέρατα 4» (Hotel Transylvania: Transformania) φτάνει τις τέσσερις με αυτήν εδώ που υπογράφουν οι Ντέρεκ Ντράιμον και Τζένιφερ Κλάσκα. Ανιμέσιον και το «Οι Κρουντς 2» (Croods 2: A New Age), η συνέχεια της πανέξυπνης προϊστορικής περιπέτειας σε σκηνοθεσία Τζόελ Κρόφορντ αυτή την φορά. Αντίθετα, το «Wonder Woman 1984», σίκουελ της ταινίας του ’17 που μας σύστησε την θεαματική υπερηρωίδα της Γκαλ Γκαντότ, σκηνοθετήθηκε ευτυχώς ξανά από την σπουδαία Πάτι Τζένκινς. Το ίδιο και το εξαιρετικό… σιωπηλό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας «Ένα ήσυχο μέρος 2» (A Quet Place Part II), που σκηνοθετεί και πάλι ο Τζον Κραζίνσκι, με την σύζυγο Έμιλι Μπλαντ να ξαναπρωταγωνιστεί. Στο «Venom: Let There Be Carnage», από την άλλη, συνέχεια της πολύ μέτριας πρώτης ταινίας με τον Τομ Χάρντι, η παρουσία του (πασίγνωστου ηθοποιού) Άντι Σέρκις στον σκηνοθετικό θώκο αναπτερώνει τις ελπίδες για κάτι καλύτερο… Συν, αρκετά ακόμη σίκουελ.  

Μεγάλα Ονόματα

 Σκηνοθέτες-οτέρ, σκηνοθέτες σούπερσταρ, δημιουργοί με παινεμένη ιδιόλεκτο και πιστούς θεατές… «Το φεστιβάλ του Ρίφκιν» (Rifkin’s Festival) ονομάζεται η φετινή ταινία του Γούντι Άλεν, γυρισμένη εξ ολοκλήρου στο Σαν Σεμπαστιάν –και, μάλιστα, στο εκεί κινηματογραφικό φεστιβάλ (του τίτλου). Με τον «εκτζιχαντισμό» ενός 13χρονου στο Βέλγιο καταπιάνεται το κοινωνικό δράμα «Ανάμεσά μας» (Le jeune Ahmed) των αδελφών Νταρντέν, που απέσπασε βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες το 2019. Μάστορας του υποβλητικού και καθόλου φτηνιάρικου τρόμου, ο Μαλαισιανός Τζέιμς Ουάν υπογράφει το «Η ενσάρκωση του Κακού» (Malignant), ενώ ο μέγας Ντενί Βιλνέβ καταθέτει την δική του εκδοχή του «Dune» με πρωταγωνιστή τον Τιμοτέ Σαλαμέ. Το director’s cut του καθηλωτικού «Γόμορρα» του Ματέο Γκαρόνε επαναφέρει την αφτιασίδωτη ωμότητα της Καμόρα, ενώ ο στιλίστας Φρανσουά Οζόν παραδίδει το δράμα εφηβείας «Καλοκαίρι του ‘85» (Été 85). Μυθοπλαστική βιογραφία του τσέχου θεραπευτή Γιαν Μικόλασεκ είναι το «Τσαρλατάνος» (Charlatan) της 72χρονης οτέρ Ανιέσκα Χόλαντ, ενώ το «Old» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν είναι, φυσικά, ένα παράξενο μεταφυσικό φιλμ όπου οι ήρωες γερνάνε μυστηριωδώς και ταχύτατα.

Μεγάλες ερμηνείες

Ταινίες που δεν προκρίθηκαν για Όσκαρ, αλλά κουβαλάνε μολαταύτα τις αξιομνημόνευτες υποκριτικές επιδόσεις των πρωταγωνιστών τους. Κόλιν Φερθ και Στάνλεϊ Τούτσι υποδύονται εξαιρετικά ένα μακρόβιο ομόφυλο ζευγάρι που έρχεται αντιμέτωπο με την εκφυλιστική άνοια στο δράμα «Σουπερνόβα» (Supernova) του Χάρι Μακουίν. Ενώ στον «Αμμωνίτη» (Ammonite), την μόλις δεύτερη ταινία του Εγγλέζου Φράνσις Λι, Κέιτ Ουίνσλετ και Σίρσα Ρόναν δίνουν ρεσιτάλ ως δυο γυναίκες του 1840 που ερωτεύονται μεταξύ τους παρά τις κοινωνικές διαφορές τους –και τα ήθη της εποχής. Τέλος, βραβείο Σεζάρ για τον Λαμπέρ Ουιλσόν που υποδύεται τον θρυλικό στρατηγό και πρόεδρο της Γαλλίας στην ταινία του Γκαμπριέλ Λε Μπομάν, «Ντε Γκωλ» (De Gaulle), και βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας για τον χαμαιλοντικά εξαίσιο Ιταλό, Λούκα Μαρινέλι στο κοινωνικό δράμα «Μάρτιν Ίντεν» (Martin Eden) του Πιέτρο Μαρτσέλο που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζακ Λόντον.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις