Μια εικαστική περιπλάνηση στην “Ειδύλλια οδό”

Μέσα στο δυστοπικό σκηνικό των τελευταίων μηνών, με τα κρούσματα να καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και την επέλαση της μετάλλαξης Όμικρον να σαρώνει τα πάντα, μία νοερή περιπλάνηση σε μια Αθήνα δίχως κόσμο, στα μονοπάτια του Λυκαβηττού, τη Ρωμαϊκή Αγορά και τα πανέμορφα Αναφιώτικα φαντάζει σαν όαση.

Ο λόγος για την έκθεση «Ειδύλλια οδό» που βασίζεται σε μία ιδέα της Μαρίας Μαραγκού και αποτελείται από έργα 33 καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Η έκθεση θα παρουσιαστεί από τις 18 Ιανουαρίου έως και τις 6 Μαρτίου 2022 στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων.

Δρόμοι σημερινοί, δρόμοι 25 αιώνων. Οδός Παναθηναίων, Τριπόδων, Λεωκορίου, Διπύλου, Ειδύλλια. Ένα πέρασμα προς τον Πειραιά, την Ελευσίνα, προς τα προάστια της πόλης, από τις Ήριες Πύλες ή την Ιερά Οδό. Εδώ, περπατούν και συζητούν πολίτες, αλλά και δούλοι φορτωμένοι, καθώς και ζώα και άμαξες που μεταφέρουν την καθημερινή βρώση και την ένδυση.

“Οι εκθέσεις προκύπτουν από την δική μας εσωτερική ανάγκη. Περπατώντας στους δρόμους της παλιάς Αθήνας στις ημέρες του πρώτου εγκλεισμού, μου γεννήθηκε η επιθυμία να επικοινωνήσω με την ιστορία τους για να πάρω δύναμη” αναφέρει χαρακτηριστικά η Μαρία Μαραγκού στο NEWS 24/7 και συνεχίζει “πρόκειται για μια απολύτως σύγχρονη έκθεση που επικοινωνεί με το σήμερα. Αλλά, όπως ξέρουμε το σήμερα είναι η συνέχεια του παρελθόντος. Το Παρόν και η ιστορία, λοιπόν επικοινωνούν μέσω ενός ουτοπικού περιπάτου στην Ειδύλλια οδό, με συνδετικό κρίκο τα υλικά του τότε που μπορεί η τέχνη να χρησιμοποιήσει και σήμερα, με διαφορετικούς ή και τους ίδιους τρόπους”.

Η διαφορετική αίσθηση του χρόνου, το νήμα της ιστορίας και οι ρωγμές, κοινωνικές, οικονομικές, ιδεολογικές. Οι χειραγωγήσεις της τέχνης στην συνθήκη της παγκόσμιας αγοράς και εμείς, στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα, αφουγκραζόμαστε τους αρχαίους δρόμους. “Μόνο το σήμερα μπορεί να αντικατοπτρίζει η σύγχρονη τέχνη. Και βεβαια να μετέχει στα ζητήματα της κοινωνίας, ιδεολογικά, πολιτικά, ζητήματα μετανάστευσης κ.λ.π. Σε άλλη περίπτωση είναι διακόσμηση και αφορά μόνο στο σαλόνι” τονίζει η Μαρία Μαραγκού.

Η «Ειδύλλια Οδός» ακουμπά ή έστω επιθυμεί να ακουμπήσει ένα κομμάτι της ιστορίας, των ανθρώπων και του επέκεινα δια μέσου του χρόνου, αναντικατάστατου υλικού της ιστορίας και της μνήμης.

Οι καλλιτέχνες που έχουν προσκληθεί να συμμετέχουν χειρίζονται πολλά και διαφορετικά μέσα, υπερασπιζόμενοι τη βασική ιδέα ότι ο καλλιτέχνης αντανακλά την προσωπική του ματιά στο περιβάλλον στο οποίο ζει. Η ποικιλομορφία του μέσου που χρησιμοποιεί ο κάθε καλλιτέχνης αντικατοπτρίζει τις τεχνικές και λεπτομέρειες που συνιστούν κοινό τόπο. Η πόλη της Αθήνας ως τοπόσημο και η μακραίωνη ιστορία της συνδέονται με μια πληθώρα εφαρμοσμένων, πρώτων υλών.

Ο κατάλογος αυτών, επαγωγικά, μπορεί να εμπεριέχει:

Το χώμα που μετουσιώνεται σε πηλό

Η Βούλα Γουνελά και η Δέσποινα Φλέσσα “ενώνουν” την αρχαία κεραμική με την μετακυβιστική εποχή δημιουργώντας αφαιρετικές φόρμες, το λουλούδι του Νάκη Ταστσιόγλου αναπτύσσεται μέσα από ένα πήλινο υπόβαθρο, ενώ ο Ηλίας Κοέν επεκτείνει τη χρήση του πηλού σε ένα βιομηχανικό υλικό. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αποδομεί σχηματικά τον Δίσκο της Φαιστού, η Δανάη Στράτου “παίζει” με τη μνήμη της αρχαίας κρητικής πυθαρο-ποιίας και τα αρχέτυπα της λαϊκής παράδοσης, η Lynda Benglis κάνει χρήση του πηλού σε βιομορφική κλίμακα και ο Adrián Villar Rojas παραθέτει μορφικά πήλινα αντικείμενα αναπτύσσοντας την ιστορικότητα, την εθνικότητα και την αίσθηση του χρόνου.

Η σκληρότητα του μαρμάρου