ΟΙ 6 ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ

Κοντεύουμε στον Δεκέμβριο πια και μπορούμε να πούμε με μία μικρή βεβαιότητα πως η φετινή θεατρική σεζόν θα κυλήσει χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις. Συντηρητικά, με έμφαση σε έργα κλασικά, ενώ δε λείπουν και πολλές όμορφες θεατρικές συστάσεις. Πολλές θεατρικές παραστάσεις έχουν ήδη ξεκινήσει και άλλες, πολλές ακόμη, βρίσκονται σε πυρετώδεις προετοιμασίες για να κάνουν πρεμιέρα.

Εμείς θα μιλήσουμε και θα προτείνουμε τις καλύτερες νέες παραστάσεις της μέχρι τώρα σεζόν σε ένα άρθρο άκρατα υποκειμενικό, αφού οι επιλογές μας αφορούν μόνο νέες παραστάσεις (δε θα ασχοληθούμε καθόλου με θεατρικές επαναλήψεις) που έχουμε δει μέχρι στιγμής.

Στο θέατρο Τζένη Καρέζη έχει μονίμως Κωλόκαιρο

Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος στον “Κωλόκαιρο” –το νέο του θεατρικό έργο- αφαιρεί το λαμπερό περιτύλιγμα της κοινωνίας, αυτό της φαινομενικής εξωτερικής τελειότητας, σκάβει βαθιά και βγάζει στην επιφάνεια την αλήθεια.

Ανεβάζει στο σανίδι ήρωες που μοιάζουν λούμπεν, που χρησιμοποιούν γλώσσα σκληρή και βουτηγμένοι στο αλκοόλ βρίζουν ακατάσχετα. Ήρωες που σταδιακά γίνονται στα μάτια μας οικείοι, καθημερινοί, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Και τους βάζει να περπατήσουν στην καταιγίδα χωρίς ομπρέλα, τους πιέζει να ανοίξουν την κολλημένη από τον συντηρητισμό πόρτα της ζωής τους και να δουν την αλήθεια. Τον άνθρωπο και την τραγική του γελοιότητα.

Πέντε ηθοποιοί (Στάθης Σταμουλακάτος, Θάνος Αλεξίου, Βασιλική Διαλυνά, Στέλιος Δημόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος) κάνουν πραγματική κατάθεση ψυχής σε ένα έργο βγαλμένο από τα σπλάχνα της σύγχρονης κοινωνίας.

Ένα Σπιρτόκουτο έτοιμο να εκραγεί στη Στέγη

Ο Γιάννης Οικονομίδης πάντα το είχε στο μυαλό του. Εμείς πάλι, όταν πρωτοακούσαμε πως το Σπιρτόκουτο θα γίνει μιούζικαλ, νομίζαμε πως είναι Πρωταπριλιά. Κι όμως η νεότερη γενιά δημιουργών, ο Γιάννης Νιάρρος και ο Αλέξανδρος Λιβιτσάνος τα κατάφεραν. Τραγούδησαν το Σπιρτόκουτο. Χωρίς καμία πολιτική ορθότητα, χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό και έφεραν την κεντρική σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση μία ανάσα πριν την έκρηξη

Επί ένα δίωρο, οι πρωταγωνιστές του ούρλιαξαν, ξεθύμαναν, εξομολογήθηκαν ό,τι τους βαραίνει. Και είπαν τα πράγματα όπως ακριβώς είναι. Σκληρά, υβριστικά, αλλά τραγουδιστά. Και απέδειξαν πως τελικά όλα τραγουδιούνται…

Αρτώ /Βαν Γκογκ παίρνουν σάρκα κι οστά στο Υπόγειο του Τέχνης

Η μεγαλύτερη έκπληξη της σεζόν μάς περίμενε στο Υπόγειο του Τέχνης, όπου ένας απίστευτος Αμερικανός ηθοποιός, ο Gene Gillette, έδωσε μία φανταστική διάλεξη ως Αντονέν Αρτώ στο έργο “Αρτώ /Βαν Γκογκ” της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη. Μια διάλεξη εμπνευσμένη από το τελευταίο δοκίμιο του ρηξικέλευθου καλλιτέχνη και διανοητή του 20ου αιώνα “Βαν Γκογκ, Ο αυτόχειρας της κοινωνίας”. Στο θεατρικό αυτό έργο ο Αρτώ κρύβεται πίσω από ένα προσωπείο για να μιλήσει για τον εαυτό του.

Είναι το προσωπείο του Βαν Γκογκ, τον οποίο ούτως ή άλλως ο Αρτώ θαύμαζε πολύ, και ταυτιζόταν μαζί του. Ο Gillette καταφέρνει κάτι ασύλληπτα δύσκολο. Μπαίνει τόσο βαθιά μέσα στον ρόλο του που γίνεται ο ίδιος ο Αρτώ. Ο μονόλογός του είναι παραληρηματικός και ταυτόχρονα τόσο υπνωτιστικός που σε τραβάει μαζί του και σε ταξιδεύει στην άβυσσο μιας ταραγμένης ψυχής αποκαλύπτοντάς σου την αλήθεια.

Η κινησιολογία του Αμερικανού ηθοποιού, το βλέμμα του, το στήσιμό του, όλα αντικατόπτριζαν τον ταραγμένο ψυχικό κόσμο του ήρωά του (τα εύσημα εδώ αξίζει και η σκηνοθετική καθοδήγηση της Ιόλης Ανδρεάδη). Τόσο που πολλές φορές τα λόγια και οι φράσεις του δεν είχαν τόση σημασία, όσο αυτή η ερμηνεία που έμοιαζε να βγαίνει από τα έγκατα της υποκριτικής Τέχνης και σε έκανε να αισθάνεσαι και να νιώθεις παρά να ακούς.

Μία παράσταση- πραγματική εμπειρία για το πώς ένας ηθοποιός μπορεί να ενσαρκώσει μία τόσο ταραγμένη προσωπικότητα και να αγγίξει την τελειότητα στην εκφορά του λόγου του. Και όλα αυτά σε μία εντελώς άδεια σκηνή – αυτή του Υπογείου του θεάτρου Τέχνης- με ελάχιστα σκηνικά μέσα.

“Θείος Βάνιας” επί του τραπεζιού στο θέατρο Προσκήνιο

Ένα τραπέζι στάθηκε η αφορμή. Ένα τραπέζι που έχει καταλάβει σχεδόν ολοκληρωτικά της σκηνή και που μοιάζει σαν να έχει περάσει ή θα περάσει η ανθρωπότητα από πάνω… Και μία σταγόνα που γλιστρά μέσα από μία ρωγμή της σκεπής και πέφτει λερώνοντάς το.

Για τους ήρωες του Θείου Βάνια βρέχει και έξω, αλλά και μέσα. Και μια σταγόνα είναι αρκετή για να υπερχειλίσει το ποτήρι της ζωής τους και να χυθούν έξω από αυτό όλα τα όνειρα και οι προσδοκίες τους. Ίσως γι΄ αυτό ο ήχος της σταγόνας φτάνει σε εμάς εκκωφαντικός.

Ο Δημήτρης Καραντζάς κοιτάζει τον “Θείο Βάνια” του Τσέχωφ με τη δική του προσωπική ματιά και δημιουργεί εκ του μηδενός τον δικό του κόσμο. Με το τραπέζι αυτό να συμβολίζει την Γη της Επαγγελίας και τους ήρωές του να συνθλίβουν πάνω του τις επιθυμίες τους. Χρήστος Λούλης, Μανώλης Μαυροματάκης, Θεοδώρα Τζήμου, Ηρώ Μπέζου, Φιντέλ Ταλαμπούκας, Μαρία Φιλίνη, Αντώνης Αντωνόπουλος και η Ξένια Καλογεροπούλου στις καλύτερες στιγμές τους.

Φιλουμένα Μαρτουράνο, η γυναίκα που δεν κλαίει ποτέ στο Δημήτρη Χορν

Μία γυναίκα που δεν κλαίει ποτέ, που την έχουν στεγνώσει οι λύπες και οι στενοχώριες της ζωής. Μία γυναίκα με μία βαθιά, αμόλυντη σοφία μέσα της που καταφέρνει όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά και να λάμψει. Η Φιλουμένα Μαρτουράνο.

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σκηνοθετεί το ομώνυμο έργο του Εντουάρντο Ντε Φιλίππο και μας χαρίζει μία παράσταση συγκινητικά γλυκόπικρη που βάζει στο μικροσκόπιο τη γυναίκα, τις προβληματικές οικογενειακές και κοινωνικές δομές και τα στερεότυπα φέρνοντας αντιμέτωπους δύο κόσμους με όχημα τη σπουδαία γλώσσα του συγγραφέα.

Η Μαρία Ναυπλιώτου στον ρόλο της Φιλούμενα δίνει μία αξιοπρόσεκτη ερμηνεία και “έδεσε” σε χημεία με τον Ηλία Μελέτη που ενσαρκώνει τον Ντομένικο Σοριάνο. Μία παράσταση με ένα φωτεινό άνοιγμα στο τέλος που απευθύνεται πραγματικά σε όλους.

Ένας Συνεργός συγκλονιστικά επίκαιρος στο θέατρο στο Επί Κολωνώ

Ο Γιώργος Χριστοδούλου εμπνεόμενος από ένα αληθινό έγκλημα που έλαβε χώρα το 2005 και συγκλόνισε το πανελλήνιο, γράφει ένα νέο ελληνικό έργο, τον “Συνεργό”, και “χτυπά” πραγματικά στη φλέβα των προβληματισμών μας. Είναι δυνατόν ένας δολοφόνος, ένας βιαστής, ένας κακοποιητής να ζει ανάμεσα στο περιβάλλον του και αυτό να δηλώνει μονίμως άγνοια;

Σε μια εποχή που τα όρια του καλού και του κακού διερευνώνται καθημερινά εκ νέου και με μία ρεαλιστική σκηνοθετική ματιά ξεδιπλώνει επί σκηνής ανθρώπινα διλήμματα και κοινωνικούς προβληματισμούς που μας καλούν να επαναδιαπρατευτούμε τα όρια και την έννοια της κοινωνικής ευθύνη, έχοντας συμμάχους τέσσερις πολύ καλούς ηθοποιούς (Φανή Παναγιωτίδου, Μαρία Προϊστάκη, Μαρία Προϊστάκη, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Χρήστος Κοντογεώργης).