ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΜΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ

Η σχέση μου με το θέατρο δεν ξεκίνησε με τις εντυπωσιακές εικόνες που αποτυπώνονται στο μυαλό μέσα από το παιδικό θέατρο. Αυτό που με έκανε να το αγαπήσω ήταν ο λόγος μέσα από γυμνές φωνές που έφταναν στα αυτιά μου από ηχογραφημένες παραστάσεις μέσα από ένα μικρό κουτί, το ραδιόφωνο. Δεν ήξερα την εικόνα των ανθρώπων πίσω από τις ιστορίες, αλλά ήταν αρκετές για να με κάνουν να νιώσω το βάθος των νοημάτων. Εδώ και μερικές εβδομάδες, το θέατρο έχει επιστρέψει στο ραδιόφωνο μέσα από τον Αθήνα 9,84 και ίσως καταφέρει να μαγέψει μια ολόκληρη νέα γενιά.

Η «Πλατεία Θεάτρου» προσφέρει στους δημιουργούς αυτό που περισσότερο τους λείπει, την δυνατότητα να δημιουργούν για το κοινό. Κάθε Δευτέρα στις 21.00 η ερτζιανή θεατρική σκηνή του Αθήνα 9.84 (στη συχνότητα 9.83) ανοίγει την αυλαία της και φιλοξενεί ένα μικρό θησαυρό νεοελληνικών έργων.

“Υπήρχε μία διάθεση εδώ στο σταθμό να εντάξουμε εκπομπές πολιτισμού στο πρόγραμμά μας. Εν μέσω πανδημίας δεν ήταν πολύ εύκολο γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πολιτισμός. Έτσι αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε εμείς γεγονότα”, μου λέει η γενική διευθύντρια του Αθήνα 9,84, Μαργαρίτα Μυτιληναίου για το πώς προέκυψε η ιδέα για την “Πλατεία Θεάτρου”.

“Δημιουργήσαμε – και στο κομμάτι του θεάτρου αλλά και στο κομμάτι της μουσικής με θεματικές συναυλίες- πρωτογενές υλικό για να τονώσουμε το πρόγραμμά μας και για να στηρίξουμε τους ανθρώπους του πολιτισμού που μας στηρίζουν με το έργο τους τόσα χρόνια και τον τελευταίο χρόνο δεν εργάζονται. Μπήκαμε στη διαδικασία να δώσουμε και να κάνουμε μια καλλιτεχνική ανταλλαγή με τους ανθρώπους του πολιτισμού”, συμπληρώνει.

Η αντίδραση των καλλιτεχνών που προσκλήθηκαν να συμμετέχουν στην «Πλατεία Θεάτρου», μαντεύω ότι θα ήταν ενθουσιώδης. “Ναι ήταν. Κατά 96% όπου απευθυνθήκαμε είχαμε θετική απάντηση, αλλά το πιο αστείο ήταν δυο τρεις απαντήσεις ηθοποιών, όταν απευθυνθήκαμε σε εκείνους και τους ζητήσαμε να συμμετέχουν. Πριν προλάβουμε να πούμε οτιδήποτε απαντούσαν ‘Όχι, όχι δεν θέλω να μιλήσω για το #MeToo'”, λέει γελώντας η Μαργαρίτα Μυτιληναίου.

Το #MeToo δεν ήταν κάτι που επηρέασε μόνο τις αντιδράσεις κάποιων ηθοποιών, όπως μου επισημαίνει η Μαργαρίτα Μυτιληναίου. “Επειδή απευθυνθήκαμε σε διάφορες εταιρείες για χορηγίες επικοινωνίας, υπήρξαν κάποιες που αρνήθηκαν γιατί δεν ήθελαν να συνδυαστούν με το θέατρο αυτή την περίοδο. Ήταν ένας λόγος που μας πείσμωσε ακόμα περισσότερο να το κάνουμε, γιατί τώρα πρέπει να στηριχτούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και όχι τον Σεπτέμβριο που τα πράγματα θα είναι σε μια πιο σωστή βάση τοποθετημένα”, σημειώνει.

Οι αντιδράσεις του κοινού προδίδουν κάτι ακόμα αυτονόητο. “Ο πολιτισμός έχει λείψει σε όλους μας. Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που εμπλέκονται στη δημιουργία αυτού του project είναι και ο κανονικός κόσμος. Έχουμε δει μετά τις πρώτες συναυλίες και παραστάσεις, ότι υπάρχει τεράστια ανταπόκριση. Και στο κομμάτι του παρακολουθώ μέσα από το site την εικόνα της συναυλίας, αλλά και στο κομμάτι του ακούω το ραδιοφωνικό έργο”, εξηγεί η Μαργαρίτα Μυτιληναίου.

Τη ρωτώ αν η ίδια έχει μνήμες από το ραδιοφωνικό θέατρο. “Έχω ακούσει αρχειακό υλικό, και επειδή καταλαβαίνω ότι αυτή υπήρξε μια περίοδος μαγική για πάρα πολύ κόσμο θελήσαμε να το αναβιώσουμε αυτό”, μου απαντά.

Μαγικό σίγουρα ήταν το ραδιοφωνικό θέατρο για τον σκηνοθέτη Πέτρο Ζούλια που έχει αναλάβει να παρουσιάσει στην «Πλατεία Θεάτρου» το έργο “Δεν μ’ αγαπάς – Μ’ αγαπάς”, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Φωτεινής Τσαλίκογλου. «Παιδί και κυρίως ως έφηβος, έχω αναμνήσεις από το θέατρο στο ραδιόφωνο. Ήταν για μένα μια άκρως μοναχική και πολύ ιδιαίτερη ακρόαση. Ασκούσε μέσα μου μεγάλη γοητεία. Σα να παραβίαζα, ως ωτακουστής και να εισχωρούσα σε ένα ιδιωτικό κόσμο. Οι φωνές των ηθοποιών μου δημιουργούσαν εικόνες και έδιναν φτερά στη φαντασία μου. Θυμάμαι αυτή την ανάγκη να συγκεντρωθώ στο λόγο. Σα να άκουγα ένα παραμύθι, που με ταξίδευε. Είχε κάτι το μαγικό, το τελετουργικό η ώρα της ραδιοφωνικής θεατρικής μετάδοσης”, εξηγεί.

Η παράσταση αυτή με τις Ρένη Πιτακή και Πέγκυ Τρικαλιώτη που επιστρέφουν ραδιοφωνικά στους ρόλους τους, είχε ανέβει στη σκηνή το 2013. «Η αφαίρεση της εικόνας ανοίγει το δρόμο στην υποκειμενική αντίληψη αυτού που ακούς. Όλα εστιάζουν στις φωνές και στο ηχητικό σύμπαν, που αυτές δημιουργούν», σημειώνει ο Πέτρος Ζούλιας για τη διαφορά της σκηνοθεσίας για το ραδιόφωνο. “Μ’ ενδιαφέρει πολύ η συμμετοχή του ακροατή στην ιστορία, η οποία απογυμνώνεται από τα οπτικά της μέσα. Αυτό που μεταδίδει μπορεί να μπει πιο βαθιά στο υποσυνείδητο. Να “μιλήσει” αλλιώς στις ψυχές των ανθρώπων. Είναι μια διαφορετική διαδρομή στην έκφραση. Ο στόχος όμως δεν αλλάζει. Θέλεις να πεις κάτι που αφορά. Θέλεις να συγκινήσεις και να περάσεις μηνύματα μέσα από ένα άλλο μέσο. Το ραδιόφωνο”, συμπληρώνει.

“Η Φωτεινή Τσαλίκογλου διέσωσε, μέσα από τις επιστολές που αντάλλαξαν οι δύο Μαργαρίτες, ένα σπάνιο λογοτεχνικό θησαυρό, που φωτίζει το δίπολο μάνα-κόρη. Αυτή είναι η μεγάλη της προσφορά. Συγγραφείς και οι δυο, επικοινωνούν μέσα από γράμματα, τα προσωπικά τους βιώματα, την εποχή που ζουν, τις επιθυμίες και τα αδιέξοδα τους. Τα φώτα και τα σκοτάδια της σχέσης τους. Μιας σχέσης γεμάτης από λατρεία και θυμό. Αγάπη και μίσος. Μέσα από το ακραίο και το ειδικό του κόσμου τους φωτίζεται το γενικό, παγκόσμιο και διαχρονικό θέμα της σχέσης μάνας- κόρης”, αποκρίνεται στο τι τον κινητοποίησε στο να δημιουργήσει αυτό το έργο.

Για την Πέγκυ Τρικαλιώτη, που ερμηνεύει το ρόλο της Μαργαρίτας Καραπάνου, αυτή η παράσταση ήταν το λιγότερο σημαδιακή στη ζωή της. “Με συγκινεί πάρα πολύ η σχέση μάνας κόρης γιατί τη βιώνω. Επίσης το συγκεκριμένο έργο ήταν να ανέβει τη σεζόν που ενώ εγώ ήξερα πώς δεν πρόκειται ποτέ να κάνω παιδί, ξαφνικά έμεινα έγκυος. Σταμάτησε η παράσταση και προς τιμήν τους, ο Πέτρος και η Ρένη αποφάσισαν να το κάνουν την επόμενη χρονιά κι αυτό ήταν πολύ συγκινητικό για μένα. Με το που γέννησα ξεκίνησα πρόβες και παίζοντας αυτό το έργο θήλαζα το παιδί μου. Μου έχει φέρει φοβερές μνήμες η πρόβα τώρα”, σημειώνει.

«Πέρα από το γεγονός ότι αγαπώ πολύ τον Πέτρο, η Ρένη ήταν δασκάλα μου στο θέατρο Τέχνης. Όλη αυτή η συγκυρία του “Δεν μ’ αγαπάς – Μ’ αγαπάς”, της εγκυμοσύνης που προέκυψε, ότι δούλευα με τη δασκάλα μου, ήταν πολύ σημαδιακή για μένα», συμπληρώνει η Πέγκυ Τρικαλιώτη, που δεν σκέφτηκε λεπτό να πει «όχι» σε μία τέτοια πρόταση. Προς το παρόν το ραδιοφωνικό θέατρο της φαίνεται «Παράξενη εμπειρία. Είναι κάτι για το οποίο έχουμε πλήρη εικόνα παραστασιακά και ξαφνικά όλο αυτό πρέπει να περάσει μόνο στη φωνή», εξομολογείται.

Η Νεκταρία Γιαννουδάκη από τη δική της πλευρά θα δώσει φωνή στο διήγημα «Το αμάρτημα της μητρός μου» του Γ. Βιζυηνού, ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου Νανούρη. “Είναι ένα σπουδαίο έργο, καινοτόμο ως προς τον τρόπο γραφής για την εποχή του. Το αφηγηματικό υλικό του ο συγγραφέας το αντλεί από προσωπικές και οικογενειακές μνήμες. Πρόκειται για ένα καλά κρυμμένο μυστικό που καθορίζει τη ζωή του Βιζυηνού και της οικογένειάς του”, εξηγεί.

“Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα διήγημα”, επισημαίνει τονίζοντας ότι το μόνο που χρειάζεται ένα διήγημα είναι ο αναγνώστης. “Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο ακροατής. Σε αυτό το σπουδαίο λοιπόν κείμενο δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος πολλά. Αν κάνει πολλά θα βρεθεί “εκτός”. Το έργο έχει εκπληκτική δομή, άρτια τεχνική και διεισδύει στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής. Ο Αργύρης Πανταζάρας κι εγώ έπρεπε να προετοιμαστούμε προσεκτικά, να σεβαστούμε αυτό το δύσκολο και συνάμα εκπληκτικό κείμενο αλλά στο τέλος να αφεθούμε στο ρυθμό και στις δονήσεις των λέξεων με πολύτιμο αρωγό το σκηνοθέτη μας”, συμπληρώνει.

Για την ηθοποιό η δημιουργία μετά από σχεδόν έναν χρόνο με κλειστά θέατρα φάνηκε: “Σαν ψέμα. Μου έδωσε πολύ χαρά αλλά αφού ολοκληρώθηκαν οι πρόβες και η ηχογράφηση μού προκλήθηκε και μια μελαγχολία. Είναι πολύ σκληρό όλο αυτό που περνάμε. Θέλουμε να είμαστε δημιουργικοί και δεν μπορούμε. Η αίσθηση ότι έχει μπει μια άνω τελεία στη ζωή μας δεν είναι καθόλου ευχάριστη”.

Η “υπογραφή” του Γιώργου Νανούρη στις σκηνοθεσίες του είναι το παιχνίδι μεταξύ φωτός και σκοταδιού. Αυτή τη φορά δεν έχει τα αγαπημένα του φώτα στη διάθεσή του αλλά ένα διήγημα που “από γραφής κινείται ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Η σκηνοθεσία για το ραδιόφωνο απευθύνεται σε ακροατές και όχι σε θεατές όποτε θα δώσουμε περισσότερη βάση στο λόγο, στη μουσική και τους ήχους”, όπως λέει.

Ο Γιώργος Νανούρης έχοντας παρουσιάσει τον «Γυάλινο Κόσμο» σε live streaming στο Εθνικό Θέατρο νιώθει ανάμεσα στους τυχερούς αυτής της χρονιάς. “Είμαι από τους λίγους τυχερούς που για μια περίοδο μέσα σ’ αυτή τη χρονιά δούλεψαν, παρόλο που οι παραστάσεις δεν παίχτηκαν μπροστά σε κοινό. Είναι μια πολύ δύσκολη και εδική περίοδος για όλους μας, ελπίζουμε σύντομα να βγούμε από αυτήν και να ξαναδούμε τον κόσμο στις πλατείες των θεάτρων”, επισημαίνει.

Πώς είναι η περίοδος των κλειστών θεάτρων για τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Θεάτρου Πειραιά που θα ξεκίνησε με δεκάδες σχέδια το πρόγραμμά του, αναρωτιέμαι μιλώντας με τον Λευτέρη Γιοβανίδη που σκηνοθέτησε για την “Πλατεία Θεάτρου”, «Το Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη.

“Εξαρτάται πάντα πως βλέπεις το ποτήρι. Μισογεμάτο ή μισοάδειο. Προσπαθώ πάντα, ακόμα και με κόπο, να διαλέγω το πρώτο. Θεωρώ ότι αυτό είναι βασικό. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να πρέπει να διαχειριστής μια τέτοια κατάσταση. Είχαμε ετοιμάσει, και θεωρώ ότι καλώς το κάναμε, ένα ολόκληρο πρόγραμμα για την σεζόν 20-21 που απλώς ακυρώθηκε. Μπορεί να πραγματοποιήσαμε πολλές διαδικτυακές δράσεις αλλά ακόμα την εμπειρία ως καλλιτεχνικός διευθυντής να υποδεχθώ κόσμο στο θέατρο δεν την έχω βιώσει. Δεν είχα την χαρά να δω κάτι από αυτά που ήθελα να κάνουμε να πραγματοποιούνται. Από την άλλη δεν πτοούμαστε. Εκμεταλλευόμαστε το χρόνο προς όφελος του θεάτρου και των υποδομών μας. Τον τελευταίο χρόνο έχουμε κάνει σημαντικές λειτουργικές παρεμβάσεις και συνεχίζουμε ετοιμάζοντας το πρόγραμμά μας για την άνοιξη και το καλοκαίρι”, σημειώνει.

Ο ίδιος ενθουσιασμένος με τη διαδικασία της μεταφοράς του θεάτρου στο ραδιόφωνο δηλώνει πώς θα ήθελε να το ξανακάνει. “Πρέπει, μπροστά σε ένα μικρόφωνο να ζωντανέψεις ένα ολόκληρο σύμπαν στη φαντασία του ακροατή. Βέβαια το κάλο είναι ότι με τη βοήθεια του ηχολήπτη μπορείς να κάνεις ότι θέλεις. Είναι σαν ένα ψηφιδωτό που πετρούλα πετρούλα συνδυάζονται όλες μαζί και βγάζουν κάτι μαγικό στο τέλος. Έχεις περιθώριο ως μάγος να επέμβεις κάνοντας ότι θέλεις μουσικά ή ηχητικά ακριβώς τι στιγμή που θέλεις”, καταλήγει ευχαριστώντας τον Αθήνα 9,84.

Ο πολυπράγμων Γιώργος Παπαγεωργίου θα μεταφέρει τον καταιγιστικό ρυθμό της γραφής του Δημήτρη Ψαθά, στους ακροατές μέσα από το έργο “Φωνάζει ο Κλέφτης” που σκηνοθετεί. Η πρώτη του επαγγελματική επαφή με τον Ψαθά ήταν στο “Ξύπνα Βασίλη” στο Εθνικό Θέατρο. “Εννοείται πως είμαι από τα παιδιά που μεγάλωσαν με ελληνικές ταινίες στο σπίτι, απογεύματα με τη γιαγιά στον καναπέ να τρώμε πασατέμπο και να βλέπουμε κωμωδίες του Δαλιανίδη. Παρόλα αυτά η ώριμη μου (λόγω ηλικίας) πλέον συνάντηση με τον συγγραφέα με έκανε να αναθεωρήσω τόσο την σχέση μου με την κωμωδία και τον κώδικα που χρησιμοποιεί, όσο και με το πολιτικό σχόλιο που κρύβουν έργα όπως το ‘Ξύπνα Βασίλη’ και το ‘Φωνάζει ο κλέφτης'”, επισημαίνει.

Η καλλιτεχνική του πορεία προδίδει μία αγάπη στο λαϊκό στοιχείο. “Εγώ μόνο έτσι καταλαβαίνω το θέατρο. Λαϊκά. Δεν είμαι παιδί μίας εστέτ καλλιτεχνικής φατρίας, ούτε και με διαφέρει πότε να μπω σε κάτι τέτοιο. Και όταν μιλάω για λαϊκότητα, αυτή απέχει πολύ από την έννοια της φολκ αισθητικής. Οι πρώτες αναφορές μου όσον αφορά την τέχνη ήταν η punk μουσική, τα ερωτικά στιχάκια του Παύλου Σιδηροπούλου και οι ταινίες του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Άρα με τον όρο λαϊκό, εννοώ την τέχνη που προέρχεται από τον λαό, εξηγεί συνεπώς μια λαϊκή ανάγκη και απευθύνεται σε ομοίους μου, όχι δηλαδή κάποιους δυσκοίλιούς συναχωμένους κριτικούς”, εξηγεί ο Γιώργος Παπαγεωργίου.

Έχοντας το δικό του μουσικό συγκρότημα, τους Polkar, είχε μάλλον ένα “πλεονέκτημα” στο studio. “Ναι. Η συνάντηση ήταν πολύ ευτυχής, τόσο με τον Πάνο Αργύρη που είχε την ευθύνη της παραγωγής του ήχου, όσο και με τους ανθρώπους του Αθήνα 9,84. Μπορούσα να συνεννοούμαι με μουσικούς όρους και να γίνομαι αντιληπτός και όχι μόνο όσον αφορά το ηχητικό κομμάτι, αλλά και το υποκριτικό”, επιβεβαιώνει.

“Αυτό ήταν και ο στόχος μου στη δουλειά μου με τους ηθοποιούς, να λειτουργήσουμε δηλαδή σαν μία καλοκουρδισμένη μπάντα που παίζει ηχητικά το έργο. Γιατί μέσα από το τέμπο και την μουσικότητά του Ψαθά, που είμαι σίγουρος ότι είχε ισχυρή μουσική γνώση όταν έγραφε τα έργα του, κατάλαβα για ακόμα μια φορά ότι η κωμωδία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ρυθμό. Και ο ρυθμός είναι αυτό που μας κάνει να κουνιόμαστε στην τέχνη και όχι να βαριόμαστε. Και φάγαμε αρκετή βαρεμάρα τον τελευταίο καιρό. Ήρθε η ώρα να χορέψουμε λίγο”, καταλήγει ο Γιώργος Παπαγεωργίου.

Την δική του ραδιοφωνική παράσταση θα διαδεχτεί ο “Χαρτοπόλεμος” του Βαγγέλη Ρωμνιού, σε δραματουργία και επεξεργασία του Γιωργή Τσουρή, ένα έργο της καρδιάς του, όπως λέει. “Αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη επιτυχία του θεατρικού μας οργανισμού MA NON TROPPO και αποτελεί σήμα κατατεθέν για την αισθητική μας και την θεατρική μας ταυτότητα. Το κείμενο πέρασε πολλές φορές από το δραματουργικό κόσκινο -το δικό μου και του συγγραφέα Βαγγέλη Ρωμνιού-. Η κάθε ατάκα, η κάθε φράση, η κάθε γωνιά του κειμένου κουβαλάει την αγωνία μας και την προσπάθειά μας να πούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ιστορία αυτή”, σημειώνει.

“Το να καταπιάνομαι εκ νέου με αυτό το κείμενο και ως ηθοποιός και ως επεξεργαστής του για την ιδιαίτερη συνθήκη του θεάτρου από το ραδιόφωνο είναι μια πολύ όμορφη συγκυρία. Η προσπάθεια αποκτά ακόμη μεγαλύτερη φόρτιση και νόημα, αφενός λόγω της ιδιαίτερης συνθήκης του lockdown και των κλειστών θεάτρων και αφετέρου γιατί ο άνθρωπος που μας διηγήθηκε την ιστορία του και μας την χάρισε απλόχερα, ο Βαγγέλης, έφυγε από τη ζωή πριν από τρία χρόνια και μας άφησε φτωχότερους με την απουσία του και πλουσιότερους με την παρουσία του στην ψυχή μας και στην μνήμη μας”, τονίζει ο Γιωργής Τσουρής.

Θεατρικός συγγραφέας, εκτός των άλλων ιδιοτήτων του, αναρωτιέμαι αν αυτή η συνθήκη τον έκανε να θελήσει να γράψει ένα δικό του έργο για το ραδιόφωνο. “Το θέατρο από ραδιοφώνου είναι ένα είδος με μεγάλη ιστορία. Ανακαλύπτω τον κόσμο του και τις ιδιαίτερες απαιτήσεις μέσα από ένα κείμενο πέρα για πέρα οικείο. Αυτό μου δίνει την δυνατότητα να εξοικειωθώ γρήγορα και, ναι, γιατί όχι, να βρούμε με την ομάδα μας τον τρόπο να μιλήσουμε μέσα από αυτό το είδος με έργα που προορίζονται για ραδιοφωνικό ανέβασμα”, μου απαντά.

“Η πανδημία μου έδωσε τον χρόνο να σκεφτώ και να συναρμολογήσω ιδέες που έμεναν μέχρι τώρα στο συρτάρι του μυαλού και του γραφείου μου», εξηγεί αποκαλύπτοντας ότι τους τελευταίους 14 μήνες έκανε και την πρώτη του απόπειρα στο κινηματογραφικό σενάριο.

Σ’ ένα ακόμα σύγχρονο ελληνικό έργο, το “Καλιφόρνια ντρίμιν” του Βασίλη Κατσικονούρη ερμηνεύει έναν από τους τέσσερις κεντρικούς ρόλους η Ευγενία Δημητροπούλου. Η ηθοποιός που πρωταγωνιστεί στη σειρά «Ήλιος» του ΑΝΤ1, ανήκει στους τυχερούς που δεν διέκοψαν την καλλιτεχνική τους δραστηριότητα στην πανδημία.

Για μένα ήταν μια ευτυχής συγκυρία αφού η πρώτη καραντίνα ήταν λίγο δύσκολη για μένα. Και σίγουρα αισθάνθηκα τυχερή που δούλευα αυτή την δύσκολη εποχή. Μου έχει λείψει πολύ το θέατρο. Θεωρώ πως ο πολιτισμός είναι απαραίτητος σε αυτή την ιδιαίτερη εποχή. Ανυπομονώ να βρεθώ έστω ως θεατής σε μια θεατρική παράσταση», σημειώνει σχετικά η Ευγενία Δημητροπούλου.

Οι ήρωες της παράστασης στην οποία συμμετέχει ζουν μια παρατεταμένη εφηβεία. “Η δική μου εφηβεία ήταν ήσυχη σχετικά. Τουλάχιστον εξωτερικά. Θα έλεγα ίσως πως ήταν ετεροχρονισμένη αφού ένιωσα πως εγώ βρισκόμουν στην δική μου εφηβεία και μετά την ενηλικίωση μου. Με βασάνιζαν και με βασανίζουν ακόμα ερωτήματα σχετικά με την ζωή, την ύπαρξη το μέλλον τον άνθρωπο, έψαχνα απαντήσεις μέσα από την Τέχνη και τους ανθρώπους. Αγαπούσα και επεδίωκα την επαφή με ανθρώπους διαφορετικούς από έμενα για να γνωρίζω διαφορετικές ζωές και βιώματα. Με την Γιούλη την ηρωίδα που υποδύομαι δεν νιώθω πως με συνδέουν πολλά όμως αναγνωρίζω κομμάτια μου σε όλους τους ήρωες. Αφού περιγράφουν και την δική μου εποχή της εφηβείας μου”, σημειώνει.

Το ραδιοφωνικό θέατρο είναι κάτι νέο και για εκείνη. “Είναι κάτι πρωτόγνωρο και βούτηξα σε αυτή την εμπειρία με μεγάλη χαρά. Είναι πολύ ωραία εμπειρία. Δεν είναι σαν αναλόγιο είναι ολοκληρωμένο παίξιμο με αλληλεπίδραση και στιγμές απλώς μπροστά σε μικρόφωνα. Καλούμαστε όμως να μεταφέρουμε τον ακροατή μόνο με την φωνή μας σε έναν ολόκληρο κόσμο να του δημιουργήσουμε εικόνες, να του πούμε την ιστορία μας και να του προσφέρουμε μια διαφορετική εμπειρία”, τονίζει η Ευγενία Δημητροπούλου.

«Βέβαια έχουμε μια υπέροχη ομάδα από ωραίους συνεργάτες τον Κωνσταντίνο Γαβαλά, Κωστή Μπούντα και Καλλιόπη Παναγιωτίδου, με επικεφαλής και ενορχηστρωτή τον Τάκη Τζαμαργιά. Είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε και δηλώνω πολύ χαρούμενη για αυτό», καταλήγει.

Το πρόγραμμα των παραστάσεων κλείνει το έργο “Καληνύχτα Μαργαρίτα” του Γεράσιμου Σταύρου, σε σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη. Η Μαργαρίτα σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και την επικράτηση του καλύτερου νέου έναντι στο παλιό. “Μετά την πανδημία και το ελληνικό #MeToo στο θέατρο ποιο θα είναι το ‘νέο’ που θα επικρατήσει;”, ρωτάω τον καλλιτέχνη με την έντονη πολιτική, κοινωνική και ανθρωπιστική δράση.

«Το “Καληνύχτα Μαργαρίτα” έχει περιεχόμενο αντιφασιστικό, μιλάει για έναν κόσμο πιο δίκαιο και συνδέθηκε με όλη την περιπέτεια του δημοκρατικού κόσμου στον αγώνα ενάντια στο φασισμό, την τρομοκρατία του εμφυλίου, τις εξορίες τη χούντα των συνταγματαρχών και τη δικαίωση της Εθνικής Αντίστασης στην Ελλάδα. Επειδή πολλές από τις καταστάσεις των μαύρων εκείνων σελίδων του τόπου και της υφηλίου μοιάζουν να επαναλαμβάνονται το έργο ξαφνικά είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Πρέπει να αντιδράσουμε όσο είναι καιρός τόσο στο μεγάλο φασισμό των τεράστιων εταιρειών, των επιταγών του άγριου νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποιημένης αγοράς όσο και στους μικροφασισμούς και πρωτοφασισμούς της καθημερινότητας”, εξηγεί ο Κώστας Γάκης.

“Μέσα στην πανδημία πολύς κόσμος βγήκε στο δρόμο, διαδήλωσε ιδέες, αντέδρασε στην βίαιη καταστολή της πιο αντιδημοκρατικής κυβέρνησης μετά τη μεταπολίτευση. Επίσης ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου άρχισε να ασχολείται με τα κοινά τόσο ευρύτερα στην κοινωνία όσο και στο θέατρο. Αυτή ακριβώς η πολιτικοποίηση η οποία έρχεται σε ρήξη με τα μεγάλα συμφέροντα με αφορά και είμαι μέρος της. Αυτή θα φέρει – αν φέρει – νέα ήθη ελπίζω πιο επαναστατικά στο θέατρο”, τονίζει.

Για τον ίδιο η περίοδος της πανδημίας υπήρξε δραστήρια. “Μέσα στην καραντίνα προσπάθησα να βρω δημιουργικούς τρόπους να διοχετεύσω την έμπνευσή μου”, εξηγεί. “Τόσο με την ομάδα μου, την εταιρεία θεάτρου Άναμ(μ)α όσο και με την κολλεκτίβα στην οποία ανήκω “Άλφα μικρό – Μια συντροφιά ονειροπόλων” δημιουργούμε διαδικτυακά project, σεμινάρια, συζητήσεις, δημιουργικά video, μελοποιήσεις και γενικά αντιδρούμε με μια τέχνη που μιλά και παίρνει πολιτική θέση στα πράγματα». Επιπλέον δημιούργησε μαζί με την ομάδα του στο θέατρο Άλφα «Το Alfa Mikro Radio, που από τέλη Απρίλη θα εκπέμπει απέναντι από το Πολυτεχνείο «τα δικά μας κοσμοαλλαχτικά σήματα”, όπως λέει.

Όσο για το ραδιόφωνο και την δική του επόμενη μέρα, η Μαργαρίτα Μυτιληναίου επισημαίνει αισιόδοξα, “Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι μέσα σε αυτόν τον χρόνο πανδημίας, έχει επιστρέψει πάρα πολύς κόσμος στο ραδιόφωνο. Το ραδιόφωνο έχει το χαρακτηριστικό ότι είναι πάντα εκεί, δεν χρειάζεται την προσοχή σου, απλώς είναι στον χώρο σου. Περνάμε πολύ καιρό στο σπίτι πια και επειδή το να βλέπεις τηλεόραση κάποια στιγμή σε κουράζει, έχει επανέλθει πολύς κόσμος στο ραδιόφωνο και στη μουσική. Ακούν επί της ουσίας μουσική”.

Πλατεία Θεάτρου, Κάθε Δευτέρα στις 21.00 στον Αθήνα 9,84.

Πρόγραμμα παραστάσεων

ΜΑΪΟΣ

Δευτέρα 3/5: “Αβελάρδος και Ελοίζα” σε κείμενο και σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού

Δευτέρα 10/5: “Το αμάρτημα της μητρός μου” του Γεωργίου Βιζυηνού, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη

Δευτέρα 17/5: “Φωνάζει ο κλέφτης” του Δημήτρη Ψαθά, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου

Δευτέρα 24/5: “Χαρτοπόλεμος” του Βαγγέλη Ρωμνιού, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη, δραματουργία και επεξεργασία του Γιωργή Τσουρή

Δευτέρα 31/5: “Καλιφόρνια ντρίμιν» του Βασίλη Κατσικονούρη, σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά

ΙΟΥΝΙΟΣ

Δευτέρα 7/6: “Δεν μ’ αγαπάς. Μ’ αγαπάς”, το έργο και η σκηνοθεσία είναι του Πέτρου Ζούλια και βασίζεται στο κείμενο της Φωτεινής Τσαλίκογλου.

Δευτέρα 14/6 : “Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ” σε κείμενο και σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου.

Δευτέρα 21/6: “Καληνύχτα Μαργαρίτα” του Γεράσιμου Σταύρου, σε σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη.