Πρόστιμα για την κόρνα – Εκεί που πραγματικά εφαρμόζονται

Μην κοιτάτε τι συμβαίνει στους ελληνικούς δρόμους, όπου η χρήση κόρνας είναι επίμονη -αν και ηχορύπανση και στο τέλος της ημέρας, άσκηση βίας. Αυτός που εμπνεύστηκε τον προειδοποιητικό ήχο είχε ως στόχο να σώσει καταστάσεις. Όχι να τιμωρεί.

Υπήρξαν εποχές που εκεί που οδηγούσες, έβλεπες έναν άνδρα μπροστά στο αυτοκίνητο σου με κόκκινη σημαία και… σταματούσες. Aυτό που συνέβαινε ήταν πως ένας οδηγούσε, ένας προπορευόταν με τη σημαίαΣε αυτές τις εποχές βέβαια, τα αυτοκίνητα ήταν πολύ λιγότερα και η κυβέρνηση της Βρετανίας είχε περάσει με νόμο την προφύλαξη των οδηγών δια αυτής της μεθόδου (Locomotives Act of 1865).

Όπως αυξάνονταν οι κατασκευαστές αυτοκινήτων και οι ιδιοκτήτες οχημάτων, προέκυψε και η ανάγκη να περάσει στον έλεγχο του οδηγού η χρήση των συσκευών προειδοποίησης. Γιατί δεν ξέρουμε αν θυμάστε, αλλά αυτή είναι η λειτουργία της κόρνας: προειδοποιητική.

Μη το δοκιμάσεις εκτός Ελλάδος

Δηλαδή, άπαξ και κάποιος οδεύει προς διασταύρωση, αλλά δεν έχει ορατότητα, κορνάρουμε για να ειδοποιήσουμε ότι ο δρόμος δεν είναι άδειος. Δεν κορνάρουμε -με μανία-, σταματάμε, βρίζουμε, χειρονομούμε, σταματάμε την κυκλοφορία (κλπ, κλπ). Αυτό -η αχρείαστη χρήση της κόρνας- σε κάποιες χώρες τιμωρείται με πρόστιμο.

Για παράδειγμα, στη Γαλλία, το Λουξεμβούργο, την Ισπανία και τη Δανία απαγορεύεται το κορνάρισμα σε αστικές περιοχές -εκτός και αν πρέπει να αποφύγεις επικείμενη σύγκρουση. Στη Μεγάλη Βρετανία η σχετική απαγόρευση ισχύει από τις 23.30 έως τις 07.00, όπως και στην Πορτογαλία και την Τουρκία. Στην Αυστρία δεν μπορείς να πατήσεις κόρνα μπροστά από νοσοκομεία και στη Βιέννη ποτέ και πουθενά.

Οι πρώτες συσκευές λοιπόν, προειδοποίησης εμφανίστηκαν στην Αμερική, όπου οι οδηγοί χρησιμοποιούσαν σφυρίχτρες, κουδούνια, σειρήνες, ώστε να ειδοποιήσουν τους πεζούς για τη διέλευση τους. Ο Miller Reese Hutchison, ηλεκτρολόγος στο επάγγελμα, ο οποίος αργότερα έγινε επικεφαλής στην ομάδα του Thomas Edison, είχε ανησυχήσει με την αύξηση των αυτοκινήτων στους δρόμους της Νέας Υόρκης και παράλληλα του κινδύνου ατυχημάτων. Αποφάσισε να κάνει κάτι για αυτό. Εμπνεύστηκε αυτό που πέρασε στην ιστορία ως klaxon. Η λέξη είχε ελληνική ρίζα (κλᾳξῶ>>κλάζω από το καλέω+ζω=βουίζω, αντηχώ) Παρεμπιπτόντως, ήταν και αυτός που έφτιαξε το πρώτο ηλεκτρικό βοήθημα ακοής (1895), το οποίο είχε ονομάσει “akouphone”. Η ανάγκη που τον οδήγησε στην εφεύρεση ήταν η θέληση του να βοηθήσει ένα φίλο του που είχε χάσει την ακοή του από οστρακιά.

Όπως προσπαθούσε να επινοήσει κάτι που θα διευκόλυνε τη ζωή όλων στους δρόμους, κατέληξε στο ότι χρειαζόταν ένας πιο έντονος -όχι μελωδικός- ήχος. Έφτιαξε ένα μεταλλικό διάφραγμα με έναν πείρο στο κέντρο που παρήγαγε έναν ενοχλητικό ήχο, μηχανικά. Πήρε την πατέντα για “τη μηχανικά ενεργοποιημένη ακουστική συσκευή και μέθοδο” στις 14/3 του 1906.

Αρχικά το δημιούργημα του “απορροφήθηκε” από τους ποδηλάτες. Μετά τα αγόρασαν και οι οδηγοί αυτοκινήτων. Είχε έξι βολτ και από το 1911 απέκτησε επαναφορτιζόμενες μπαταρίες. Οι μεταγενέστερες χειροκίνητες εκδόσεις χρησιμοποιήθηκαν και ως συναγερμοί εκκένωσης του στρατού και εργοστασιακές σειρήνες. Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η χρήση του επεκτάθηκε σε συναγερμό κατάδυσης υποβρυχίων.

Το 1908 έφτιαξε την Lovell-McConnell Manufacturing Company που σύντομα απέκτησε γραφεία και στην Ευρώπη, με τον Hutchison να βελτιώνει την εφεύρεση του και να εξασφαλίζει όλες τις σχετικές πατέντες -διότι είχε προκύψει και ανταγωνισμός.Το 1916 η United Motors Company εξαγόρασε την επιχείρηση του και σύντομα το klaxon μπήκε στο βασικό εξοπλισμό όλων όσων δημιουργούσε η General Motors.

O Bρετανός Oliver Lucas ήταν αυτός που ανέπτυξε τη βασική ηλεκτρική κόρνα αυτοκινήτου (1910), που απέδιδε τον ήχο πιο αποτελεσματικά -ώστε να τον ακούς από πολλά μέτρα μακριά. Φυσικά και υπήρξε δόση υπερβολής, όπως αυτή που ακολουθεί.

Μετά, διευκρινίστηκαν κάποια πράγματα με νόμους και απαραίτητες παροχές από τις εταιρίες που κατασκευάζουν αυτοκίνητα -με τις κόρνες να λειτουργούν ηλεκτρομαγνητικά.