Σκοτώνοντας τον Ζακ 

Στο βραδινό τηλεοπτικό δελτίο ο τίτλος της είδησης ήταν “ο θάνατος του ληστή” και το ρεπορτάζ έλεγε ότι ο κακοποιός “αυτοτραυματίστηκε και έχασε τη ζωή του σε βιτρίνα κοσμηματοπωλείου”. Η παρουσιάστρια είχε το ύφος της σοκαρισμένης από την ανομία στο κέντρο της Αθήνας και τα “κιου” που μεταδόθηκαν ήταν τα περισσότερα από αγανακτισμένους κατοίκους της περιοχής που εξυπηρετούσαν τη “γραμμή”. 

Στο μεταξύ άρχισαν να κυκλοφορούν τα βίντεο της φρίκης και δεν κρυβόταν πια το άγριο λυντσάρισμα ενός αδύναμου ανθρώπου. Οπότε το παραμύθι συνεχίστηκε  με κάποιες παραλλαγές, με την περιγραφή ενός τοξικομανούς με μαχαίρι που μπήκε στο κοσμηματοπωλείο για ληστεία και μετά έμπλεξε. Αλλωστε η αστυνομία έτσι κάνει τη δουλειά της, όπως είπε ο συνδικαλιστής που δεν αποδοκιμάστηκε από τους συναδέλφους του και γενικώς γιατί τόσα δάκρυα για έναν gay οροθετικό που έχει κάνει και ουσίες. 

Με το ιατροδικαστικό πόρισμα η βιτρίνα έσπασε. Δεν υπήρχε μαστούρα και όλα τα στοιχεία πια έδειχναν ότι δεν υπήρχε ούτε πρόθεση ληστείας ούτε απειλή με μαχαίρι. Το μόνο που σίγουρα υπήρξε είναι η ανελέητη βία που του ασκήθηκε από τον αγανακτισμένο κοσμηματοπώλη και τον αγανακτισμένο μεσίτη, από τους αστυνομικούς που τον παρέλαβαν μετά για ακόμη πιο γερό ξύλο, από όποιους στο ΕΚΑΒ δεν του έκαναν ανάνηψη, από τους απαθείς θεατές της αθλιότητας που συμμετείχαν με την αδράνειά τους. Υπάρχει ακόμη η χυδαιότητα μέρους των ΜΜΕ που σκότωσαν τον Ζακ Κωστόπουλο αφού είχε ήδη πεθάνει. 

Κάπως έτσι εξελίσσεται μια ιστορία που αποκτά τεράστια σημασία για την ελληνική δημοκρατία και κοινωνία. Η τελική της έκβαση, μετά τον καταλογισμό ευθυνών σε όσους εμπλέκονται, θα δείξει πολλά για την ποιότητα των θεσμών και για τον πολιτισμό μας. Εκείνος έφυγε, εμείς μένουμε αλλά θα τον βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας, σαν ένα σπουργίτι στο κλαδί που μας θυμίζει ποιοι είμαστε.