Γιατί φοβούνται στο ΣΥΡΙΖΑ τον Μητσοτάκη

Για όσους καταλαβαίνουν είναι πασιφανές γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να ταυτίσει τη Νέα Δημοκρατία με τον εθνικισμό και την ακροδεξιά. Το άνοιγμα του Μητσοτάκη στο χώρο του πολιτικού φιλελευθερισμού και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας τους αιφνιδίασε. Προφανώς δεν περίμεναν ότι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας θα διεκδικούσε αυτό που ανήκει στην παράταξη του. Κι αυτό γιατί οι εμπνευστές του ανεκδότου ότι ο Μητσοτάκης- ένας πολιτικός με κεντρώα βενιζελική καταγωγή- κλείνει το μάτι στην ακροδεξιά, έχουν τη βεβαιότητα ότι αυτή η τακτική τους δίνει το πλεονέκτημα να εμφανίζονται ως εκφραστές μιας πλατιάς συμμαχίας απέναντι στην αναδυόμενη ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη.

Ωστόσο οι αφηγητές του ανεκδότου παρέλειψαν μια μικρή λεπτομέρεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ των «αγανακτισμένων» της κάτω πλατείας και της «Αγελαδίτσας» που συνεργάζεται με το «αναγκαίο καλό», είναι ένα κόμμα που επί τέσσερα χρόνια προσπαθεί να λύσει τις διαφορές του με την ιστορία. Ένα κόμμα που συμβιώνει προσχηματικά με τους θεσμούς της δημοκρατίας, αλλά κυρίως είναι μια αντίληψη που έρχεται από τον εμφύλιο προκείμενου να πάρει ρεβάνς. Μόνο που η ρεβάνς χρειάζεται αντίπαλο, και επειδή δεν υπάρχει αντίπαλος έτσι όπως θα τον ήθελαν στο ΣΥΡΙΖΑ, το κωμικό είναι επιπλέον και παράδοξο. Και στην προκειμένη περίπτωση για να θυμηθούμε τον Ιονέσκο, η αίσθηση που προκαλεί το παράδοξο δείχνει περισσότερη απελπισία από το τραγικό.

Αυτά τα ολίγα για όσους καταλαβαίνουν που οδηγεί η απελπισία το ΣΥΡΙΖΑ. Για τους άλλους, εκείνους που δεν καταλαβαίνουν ή τους βολεύει να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, θα πρέπει να σκεφθούν πόσο τραγικό είναι να ταυτίζεις τη Νέα Δημοκρατία με την ακροδεξιά και να στηρίζεσαι στις ψήφους των βουλευτών των ΑΝΕΛ. Εκτός κι αν στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν τόσο χιούμορ ώστε δεν τους ενοχλεί το γεγονός ότι ως χιουμορίστες δεν παίρνουν τους εαυτούς τους στα σοβαρά. Πράγματι είναι θλιβερή δουλειά να είναι κανείς αστείος, αλλά στην προκειμένη περίπτωση το αστείο του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό που δίνει επιχειρήματα στην πραγματική ακροδεξιά να κάνει αθόρυβα τη δουλειά της. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ με την τακτική που ακολουθεί κλείνει το μάτι στην ακροδεξιά και στον εθνικισμό. Άραγε μήπως θυμούνται οι «αγωνιστές» της Αριστεράς πότε επανήλθαν στα έδρανα του κοινοβουλίου οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής;

Εντάξει, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ δήθεν να αγωνιά για τη δημοκρατία και να προβληματίζεται από τον εξτρεμισμό που απειλεί την Ευρώπη, αλλά ο τρόπος που πολιτεύεται και οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί για τη χειραγώγηση του Τύπου και της Δικαιοσύνης, ο «πασιφισμός» ως μέσο αντιμετώπισης του Ρουβίκωνα και των μπαχαλάκηδων των Εξαρχείων, η στοχοποίηση πολιτικών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, ποιους βολεύει; Μήπως τη Νέα Δημοκρατία ή την πραγματική ακροδεξιά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι αντιμάχεται;

Μεγαρέων δάκρυα, ήτοι ας είναι καλά τα κρεμμύδια της περιοχής. Σιγά μη νοιάζονται για την άνοδο της ακροδεξιάς και του εθνικισμού. Εκείνο που τους νοιάζει είναι η άνοδος του Μητσοτάκη. Και ξέρετε γιατί τον φοβούνται; Γιατί ο Μητσοτάκης δεν είναι η Δεξιά που θα ήθελαν, αλλά η μεταρρυθμιστική φιλελεύθερη κεντροδεξιά που διεκδικεί και φαίνεται να κερδίζει όλους τους προοδευτικούς Έλληνες. Μήπως έχετε καμιά αμφιβολία ότι δεν θα ήθελαν αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης τον Μιχαλολιάκο;