Η ΑΝΕΛέητη και πυρίκαυστος Αριστερά

Ο Ζακ Ζυλιάρ, συγγραφέας του βιβλίου «Οι Αριστερές της Γαλλίας», διακρίνει τέσσερις Αριστερές: Την ελευθεριακή, την ιακωβίνικη, τη φιλελεύθερη και την κολεκτιβίστικη. Σ’ αυτές που περιγράφει στο βιβλίο του ο Ζυλιάρ, προστίθεται πλέον και η «πυρίκαυστος» και ΑΝΕΛέητη Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η Αριστερά είναι ένα επίτευγμα του Αλέξη Τσίπρα που κάηκε στη φωτιά με αποτέλεσμα να γίνει πιο σκληρή, ως εκ τούτου και ΑΝΕΛέητη έναντι των πολιτικών της αντιπάλων. Που αν και ξεκίνησε ως «έμπλαστρο» σύμφωνα με το ερμηνευτικό λεξικό (το ουδέτερο ως ουσιαστικό «το πυρίκαυστο»), εξελίχθηκε δια πυρός και οργής των αγανακτισμένων σε κίνημα «πυρίκαυστων» που ΑΝΕΛέητα προσβάλλουν βάναυσα τη νοημοσύνη μας, αφού προηγουμένως διέσυραν τη δημοκρατία και τους θεσμούς.

Η «πυρίκαυστη» Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε παραμείνει «έμπλαστρο» εάν δεν συνέβαινε η διεθνής κρίση να χτυπήσει την πόρτα του Γιώργου Παπανδρέου. Και ίσως να ήταν διαφορετικές οι εξελίξεις εάν ο τότε πρωθυπουργός δεν είχε στρέψει τα βλέμματα των αγορών στην Ελλάδα, καταγγέλοντας δημόσια τους Έλληνες ως φοροφυγάδες, τα ταμεία ότι ήταν άδεια, παραλληλίζοντας την οικονομία με «Τιτανικό». Κατ’ αυτό τον τρόπο τα κλισέ που προϋπήρχαν για τους «κλέφτες» και «τεμπέληδες» Έλληνες απέκτησαν υπόσταση. Σημειωτέον ότι μέχρι τις αρχές του 2010 η Ελλάδα δανειζόταν χωρίς πρόβλημα, αλλά λίγους μήνες μετά η καταστροφή της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας κατέπλεε στο λιμάνι του Καστελόριζου. Μετά από δύο χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα συνέπραττε με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου για να αναλάβουν τρία χρόνια αργότερα την ανέλκυση του «Τιτανικού».

 Από το πρώτο εξάμηνο της πρώτης φοράς Αριστερά, φάνηκε ότι η κοινοπραξία των «πυρίκαυστων» αντί να ανελκύσει το ναυάγιο του «Τιτανικού» θα βύθιζε τη χώρα. Ακολούθησαν τα capital controls, ένα δημοψήφισμα και εκλογές. Ο «πυρίκαυστος» ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛέητους σχημάτισαν κυβέρνηση ώστε να συνεχίσουν να… σώζουν τη χώρα σε βάρος κυρίως της μεσαίας τάξης. Στηριζόμενοι στους «εθελοντές» πάσης φύσεως επιδόθηκαν στη συκοφάντηση των πολιτικών τους αντιπάλων επινοώντας ιστορίες για αγρίους. Και μετά ήρθαν οι Πρέσπες και οι πρώτες διαφωνίες στους κόλπους της κοινοπραξίας. Εκ των υστέρων έγινε γνωστό ότι στους κόλπους της κοινοπραξίας έγινε το μεγάλο «κόλπο». Ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε τον υπουργό Άμυνας ότι η συμφωνία θα έρθει προς κύρωση σε χρόνο βολικό και για τους δύο, αλλά εκ του αποτελέσματος η κύρωση της συμφωνίας ήρθε σε χρόνο βολικό για τον πρωθυπουργό.

Στην προκειμένη περίπτωση οι ΑΝΕΛέητοι δεν πιάστηκαν κορόϊδα, ούτε βέβαια ο Πάνος Καμμένος δικαιούται να υποστηρίζει ότι ο Αλέξης Τσίπρας τον παραπλάνησε. Μια χαρά τα είχαν συμφωνήσει και η βαλίτσα θα πήγαινε μακριά εάν οι Πρέσπες δεν περνούσαν με διαδικασίες εξπρές από τα Σκόπια. Άλλωστε αν ο Πάνος Καμμένος δεν ήταν στο «κόλπο», θα είχε αποχωρήσει εγκαίρως απ’ τη κυβέρνηση και δεν θα περίμενε έξι μήνες πριν πάρει το κουβαδάκι του και αποχωρήσει με ελαφρά πηδηματάκια προς άλλη παραλία. Εν ολίγοις ο Πάνος Καμμένος μπορεί να έφυγε απ’ τη κοινοπραξία χρεώνοντας το λάθος στον πρωθυπουργό για τη «στήριξη της ήδη νεκρής συμφωνίας των Πρεσπών» όπως έγραψε στο Twitter, αλλά κάποιος πρέπει να του θυμίσει τι έλεγε τον Ιούλιο του 2018 στον ΑΝΤ1: Πως η συμφωνία των Πρεσπών «δεν θα έρθει στη βουλή πριν από δύο χρόνια»(!), πως «δεν θα επιτρέψω η συμφωνία αυτή να έρθει με 151 ψήφους», ή πως «η συμφωνία δεν θα εφαρμοστεί ποτέ», γιατί ο ίδιος θεωρούσε ότι δεν θα περάσει από τη βουλή των Σκοπίων.

Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός τον άφηνε να τα λέει για να τα ακούνε οι αφελείς ψηφοφόροι του- προφανώς για να αγοράζει χρόνο- δεν σημαίνει ότι ο υπουργός Άμυνας ήταν τόσο αφελής ώστε να τα πιστεύει. Αντιθέτως τα έλεγε αγοράζοντας κι αυτός χρόνο μέχρι να επιχειρήσει ηρωική ηρωική έξοδο. Προφανώς εκ του ασφαλούς, αφού το έπος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα φέρει εσαεί την υπογραφή του, ανεξάρτητα από την προσχηματική αποχώρηση του απ’ την κυβέρνηση. Και είναι εκ του ασφαλούς αφού οι «πυρίκαυστοι» και οι ΑΝΕΛέητοι θα συνεχίσουν να συμπορεύονται με την ίδια λαϊκίστικη ρητορική που τους έφερε στην εξουσία, και την ίδια καθεστωτική αντίληψη με την οποία επιχειρούν να μείνουν γατζωμένοι στις καρέκλες της.