Κινητά στις συναυλίες, αυτή η μάστιγα

“Αν θέλεις να θυμάσαι τις αναμνήσεις σου, θα πρέπει πρώτα να τις ζήσεις” έλεγε ο Μπομπ Ντίλαν πολλά χρόνια πριν πάρει το “αμφιλεγόμενο” για κάποιους, Νόμπελ του 2016. Και είχε δίκιο απόλυτο.

Ο Ντίλαν, αυτός ο μεγάλος τραγουδοποιός καταλάμβανε και καταλαμβάνει ακόμη τη σκηνή για να παρουσιάσει μπροστά στο κοινό του, ένα κομμάτι του εαυτού του. Για να θρέψει τα αυτιά, τα μάτια και τις ψυχές του κοινού του μέσα από την προσωπική του έκθεση, γιατί αυτό ακριβώς είναι το νόημα μιας ζωντανής παράστασης, μια συναυλίας, ενός μουσικού-οπτικού θεάματος.

Κάποτε στις μεγάλες συναυλίες τα μόνα φώτα που άναβαν για αυτό το ξεγύμνωμα, πέραν από εκείνα της σκηνής, ήταν οι αναπτήρες και κάποια καπνογόνα.

Τα χρόνια πέρασαν και πλέον, πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, επιλέγουν να “δουν” τα live μέσα από μια διάθλαση της πραγματικότητας στην ψηφιακή της εκδοχή. “Είμαι εδώ, μπροστά σου, μπορείς να το απολαύσεις και όχι να το καταγράφεις σε βίντεο”, έλεγε πριν από ένα χρόνο και η Adele, “συνομιλώντας” υπό μία έννοια με τον Ντίλαν. Εκφράζοντας τη δική της αγωνία.

“Η μουσική όταν την ακούς σπίτι σου, είναι στατική. Οσες φορές ας πούμε ακούσεις το “Four Sticks” των Led Zeppelin, θα είναι το ίδιο. Το live όμως είναι άλλη εμπειρία. Κάθε φορά είναι μοναδική. Κι αν περνάς τον χρόνο σου κρατώντας ένα κινητό στον αέρα, δεν μετέχεις καθόλου…” έλεγε και ο Neil Fallon, frontman των σπουδαίων Clutch.

Έτσι είναι. Ζούμε σε μια εποχή διαμεσολαβημένη. Φλερτάρουμε μέσα από το διαδίκτυο, εμπνεόμαστε μέσα από τα κινητά, ενημερωνόμαστε μέσα από τις οθόνες, ζούμε τα περισσότερα πράγματα με μισές αισθήσεις. Μουδιασμένοι.

Η αναλογικότητα, η έννοια του χειροπιαστού χάνονται, ή έστω, για να μη με πει κανείς και αναχρονιστή, μετατρέπονται σε νέα δεδομένα.

Προ ημερών βρέθηκα στη συγκλονιστική συναυλία, στην κοινή συνύπαρξη των θρύλων του ελληνικού ροκ. Γιάννης Αγγελάκας, Παύλος Παυλίδης μαζί στην Τεχνόπολη, αγκαλιά οι δυο τους και αγκαλιά με ένα εφηβικό μου όνειρο. Το όνειρο του να τους δω, να τους ακούσω να παίζουν παρέα. Μπήκα, ξέρεις, στον πειρασμό κι εγώ να τραβήξω ένα βίντεο, μια φωτογραφία να έχω να θυμάμαι. Το έκανα για μερικά δευτερόλεπτα. Τα υπόλοιπα 180 περίπου λεπτά που κράτησε το live, πέραν από αυτά τα τριάντα δευτερόλεπτα, δεν μπορούσα να πιάσω κανένα κινητό στο χέρι, δεν μπορούσα να δω καμία ζωντανή εικόνα μέσα από τη ψηφιακή της απεικόνιση.

Στις μπροστά σειρές της Τεχνόπολης είδα όμως παιδιά να ιδρώνουν, να χορεύουν, να βγάζουν τις μπλούζες τους και να τις ανεμίζουν ψηλά στον αέρα, να αγγίζονται, να τραγουδάνε μαζί σκεπάζοντας τη φωνή του Γιάννη και του Παύλου. Και στις πίσω γραμμές, είδα και κόσμο που δεν σταμάτησε να βιντεοσκοπεί. Κατανοώ και τη δεύτερη ανάγκη, αυτή του να κρατήσεις τις στιγμές σε ένα αρχείο. Κατανοώ την ανάγκη αυτή, αλλά δεν μπορώ να ενδώσω στη θέλξη της, γιατί η ικανοποίηση που προκύπτει, είναι ικανοποίηση μισή.

Στις βιτρίνες που μου φέρνουν ζάλη, στις οθόνες που χτυπάν τα κομπιούτερ γράμματα, καθρεφτίζεσαι μπροστά μου πάλι, Ατλαντίς στο βυθό φωτισμένα άρματα, που λέει και ο στίχος. Αυτή την εποχή, χρόνια μετά την κυκλοφορία του ύμνου των Ξύλινων Σπαθιών, τώρα που τα κομπιούτερ έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης μας, η ανάγκη του να κάνεις log out, του να κλείσεις την οθόνη, είναι επιτακτικότερη από ποτέ.

Να βγεις έξω με τον άλλο, να μιλήσεις με τον άλλο από κοντά, να χορέψεις, να αγγίξεις, να γευτείς. Να ακούσεις και να δεις. Η εγγύτητα στην ολότητα της.

Δεν θα μακρηγορήσω άλλο γιατί δεν χρειάζεται. Βλέποντας τη συναυλία του Αγγελάκα και του Παυλίδη στο Youtube λίγες ώρες μετά το τέλος της, επιβεβαίωσα μέσα μου το πόσο θα είχα απογοητευτεί αν δεν κατάφερνα να ήμουν εκεί, αλλά και το πόσο διαφορετικά θα το είχα ζήσει όλο αυτό, αν έμενα σε ένα άψυχο recording. “Συμπεριφέρομαι στις συναυλίες, όπως σε ένα δείπνο. Κλείνω τα τηλέφωνα. Τι να κάνω, με εκνευρίζει όταν το βλέπω από τη σκηνή. Αν βέβαια κάποιος αυτό θέλει, οκ, ας το κάνει. Αλλά πλέον θυμάμαι πως οι συναυλίες ήταν τόσο καλύτερες στα ’80s και στα ’90s και μεγάλο ρόλο έχουν παίξει τα τηλέφωνα”, συνέχιζε ο Fallon μιλώντας στο PCMinterviews.

Και στην τελική, αν είναι να ζήσεις το live μέσα από το smartphone σου, γιατί να πας μέχρι τον συναυλιακό χώρο και να πληρώσεις κιόλας, αν μπορείς να το δεις δωρεάν από το διαδίκτυο; Θα μου πεις για να μαζέψεις κάμποσα like, αλλά εντάξει, τα like μπορείς να τα πάρεις και με άλλο τρόπο. Λέω εγώ τώρα.

Αντί επιλόγου, μια γεύση από τη μεγαλύτερη Γιορτή:

Φωτογραφία: Eurokinissi