ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΑ…

Έχουμε κάνει όλη την εβδομάδα, με τα όσα διαδραματίστηκαν στους τελικούς της Basket League, δεκάδες φορές την ίδια συζήτηση. Με φίλους, ομοϊδεάτες κι αντιπάλους, και με τον εαυτό μας σε λούπα μονόλογο.

Αξίζει όλο αυτό το πράγμα τόση από την προσοχή μας; Αξίζει τόση ενασχόληση και συναισθηματική επένδυση σε κάτι που στους απ’ έξω φαίνεται παράλογο αλλά, για όσους μετέχουμε της οπαδικής συνωμοσίας, είναι κάτι που μας ευχαριστεί και μπορεί έστω για λίγες ώρες να ρυθμίζει τη διάθεση μας; Στις πόσες φορές που θα το αναρωτηθούμε αυτό, θα πούμε «κάπου ώπα»; Στις πόσες παραστάσεις του τσίρκου σταματάμε να κόβουμε εισιτήριο;

Μέσα μας υπάρχουν δύο λύκοι. 

Ο ένας λέει το προφανές. Πώς να μη με ενδιαφέρουν αυτές οι δύο ομαδάρες; Ο Ολυμπιακός του «σκακιστή» Μπαρτζώκα με το χοροθεατρικό flow στη σοσιαλδημοκρατική του επίθεση και ο Παναθηναϊκός του μπριόζου Αταμάν, με την παραμυθένια επιστροφή στην κορυφή της Ευρώπης και τους μοναδικούς σολίστες στη σύνθεσή του; Πώς να μη θέλω να βλέπω και 10, και 11, και 12 φορές τον χρόνο τον Σάσα και τον Φουρνιέ απέναντι στον Ναν και τον Σλούκα, τα δυο κατά τεκμήριο κορυφαία ρόστερ στην Ευρώπη ακόμα κι αν «δυστυχώς φιλαράκια μου» στο Αμπού Ντάμπι; Άλλωστε, κάθε φορά που αναμετρώνται κρατάμε την ανάσα μας, οι περσινοί τελικοί – χωρίς να τους λείπει η περίφημη «τοξικότητα» – ήταν μερικά από τα καλύτερα παιχνίδια μπάσκετ που έχουμε δει στη ζωή μας. 

Ναι, δεν είναι όλα vanilla. «Εδώ δεν είναι ΝΒΑ», αλλά δε θέλουμε και να είναι, έτσι δεν έχουμε συμφωνήσει; Εδώ έχει ιδιοκτήτες που επειδή βάζουν τα πολλά λεφτά τους νομίζουν ότι είναι μεγαλύτεροι από το παιχνίδι. (Λες και είμαστε χαζοί και δεν βλέπουμε ότι αυτό που αγοράζουν είναι μια κοινωνική αναγνώριση και πολιτική επιρροή, ανεκτίμητη στην πραγματικότητα.) Αλλά, «κι εγώ τι φταίω γι’ αυτό;», «δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω», «εμένα με ενδιαφέρει απλά η ομάδα μου». Έχουμε ένα εκατομμύριο προβλήματα στην καθημερινότητά μας, από το λογαριασμό του σούπερ μάρκετ ως το καλπάζον burn out και τις προσωπικές, επαγγελματικές και συναισθηματικές μας τρύπες, δεν πάει πολύ να σηκώσουμε και τον σταυρό των επαγγελματικών σπορ στην πλάτη μας; Επειδή δεν μπορούν μια χούφτα κακομαθημένοι γόνοι της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης να μπουν σε ένα πλαίσιο χωρίς να σημαδεύουν μόνιμα την τράπουλα; Η στάση είναι υγιής. Δε θα χάσουμε τον ύπνο μας για ένα ωραίο αλλά δευτερεύον πράγμα, όπως το μπάσκετ. Απλά εκεί, λίγο πριν σε πάρει αυτός ο ύπνος, δεν μπορεί να μη σου περνάει από το μυαλό πώς όλο αυτό το τσίρκο επιβιώνει ακριβώς γιατί μερικές εκατοντάδες χιλιάδες σκέφτονται έτσι (…και ίσως καλά κάνουν).

Υπάρχει κι ο άλλος, όμως. Ο οπαδός που δεν είναι τόσο κουλ. Που τα παίρνει όλα λίγο πιο σοβαρά. Γιατί μεγάλωσε πιστεύοντας ότι «η ομάδα του είναι αλλιώς». Μέχρι που κατάλαβε ότι δεν είναι έτσι, αλλά δε θέλει και να το παραδεχθεί. Προσπαθεί να διατηρήσει  τις «αρχές» του σε ένα κατεξοχήν πλαίσιο διαπλοκής κι επίδειξης δύναμης, όπως είναι τα σπορ στην Ελλάδα, παίρνοντας μια σειρά αποφάσεις που κι ο ίδιος δεν ξέρει αν είναι περισσότερο αυτάρεσκες ή ουσιαστικές. Σταμάτησε να πηγαίνει γήπεδο όταν γύρισε ο «προδότης Μπάγεβιτς». Σιχάθηκε το No Politica ως παράθυρο εκφασισμού της κερκίδας και δεν άντεξε το νιοστό πανό «λευτεριά στα αδέρφια μας», εσωτερικού ή εξωτερικού, που σηκώθηκε δίπλα του. Είπε «ως εδώ» και το ‘κοψε όταν η ομάδα του πήρε ακόμα ένα πέτσινο πέναλτι ή ακόμα ένα μαϊμού σφύριγμα. (Ψέματα, εδώ ισχύει το «κανείς, απολύτως κανείς».) Κι αυτή η στάση υγιής είναι. Αλλά, είναι το «όχι στο όνομα μου» τόσο ισχυρό ώστε να στερείσαι κάτι που σε εκτονώνει, σε ευχαριστεί και, μην το υποτιμάτε αυτό, σε κοινωνικοποιεί; 

Εδώ είναι που γίνεται πολύ λεπτή η κλωστή της ισορροπίας. Να περάσεις στην άλλη πλευρά. Να τα πάρεις όλα απολύτως στα σοβαρά. Να τυφλωθείς πλήρως και να βλέπεις μόνο τα narratives που σε συμφέρουν. Να σου βρωμάνε οι απέναντι και να μη μυρίζεις τους δίπλα σου. Να μπορείς να σχετικοποιείς τα πάντα, ανατρέχοντας σε λάθος διαιτητικές αποφάσεις εικοσαετίας πιο γρήγορα κι από το Chat GPT. Αυτήν την εβδομάδα, ας πούμε, να βλέπεις μόνο τα κωλοδάχτυλα ή την κακή διαιτησία, αναλόγως σε ποια μεριά είσαι. Κάνοντας πώς δεν καταλαβαίνεις ότι εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια, ο ελληνικός επαγγελματικός αθλητισμός είναι ο ίδιος η λάθος πλευρά της ιστορίας.

Είναι η πλευρά που ανέχεται τα ντου (καμιά φορά και στους δικούς της παίκτες ή προπονητές), που οργανώνει τρομοκρατίες, που θέλει απλά το 50-50 (αρκεί να είναι και τα δύο πενηντάρικα δικά της), που βγάζει στη σέντρα σπίκερ, που βγάζει μεροκάματο στα τρολ, που βγάζει στόριζ και μπλουζάκια, που βγάζει μεζούρες για τα δοκάρια, που βγάζει όπλα, που διδάσκει ήθος. Είναι η πλευρά του «ή εμείς ή κανείς», του «αν δε σας γαμήσουμε, δεν φεύγετε από δω». Δεν έχει σημασία ποιος το άρχισε, βασικά κανείς δεν ξέρει κιόλας, όλοι είναι ένοχοι. Όταν χρόνο με τον χρόνο, όλο αυτό σιγά σιγά το ενστερνίζεσαι ή το ανέχεσαι επειδή το συμψηφίζεις με κάτι άλλο, όταν προσπαθείς να το επιμερίσεις με μια αθλητική βερσιόν του «δεν είναι όλοι ίδιοι», μήπως απλά είσαι μέρος του προβλήματος;

Περάσαμε μια εβδομάδα στα κάγκελα, περιμένοντας να αποδώσει το pampering του υφυπουργού προκειμένου να ξεθυμώσουν οι «ισχυροί άνδρες» και να συνεχιστεί το πρωτάθλημα. Με τα media να κάνουν «μαραθώνιες καλύψεις», την «αγωνία του πανελληνίου» στο κατακόρυφο και τα σόσιαλ ξαναμμένα 24/7. Είναι κοινωνικά προσβλητικό όλο αυτό, δε νομίζετε; Αποπνέει μια ασφυκτικη΄αίσθηση παρακμής κι ανομίας.. Όμως αυτή η παράνοια δείχνει και κάτι άλλο. Όσο γελοίο μοιάζει να παρακολουθούμε λεπτό προς λεπτό δύο συσκέψεις, το κάνουμε. Αυτή είναι η παράλογη, ανεξήγητη κι όμως υπαρκτή δύναμη των σπορ, γι΄αυτό ομάδες σαν τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό είναι περισσότερο κοινωνικά αγαθά απ’ ότι ανώνυμες εταιρείες. Δεν υπάρχουν πολλές ιδιωτικές εταιρείες των οποίων οι θερμόαιμοι fans δίνουν ραντεβού θανάτου στη Λαυρίου. Ακριβώς γι’ αυτό και δεν μπορεί το κράτος να μην παρεμβαίνει.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος, που όπως είδαμε στον τρίτο τελικό πότισε και τη συμπεριφορά των παικτών, είναι τραγικά ειρωνικό ότι έφυγε από τη ζωή ο Δημήτρης Χατζηχρήστος. Μέσα σε καθολική αναγνώριση κι αυθεντική στενοχώρια, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων. Ένας old school οπαδός, ούτε ψύχραιμος ούτε φυσικά αναμάρτητος, προερχόμενος όμως από μια άλλη εποχή που οι οργανωμένοι αγαπούσαν την ομάδα τους λίγο περισσότερο στο δράμα της ήττας παρά στη νίκη με κάθε κόστος. Μια εποχή τόσο μακρινή που ο ίδιος ο Μίμης δεν ήταν καν προσκεκλημένος στα εγκαίνια της Αγιάς Σοφιάς…