Είδαμε τους Hermanos Gutiérrez – Γεμάτη η Τεχνόπολη για τα δύο αδέλφια που μας ταξίδεψαν χωρίς λόγια

Ζέστη, βεντάλιες και κρύα μπίρα στην Τεχνόπολη το βράδυ της Τρίτης όπου οι κινηματογραφικοί και εύθραυστοι Hermanos Gutiérrez μας ταξίδεψαν “από την έρημο στα αστέρια”… χωρίς λόγια.

Οι Hermanos Gutiérrez είναι πράγματι hermanos, δηλαδή αδέρφια, και ενώ θα πίστευες ότι είναι Μεξικανοί έχουν πατέρα Ελβετό και μητέρα από το Εκουαδόρ. Ο Alejandro και ο οκτώ χρόνια μεγαλύτερος Estevan (με το καπέλο) παίζουν latin instrumental με λίγο από “σπαγγέτι γουέστερν” επιρροές και δημιουργήθηκαν το 2015 στη δροσερή Ζυρίχη, όχι στα βάθη του “σκονισμένου” Μεξικού όπως ίσως θα φανταζόμασταν.

Τα βήματά τους ήταν απόλυτα αφιερωμένα στη μουσική και κάπως έτσι – χωρίς λόγια – έφτασαν μέχρι τα στούντιο της Νάσβιλ, παρέα με τον Dan Auerbach των Black Keys.

Hermanos Gutiérrez – Ανέβηκαν στην Ακρόπολη

Οι δύο ταλαντούχοι μουσικοί έχουν διανύσει πολύ δρόμο από την εποχή που τζάμαραν στο υπόγειο του σπιτιού τους μέχρι τη φετινή τους περιοδεία, σταθμός της οποίας ήταν και η Αθήνα. Για πρώτη φορά – όπως μας είπε ο Estevan βρέθηκαν στη χώρα μας και όταν επισκέφθηκαν την Ακρόπολη (στον Ιερό Βράχο όπως είπαν) ένιωσαν τεράστια ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία που τους δίνεται να γυρίζουν τον κόσμο με τη μουσική τους (μόλις ολοκλήρωσαν την πρώτη εβδομάδα των εμφανίσεών τους). 

Λίγο μετά τις 9.00 και ενώ η ζέστη μάς φαινόταν να γίνεται όλο και χειρότερη, τα αδέρφια κάθισαν στο κέντρο της σκηνής και ξεκίνησαν την… ιστορία τους. Μας μίλησαν (κυριολεκτικά στο μικρόφωνο) για την αγάπη και την εκτίμηση που τρέφουν ο ένας στον άλλο, τα χρόνια που τους χωρίζουν και τις μουσικές που τους ενώνουν.

Η Τεχνόπολη ήταν εντυπωσιακά γεμάτη, γεγονός που πραγματικά μας εξέπληξε, καθώς μιλάμε για ένα συγκρότημα που δεν θα έλεγε κάποιος ότι έχει φανς στη χώρα μας.

“Είμαστε εδώ για να πούμε τις ιστορίες μας, χωρίς λέξεις”

Ο Estevan παίζει κλασική κιθάρα, με ήχους που συχνά φλερτάρουν με τη milonga και τη salsa, κουβαλώντας μέσα του τη ρυθμική ζεστασιά της Λατινικής Αμερικής. Είναι λάτρης του σερφ, και αυτό το ελεύθερο, ανεπιτήδευτο πνεύμα το νιώθεις ακόμη στη μουσική του – έχει μια χαλαρότητα, μια απλότητα που θυμίζει τις folk μελωδίες του surf rocker, Jack Johnson.

Δίπλα του χαμογελαστός, ο Alejandro, οκτώ χρόνια μικρότερος, αυτοδίδακτος, έμαθε να παίζει κιθάρα μόνος του, χαμένος σε ατελείωτες ώρες μπροστά από οθόνες, βλέποντας βίντεο στο YouTube. Θαυμάζουν ο ένας τον άλλο! Κι όμως, όταν ανεβαίνουν μαζί στη σκηνή, δεν φαίνονται σαν αδέλφια με διαφορά ηλικίας – μοιάζουν περισσότερο σαν δυο παλιοί φίλοι που παίζουν από καρδιάς.

Όταν αρχίζουν να παίζουν, ξαφνικά, νιώθεις ότι βρίσκεσαι με παρέα, γύρω από μια φωτιά στη μέση μιας απέραντης ερήμου, κάτω από έναν απέραντο ουρανό, μακριά από τα φώτα της πόλης. Εκεί που τα αστέρια μοιάζουν τεράστια, πιο φωτεινά, πιο ζωντανά. Και η μουσική των Hermanos Gutiérrez γίνεται το υπόκωφο soundtrack εκείνης της στιγμής.

Κάθε τραγούδι συνοδευόταν από μια προσωπική ιστορία σχετιά με την έμπνευση και τη δημιουργία του, δίνοντας στο κοινό ένα πλαίσιο για αυτό που ακούμε. “Το να είσαι λυπημένος δεν χρειάζεται να είναι κακό”, έχουν δηλώσει αντλώντας τις συμβουλές ενός από τους παππούδες τους. “Είναι μια εμπειρία που μπορούμε να αγκαλιάσουμε”. Lágrimas negras, Thunderbird, Rain God, Venganza και El jardín (από το 8 Años).

Ο Alejandro μάς μίλησε για το ταξίδι τους στο Μεξικό όπου η έρημος και οι χαρακτηριστικοί saguaros (κάκτοι) τους ενέπνευσαν για το άλμπουμ Hijos del Sol (2020). Ένας μουσικός κόσμος που μοιάζει με κινηματογραφική σκηνή από μια ταινία του Χόλιγουντ, όπως το “No Country for Old Men”. Μετά τους “γιους του ήλιου” ήρθαν ρυθμοί cumbia και salsa από το Περού με το Cumbia Lunar.

Ακολούθησε το Sonido Cósmico (2024), από το ομώνυμο άλμπουμ – όπου οι Hermanos Gutiérrez γίνονται πιο  “διαστημικοί” και ambient, χωρίς να χάνουν τις ρίζες τους. Οι αδελφοί από δύο γίνονται τρεις… με το Tres hermanos και ο Estevan μάς λέει ότι σκοπός της βραδιάς είναι να γιορτάσουμε τη μουσική κάτω από τα αστέρια.

Επίλογος με το El sol avenue, το οποίο γράφτηκε ένα ζεστό απόγευμα στην έρημο, που τα αδέρφια οδηγούσαν στο ηλιοβασίλεμα και είδαν μια τεράστια πινακίδα στην άκρη του δρόμου με αυτή τη φράση. Ο Alejandro θυμάται: “… για μένα σημαίνει ‘το μονοπάτι προς τον ήλιο’. Και νομίζω στις μέρες μας, σε τέτοιες θλιβερές συνθήκες, ας προσπαθήσει καθένας από μας να δημιουργεί περιβάλλοντα αγάπης, ειρήνης και σεβασμού. Ας φροντίσουμε ο ένας τον άλλον“. Το κοινό καταχειροκρότησε και τα αδέρφια υποσχέθηκαν πώς θα ξανάρθουν στην Ελλάδα.

Συγκροτήματα σαν κι αυτά είναι πάντα ένας θησαυρός, γιατί η μουσική τους σε ξεκουράζει, χωρίς να χρειάζεται να τραγουδήσεις ή να σκεφτείς ούτε μια λέξη.

Η ακριβώς σωστή θεραπεία, που δεν ήξερες ότι χρειαζόσουν.