Η Μαρία Ναυπλιώτου επιστρέφει στο Ακρωτήρι – Γιατί επιβάλλεται να δεις την παράσταση

Είναι μία από τις παραστάσεις που σχεδόν «ξέραμε» πως θα συνεχιστούν, καθώς κέρδισε από την πρώτη στιγμή την αγάπη του κοινού φωτίζοντας τις εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα στη μνήμη και την αμνησία, τη λογική και το συναίσθημα. Ο λόγος για το «Ακρωτήρι» (The Other Place) του Sharr White που επιστρέφει για δεύτερη σεζόν στο Θέατρο Ιλίσια σε σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου με την Μαρία Ναυπλιώτου στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το «Ακρωτήρι» είναι ένα ψυχολογικό δράμα υψηλής έντασης που μοιάζει με ταξίδι σε μια αβέβαιη ενδιάμεση ζώνη, εκεί όπου η μνήμη συγχέεται με την ψευδαίσθηση και η πραγματικότητα γλιστρά σε απρόβλεπτες κατευθύνσεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κατέκτησε την Off Broadway σκηνή και τιμήθηκε με διεθνείς διακρίσεις, όπως το 1ο Βραβείο Θεατρικού Έργου του Blanche and Irving Laurie Foundation’s Theatre Visions Fund Award, ενώ ήταν υποψήφιο για Outer Critics Circle Awards, Drama League Award και τρία Lucille Lortel Awards· τώρα συναντά ξανά το ελληνικό κοινό, επιστρέφοντας όχι ως μια απλή θεατρική επανάληψη, αλλά ως μια εμπειρία που εξακολουθεί να βυθίζεται στο άγνωστο τοπίο της ανθρώπινης ψυχής, εκεί όπου η αλήθεια και η φαντασία γίνονται σχεδόν αξεχώριστες.

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος υπογράφει μια παράσταση που φωτίζει τις σκιές της ανθρώπινης συνείδησης και αφήνει τα ερωτήματα να αιωρούνται αντί να προσφέρει βεβαιότητες. Στο επίκεντρο, η Μαρία Ναυπλιώτου επιστρέφει σε έναν απαιτητικό ρόλο, κινούμενη με λεπτότητα ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, στο τώρα και στο χθες.

Η συνεργασία των δύο – μετά το συγκλονιστικό «Masterclass» και το γλυκόπικρο «Φιλουμένα Μαρτουράνο»- αποκτά εδώ μια νέα διάσταση, αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις μιας γυναίκας που προσπαθεί να κρατηθεί από τις μνήμες της, ενώ αυτές διαλύονται.  Η Μ. Ναυπλιώτου σε συνέντευξή της στο NEWS 24/7 είχε πει χαρακτηριστικά για τη σχέση τους “Με τον Οδυσσέα, έχουμε πλέον αναπτύξει έναν σπάνιο και πολύ δυνατό κώδικα επικοινωνίας. Τον καταλαβαίνω όλο και περισσότερο σε αυτά που μου ζητάει, και μπορώ να ελιχθώ πιο εύκολα στα υλικά που μου δίνει ο ρόλος.  Στο έργο αυτό βάλαμε τα θεμέλια μαζί, δουλεύοντας πολύ στενά. Όχι μόνο πάνω στο έργο και στη ματιά του πάνω στους χαρακτήρες, αλλά και σε υποκριτικό επίπεδο. Αγαπάω πάρα πολύ να δουλεύω μαζί του, γιατί δεν τον ενδιαφέρει απλώς το εύρημα. Τον ενδιαφέρει ο ηθοποιός. Ως ηθοποιός ο ίδιος, βλέπει τα πράγματα μέσα από τη ματιά των ηθοποιών, και αυτό κάνει τη συνεργασία μας πραγματικά ουσιαστική.
Μέσα από αυτό το κανάλι επικοινωνίας που έχουμε αναπτύξει, καταφέρνω να μπαίνω στον ρόλο βιωματικά. Αυτή η προσέγγιση προσφέρει μια τελείως διαφορετική διάσταση στον τρόπο που προσεγγίζω τον χαρακτήρα και την ερμηνεία μου συνολικά”.

Ο Νικόλας Παπαγιάννης, μετά την στιβαρή του ερμηνεία του ως Αίγισθος στην “Ηλέκτρα” που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Τάρλοου το καλοκαίρι, “μπαίνει” φέτος στο πρωταγωνιστικό καστ της παράστασης με έναν πολύ απαιτητικό ρόλο. Ερμηνεύει τον Ίαν, τον συντρόφο της Τζουλιάνα, έναν χαρακτήρα που όχι μόνο βιώνει τη θλίψη της απώλειας, αλλά και την αδυναμία του να κρατήσει τον άνθρωπό του κοντά του, παρακολουθώντας τον να χάνεται μέσα από τα χέρια του.

Πρωταγωνιστούν επίσης η Στεφανία Ζώρα και ο Αυγουστίνος Κούμουλος, δύο νέοι, αλλά έμπειροι ηθοποιοί που παίζουν πολλαπλούς ρόλους, συμβάλλοντας καθοριστικά στην εξέλιξη της πλοκής και στο ρυθμό της παράστασης. Η Στεφανία Ζώρα μας χάρισε μάλιστα μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές του έργου, στο τέλος, όταν μέσα στη σύγχυση της Τζουλιάνα “αναγκάζεται” να υποδυθεί τη χαμένη κόρη της.

 

Εμείς παρακολουθήσαμε την παράσταση την περασμένη σεζόν και σας την προτείνουμε ανεπιφύλακτα για τους παρακάτω λόγους:

Για την επίκαιρη δραματουργία και την υπόθεση

Το «Ακρωτήρι» του Sharr White μάς συστήνει την Τζουλιάνα, μια χαρισματική και παθιασμένη νευρολόγο που από την κορυφή της επαγγελματικής της ζωής οδηγείται, μέσω της ασθένειάς της, στην πτώση.
Ο συγγραφέας αγγίζει με λεπτότητα και διορατικότητα τη γκρίζα ζώνη ανάμεσα στη μνήμη και την απώλεια της συνείδησης, εκεί όπου η πραγματικότητα διαθλάται μέσα από την ψευδαίσθηση και αποκαλύπτει την αέναη πάλη της ανθρώπινης ψυχής να κρατηθεί όρθια απέναντι στη φθορά.

Το στοιχείο του μυστηρίου εντείνεται διαρκώς: τα επεισόδια κατάρρευσης της Τζουλιάνα γίνονται ολοένα συχνότερα, συμπαρασύροντας τόσο την ίδια όσο και το κοινό σε έναν λαβύρινθο όπου τα όρια μεταξύ αλήθειας και ψευδαίσθησης γίνονται θολά. Η αφήγηση ξετυλίγεται με δεξιοτεχνία, μέσα από διαλόγους που εναλλάσσονται ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, φέρνοντας στο φως κρυμμένες αλήθειες για την τραγική μοίρα της κόρης και του συζύγου της. Μέσα από αυτές τις αποκαλύψεις αναδύονται οι βαθιές ρωγμές μιας οικογένειας που παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα στην αγάπη και στην απώλεια.

Η σκηνοθετική ματιά του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου

Με ευαισθησία και ακρίβεια, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος προσεγγίζει την τραγωδία της σταδιακής απώλειας της συνείδησης. Η σκηνή του Θεάτρου Ιλίσια μένει γυμνή, σχεδόν άδεια, σαν αντανάκλαση του μυαλού της ηρωίδας που καταρρέει. Σ’ αυτό το κενό, η Μαρία Ναυπλιώτου δίνει καθημερινή μάχη με τον εαυτό της και τους ανθρώπους γύρω της, καθώς η άνοια απλώνει σταδιακά το πέπλο της, οδηγώντας την σε ψυχική και συναισθηματική αποδιοργάνωση.

Η σκηνοθετική γραμμή του Παπασπηλιόπουλου είναι βαθιά ουσιαστική. Μέσα από την απλότητα αναδεικνύεται η εύθραυστη ψυχολογία της Τζουλιάνα και η ικανότητά της να επανεφευρίσκει τον εαυτό της, να ακροβατεί σε νέες ισορροπίες και να στέκεται ξανά στα πόδια της ακόμη και όταν όλα μοιάζουν χαμένα. Στο σκοτάδι αυτό, αφήνει να φανεί μια λεπτή αχτίδα ελπίδας, υπογραμμίζοντας τη δυνατότητα της αναγέννησης, ακόμη και μέσα από την πιο βαθιά τραγωδία.

Για την ερμηνεία της Μαρίας Ναυπλιώτου

Η Μαρία Ναυπλιώτου, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, παραδίδει μια από τις κορυφαίες ερμηνείες της καριέρας της. Με λεπτότητα, ακρίβεια και σπάνια συναισθηματική διαύγεια, κινείται ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, καταγράφοντας με συγκλονιστική αλήθεια την πορεία μιας γυναίκας που προσπαθεί να κρατηθεί από τις αναμνήσεις της, ενώ αυτές διαλύονται αδυσώπητα μπροστά στα μάτια της.

Ενσαρκώνει την Τζουλιάνα όχι ως μια «ηρωίδα-σύμβολο», αλλά ως μια πραγματική γυναίκα γεμάτη αντιφάσεις: ικανή, γοητευτική και δυναμική, αλλά ταυτόχρονα ευάλωτη, φοβισμένη και βαθιά μόνη. Περιγράφει τον σύζυγό της ως άπιστο και χειριστικό, όμως εκείνος παραμένει στο πλευρό της με επιμονή και αγάπη. Οι τηλεφωνικές συνομιλίες με την αποξενωμένη κόρη της γίνονται σπαρακτικές στιγμές, όπου η αμφιθυμία και η συναισθηματική ένταση κυριαρχούν.

Με το χαμένο βλέμμα της, την αίσθηση κενού που την περιβάλλει και την απεγνωσμένη της προσπάθεια να διατηρήσει ζωντανό το παρελθόν, η Ναυπλιώτου παραδίδει μια καθηλωτική ερμηνεία. Η σωματική της έκφραση, οι μικρές κινήσεις, οι εναλλαγές τόνου και συναισθημάτων αποτυπώνουν με ακρίβεια την εσωτερική της θύελλα. Το αποτέλεσμα είναι μια ερμηνεία που ξεπερνά τα όρια του ρόλου και μετατρέπεται σε μια σπάνια θεατρική εμπειρία: μια βύθιση στην ανθρώπινη ψυχή, με όλη της τη δύναμη και την αδυναμία.

Για τον συμβολισμό του ίδιου του τίτλου της παράστασης

Κομβικό ρόλο έχει το ίδιο το «Ακρωτήρι» – το απομονωμένο παραθαλάσσιο σπίτι της οικογένειας, που έχει πουληθεί εδώ και χρόνια. Αυτός ο τόπος γίνεται για την Τζουλιάνα σύμβολο μνήμης και αποκαλύψεων, ένα φανταστικό καταφύγιο όπου αναζητά απεγνωσμένα την κόρη της, αλλά και μια πηγή παρηγοριάς. Το «Ακρωτήρι» λειτουργεί έτσι σαν ένας καθρέφτης της ψυχής της, όπου το τραύμα, η απώλεια και η ελπίδα συνυπάρχουν σε μια εύθραυστη ισορροπία.

Συμπέρασμα: Το “Ακρωτήρι” είναι μια παράσταση που φέρνει στο φως τον αγώνα για ελπίδα και λύτρωση μέσα από τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στους θεατές.