Γιατί οι Άραβες δεν πιέζουν το Ισραήλ για τη γενοκτονία στη Γάζα

Στη σκιά των τραγικών εξελίξεων στη Γάζα, οι ηγέτες του Αραβικού Συνδέσμου και του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας συναντήθηκαν στη Ντόχα, προκειμένου να εκφράσουν τη στήριξή τους στο Κατάρ, μερικές ημέρες μετά το ισραηλινό χτύπημα εναντίον αξιωματούχων της Χαμάς στην πόλη.

Η εν λόγω συνάντηση είχε αποτέλεσμα να σταλεί μια αναλυτική ανακοίνωση που καταδίκαζε το Ισραήλ και επαναλάμβανε την αλληλεγγύη προς το Κατάρ. Μια απλή ανακοίνωση, χωρίς περαιτέρω ενέργειες.

Για ακόμη μια φορά, όπως γράφει το CNN, ήταν μια προσπάθεια που τελικά αποδείχθηκε άκαρπη, φανερώνοντας ξανά ότι η οικονομική ισχύς των αραβικών κρατών δεν έχει πραγματική πολιτική επιρροή. Και δεν είναι μόνο αυτό.

Παρά τα επιτεύγματα και την επιρροή χωρών όπως το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, φαίνεται πως είτε δεν είναι σε θέση (ή ν είναι πρόθυμες) να κάνουν οτιδήποτε για να πιέσουν το Ισραήλ και τον κύριο υποστηρικτή του, τις ΗΠΑ να τερματίσουν τον πόλεμο στη Γάζα.

Τον Οκτώβριο του 1973, 52 χρόνια πριν, οι υπουργοί Πετρελαίου των χωρών που αποτελούσαν τον Οργανισμό Αραβικών Χωρών Εξαγωγής Πετρελαίου (OPEC) συγκεντρώθηκαν στο Κουβέιτ, ενώ ο πόλεμος μαίνονταν μεταξύ Ισραήλ, Συρίας και Αιγύπτου και ο κόσμος βρισκόταν στα πρόθυρα μιας πυρηνικής αντιπαράθεσης μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης.

Στο Κουβέιτ, οι υπουργοί του OAPEC, με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία, αποφάσισαν να μειώσουν την παραγωγή πετρελαίου και να επιβάλουν περιορισμούς στις εξαγωγές προς τις ΗΠΑ και άλλες χώρες που υποστήριζαν το Ισραήλ. Αυτή ήταν η αρχή του αραβικού εμπάργκο πετρελαίου, το οποίο συνέβαλε στην ώθηση των δυτικών οικονομιών σε ύφεση.

Πώς το πετρέλαιο έφερε… την ειρήνη

Ο πόλεμος, που ξεκίνησε στις 6 Οκτωβρίου 1973 με συντονισμένη επίθεση της Αιγύπτου και της Συρίας κατά των ισραηλινών στρατευμάτων που κατείχαν τη χερσόνησο του Σινά και τα υψώματα του Γκολάν, έληξε μετά από 19 ημέρες. Το “πετρελαϊκό όπλο” του OAPEC έπαιξε ρόλο στην επιτάχυνση των κινήσεων προς κατάπαυση του πυρός.

Ωστόσο σήμερα, κι ενώ το Ισραήλ καταστρέφει ολοκληρωτικά την πόλη της Γάζας, σε μια άνευ προηγουμένου γενοκτονία, πολλές από τις ίδιες χώρες που το 1973 πλήρωσαν το τίμημα για τη στήριξη των ΗΠΑ στο Ισραήλ, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό παθητικές.

«Οι αραβικές κυβερνήσεις τον περασμένο αιώνα δεν κατάφεραν να επιτύχουν πλήρη κυριαρχία. Εξαρτώνται από ξένες χώρες για την ευημερία, την προστασία ή την επιβίωσή τους», εξηγεί στο CNN ο Ράμι Χούρι, βετεράνος αναλυτής στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού.

Ακόμη και αυτή η εξάρτηση, ωστόσο, δεν τους προστατεύει. Το Κατάρ φιλοξενεί τη μεγαλύτερη αμερικανική αεροπορική βάση στη Μέση Ανατολή και έχει οριστεί από την Ουάσιγκτον «Μείζων σύμμαχος εκτός ΝΑΤΟ».

Στο “έλεος” του απρόβλεπτου Τραμπ

Στην καλύτερη περίπτωση, οι ηγέτες που συναντήθηκαν στη Ντόχα ενεργούν ως ικέτες, εξαρτώμενοι από τις διαθέσεις ενός απρόβλεπτου Αμερικανού προέδρου να μεσολαβήσει στον ηγέτη του Ισραήλ.

«Περιμένουμε από τους στρατηγικούς μας εταίρους στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους στο Ισραήλ για να σταματήσει αυτή τη συμπεριφορά», ανέφερε η εφημερίδα Al Bayan του Ντουμπάι, επικαλούμενη τον Γενικό Γραμματέα του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, Τζασέμ Μοχάμεντ αλ-Μπουντάιβι. Οι ΗΠΑ «έχουν επιρροή στο Ισραήλ και είναι καιρός να χρησιμοποιηθούν».

Ωστόσο, τέτοιες ελπίδες φαίνεται να στηρίζονται περισσότερο σε μη ρεαλιστικές προσδοκίες παρά στην πραγματικότητα. Στις αρχές Αυγούστου, ο Τραμπ είπε με χιούμορ «είναι στο χέρι του Ισραήλ» να αποφασίσει τι θα κάνει στη Γάζα.

Και με τις “ευλογίες” του συμμάχου του, το Ισραήλ έβαλε μπρος προς την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης της Γάζας. Η ανακοίνωση της συνόδου στη Ντόχα δεν τη σταμάτησε…