ΓΙΑΝΝΗΣ, ΓΑΖΑ, ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ: Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ MAINSTREAM ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

Άλλη μια εβδομάδα που επιβεβαιώθηκε ότι ο κόσμος πάει κατά διαόλου, και μάλιστα με τον πιο WTF τρόπο: από την ωμή λογοκρισία στον Τζίμι Κίμελ που επιβεβαίωσε ότι οι ΗΠΑ πνίγονται ολοκληρωτικά πια από τον αυταρχισμό ως την «δεν τρέχει τίποτα» συνάντηση Τραμπ-Στάρμερ με τον αμερικανό πρόεδρο να δηλώνει ότι τελείωσε έναν πόλεμο που δε συνέβη ποτέ (μεταξύ «Αμπερ-Μπαϊτζάν και… Αλβανίας), αλλά και το ζεύγος Μακρόν να καταθέτει «επιστημονικά στοιχεία» στο δικαστήριο ότι η Μπριζίτ γεννήθηκε γυναίκα (!) προκειμένου να απαντήσουν στους ισχυρισμούς μιας ultra ψεκασμένης podcaster από τις ΗΠΑ. 

Έσκασαν διαδοχικά και δε μας άφησαν να εκπλαγούμε όσο θα θέλαμε από την προσχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου στη ΝΔ, πριν καν στεγνώσει το μελάνι της καταδικαστικής απόφασης για τους «προστατευόμενους μάρτυρες»/ «κουκουλοφόρους της Novartis» (… by the way ποινές ελαφριές, εντελώς δυσανάλογες της επικοινωνιακής αξιοποίησής τους, στις οποίες άσκησαν έφεση αλλά δεν είναι δα και τίποτα Λιγνάδηδες για να τους αναγνωρίζεται το τεκμήριο της αθωότητας μέχρι τον δεύτερο βαθμό).

Σε αυτόν τον καταιγισμό που όλες οι ειδήσεις, όσο σοβαρές κι αν είναι, εξατμίζονται το πολύ σε 18 ώρες για να δώσουν τη θέση τους στις επόμενες, υπήρξαν και τρεις ιστορίες, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, που ενώνονται από ένα νήμα αποκαρδιωτικό… 

Στη Ρίγα, ο μικρός τελικός του Ευρωμπάσκετ τελειώνει. Η Εθνική μας κόβει την ανάσα αλλά κερδίζει το πρώτο της μετάλλιο από 16 χρόνια. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, μετά από ένα ακόμα οργιαστικό παιχνίδι, κάνει τις πρώτες δηλώσεις στη μεικτή ζώνη. Κι εκεί που σπάει λέγοντας ότι «αυτό είναι το μεγαλύτερό μου επίτευγμα ως τώρα», σπάμε όλοι μαζί του. Κάποτε νιώθαμε ότι συμβόλιζε το καλύτερο που μπορούμε να γίνουμε -μια κοινωνία ανεκτική, πολύχρωμη, προοδευτική-, τώρα έχουμε διαπιστώσει πικρά πόσο απέχουμε από εκεί. Ο Πρωθυπουργός δίνει συγχαρητήρια, ο χειριστής των λογαριασμών «Θάνος Πλεύρης» και «Άδωνις Γεωργιάδης» βγάζει την υποχρέωση με το ίδιο κι απαράλλαχτο tweet για «μπραβο», όμως έχουμε νικητή κι αυτός είναι ο πρώην υπουργός, Άγγελος Συρίγος, που ποστάρει φωτό με τον Γιάννη δηλώνοντας «υπερήφανος» που χειρίστηκε το θέμα της ιθαγένειας των Antetokounbros πίσω στο 2013. 

Είναι τόσο προσβλητικό όλο αυτό. Σε τόσα πολλά επίπεδα. Για τον Γιάννη έτρεξε τότε fast track διαδικασία προκειμένου να προλάβει το ντραφτ του NBA, χειροπιαστή απόδειξη ότι για να σε αναγνωρίσει το ελληνικό κράτος πρέπει να παίζεις εξωφρενικό μπάσκετ κι όχι να έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει ή εργαστεί και φτιάξει οικογένεια, ζώντας για δεκαετίες σε αυτή τη χώρα που επιμένει να σε αγνοεί. Αλλά ακόμα και σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά, τα βήματα είναι ολοταχώς προς τα πίσω. Στο νομοσχέδιο Πλεύρη για το μεταναστευτικό, μεταξύ άλλων, καταργείται «η άδεια διαμονής για εξαιρετικούς λόγους». Αν εμφανιστεί ένας Γιάννης Αντετοκούνμπο σήμερα, είτε θα απελαθεί με συνοπτικές διαδικασίες είτε θα μπει στη φυλακή. Κι αυτοί που υπερψήφισαν το ρατσιστικό έκτρωμα, του δίνουν συγχαρητήρια δήθεν συγκινημένοι. Προσβάλλοντας τον ίδιο, τους χιλιάδες ανώνυμους που δεν είναι 2.11 και θαύματα της φύσης, τη δική μας νοημοσύνη. 

Στη Γάζα, το Ισραήλ κλιμακώνει την επίθεση με χερσαία επιχείρηση, καλώντας τους κατοίκους της ισοπεδωμένης πόλης να την εγκαταλείψουν. Με σχεδόν 70.000 νεκρούς (αν και όλοι ξέρουμε ότι είναι πολύ περισσότεροι), με ειδική Επιτροπή Έρευνας του ΟΗΕ να καταλήγει ότι το Ισραήλ «έχει διαπράξει τις τέσσερις από τις πέντε πράξεις γενοκτονίας» (ο έλληνας πρωθυπουργός δε συμφωνεί, θεωρεί βαρύ τον όρο), με τα πρώτα σχέδια για την ανοικοδόμηση της Γάζας να έρχονται στη δημοσιότητα με την υπογραφή του Τόνι Μπλερ («γιατί ο Διάβολος ήταν απασχολημένος», είπαν στην βρετανική τηλεόραση), με τη Δύση να διαβάζει το κενό γράμμα «αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους» μη επιβάλλοντας ισχυρές οικονομικές κυρώσεις. 

Τα καραβάνια της Γάζας δεν είναι μόνο μια εικόνα που ελπίζαμε ότι δε θα ξαναζούσε ποτέ η ανθρωπότητα. Καταρρίπτουν, μόνο σε μερικά φωτογραφικά καρέ, κάθε επιχείρημα περί «αντισημιτισμού». Για την ακρίβεια εκθέτουν αυτούς που ακόμα το χρησιμοποιούν ξεθωριασμένο, τους υποστηρικτές του Ισραήλ που σε κάθε δημόσια αντιπαράθεση επί του θέματος απλά παίρνουν θλιμμένες φατσούλες όταν τους επισημαίνεται το αποτρόπαιο θέαμα. Στενοχωριούνται, παραδέχονται τις υπερβολές, αλλά «τι θα μπορούσε να γίνει μετά την 7η Οκτωβρίου;». Κι εδώ βρίσκεται η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι δεν έχουν όλες οι ζωές, εν προκειμένω αυτές στη Γάζα, την ίδια αξία. Στην πραγματικότητα: δεν είναι «αντισημιτισμός», είναι ισλαμοφοβία.

Στις Βρυξέλλες, πριν λίγες μέρες, η σουηδή ευρωβουλεύτρια Αμπίρ Αλ Σόλανι (με καταγωγή από το Ιράκ), ανέβασε τους τόνους στο Ευρωκοινοβούλιο, απαντώντας σε ένα debate που έφεραν προς συζήτηση οι ακροδεξιοί, ζητώντας να σταματήσει άμεσα η μαζική μετανάστευση προκειμένου «να προστατεύσουμε τις γυναίκες και τα παιδιά μας». Η ρητορική γνωστή, διαμορφώνει ατζέντα κι εντυπώσεις: αλλόθρησκοι, σκούροι, εγκληματίες, έρχονται να μας σκοτώσουν, να μας βιάσουν, να μας κάνουν κακό.

Η απάντηση της Αλ Σόλανι, αν έχει κάποια σημασία κεντρώα και μέλος του φιλελεύθερης κεντροδεξιάς ομάδας Renew, ήταν αποστομωτική: «Το debate είναι λάθος, πραγματολογικά και ηθικά. Δεν υπάρχει μαζική μετανάστευση με 66% μείωση στις αιτήσεις ασύλου. Κι επίσης, τα δεδομένα δείχνουν ότι υπεύθυνοι για τη σεξουαλική βία εντός της ΕΕ είναι ευρωπαίοι πολίτες που οι γυναίκες γνωρίζουν, γιατί ζουν κάτω από την ίδια στέγη μαζί τους. (…) Η ακροδεξιά διαστρεβλώνει τα στοιχεία για να σχηματίσει μια κακή εικόνα για τους μετανάστες. Όμως, η συσχέτιση δεν ισοδυναμεί με αιτιότητα», λέει αφοπλιστικά, πριν περάσει στο δια ταύτα. «Οι οργανώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών καταδικάζουν την κυνική οικειοποίηση του πόνου μας για την ρατσιστική σας ατζέντα».

Κατά τα άλλα, η Ευρώπη ανησυχεί επειδή είναι όντως «γηραιά ήπειρος» – στην πραγματικότητα προσεγγίζει το δημογραφικό όπως μέχρι πρόσφατα όλος ο πλανήτης την κλιματική κρίση: υπαρκτός ο κίνδυνος, αλλά ας το λύσουν αυτοί που θα κληθούν στο μέλλον να τον αντιμετωπίσουν. Για την ώρα, ακόμα και παραδοσιακά πολιτικά κόμματα (φυσικά και στην Ελλάδα) βουτάνε στα εκλογικά νερά με πρόσκαιρα αντιμεταναστευτικά σωσίβια.

—————

Ο ρατσισμός επανέρχεται, αν και μάλλον δεν έφυγε ποτέ. Άλλοτε συνταρακτικά ωμός, απενοχοποιημένος και αναπολογητικός. Κι άλλοτε μεταμφιεσμένος προκειμένου να οικειοποιηθεί νοήματα και σύμβολα για να μπερδέψει τους ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη που παρακολουθούν τον ειδησεογραφικό κύκλο σαν ζαλισμένα κοτόπουλα και τσακώνονται κατόπιν στα σόσιαλ.

Ο ρατσισμός γίνεται mainstream.

Στον απόηχο της δολοφονίας Κερκ αναδύεται (;) ένας καινούριος όρος: η woke δεξιά.