“Αν πάθει κάτι” ο απεργός, πού θα βρουν τρύπα να κρυφτούν;

Υπάρχουν περιπτώσεις που ένα γεγονός μπορεί να ξεφύγει από οποιονδήποτε έλεγχο και να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Αυτό το γνωρίζουν όσοι κυβερνούν και έχουν συμφέρον να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη.

Τέτοιο γεγονός είναι η απεργία πείνας που κάνει ο Πάνος Ρούτσι στο Σύνταγμα. Και, ανεξάρτητα από τη δυσανεξία που προκαλεί στα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη, αυτά γνωρίζουν τι θα συμβεί «αν πάθει κάτι». Και έχουν συμφέρον να μην πάθει. Γι’ αυτό έχουν και την ευθύνη να αποτρέψουν μια πιθανή «μοιραία» εξέλιξη.

Το γνωρίζει πρώτος απ’ όλους ο Άδωνις Γεωργιάδης, όπως φανερώνει αυτή η φράση του:

«Αν πάθει κάτι ο Ρούτσι, και αποδειχθεί ότι είχε καθοδήγηση να αρνηθεί τη φροντίδα, τότε οι καθοδηγητές του θα λογοδοτήσουν νομικά. Δεν θα επιτρέψουμε να εργαλειοποιείται η ανθρώπινη ζωή για πολιτικά παιχνίδια». 

Μόνο που κάνει δύο θεμελιώδη λάθη. Πρώτον, παρακάμπτει το μείζον, που είναι η πρόληψη, δηλαδή η αποτροπή μιας πιθανής τραγικής εξέλιξης. Και, δεύτερον, προτάσσει, προαναγγέλλοντας, την τιμωρία των «καθοδηγητών» του απεργού πείνας.

Για το πρώτο, την αποτροπή, είναι υπεύθυνη η κυβέρνηση συνολικά και ο ίδιος προσωπικά, εφόσον δείχνει ότι αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο. Για το δεύτερο, την τιμωρία των «καθοδηγητών», είναι εντελώς αναρμόδιος. Διότι ακόμα κι αν ισχύει ότι «η Ζωή Κωνσταντοπούλου καθοδηγεί τον Ρούτσι», όπως λέει η φιλοκυβερνητική προπαγάνδα, ουδείς εισαγγελέας θα κυνηγήσει μια δικηγόρο και πολιτικό για τη «μοιραία εξέλιξη».

Αντίθετα όλο το ανάθεμα θα πέσει πάνω στον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του. Αυτοί θα οχυρώνονται πίσω από το εφεύρημα «δεν παρεμβαίνουμε στη δικαιοσύνη». Κάποιοι δικαστικοί λειτουργοί, οι οποίοι απορρίπτουν το αυτονόητο αίτημα, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την οργή της κοινής γνώμης. Και όλοι μαζί, πολιτικοί και δικαστικοί, θα ψάχνουν τρύπα για να κρυφτούν και να γλιτώσουν από την κατακραυγή για το έγκλημα που θα έχει συντελεστεί.

Όλα αυτά είναι τόσο οφθαλμοφανή που είναι απορίας άξιον γιατί δεν διαθέτουν την κοινή λογική όσοι έχουν την ευθύνη να αποτρέψουν μια κακή εξέλιξη. Το βλέπουν οι, ελάχιστοι ακόμα, βουλευτές της ΝΔ που τολμούν και μιλάνε. Το βλέπει και ο υπουργός Δένδιας, που είπε το αυτονόητο: ότι ουδείς μπορεί να απαγορεύσει στον πατέρα αυτόν να μάθει τι σκότωσε το παιδί του.

Ας δεχτούμε, χάριν του διαλόγου, ότι ισχύει αυτό που λέει η κυβερνητική προπαγάνδα. Δηλαδή, ότι κάποιοι «καθοδηγούν» τον απεργό πείνας και ότι η αντιπολίτευση επιδιώκει κομματικά οφέλη από το δράμα του. Όμως, αυτό είναι δευτερεύον. Το μείζον είναι να αποφευχθεί το χειρότερο. Αυτό που και ο Άδωνις Γεωργιάδης «προαναγγέλλει» («αν πάθει κάτι ο Ρούτσι…») και προσπαθεί να το ξορκίσει δια της μεταθέσεως των ευθυνών στους «καθοδηγητές».

Όμως, αυτό που προέχει είναι να μη συμβεί κάτι «μοιραίο». Διότι αν συμβεί, όλα αυτά δεν θα έχουν κανένα νόημα, η κατάσταση θα πάρει άλλη τροπή. Τότε η όποια προπαγάνδα θα πάει περίπατο. Και οι ευθύνες όσων έπρεπε να δράσουν για να αποτραπεί το «μοιραίο», πολιτικών και δικαστικών, θα γίνουν εγκληματικές.

Οι προειδοποιήσεις, λοιπόν, έχουν γίνει. Και ουδείς δικαιούται να πει εκ των υστέρων «δεν ήξερα» ή «δεν υπολόγισα καλά». Όσοι οχυρώνονται πίσω από προσχήματα σήμερα δεν θα έχουν αύριο καμιά δικαιολογία. Θα έχουν μόνο εγκληματικές ευθύνες.

Ας προλάβουν τώρα, γιατί μετά δεν θα υπάρχει θεραπεία…