Νέες ταινίες: Τζένιφερ Λόπεζ μεγάλη ντίβα του σινεμά και Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ θλιμμένος Μπρους Σπρίνγκστιν

Αλλαγή στην κορυφή του box office με το “Νεκρό Τηλέφωνο 2” στα σχεδόν 16.000 εισιτήρια, αλλά κοντά του το “Μια Μάχη Μετά την Άλλη” που παρά την έλευση νέων σινεφίλ κυκλοφοριών συνεχίζει να τραβά πολύ κόσμο – συνέχισε με 13.000 εισιτήρια για να φτάσει τα σχεδόν 134.000 στο σύνολο, κλείνοντας τον πρώτο μήνα προβολής.

Φανταστικό αποτέλεσμα, και θα το τονίσουμε ξανά: Μην ασχολείστε με παραπλανητικούς τίτλους που μιλάνε για “αποτυχία” στο box office, η ταινία για τα δεδομένα και για τα κυβικά της, έχει σκίσει.

Ωστόσο πιο πίσω βρίσκουμε άλλες δύο καλές εκκινήσεις, ειδικά για το “Ένα Απλό Ατύχημα” του Τζαφάρ Παναχί που ανοίγει με 8.000 εισιτήρια και το δεδομένο ενδιαφέρον του σινεφίλ κοινού που πάντα αναζητά τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών στις αίθουσες, εκτός αν είναι το “Titane”. Θα δείξει τώρα τι θα πει το word of mouth, για να φανεί τι διάρκεια θα έχει η ταινία. Πάντως στο πιθανό κοινό της δε θα έχει τρελό ανταγωνισμό το ερχόμενο διάστημα.

Λίγο πιο πίσω με σχεδόν 7.000 άνοιξε το “Μετά το Κυνήγι” του Λούκα Γκουαντανίνο που μπορεί να έχει διάρκεια αν φουντώσουν συζητήσεις – όπως η ταινία ξεκάθαρα θέλει. Θα φανεί.

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Κριτική

Πάντα έχουν ενδιαφέρον οι βιογραφικές ταινίες που εστιάζουν σε μια συγκεκριμένη περίοδο χρόνου για να αντλήσουν ένα συγκεκριμένο, εστιασμένο δραματικό αποτέλεσμα. Εδώ εν προκειμένω έχουμε έναν Μπρους Σπρίνγκστιν (παιγμένο μονότονα από έναν Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ που μοιάζει να έχει πεταχτεί στο σετ στα διαλείμματα της προηγούμενης σεζόν “The Bear”) αμέσως πριν την μεγάλη, οριστική του έκρηξη, σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής του όπου μοιάζει αβέβαιος για το μέλλον του αλλά και παγιδευμένος στο παρελθόν του.

Η ιδέα του να γυριστεί λοιπόν μια αδρανής ταινίας για μια αδρανή περίοδο της –όποιας– ζωής δεν είναι χωρίς την αξία της, και ο Σκοτ Κούπερ (του οσκαρικού “Crazy Hear” με τον Τζεφ Μπρίτζες) αντιμετωπίζει τον ήρωά του και το υλικό με τη δέουσα σοβαρότητα και μια στιβαρή ματιά. Όμως η προσέγγιση δεν είναι αρκετά αφαιρετική για να στηριχτεί ένας τέτοιος ‘πίνακας διάθεσης’, καθώς αναλωνόμαστε σε αδιέξοδες συζητήσεις και δράματα, που σε μεγάλο βαθμό αφορούν τον θεατή μόνο εφόσον έχει ένα δεδομένο επίπεδο προϋπάρχουσας μύησης στο θέμα ‘Μπρους Σπρίνγκστιν’.

Είναι σαν η ταινία να μην μπορεί να αποφασίσει τι θέλει να πετύχει, καθώς την ίδια στιγμή δεν απουσιάζουν και τα πολυάριθμα κλισέ των ταινιών του συγκεκριμένου (ανανεωμένου, τελευταία) είδους, με απλουστευτικές επεξηγήσεις του πώς γράφτηκε το τάδε τραγούδι ή καθαρογραμμένων παραλληλισμών ανάμεσα σε δημιουργικές στιγμές και συναισθηματική κατάσταση. Είναι κρίμα γιατί είναι μια όμορφη, φιλόδοξη ταινία που όμως μένει να αιωρείται, δίχως να είναι ούτε ένα δυναμικό, ακατάτακτο συναισθηματικό προφίλ (βλέπε κάτι σαν το “Jackie”, ας πούμε), αλλά ούτε και ένα άκρως ικανοποιητικό φιλμ που ξέρει πώς να σου μαγειρέψει την πιο πετυχημένη συνταγή του κόσμου – όπως το περσινό “A Complete Unknown”.

Κριτική

Διασκευή θεατρικού μιούζικαλ που ήταν διασκευή κινηματογραφικής ταινίας που ήταν διασκευή βιβλίου του 1976, από τον αργεντίνο ακτιβιστή Μανουέλ Πουίγ, το φιλμ του Μπιλ Κόντον εκ των πραγμάτων φέρει κάτι το βαθιά ασύνδετο στο DNA του, που όμως ο βραβευμένος με Όσκαρ (“Θεοί και Δαίμονες”) σεναριογράφος και σκηνοθέτης θέλει να φέρει στα μέτρα της ιστορίας του.

Ο Κόντον, που έγραψε το “Σικάγο” και σκηνοθέτησε το “Dreamgirls” έχοντας άρα πλούσια εμπειρία σε αντίστοιχες μεγάλες μεταφορές θεατρικού τύπου δυναμικής στο σινεμά, επιχειρεί να δώσει μια διαφορετικού τύπου αλλά εξίσου έντονη αίσθηση κατασκευασμένης πραγματικότητας, τόσο στις σκηνές της αφήγησης (την ταινία-μες-στην-ταινία που αφηγείται ο Μολίνα) όσο και στις σκηνές στο κελί.

Η Τζένιφερ Λόπεζ είναι φύσει εντυπωσιακή ως ντίβα για κάθε συναισθηματική διάθεση αλλά ο αληθινός σταρ της ταινίας είναι ο Τόνατιου που μας συνεπαίρνει με την αφήγηση και την ορμή του. Καταφέρνοντας να ενώσει με την ειλικρίνειά του την δύναμη ενός προκάτ χολιγουντιανού ονείρου με την ελπίδα για αντίσταση προς ένα καλύτερο αύριο – είναι έγκυρο το όπου κι αν κάθε άνθρωπος βρίσκει την ψυχική δύναμη για πάλι, λέει η ταινία.

Και το κάνει μέσα από ένα συναισθηματικά ορμητικό κείμενο, που ομολογουμένως μοιάζει σε αρκετά σημεία ως όχι αρκετά εκρηκτικό, σαν κάποιος να έχει κατεβάσει οριζόντια την ένταση. Κι ακόμα κι αν τα επιμέρους νούμερα δεν έχουν κάτι το αληθινά εντυπωσιακό ή πρωτόγνωρο, το φιλμ καταφέρνει να βρει μια συναισθηματική και πολιτική γραμμή που ακολουθεί με συνέπεια μέχρι το πολύ καλό του φινάλε.

Κριτική

Δραματικό φιλμ που μας φέρνει στο επίπεδο του δρόμου χωρίς ποτέ να μοιάζει μονοδιάστατο, απλουστευτικό ή εκμεταλλευτικό, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χάρις Ντίκινσον είναι ένα μικρό θαύμα και μια αληθινά καλοδεχούμενη προσθήκη στη βιτρίνα του νέου ευρωπαϊκού σινεμά. Ο Ντίκινσον, που τον μάθαμε ως ηθοποιό σε ρόλους από το “Babygirl” και το “Τρίγωνο της Θλίψης” (ενώ θα παίζει τον Τζον Λένον στην επερχόμενη τετραλογία του Σαμ Μέντες για τους Beatles), περνά πίσω από την κάμερα δείχνοντας έμπρακτα πως ο μεγάλος του αισθητικός και πνευματικός οδηγός δεν είναι άλλος από τον Μάικ Λι.

Είναι εντυπωσιακό αυτό από μόνο του, γιατί σε μια εποχή που είναι ευκολότερο από ποτέ να βλέπουμε σινεμά νέων δημιουργών με μοναδική αληθινή έγνοια μια ετοιμοπαράδοτη για τα σόσιαλ αισθητική τελειότητα, ο Ντίκινσον εμπνέεται από έναν σχετικά ντεμοντέ σκηνοθέτη που πάντοτε υπηρετούσε με τρομερή ευθύτητα ένα αδιαπραγμάτευτα κοινωνικό σινεμά.

Στον “Αχινό” του, ο Ντίκινσον πλάθει το περίπλοκο προφίλ του Μάικ, ενός νεαρού άντρα που κάνει λάθη και πέφτει στις ίδιες λούπες, έχοντας στο ρόλο έναν εξαιρετικό Φρανκ Ντιλέιν σε μια απόλυτα σωματική ερμηνεία, σαν έρμαιο της μοίρας (του) που δεν καταλαβαίνει πώς χάνει διαρκώς τον τόσο τακτοποιημένα και απαλά καδραρισμένο κόσμο μέσα από τα χέρια του. Ο Ντίκινσον δεν πέφτει ποτέ στην ανάγκη του να μας παρουσιάσει τον ίδιο τον Μάικ ως παρεξηγημένο ή τους πάντες στο περιβάλλον του ως καρικατούρες. Είναι όλοι άνθρωποι, άκριτα, αναγνωρίσιμα, ανθρώπινα – απλά το θέμα για έναν άνθρωπο σαν αυτόν είναι, τελικά, πως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο λάθους. Το πρώτο ολίσθημα, θα τον φέρει πάλι στα άκρα, στην ίδια τροχιά θυμού και εθισμού.

Ο Ντίκινσον, που κρατά για τον εαυτό του έναν καίριο β’ ρόλο της ταινίας (θα μπορούσαμε και χωρίς, αν με ρωτάτε, αλλά μάλλον ήθελε ένα κομματάκι της ερμηνευτικής πίτας κι ο ίδιος), ντύνει τα οράματα απόγνωσης του “Αχινού” του με ένα synth μουσικό score από τον ηλεκτρονικό μουσικό Άλαν Μάισον (ή Ital Tek, επί σκηνής) που αναδεικνύει κάτι το εφιαλτικό στη διαδρομή του ήρωα, ενώ η φοβερή διευθύντρια φωτογραφίας Ζοζέ Ντεσέ (του αριστουργηματικού “Θηρίου” του Μπερτράν Μπονελό) βρίσκει κι εδώ κάτι το πολύ ανθρώπινα ανησυχητικό στις κρυμμένες αιχμές των εικόνων της – σαν σουβλιές που δεν ξέρεις από πού ήρθαν.

Κριτική

Με προέλευση από το YouTube, ο Κρις Στάκμαν διαθέτει το αναγκαίο εύρος αναφορών ώστε να στήσει ένα αληθινά ενδιαφέρον και σύγχρονο mixed media φιλμ τρόμου, φτιαγμένο σαν κολάζ από found footage και άλλων ειδών εικόνες. Δείχνει τη διάθεση να το κάνει, κι ακόμα κι όταν αλλάζει κατεύθυνση το κάνει με αξιομνημόνευτο τρόπο: Όταν περνάμε από το ψευδοντοκιμαντέρ της πρώτης πράξης, που εξηγεί όλο το background της ιστορίας, στην ψυχρότητα της Στιγμής του πρώτου θανάτου, η εναλλαγή κρύβει κάτι το συναρπαστικό και σοκαριστικό.

Όμως σταδιακά το φιλμ μοιάζει να εγκαταλείπει τις όποιες διαθέσεις πειραματισμού την ίδια ώρα που ξεμένει κι από ιστορία. Οδηγώντας σε ένα δεύτερο μισό τελείως ξεφούσκωτο και άνευρο, γεμάτο κλισέ και χωρίς κάποια περαιτέρω αίσθηση ανακάλυψης και βαθιάς αγωνίας, πέρα από τις όποιες επιφανειακές στιγμές τρόμου (που παραμένουν καλοδεχούμενες). Καθαρά σαν ταινία τρόμου είναι αρκετά σφιχτό φιλμ και δεν θα περάσεις άσχημα ως φαν του είδους, αλλά ταυτόχρονα είναι και χαμένη ευκαιρία, με τον Στάκμαν σχεδόν να προσπερνά αδιάφορα τις ίδιες του τις ιδέες.

Κριτική

Στη νότια Πίνδο λαμβάνει χώρα ένα αυτοσχέδιο τουρνουά ποδοσφαίρου ανάμεσα σε χωριά της περιοχής και έχοντας αυτό ως ορμητήριο και ως αφηγηματικό σκελετό, η ταινία σχηματίζει ένα απλωτό, γενναιόδωρο (σε λεπτομέρειες και σε ανάπτυξη χαρακτήρων) ζωγραφικό πίνακα. Όχι τόσο ψηφιδωτό, γιατί δεν είναι αληθινά αποσπασματικό. Όσο ζωγραφιά με μεγάλες, έντονες πινελιές.

Γύρω από τους αγώνες, ο Κουτσιαμπασάκος καταγράφει και μας συστήνει την τοπική κοινωνία. Παρατηρεί, και μάλιστα με αρκετά εντυπωσιακό τρόπο (ειδικά την αγωνιστική δράση), παρουσιάζοντας το πώς οι κοινότητες ζωντανεύουν γύρω από αυτές τις αθλητικές συγκεντρώσεις. Οι οποίες παράλληλα δίνουν το έναυσμα για τη σκιαγράφηση κάποιων απίθανων χαρακτήρων, εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων.

Η ταινία έχει όμως περισσότερα στο μυαλό της από ό,τι απλώς μια επαρχιακή αγωνιστική δράση. Γύρω από τους αγώνες σχηματίζεται μια ολόκληρη ζωντανή κοινωνία, σε μια αποτύπωση της ζωής δίχως κορώνες, δίχως ευκολίες, δίχως κλισέ. Γεμάτη συγκρούσεις, αντιφάσεις, στόχους, πάθη, και συνδέσεις. Μέσα από την ταινία νιώθεις πραγματικά σα να έχεις μεταφερθεί σε μια συγκεκριμένη περιοχή, παρέα με τους συγκεκριμένους ανθρώπους, και αφήνεσαι στην εξερεύνηση – ή, απλά, την απόλαυση. Τα καλύτερα ντοκιμαντέρ, αυτό τελικά δεν καταφέρνουν πάντα;

Κυκλοφορούν επίσης

Τομ και Τζέρι: Η Απαγορευμένη Πυξίδα: Κατά τη διάρκεια μιας καταδίωξης σε ένα μουσείο, ο Τομ και ο Τζέρι ενεργοποιούν κατά λάθος μια μαγική πυξίδα που τους μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο. Στο ταξίδι της επιστροφής, συναντούν μια ομάδα νέων συντρόφων και εμπλέκονται σε μια σύγκρουση με μυστηριώδεις δυνάμεις.

Chainsaw Man – Η Ταινία: Reze Arc: Για πρώτη φορά, ο Chainsaw Man κάνει την εμφάνισή του στη μεγάλη οθόνη σε μια επική, γεμάτη δράση περιπέτεια βασισμένη στην εξαιρετικά δημοφιλή σειρά anime.