Ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης και η Βιολέτα Ίκαρη σε μία μοναδική μουσική σύμπραξη

Δύο φωνές που κουβαλούν μέσα τους το φως του Αιγαίου και την πυκνότητα της γης ενώνονται στη σκηνή για να υφάνουν μια μουσική εμπειρία βαθιά, ουσιαστική, σχεδόν ποιητική. Ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης και η Βιολέτα Ίκαρη, δύο καλλιτέχνες που πορεύονται με αυθεντικότητα και εσωτερική φλόγα, συναντιούνται στον Σταυρό του Νότου Club για δύο μοναδικές παραστάσεις, στις 31 Οκτωβρίου και 7 Νοεμβρίου, με τίτλο «Ρίζες και Ρεύματα».

Μέσα από αυτή τη μουσική σύμπραξη, οι «ρίζες» της παράδοσης συναντούν τα «ρεύματα» του σήμερα· τα τραγούδια που μας μεγάλωσαν συνομιλούν με νέες δημιουργίες, γεννημένες μέσα στη στιγμή. Παραδοσιακά ηχοχρώματα, έντεχνες αναφορές και ροκ στοιχεία μπλέκονται σ’ ένα πρόγραμμα γεμάτο συναίσθημα και αλήθεια — εκεί όπου η φωνή γίνεται γέφυρα ανάμεσα στο παλιό και το νέο, στο προσωπικό και το συλλογικό.

Η Βιολέτα Ίκαρη δεν επαναπαύεται στην παράδοση

Η Βιολέτα Ίκαρη, με τη χαρισματική φωνή και την εκφραστικότητα που την ξεχωρίζει, κινείται με φυσικότητα ανάμεσα στο σύγχρονο και το διαχρονικό, δημιουργώντας έναν ήχο απόλυτα προσωπικό.
Η ίδια μεγάλωσε στο νησί της Ικαρίας, μέσα στη φύση και την ησυχία. Λέει στο NEWS 24/7 γι αυτή τη “ρίζα”: “κάθε άνθρωπος που ζει στην επαρχία και έχει καθημερινή επαφή με τις μυρωδιές της, τους ήχους της, τις γεύσεις της, το χώμα ή τη θάλασσα, είναι και ένας άνθρωπος που έχει μια παραπάνω βοήθεια ώστε να αφουγκραστεί “τι σημαίνει” μηδέν και άπειρο και αυτό είναι ένα γερό εφόδιο που σου ανοίγει το δρόμο για μια πιο φιλοσοφημένη αντίληψη και διαχείριση της ζωής, που μπορεί να επηρεάσει οτιδήποτε μπορεί ο κάθε ένας να καταπιαστεί και αυτό όντως είναι ένα είδος προστασίας.

Σε σχέση όμως με τη μουσική, δεν ένιωσα ποτέ να με προστατεύει, ούτε να με περιορίζει η ρίζα μου, γιατί δεν επαναπαύτηκα στην παράδοση, όσο ρεύμα και αν έχει τα τελευταία χρόνια και όσο βουτηγμένη στην παράδοση κι αν είμαι λόγω καταγωγής και βιωμάτων. Αγαπώ τον τόπο μου και τον κουβαλάω με τιμή, αλλά μέσα μου έχουν ριζώσει κι άλλοι ήχοι και τρόποι έκφρασης, που μου έδωσαν την ελευθερία να πειραματίζομαι, να ξεβολεύομαι άρα και να υπάρχω καλλιτεχνικά σε όποιο μουσικό “μονοπάτι” με συγκινεί”.

Αν δεν υπήρχε το τραγούδι, ποια άλλη μορφή τέχνης θα μπορούσε να εκφράσει αυτό που θελει η Βιολέτα Ίκαρη να πει στον κόσμο;
“Η ζωγραφική με την οποία έχω ασχοληθεί αρκετά. Αυτή την εποχή ζωγραφίζω ανθρώπους διάφορων εθνικοτήτων με τεχνική και χρώματα αγιογραφίας” απαντά.

Και συνεχίζει μιλώντας για το τι είναι αυτό που την κάνει να πιστεύει ακόμα στη δύναμη ενός τραγουδιού: “Υπάρχει το εμπνευσμένο τραγούδι που είναι γραμμένο από ψυχές καθαρές και ελεύθερες από κάθε είδος ματαιοδοξίας. Σε αυτό το τραγούδι πιστεύω και συνήθως είναι δεύτερης ακρόασης αλλά έχει τη δύναμη να εισχωρήσει στις καρδιές των ανθρώπων και να κλασικοποιηθεί”.

Αν μπορούσε να “δανείσει” τη φωνή της σε έναν φανταστικό ήρωα (κινούμενα σχέδια, ταινία, μύθο) θα διάλεγε την Κάντυ – Κάντυ. “Μου άρεσε η αθωότητα με την οποία έβλεπε και αντιμετώπιζε τα πάντα, ο αυθορμητισμός της, ο ρομαντισμός της και ότι γέλαγε με τις γκάφες της, εν τω μεταξύ μου έχουν πει αρκετοί ότι αν έβγαινα σε cartoon, θα της έμοιαζα πολύ αν και εγώ βρίσκω στον εαυτό μου περισσότερα κοινά με τον χαρακτήρα της”.

Και αν μπορούσε να δώσει μια συμβουλή στη “νεότερη Βιολέτα” όταν ξεκινούσε; “Θα της έλεγα ότι το τραγούδι δεν είναι για τους τέλειους, πανέμορφους, γυαλιστερούς και υπερτυχερούς ανθρώπους. Το τραγούδι είναι για όσους το αγαπάνε πολύ. Προχώρα!”

Για τον Γιώργο Νικηφόρου Ζερβάκη το τραγουδι είναι τρόπος ζωής

Ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης, με τη βαθιά ερμηνεία και το προσωπικό του μουσικό ιδίωμα, έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο ανήσυχους δημιουργούς της γενιάς του. Εξομολογείται τι είναι γι αυτόν το τραγούδι λέγοντας: “είναι τρόπος να επικοινωνώ αυτά που δεν μπορώ να πω αλλιώς. Είναι εξομολόγηση, είναι παρέα, είναι ανάγκη. Όταν γράφω ή τραγουδώ, είναι σαν να τακτοποιώ μέσα μου όσα δεν βρίσκουν θέση στα λόγια. Δεν είναι επάγγελμα — είναι τρόπος ζωής”.

Πώς είναι να είσαι τραγουδιστής του σπουδαίου συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου;
Ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης απαντά: “Τιμή και ευθύνη. Μαθαίνεις τι σημαίνει ελληνικός ήχος με παγκόσμια ψυχή, πειθαρχία στη λεπτομέρεια και αγάπη για τον λόγο. Κάθε συνεργασία μαζί του ήταν σχολείο—μπαίνεις στη σκηνή πιο ταπεινός και βγαίνεις πιο πλούσιος”.

Όσο για το ποια είναι η πηγή έμπνευσής του; “Η παρατήρηση, οι άνθρωποι γύρω μου, οι στιγμές, η Κρήτη, οι έρωτες, οι απώλειες, η αδικία, η καταπίεση. Καμιά φορά, μια κουβέντα που θα ακούσεις στο καφενείο μπορεί να γίνει τραγούδι. Δεν υπάρχει “συνταγή” — έρχεται όταν θέλει, και πρέπει να είσαι εκεί, ανοιχτός να την ακούσεις. Θέλω να γνωρίζεις όμως πως δεν έγραψα ποτέ τραγούδι για να αρέσει σε κάποιον άλλο, γραφώ για εμένα , για αυτό που με πιέζει και ψάχνει δρόμο να βγει”.

Και το πιο αστείο πράγμα που του έχει συμβεί επί σκηνής;
“Πριν μερικά χρόνια, στην Πάτρα, εμφανιζόμασταν σε μια μουσική σκηνή μαζί με τον Παντελή Κυραμαργιό και τον Αργύρη Λούλατζη. Εκείνη τη στιγμή τραγουδούσα «Τα λόγια και τα χρόνια» του Γιάννη Μαρκόπουλου, όταν βλέπω μια κυρία να ανεβαίνει στη σκηνή κρατώντας έναν φάκελο κι ένα στυλό.
Σκέφτηκα ότι ήθελε αυτόγραφο και μου προξένησε εντύπωση που το έκανε εκείνη την ώρα. Με πλησιάζει και μου λέει:
— Πώς σε λένε;
Της απαντάω χαμηλόφωνα:
— Να τα πούμε σε λίγο, τώρα τραγουδάω…
Και μου λέει:
— Πες μου γρήγορα, δεν έχω πολύ χρόνο!
Ε, τότε της λέω κι εγώ:
— Κυρία μου, τραγουδάω τώρα, αν δεν το έχετε καταλάβει!
Και με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου μου απαντά:
— Είμαστε από το ΙΚΑ.

Εκεί, πραγματικά, δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε από τα γέλια. Κοιταχτήκαμε με τα παιδιά και διαλυθήκαμε στη σκηνή!” αναφέρει