Cow | Deer: Η Ειρήνη Φαναριώτη μάς καλεί να αφουγκραστούμε τη φύση επί σκηνής

Η Ειρήνη Φαναριώτη είναι σκηνοθέτις, ηθοποιός και θεατρική δημιουργός. Έργα της έχουν παρουσιαστεί σε σημαντικά φεστιβάλ και θέατρα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι αυτή που θα «μεταφέρει» στον ελληνικό θεατρικό χάρτη το “Cow | Deer”, το πρωτοποριακό έργο των Katie Mitchell, Nina Segal και Melanie Wilson μέσα από μια συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο και το Royal Court Theatre του Λονδίνου.

Μετά τη θριαμβευτική της πρεμιέρα στο Λονδίνο στις 3 Σεπτεμβρίου με βρετανικό θίασο, η παράσταση έρχεται στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» με ελληνικό 4μελές ensemble, προσκαλώντας το κοινό σε μια μοναδική εμπειρία ακρόασης και εξερεύνησης του «πέρα από τον άνθρωπο» κόσμου.

Το Cow | Deer είναι μια ασυνήθιστη σκηνική εμπειρία, μια ακουστική εμβύθιση που καλεί το κοινό να συνδεθεί με τον κόσμο της φύσης από μια νέα θέση. Μέσα από ζωντανά ηχητικά εφέ και αυθεντικές ηχογραφήσεις φυσικών ήχων, τέσσερις Έλληνες ερμηνευτές δίνουν φωνή σε δύο ζώα, μια αγελάδα και ένα ελάφι, που αφηγούνται την ιστορία τους χωρίς λόγια, αλλά με ήχους.

Εκκινώντας έναν νέο διάλογο ανάμεσα στο θέατρο, τη φύση, το σώμα και τον ήχο, στο Cow | Deer ζώα, έντομα και στοιχεία της φύσης δεν αποτελούν πια το σκηνικό της ζωής μας, αλλά ισότιμους συμμέτοχους ενός εύθραυστου οικοσυστήματος.

Η Ειρήνη Φαναριώτη αναφέρει χαρακτηριστικά πως “το COW|DEER αποτελεί πράγματι μια εμπειρία — και οι λόγοι δεν είναι μόνο οι προφανείς.
Καταρχάς, πρόκειται για μια παράσταση όπου η συμμετοχή του θεατή σε επίπεδο αισθήσεων είναι πρωταρχική και κυρίαρχη. Είναι κυρίως μια παράσταση ήχου, καθώς οι ήχοι των ζώων και της αλληλεπίδρασής τους με τη φύση αναπαράγονται ζωντανά επί σκηνής από τους/τις ερμηνευτές/ερμηνεύτριες.

Αυτή είναι και η βασική αφηγηματική συνθήκη του έργου. Ωστόσο, δεν περιορίζεται μόνο στον ήχο. Η εμπειρία επεκτείνεται στην παρακολούθηση των ερμηνευτών, στον τρόπο με τον οποίο παράγουν αυτούς τους ήχους, ενώ μυρωδιές από φρέσκο χορτάρι πλημμυρίζουν την αίθουσα. Ο θεατής έτσι οδηγείται σε μια ενσώματη συνάντηση με την έννοια της μεταμόρφωσης — του ανθρώπου που γίνεται ζώο, του ζώου που αποκτά φωνή, της φύσης που γίνεται καθρέφτης του ψυχικού μας τοπίου.

Το COW|DEER δεν είναι μια αμιγώς θεατρική παράσταση, αλλά μια σύνθεση θεάτρου, εγκατάστασης και ηχητικού τοπίου — ένα είδος immersive theatre με οικολογική και ψυχολογική διάσταση. Είναι μια εμπειρία που θυμίζει τελετουργία συμφιλίωσης με τη φύση”.

Η Ειρήνη Φαναριώτη ταξίδεψε στο Λονδίνο με τους τέσσερις περφόρμερ και έζησε από κοντά την εμπειρία της εκεί δημιουργίας.

“Το να βρίσκομαι με τις συνδημιουργούς στο Royal Court Theatre, τη στιγμή της πρώτης γέννησης της παράστασης, ήταν μια μοναδική εμπειρία.

Δούλεψα σχεδόν σε όλο το διάστημα μαζί τους, στο πλευρό της Katie Mitchell, κάνοντας συνεχείς συζητήσεις για το πώς θα μπορούσαμε να μεταφέρουμε στο ελληνικό κοινό την ίδια βιωματική ένταση. Αυτή η σύνδεση και ο διάλογος συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, παρόλο που δεν είναι όλες παρούσες με φυσική παρουσία στις πρόβες — είναι όμως παρούσες ουσιαστικά, σε όλη τη διαδικασία.

Οι ηθοποιοί μας είχαν τη χαρά να δουλέψουν πάνω στο αυθεντικό σκηνικό της παράστασης του Λονδίνου. Ήταν η πρώτη τους ουσιαστική επαφή με το έργο πέρα από τη θεωρητική ανάλυση· δούλεψαν με την Κέιτι και μαζί μου πάνω στο κείμενο, αλλά και με τη Μέλανι, τον Τομ και τη Ρουθ στη σκηνή. Μια πραγματικά μοναδική εμπειρία για όλη την ομάδα.

Οι διαφορές με τη δική μας παραγωγή είναι λίγες αλλά καθοριστικές. Έχοντας πλέον την εμπειρία της λονδρέζικης εκδοχής, ήξερα από την αρχή τι χρειαζόταν η ελληνική παραγωγή για να είναι κατανοητή, αλλά και να διατηρήσει τον πρωτότυπο και μοναδικό της χαρακτήρα” αναφέρει.

Πώς ήταν η συνεργασία με τις τρεις δημιουργούς; Πόσο μεγάλη πρόκληση ήταν η μεταφορά του πρότζεκτ στην Ελλάδα;

“Η συνεργασία μας είχε από την αρχή μια βαθιά θετική διάθεση και ουσιαστικό σεβασμό στο έργο και στη διαδρομή της καθεμιάς από εμάς. Παρ’ όλα αυτά, επειδή το ίδιο το πρότζεκτ είναι πολύ απαιτητικό σε όλα τα επίπεδα, η μεταφορά του δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Δουλέψαμε πάρα πολύ σκληρά, και εξακολουθούμε να δουλεύουμε — περνώντας αμέτρητες ώρες δουλειάς, συζήτησης, αλλαγών και ξανά δουλειάς.

Προσωπικά, ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που έχω βιώσει έως σήμερα· νιώθω πως με ωρίμασε καλλιτεχνικά και προσωπικά σε επίπεδο αδιανόητο. Έχουμε όλες έναν κοινό στόχο και μια τεράστια αγάπη για την παράσταση και την ουσία της — μια κοινή έγνοια που βρίσκει τόπο να λειτουργήσει συλλογικά, κι αυτό είναι κάτι που με συγκινεί βαθιά” καταληγει η Ειρήνη Φαναριώτη.