Ο Τραμπ το ντέφι, οι δικοί μας τούμπες…

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε «εκτεθεί» πολύ ως υποστηρικτής των Δημοκρατικών της Αμερικής και προσωπικά υπέρ του προηγούμενου προέδρου («Μπαϊντενόπουλος»). Και όταν αυτοί ηττήθηκαν και ήρθε ξανά ο Τραμπ, βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Έπρεπε να βρει τρόπους να ισορροπήσει.

Αυτή είναι μια συνήθης τακτική στην εξωτερική πολιτική. Και υποχρεωτική όταν έχεις να κάνεις με τύπους σαν τον εκδικητικό σημερινό πλανητάρχη.

Έχει, όμως, σημασία τι είδους στροφή θα κάνεις, ώστε να μην εκτεθείς περισσότερο σε σχέση με αυτά που έλεγες το προηγούμενο διάστημα.

Στην αρχή της κυβερνητικής θητείας του ο νυν πρωθυπουργός ακολούθησε τη «μόδα» της εποχής. Ήταν υπέρμαχος της «πράσινης» ενέργειας, επαιρόταν ότι η Ελλάδα πρωτοπορεί, δεν έδινε σημασία στους υδρογονάνθρακες και τασσόταν κατά των εξορύξεων, με αποκορύφωμα τη δήλωση Δένδια «δεν θα τρυπήσουμε τις θάλασσές μας».

Ήρθε ο Τραμπ που θέλει «τρυπάνια παντού» και, ως δια μαγείας, οι «πράσινες ευαισθησίες» των δικών μας πήγαν περίπατο. Τώρα οι υδρογονάνθρακες είναι απαραίτητοι και πανηγυρίζουν προκαταβολικά για κάποιο κοίτασμα στο Ιόνιο, για το οποίο δεν γνωρίζουμε ακόμη αν είναι αξιοποιήσιμο.

Αυτή είναι η πρώτη φιλο-τραμπική κωλοτούμπα του κ. Μητσοτάκη. Το επόμενο διάστημα ίσως υποχρεωθεί να κάνει και δεύτερη, που θα είναι πιο επώδυνη.

Η ελληνική κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός προσωπικά έχουν διακηρύξει σε όλους τους τόνους ότι βρίσκονται «στη σωστή πλευρά της ιστορίας» στο Ουκρανικό. Μάλιστα, πρωτοπορούν στην υποστήριξη της Ουκρανίας διακηρύσσοντας ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία».

Ο Τραμπ, όμως, δεν ξέρει από «σωστές πλευρές». Και είτε θα επιβάλει στην Ουκρανία να αποδεχθεί το σχέδιό του και να παραδοθεί είτε, αν το απορρίψει, θα την εγκαταλείψει στις διαθέσεις του Πούτιν.

Μέχρι στιγμής η ελληνική κυβέρνηση, λαλίστατη έως τώρα ως «πρωταγωνίστρια», δεν έχει πει τίποτα για το σχέδιο Τραμπ. Αλήθεια, συμφωνούν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών με όσα απαιτεί από την Ουκρανία; Με βάση όσα έχουν πει μέχρι τώρα(«παράνομη εισβολή», «βίαιη αλλαγή συνόρων στην Ευρώπη») αποκλείεται να συμφωνούν. Γιατί δεν το λένε;

Η απάντηση είναι προφανής. Διότι δεν γνωρίζουν τι θα κάνει, τελικά, ο παγκόσμιος σερίφης, έτσι απρόβλεπτος και ασυνάρτητος όπως είναι. Και δεν τολμούν να πουν καθαρά ότι το σχέδιό του δεν πρέπει να εφαρμοστεί.

Ας κάνουμε εδώ την πρόβλεψη ότι, αν ο Τραμπ επιμείνει και το σχέδιο εφαρμοστεί, ο κ. Μητσοτάκης θα κάνει τη δεύτερη κωλοτούμπα του: θα «χαιρετίσει» την ειρήνευση της περιοχής και θα εγκωμιάσει τον «εμπνευστή» της. Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι αν θα υποστηρίξει και την απονομή του βραβείου Νόμπελ στον «ειρηνοποιό» συμφωνώντας σε αυτό με τον Πούτιν…

Ο Τραμπ επέβαλε την «ειρήνη» στη Γάζα υπέρ του ισχυρού Ισραήλ και εναντίον των αδύναμων Παλαιστινίων. Η Ελλάδα συμφώνησε. Ήταν στη «σωστή πλευρά της ιστορίας»; Όχι δα.

Τώρα ο Τραμπ θα επιβάλει (;) το ίδιο στην Ουκρανία τασσόμενος υπέρ του θύτη και εναντίον του θύματος.

Όποιος αμφιβάλλει για το αν οι δικοί μας θα βρεθούν ξανά στην ίδια «σωστή» (τραμπική) πλευρά, να σηκώσει το χέρι του…