ΚΛΕΙΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ: ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΕΞΗΓΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΑΝΟΙΓΟΥΝ

Στη χώρα που ζεις και ψάχνεις σπίτι, αλλά αδυνατείς να βρεις κάποιο χωρίς να σκεφτείς τη ζωή με ένα νεφρό (το 1/3 των ενοικιαστών διαθέτουν ποσοστό +40% του εισοδήματος τους, προς αυτήν την κατεύθυνση), ένα στα 5 σπίτια είναι κλειστά.

Στην Αττική είναι ένα στα 4.

Για την ακρίβεια, 526.124 κατοικίες είναι δηλωμένες ως “κενές”. Αντιστοιχούν στο 26.7% του συνόλου.

Εξ αυτών, οι 82.116 είναι κατασκευής από 1961 έως 1980, άρα χρειάζονται μια κάποια ανακαίνιση, όπως και οι 17.929 που είναι κατασκευής μετά το 1981.

Να θυμίσω πώς ζούσε ο μέσος Έλληνας εκείνες τις δεκαετίες; Γιατί έχω βάσιμες υποψίες πως έχεις πρόχειρη τη νοοτροπία.

ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΛΕΙΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ

Η αλήθεια είναι πως στεγαστική κρίση αντιμετωπίζει όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου όπως κατέθεσε η Κομισιόν η αύξηση της τιμής των κατοικιών είναι δυσανάλογη με αυτήν στους μισθούς.

Οι τιμές πώλησης κατοικιών σε μεγάλες πόλεις αυξήθηκαν κατά 24% από το 2015 και κατά ποσοστό μεγαλύτερο του 45% στα ενοίκια, από το 2014, όπως έχει ενημερώσει η Eurostat.

Στην Ελλάδα όμως, οι έχοντες γνώση λένε πως σε πληθυσμό 10.000.000 ανθρώπων και με τις κατοικίες που υπάρχουν, είναι φύσει αδύνατη η στεγαστική κρίση. Τι ζούμε; Την τεχνητή, που υποστηρίζεται με διάφορους τρόπους.

Προφανώς και αν ανοίξουν τα κλειστά σπίτια, η αγορά της μόνης χώρας της ΕΕ που νομοθέτησε το 3% στην αύξηση των ενοικίων μόνο για μαγαζιά και επιχειρήσεις και όχι για το οικιστικό, θα πάρει μια τεράστια ανάσα, μαζί και η τσέπη μας.

Αυτό όμως, δεν θα γίνει με τα προγράμματα που διαθέτει τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση, όπως λέει στο NEWS 24/7 o Θεμιστοκλής Μπάκας, πρόεδρος του Πανελλαδικού Δικτύου E-Real Estates.

Προτάσεις που μπορούν να λύσουν το πρόβλημα (14 τον αριθμό) κατατίθενται κάθε χρόνο, την τελευταία εξαετία, αλλά δεν φαίνεται να απασχολούν αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις. Έτσι, το δράμα όσων αναζητούν στέγη, συνεχίζεται -μαζί με την αύξηση τιμών στα ενοίκια.

Έχουμε ακούσει τα πάντα από τους κυβερνώντες για την στεγαστική κρίση, δίχως όμως να έχουμε δει κάποια πρόοδο. Τουναντίον.

Οπότε, αποφασίσαμε να δώσουμε το λόγο στους ανθρώπους που έχουν κλειστά σπίτια.

Γιατί δεν τα ανοίγουν;

Ένα μεγάλο ποσοστό έχει “παγιδευτεί” στο τέρας που λέγεται ελληνική πραγματικότητα. Ένα άλλο, τα έχει διαθέσει, αλλά το κρύβει κι ένα τρίτο θέλει να τα ανοίξει, αλλά δεν μπορεί. Πάντα υπάρχουν κι αυτοί που μπορούν, αλλά δεν θέλουν, mentalité που φαίνεται να έχει και η Πολιτεία.

ΠΡΟΒΛΗΜΑ #1
Τα 180.000 σπίτια-όμηροι της έλλειψης επικοινωνίας μεταξύ οργανισμών

Το ένα από τα “ανενεργά” διαμερίσματα που υπάρχουν στη γειτονιά μου, ανήκε σε κυρία που δεν ζει πια. Μετά το θάνατο της διαπιστώθηκε πως είχε πολλά χρέη -προς διάφορους φορείς. Η θετή της κόρη έκανε αποποίηση κληρονομιάς, ωστόσο επί 15 χρόνια το σπίτι είναι κενό.

Έτσι, τα ντουβάρια πέφτουν και τα μπαλκόνια γίνονται υγειονομικός κίνδυνος, εξαιτίας των περιστεριών. Παρεμπιπτόντως, υπάρχει πρόστιμο: 1.000 ευρώ και άμεση τακτοποίηση (συνεργείο πάλευε δυο μέρες να καθαρίσει το μπαλκόνι που για χρόνια λειτουργούσε ως αποχωρητήριο πτηνών).

Ρωτήσαμε τον έγκριτο νομικό, γιατί όταν υπάρχουν οφειλές ένα σπίτι μπορεί να είναι “όμηρος” της αναποτελεσματικότητας των φορέων, για χρόνια ή και δεκαετίες.

Η λύση στο πρόβλημα #1

«Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι που κατοικίες είναι κλειστές» μας λέει o κύριος Μπάκας, ο οποίος τονίζει πως όσα συζητάμε υπάρχουν από το 2018 σε κατατεθειμένες προτάσεις στο δημόσιο διάλογο, με νέες υποβολές το 2020, το 2021, το 2022 κλπ.

«Ο πρώτος σημαντικός λόγος (του μεγάλου αριθμού κενών κατοικιών) είναι ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό πρόκειται για κατοικίες που έχουν επέλθει πλέον, σε χαρτοφυλάκιο τραπεζών και servicers (εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων).

Από το 2019 έως το 2023 ψηφίστηκε μείωση του ποσοστού ιδιοκατοίκησης, κατά 5.8 ποσοστιαίες μονάδες. Είναι η μεγαλύτερη μείωση ιδιοκατοίκησης που έχει καταγραφεί ποτέ στη χώρα, ακόμα και από τα χρόνια των μνημονίων.

Σε απόλυτους αριθμούς είναι περίπου 180.000 κατοικίες. Σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό είναι κλειδωμένες.

Είναι πολλές οι κατοικίες που έχουν περάσει σε φορείς ή τραπεζικά ιδρύματα που υπήρχαν οφειλές, είτε στο Ελληνικό Δημόσιο. Μετά την αποποίηση των κληρονόμων -αν υπάρχουν-, επέρχεται σε άλλο ιδιοκτησιακό καθεστώς σε άλλον οργανισμό ή σε μέρος. Δηλαδή, μπορεί να έχει το 20% η τράπεζα, το 30% ο ΕΦΚΑ, το 10% η εφορία και ούτω καθ εξής.

Αυτοί οι οργανισμοί δεν επικοινωνούν μεταξύ τους».

«Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας: δεν ξέρουμε ποιος έχει τι. Αν ρωτήσετε τώρα το ελληνικό δημόσιο πόσα ακίνητα είναι δικά του, δεν ξέρει. Μηδέ οι Δήμοι».

Οπότε μια καλή εξέλιξη θα ήταν να αποκτηθούν όλες οι βασικές γνώσεις και να δημιουργηθεί δίαυλος επικοινωνίας, που να εξυπηρετεί τον πολίτη».

ΠΡΟΒΛΗΜΑ #2
Σπίτια με νομικά προβλήματα

Από τις συζητήσεις που έκανα, αναζητώντας ιδιοκτήτες κλειστών σπιτιών, διαπίστωσα ότι είναι πάρα πολλά τα παιδιά που πληρώνουν τις αμαρτίες των γονιών «οι οποίοι ζούσαν μια ζωή που πίστευαν πως έχουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν είχαν», όπως μου είπε μια από τις περιπτώσεις που έχει κλειστά σπίτια (πληθυντικός).

Αν έχεις ζήσει στην εποχή του παλιού, του ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ (του “λεφτά υπάρχουν”, ενώ δεν υπήρχε σεντ) ξέρεις τι εννοεί.

Αν όχι, να σου εξηγήσει η Θέκλα Β.

«Τρία διαμερίσματα στα Πατήσια ήταν στο όνομα της μητέρας μου, της αδελφής μου, του αδελφού μου και το δικό μου. Η μητέρα μου και η αδελφή μου απεβίωσαν κι έμεινα εγώ με τον αδελφό μου να πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ και κοινόχρηστα, αλλά να μην μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τα σπίτια».

Γιατί;

«Οι γονείς μου εμπιστεύτηκαν πολύ εύκολα επαγγελματίες (πχ συμβολαιογράφους) και είχαν μια ευκολία στο να μπλέκουν με τοκογλύφους -γιατί ζούσαν τη ζωή που πίστευαν πως έχουν. Όχι εκείνη που είχαν. Όλοι δεν ήταν έτσι τότε;

Έγιναν πολλά λάθη στα συμβόλαια και τις γονικές παροχές. Για να καταλάβεις, άλλα είναι δηλωμένα στο Ε9, άλλα στο υποθηκοφυλακείο και άλλα στο κτηματολόγιο.

Η μητέρα μου έχασε το μερίδιο της σε ένα σπίτι, που στον πλειστηριασμό πέρασε σε “κοράκι”, που τώρα αξιώνει να του χαρίσουμε το διαμέρισμα.

Εν τω μεταξύ, επειδή στα χαρτιά φαίνεται πως έχω περιουσία, δεν μπορώ να πάρω το απόλυτο από τα επιδόματα για τα παιδιά, ως μονογονεϊκή οικογένεια.

Προσπάθησα εν τω μεταξύ, να βρω πριν χρόνια έναν δικηγόρο να βάλει μια σειρά, αλλά… δεν ήταν μαζί μας. Τώρα ελπίζω πως η κυρία που μας ανέλαβε θα υπερασπιστεί τα δικά μας δικαιώματα, για να καταλήξουμε κάπου.

Εν τω μεταξύ, τα διαμερίσματα καταστρέφονται. Άπαξ και βρούμε λύση, το πρώτο που θα πρέπει να κάνω είναι ένας έλεγχος και φυσικά, θα χρειαστούν και μια κάποια ανακαίνιση. Ας έλθει εκείνη η ώρα, να είμαστε καλά και όλα θα γίνουν».

Η λύση στο πρόβλημα #2

Ο κύριος Μπάκας λέει πως «υπάρχουν ακίνητα ιδιωτών, τα οποία έχουν πολεοδομικά και νομικά προβλήματα, είτε πρόκειται για κληρονομιές, είτε για ακίνητα που έχουν πολεοδομικές αυθαιρεσίες που δεν έχουν τακτοποιηθεί ή δεν μπορούν να τακτοποιηθούν.

Για να τα νοικιάσουν όμως, πρέπει να είναι τακτοποιημένα.

Σε πολλά παλαιά ακίνητα, του ‘60 και του ‘70 θα δείτε διαφορές στα τετραγωνικά μέτρα, σε σχέση με την άδεια. Αυτός είναι ο λόγος που πολλά δεν μπορούν να πουληθούν και δη εύκολα».

«Ένας ιδιώτης ιδιοκτήτης πληρώνει χρήματα, για να μπορέσει να γίνει η οποιαδήποτε τακτοποίηση, στην οποιαδήποτε αυθαιρεσία πολεοδομικής φύσεως. Αυτήν την στιγμή, τα funds πιέζουν το Ελληνικό Δημόσιο να τα κάνει δωρεάν».

Ας ελπίσουμε πως το Ελληνικό Δημόσιο θα ανταποκριθεί, με τρόπο που θα βοηθά τους πολίτες του.

ΠΡΟΒΛΗΜΑ #3
Οι “μαύρες” μισθώσεις

Στις υποθέσεις που μου αναλύθηκαν από χρήστες του Facebook, όπου έκανα την έκκληση για επικοινωνία με ιδιοκτήτες κενών κατοικιών, ήταν και μια ανθρώπου -μεγαλύτερης ηλικίας- που μισθώνει κανονικά διαμέρισμα, το οποίο έχει δηλωμένο ως κενό, αλλά το κρύβει από την κυβέρνηση. Ένα άλλο άτομο αποκάλυψε πως ενοικιάζει σπίτι που έχει δηλώσει ως κλειστό, έχοντας ενώσει το ρολόι της ΔΕΗ με το δικό του.

Αμφότεροι εξήγησαν πως κάνουν ό,τι κάνουν, γιατί αρκετά δίνουν στο κράτος. Η πραγματική απάντηση είναι ότι το κάνουν, γιατί τους το επιτρέπει το κράτος.

Η λύσης το πρόβλημα #3

Ο κύριος Μπάκας λέει πως «αυτήν την στιγμή, ο πρωθυπουργός της χώρας αποδέχεται ότι η μέση δαπάνη για ένα ενοίκιο είναι 3.000 ευρώ το χρόνο. Μην κοροϊδευόμαστε. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Επομένως, εδώ μιλάμε για ένα μεγάλο ποσοστό ακινήτων που ενδεχομένως είναι μισθωμένα και δεν έχουν δηλωθεί.

Αυτό που θα μπορούσαμε λοιπόν, να κάνουμε σήμερα, για να έχουμε απόλυτα νούμερα, να ξέρουμε ότι αυτό που συζητάμε είναι σωστό, είναι να συνεργαστεί Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (AAΔΕ), με τους παρόχους ενέργειας και ύδατος.

Είναι πρόταση που έχουμε καταθέσει εδώ και τρία χρόνια, προκειμένου να γίνει διασταύρωση στοιχείων, για να δει η κυβέρνηση από την παροχή ενέργειας και την κατανάλωση του νερού ποια σπίτια είναι πραγματικά κλειστά».

Η πρόταση αναφέρει τη δημιουργία πλατφόρμας διασταυρώσεων δεδομένων που τηρούνται στην ΑΑΔΕ.

«Εάν δεν υφίστανται ενεργές συμβάσεις με παρόχους, το ακίνητο χαρακτηρίζεται ως κενό. Εάν υπάρχουν ενεργές συμβάσεις αλλά η κατανάλωση παραμένει κάτω από τα κατώτατα όρια (νερό: 7 m³, ρεύμα: 35 kWh), τότε το ακίνητο επίσης θεωρείται κενό» εξηγεί ο κύριος Μπάκας, ενημερώνοντας ότι «έχουμε καταθέσει αυτό το μέτρο στον δημόσιο διάλογο, από το 2023».

Έχει προταθεί και διπλός μηχανισμός, για τη διαφάνεια. «Ο ενοικιαστής να μπορεί να εκπίπτει από το φορολογητέο εισόδημά του ένα ποσοστό του ενοικίου που καταβάλλει με κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια. Έτσι μειώνεται το καθαρό κόστος στέγασης και αποκτά συμφέρον να δηλώνει το πραγματικό ενοίκιο.

Ο ιδιοκτήτης να απολαμβάνει φορολογικές ελαφρύνσεις για το δηλωμένο εισόδημα από μισθώσεις. Με αυτόν τον τρόπο δεν έχει κίνητρο να αποκρύπτει έσοδα και να προχωρά σε «μαύρες» μισθώσεις».

ΠΡΟΒΛΗΜΑ #4
Αυτοί που θέλουν να ανοίξουν κλειστά σπίτια, αλλά δεν μπορούν

Ο Βαγγέλης Κ. ανέφερε, στην επικοινωνία μας, ότι έχει ένα σπίτι που είναι σε κατάσταση «complicated. Υπάρχει δάνειο από πίσω, που εξυπηρετείται κανονικά. Για να γίνει όμως, κατοικήσιμο το διαμέρισμα χρειάζεται μια ανακαίνιση.

Δεν υπάρχουν όμως, χρήματα για αυτήν, καθώς λόγω του δανείου είμαι στον Τειρεσία. Είμαι δηλαδή, μια από τις περιπτώσεις ανθρώπων που “μαύρισαν” από τις αμαρτίες των γονιών τους».

Η Μαρίνα Ρ. έχει κλειστό ένα επιπλωμένο διαμέρισμα «στο οποίο έμενε η θεία μου, μέχρι πριν 5 μήνες, όταν μεταφέρθηκε σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων, καθώς έχει άνοια. Το πλάνο είναι να το ενοικιάσω κάποια στιγμή. Προς το παρόν, πληρώνω κοινόχρηστα, νερό, ρεύμα και την ασφάλεια γιατί δεν με συμφέρει να τα “κόψω” και να τα επανενεργοποιήσω αργότερα».

Γιατί δεν το ενοικιάζει τώρα;

«Γιατί έχει μέσα… τη μάνα του και τον πατέρα του. Επίσης, όταν έχεις σπίτι στο όνομα σου μεν, αλλά έχεις την επικαρπία, δεν μπορείς να το ενοικιάσεις, αν δεν γίνει συγκεκριμένο πληρεξούσιο».

Η λύση στο πρόβλημα #4

«Υπάρχει κι ένα ποσοστό ανθρώπων που θα ήθελαν να βγάλουν στην αγορά ένα σπίτι που είναι κλειστό, αλλά είναι παλιό, μη ανακαινισμένο και οι ιδιοκτήτες δεν μπορούν να ενταχθούν σε κανένα πρόγραμμα, ούτε στο Ανακαινίζω-Ενοικιάζω, μηδέ στο Αναβαθμίζω» εξηγεί ο ειδικός. Προφανώς και ζήτησα να καταθέσει το λόγο.

Διευκρίνισε ότι «τα προγράμματα που έχουν εφαρμοστεί στη χώρα μας και έχουν υιοθετηθεί, είναι προγράμματα στα οποία θα πρέπει ο ιδιοκτήτης να έχει ο ίδιος, είτε ίδια κεφάλαια -αποταμίευσης-, είτε να πάρει δάνειο. Αν δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις, δεν μπαίνει σε πρόγραμμα.

Έχουμε προτείνει την υλοποίηση στοχευμένου προγράμματος ανακαίνισης, για κατοικίες που παραμένουν πραγματικά κλειστές και μη κατοικίσιμες, με την εφαρμογή να απευθύνεται αποκλειστικά στις περιοχές που έχουν χαρακτηριστεί ως “πιεσμένες”.

Η ένταξη θα γίνεται μέσω κρατικής ενίσχυσης, με βασική προϋπόθεση την ολοκλήρωση της ανακαίνισης και την υποχρεωτική διάθεση του ακινήτου στην μακροχρόνια μίσθωση τουλάχιστον 6-9 χρόνια με προσιτό ενοίκιο.

Η χρηματοδότηση μπορεί να προέλθει είτε από το Ταμείο Ανάκαμψης, είτε από την ανακατεύθυνση μέρους των δημοσιονομικών εσόδων που προέρχονται από τον κλάδο της βραχυχρόνιας μίσθωσης (860 εκατ.€ το 2024)».

Ο κύριος Μπάκας επανέλαβε πως όλα αυτά είναι γνωστά στην ελληνική κυβέρνηση. Εύλογα ρωτήσαμε γιατί επιμένει να μην κάνει κάτι η κυβέρνηση. Απάντησε με μια ερώτηση και διευκρίνιση.

«Δεν ξέρετε τι έχει συμβεί με το πρόγραμμα “Σπίτι μου 2” που ήλθε η κυβέρνηση να δώσει παρατάσεις και θεωρούμε πως έκανε κάτι τρομερό;

«Ήλθαν οι Ευρωπαίοι και είπαν πως δεν πάει καλά, δεν έχει απορροφητικότητα. Είπαν ό,τι λέει η αγορά από την πρώτη ημέρα, πως το πρόγραμμα δεν έχει κανένα κοινωνικό αποτύπωμα και να δημιουργήσει προβλήματα και στρεβλώσεις.

Έκθεση της Κομισιόν, πριν δυο εβδομάδες, έλεγε ότι οι χώρες που επιδοτούν το ενοίκιο για τα στεγαστικά δάνεια (δηλαδή, επιστροφή ενοικίου στο Σπίτι μου 1 και Σπίτι μου 2), αυτό που καταφέρνουν να κάνουν είναι να οξύνουν το πρόβλημα.

Το λέει η Κομισιόν πια.

Και τι κάνουμε;

Τίποτα, γιατί δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι».

ΠΡΟΒΛΗΜΑ #5
Αυτοί που μπορούν να ανοίξουν κλειστά σπίτια, αλλά δεν θέλουν

To δεύτερο διαμέρισμα που υπάρχει στη γειτονιά μου και είναι κλειστό τουλάχιστον 15 χρόνια, ανήκει σε Ελληνοαυστραλούς, οι οποίοι δεν έρχονται ποτέ -μα ποτέ. Πολλοί έχουν επικοινωνήσει μαζί τους, για να ρωτήσουν αν ενδιαφέρονται να το ενοικιάσουν ή και να το πουλήσουν. Λένε πως δεν θέλουν να μπλέξουν με ενοικιαστές και δεν έχουν ανάγκη να το πουλήσουν, γιατί κάποτε μπορεί να το χρειαστούν.

Το “δεν θέλω να μπλέξω με ενοικιαστές” είναι φράση που ακούγεται πολύ συχνά από ιδιοκτήτες που έχουν “καεί” και επισημαίνουν πως οι νόμοι της Ελλάδας δεν τους προφυλάσσουν.

Χαρακτηριστική είναι οι περιπτώσεις της Κέλης Ν., της Νικολέτας Ρ. και του Μπάμπη Κ. που αγανάκτησαν έως ότου “βγάλουν” τους ενοικιαστές των οποίων το συμβόλαιο είχε λήξει.

Ο νόμος απαγορεύει από τους ιδιοκτήτες να εισέλθουν στο ακίνητο, δίχως τη συναίνεση του ενοικιαστή. Όταν τελικά, έπειτα από μεγάλο (χρονικά) αγώνα και νομικά έξοδα οι ενοικιαστές έφυγαν, οι ιδιοκτήτες/τριες με την καταστροφή. Οι ζημιές εκτίνονταν από πόρτες, παράθυρα, τζάμια και ντουλάπια, έως τους τοίχους, τις νησίδες στην κουζίνα και τον ηλεκτρολογικό πίνακα.

Η Κέλη χρειάστηκε 10.000 ευρώ για φτιάξει τις ζημιές. Ο Μπάμπης 40.000.

Όπως λένε ιδιοκτήτες, η χρονοβόρα νομική διαδικασία έξωσης, η έλλειψη γνώσης και η αβεβαιότητα τους αποτρέπουν να διαθέσουν τα ακίνητα τους, που παραμένουν κλειστά.

O Δημήτρης Α., ο οποίος μάλιστα έκανε την επένδυση των 30.000 ευρώ σε ανακαίνιση, είπε πως έδωσε τόσα χρήματα «σκεπτόμενος πως θα το πουλήσω ή θα πάω, κάποια στιγμή, να ζήσω εγώ εκεί».

Δεν έχει γίνει κάτι από τα δύο και δεν θέλει να το ενοικιάσει «αφενός γιατί ντρέπομαι να ζητήσω ενοίκιο 800 ευρώ -η από πάνω μου ενοικιάζει 30 τετραγωνικά λιγότερα, μη ανακαινισμένο διαμέρισμα στα 600 ευρώ-, στους χαλεπούς αυτούς καιρούς. Εν τω μεταξύ, διστάζω να βάλω κάποιον μέσα, μην τυχόν και μου το διαλύσει».

Οπότε τώρα, εξετάζει το ενδεχόμενο να βρει χρόνο για να ασχοληθεί και να το κάνει Airbnb.

Ο Γιάννης Χ. έχει συνιδιοκτησία ένα τριάρι που χρειάζεται ανακαίνιση, σε πολυκατοικία που δεν έχει ανελκυστήρα, αποθήκη ή πάρκινγκ. «Οι συγγενείς μου οραματίζονται πως θα σωθούν από το ενοίκιο και θέλουν να ζητήσουμε 900 ευρώ. Εδώ και μήνες τσακώνομαι και προσπαθώ να τους πείσω να βάλουμε μια πιο φυσιολογική τιμή, ώστε να μπει κάποιος και σταδιακά να το φτιάχνουμε. Αρνούνται πεισματικά και το σπίτι μένει κλειστό».

Ο Κωνσταντίνος Κ. έχει τρία κλειστά ακίνητα (πχ ένα οροφοδιαμέρισμα στη Νέα Σμύρνη), γιατί «δεν έχω ανάγκη τα χρήματα και δεν έχω αποφασίσει, ποια από τα ακίνητα μας θα περάσω στον γιο μας και ποια θα τα πουλήσω». Έως ότου αποφασίσει, ναι δεν θέλει να μπλέξει σε περιπέτειες που τυχόν του προσφέρουν ενοικιαστές.

Η λύση στο πρόβλημα #5

Είναι σαφές πως ο κάθε ιδιοκτήτης έχει το δικαίωμα να κάνει αυτό που θέλει. Όπως και η κυβέρνηση μπορεί να κάνει πράγματα, να εξαφανίσει από την εικόνα το φόβο της καταστροφής από ενοικιαστές. Για παράδειγμα, να προστεθούν ασφαλιστικές δικλείδες στα συμβόλαια, για το πώς πρέπει ένας ενοικιαστείς να παραδίδει το σπίτι, μετά το τέλος του μισθώματος. Επίσης, θα βοηθούσε να μην είναι τόσο περίπλοκες οι δικαστικές διαδικασίες -ένθεν κι ένθεν.

Όπως αναφέρει η ιστοσελίδα της ΠΟΜΙΔΑ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων) βοηθά και η χρήση γραπτών συμβολαίων και οι συμβουλές από δικηγόρους που είναι ειδικοί σε ακίνητα.