Οι μεγάλες αλήθειες του Τσίπρα

Υπάρχουν δύο τρόποι για να πλεύσεις στις σελίδες της «Ιθάκης».

Ο πρώτος: επιτρέπεις στην αφήγηση να σε αιχμαλωτίσει, απολαμβάνεις τη ματιά στα παρασκήνια του δράματος και κάποιες στιγμές ακουμπάς το βιβλίο στο στήθος, κοιτάζεις το ταβάνι και συνειδητοποιείς από τι γλιτώσαμε. Υποθέτω θα το κάνετε οι περισσότεροι, διαβάζοντας περί δραχμής και ψηφιακού νομίσματος.

Ο δεύτερος τρόπος μπορεί να δείχνει βαρετός, αλλά, είναι χρήσιμος. Και σπεύδω να εξηγηθώ. Ο Τσίπρας εγκαλείται για την απουσία αυτοκριτικής και την άρνηση μίας συγγνώμης για τα λάθη του. Νομίζω ότι τον αδικούν. Διότι όταν εκθέτει τόσο ωμά και απροσχημάτιστα κεντρικά στελέχη της διακυβέρνησης του, είναι σαν να αναλαμβάνει και ο ίδιος την ευθύνη που του αναλογεί. Και η αφήγηση του παίρνει ένα σφουγγάρι βουτηγμένο στο ρεαλισμό και σβήνει από το μαυροπίνακα ιδεολογήματα, φαντασιώσεις, ανοησίες και κοινές παπάντζες που είχαν συγκροτήσει πλειοψηφικό ρεύμα.

Ο Τσίπρας μάς λέει ότι όλα όσα ακούγαμε για διαγραφές του επονείδιστου χρέους, έξοδο από το ευρώ, στήριξη από τη Ρωσία και την Κίνα, μοναχική και αξιοπρεπή πορεία έξω από τα δεσμά των δανειστών ή το τιμημένο παράδειγμα του Εκουαδόρ, ήταν κοινές βλακείες. Βέβαια μάς το λέει με δέκα χρόνια καθυστέρηση. Οταν αυτές οι μπούρδες λειτουργούσαν ως μηχανισμός συλλογής ψήφων ήταν προϊόντα «ενός άλλου κόσμου που είναι εφικτός». Υποθέτω θα το γνωρίζει και ο ίδιος: με αυτά που γράφει σήμερα συντάσσεται απολύτως με εκείνους που, οι άνθρωποι του, χαρακτήριζαν προδότες, γερμανοτσολιάδες.

Και όμως, αυτά ήταν τα βασικά συστατικά που έστρωσαν τον δρόμο προς την εξουσία. Σήμερα ο Τσίπρας γράφει ότι δεν ήξερε αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει με αυτά που του έλεγε ο Βαρουφάκης. Ομως ο Βαρουφάκης εξελέγη πρώτος βουλευτής στη Β’ Αθηνών. Αλλά και ο Λαφαζάνης, που τώρα παραδίδεται στη χλεύη, ήταν χρήσιμος όταν πουλούσε Επανάσταση στο πόπολο. Οπως και η Ζωή που έφερνε θηλυκότητα, νιότη και δυναμισμό στην προεδρία της Βουλής. Ολοι τους ήταν συστατικά ενός ψέματος που άνοιξε τις πόρτες της εξουσίας. Χρήσιμοι τότε, γραφικοί και επικίνδυνοι σήμερα.

Ας είναι. Το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα είναι ένα σύγχρονο εγχειρίδιο που διδάσκει στο πολιτικό ακροατήριο να κρατάει σφιχτά το πορτοφόλι του όταν ακούει για οράματα, ανατροπές και ανέμους που θα αλλάξουν τον κόσμο. Να κόβει τα μεγάλα λόγια στη μέση και να ψάχνει κομμάτια αλήθειας σε αυτό που μένει. Αν τα βρει.