Χρήστος Λούλης: “Ο κόσμος έφευγε από την παράσταση και έβριζε”

Καλεσμένος στην εκπομπή “Στούντιο 4” βρέθηκε το μεσημέρι της Δευτέρας (24/11) ο Χρήστος Λούλης.

Με αφορμή τη συμμετοχή του στη νέα θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά, ο ηθοποιός μίλησε για το πόσο καθοριστική υπήρξε για τον ίδιο η πρώτη φορά που βρέθηκε στο ίδιο έργο, το 2001, υπό τη σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή.

Αναφερόμενος στη θεματική του έργου, τόνισε πως οι εμπειρίες έντονου συναισθηματικού πόνου και προδοσίας μπορούν να σε αδειάσουν ολοκληρωτικά: «Νιώθεις να γίνεσαι τίποτα. Στον έρωτα, ειδικά με προδοσία, τα παζάρια και οι τιμωρίες μεταξύ των ανθρώπων είναι αμείλικτα». Εξήγησε ότι όταν κάποιος δεν τηρεί μια υπόσχεση σε έναν άνθρωπο που τον αγαπά, η σχέση χάνει κάθε υπόσταση: «Μιλάς και δεν σε ακούει· είναι σαν να μην έχεις φωνή».

Για τον ίδιο, η παράσταση του 2001 λειτούργησε ως μια ακραία δοκιμασία που όμως τον άλλαξε ριζικά. «Πέρασα από ένα πολύ βαθύ και στενό λούκι, αλλά βγήκα αλλιώς. Ο πόνος και η ευχαρίστηση είχαν τότε μια τρομερή ισορροπία. Ένιωθα ότι κάνω κάτι που αξίζει, με την ελπίδα ότι ο πόνος θα περάσει». Όπως είπε, η διαδικασία τον οδήγησε σε μεγάλη εσωτερική βύθιση αλλά και σε διαδοχικά «παράθυρα» σκέψης που άνοιγαν συνεχώς: «Κάθε βδομάδα ένιωθα ότι μεγαλώνω δέκα χρόνια».

Ο Χρήστος Λούλης θυμήθηκε και τις αντιδράσεις του κοινού εκείνης της εποχής: «Στην παράσταση “Καθαροί πια” το 2001, ο κόσμος έφευγε φωνάζοντας και βρίζοντας. Έλεγαν ‘ντροπή σας’, ‘τι είναι αυτά’. Κι εγώ φοβόμουν λίγο, αλλά ταυτόχρονα μου άρεσε. Ένιωθα ότι κάνω κάτι που δεν περνάει αδιάφορο. Λέγαμε χαριτολογώντας ότι αν δεν φύγουν 10 άτομα, κάτι δεν πάει καλά». Παραδέχτηκε ότι η εποχή ήταν διαφορετική, με τον κόσμο λιγότερο συνηθισμένο στη σκληρή εικόνα αλλά και ταυτόχρονα πιο ανεκτικό σε ορισμένα θέματα.

Κλείνοντας, σημείωσε ότι το ίδιο το έργο διαθέτει διαχρονικά στοιχεία που αγγίζουν τον θεατή, ανεξαρτήτως εποχής: «Γι’ αυτό πιστεύω ότι θα μείνει ως κλασικό. Έχει κάτι που πηγαίνει κατευθείαν στην καρδιά των ανθρώπων».