Οι συμμαχίες θα σώσουν τη Δημοκρατία

Δεν πρέπει να υπάρχει έστω κι ένας που να αιφνιδιάστηκε από το βασικό συμπέρασμα της φετινής έρευνας του Σημείου για την Μελέτη και την Αντιμετώπιση της Άκρας Δεξιάς σε συνεργασία με την about people που θέλει όλο και περισσότερους να είναι δεκτικοί σε αντιδημοκρατικές και αυταρχικές ιδέες.

Όμως, ας τη διαβάσουμε με τον ψυχρό και «πονηρό» τρόπο του επαγγελματία της Επικοινωνίας που όταν παίρνει στα χέρια του μια έρευνα κοινής γνώμης, το πρώτο που αναζητά στη γενική τάση που καταγράφεται είναι οι λεγόμενες «επικοινωνιακές ευκαιρίες» που θα του επιτρέψουν είτε να «χτίσει» στρατηγικά πάνω στην κυρίαρχη τάση είτε να την αποδομήσει, εξαρτάται από το ζητούμενο.

Ενώ, λοιπόν, η έρευνα του «Σημείου», σε μια πρώτη ανάγνωση, προκαλεί απελπισία αλλά και μεγάλο θυμό ειδικά στους κεντρώους που στήριξαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη για να βλέπουν την κυβέρνησή του σήμερα, με την ψήφο τους, να υποδαυλίζει την ακροδεξιά υιοθετώντας συχνά και ανοιχτά τη ρητορική της, την ίδια στιγμή, η ίδια έρευνα, μας υποδεικνύει και έναν αποτελεσματικό τρόπο αντίδρασης στο ζόφο.

Δείτε.

Βρίσκω αξιοσημείωτο και πολυ θετικό ότι στην ερώτηση «Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη δημοκρατία στη σημερινή Ελλάδα;» για το 52,8% είναι απολύτως σαφές ότι η διαφθορά είναι «η πηγή των δεινών».

Παρατηρώντας στο γράφημα πως ιεραρχούνται τα προβλήματα της Δημοκρατίας, είναι σαν να βλέπουμε μια σκάλα όπου όλα καταλήγουν στη Διαφθορά και αντίστροφα όλα πηγάζουν από αυτή. Είναι πολύ θετικό που η πλειοψηφία έχει πλέον καταλάβει ότι η διαφθορά είναι η θεμελιώδης παθογένεια του πολιτικού συστήματος που παράγει τους κοινωνικούς αποκλεισμούς, τις ανισότητες και τη φτώχεια που αντιμετωπίζουν πάρα πολλοί σήμερα.

Το δεύτερο στοιχείο στην έρευνα που διαβάζεται και ως «επικοινωνιακή ευκαιρία» για να αντιμετωπίσουμε την Ακροδεξιά, είναι οι αντιφάσεις που αυτή καταγράφει για παράδειγμα στο Μεταναστευτικό. Ενώ οι περισσότεροι δηλώνουν ότι έχουμε ήδη πολλούς μετανάστες από τους οποίους μάλιστα «κινδυνεύει η ταυτότητά μας», οι ίδιοι αποδέχονται ότι τους χρειαζόμαστε στην αγορά Εργασίας. Για την οργανωμένη Επικοινωνία αυτές οι αντιφάσεις είναι παράθυρα ευκαιρίας για να εξηγηθεί ότι η Μετανάστευση, εν προκειμένω, σήμερα δεν είναι πρόβλημα αλλά μια πραγματικότητα που μπορούμε να τη διαχειριστούμε προς όφελος όλων, για να δανειστώ μια ιδέα του Δημήτρη Χριστόπουλου πάνω στην οποία έχει επιχειρηματολογήσει εκτενώς και πειστικά.

Την ίδια στιγμή βέβαια, πρέπει να θορυβεί η στάση της κοινής γνώμης απέναντι στους Ρομά και η ταύτιση της

παραβατικότητας με την ταυτότητά τους και όχι με τις συνθήκες που μεγαλώνουν και διαβιώνουν. Αυτή η στάση δεν είναι απλώς ακροδεξιά. Είναι καθαρά χιτλερική. Εκτός εισαγωγικών. Την έχουμε εξηγήσει όμως ως τέτοια; Έχουμε εξηγήσει ήρεμα και με τρόπο κατανοητό ότι ο Χίτλερ σφαγίασε εκατομμύρια Εβραίων και Ρομά με τη δικαιολογία ότι κάθε Εβραίος και Ρομά είναι εγκληματίας ακριβώς επειδή είναι Εβραίος και Ρομά; Να μια ακόμα ευκαιρία για καλύτερη και αποτελεσματικότερη επικοινωνία.

Και τώρα ερχόμαστε στο δια ταύτα.

Περισσότερο από τον καθένα αντιλαμβάνομαι ότι κάθε πολιτικός χώρος δεν έχει μόνο τους δικούς του κώδικες και τόνους, δηλαδή τις δικές του λέξεις για να περιγράφει την πραγματικότητα όπως τη ζούμε αλλά θέλει και να τους επιβάλλει. Δηλαδή, κάθε κόμμα επιδιώκει όλοι «να τα λένε» με τις δικές του λέξεις και στον δικό του τόνο. Αυτό είναι άλλωστε η πολιτική σε περιβάλλον Δημοκρατίας: μια μάχη για το πως θα περιγράψουμε την πραγματικότητα, ποιες λέξεις θα χρησιμοποιήσουμε.

Όμως, η αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς πρέπει να υπερβαίνει το πεδίο του κομματικού ανταγωνισμού.

Οπότε δεν εντάσσεται στην αριστερή ατζέντα κι ας νομίζει η Αριστερά το αντίθετο. Πολλοί κεντρώοι και κεντροδεξιοί, ακόμα και Δεξιοί σιχαίνονται, κυριολεκτικά, την Άκρα Δεξιά.

Η Αριστερά που ναι μεν πρωταγωνιστεί στους αγώνες κατά της ακροδεξιάς και του ρατσισμού, εντάσσει την αντιφασιστική επιχειρηματολογία της σε μια γενικότερη ανάλυση που εκτείνεται από την αποικιοκρατία μέχρι τον καπιταλισμό, ακόμα και το αντιμνημόνιο πρόσφατα με στόχο να οριοθετήσει το χώρο της, να σηκώσει τείχη. Κι αυτό το πληκτρολογώ με αρκετή δόση ειρωνείας γιατί μου είναι αδύνατον να ξεπεράσω ότι στην Ελλάδα η Αριστερά, για να κυβερνήσει και μάλιστα για πρώτη φορά στη σύγχρονη Ιστορία, επέλεξε ως εταίρο την Ακροδεξιά και μάλιστα στην ειδεχθέστερή της εκδοχή αφού οι ΑΝΕΛ ήταν μέσα σε όλα ένα αντισημιτικό, αντιμεταναστευτικό και ομοφοβικό μόρφωμα. Πόσο πειστικοί νομίζουν στην Αριστερά ότι γίνονται όταν κουνάνε το δάχτυλο στους υπόλοιπους και δη τους Κεντροδεξιούς;

Η απειλή για τη Δημοκρατία σήμερα είναι πραγματική, όχι ρητορική. Η υπεράσπιση της Δημοκρατίας λοιπόν απαιτεί μια στρατηγική που θα εδράζεται σε ευρύτατες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες μεταξύ δημοκρατικών πολιτών από όλο το πολιτικό φάσμα και ειδικά στα Δεξιά αφού η πολιτική θεωρία μας διδάσκει ότι ο αποτελεσματικότερος πολέμιος των άκρων είναι ο όμορος χώρος τους.

Προκύπτει λοιπόν αβίαστα ότι η αντιμετώπιση της Άκρας Δεξιάς περνάει μέσα από τη συμμαχία των δημοκρατικών πολιτών.

Να το πω πιο απλά: δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την Ακροδεξιά χωρίς τη βοήθεια των Δεξιών δημοκρατών. Απαιτούνται συμμαχίες που υπερβαίνουν τον κομματικό ανταγωνισμό.

Χρειαζόμαστε μια καμπάνια με βασικό μήνυμα/επιχείρημα ότι η Δημοκρατία δεν είναι «ηθικά ανώτερη» και η πίστη στις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας δεν είναι κάποιο είδος ηθικού πλεονεκτήματος αλλά η Δημοκρατία και η συμπερίληψη είναι οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες για να γεμίσει το πορτοφόλι όλων και να είμαστε ευτυχισμένοι σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.