Μεταξύ Χίλαρι και Τράμπ

Στην Ελλάδα έχουμε τα δικά μας βάσανα: Την εξεταστική για τα θαλασσοδάνεια κομμάτων και ΜΜΕ (που είναι όντως σημαντική, καθώς οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ που έλεγαν στον κόσμο ότι ζει πάνω από τις δυνατότητες του, καλούνται να δώσουν εξηγήσεις για το δικό τους υπερδανεισμό), την εξεταστική της ΝΔ που καταψηφίστηκε, τη συζήτηση για την αναθεώρηση από το φθινόπωρο, την ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους που επαγγέλλεται εν μέσω τρίτου μνημονίου η κυβέρνηση, τη μάχη για τα εργασιακά στη δεύτερη αξιολόγηση (ίσως το πιο κρίσιμο ζήτημα).

Επειδή όμως δεν είμαστε αποκομμένοι από τον κόσμο και εμείς, όπως και ο υπόλοιπος πλανήτης στρέφουμε το βλέμμα στις ΗΠΑ όπου έχει οριστικοποιηθεί πλέον και επισήμως το δίδυμο των αντιπάλων στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου: Χίλαρι Κλίντον και Ντόναλντ Τραμπ.

Η πρόβλεψη του σκηνοθέτη Μάικλ Μουρ ότι ο “γραφικός” Τράμπ θα κερδίσει τις εκλογές, φοβούμαστε πως θα βγει αληθινή και οι δημοσκοπήσεις ήδη την επιβεβαιώνουν. Και ο κυριότερος λόγος θα είναι η αντιπάλος του, η οποία εκπροσωπεί ακόμη και για πολλούς δημοκρατικούς ό,τι πιο συστημικό έχει η Αμερική, ενώ ο Τράμπ, καίτοι μέρος συστατικό του συστήματος ο ίδιος, ακριβώς λόγω της γραφικότητας του εμφανίζει εαυτόν ως τον αντισυστημικό που θα δώσει φωνή σε ότι πιο συντηρητικό στην πραγματικότητα υπάρχει στις ΗΠΑ.

Το φαινόμενο της αντισυστημικής ψήφου δεν είναι βέβαια αμερικανικό: Στη Μεγάλη Βρετανία ο Μπόρις Τζόνσον με την εξίσου γραφική εμφάνιση και ρατσιστική-εθνικοπατριωτική ρητορική (ο οποίος όμως διαβάζει Οβίδιο στο πρωτότυπο και συνεπώς δεν είναι ακριβώς Τραμπ) κατάφερε να οδηγήσει τη χώρα σε μία έξοδο που πολλοί δεν ανέμεναν.

Η αντισυστημική λογική των ψηφοφόρων δεν είναι βέβαια κακή, ούτε οδηγεί πάντα σε τέτοια αποτελέσματα. Το ζήτημα είναι όμως πως όταν οι πολίτες δεν έχουν εναλλακτικές, στρέφονται σε όποιον μοιάζει επικοινωνιακά τουλάχιστον να εκφράζει κάτι διαφορετικό από την κυρίαρχη άποψη. Για τις ΗΠΑ και για τον κόσμο το δίλημμα του Νοεμβρίου θα είναι σκληρό και δυσοίωνο: Θέλουμε τους πυρηνικούς κωδικούς μίας υπερδύναμης στα χέρια μίας συστημικής γερακίνας ή ενός φασίστα λαϊκιστή;

ΥΓ: Ο Τράμπ έχει φανατικούς θαυμαστές ακόμη και εν Ελλάδι, καθώς ορισμένοι -αφελώς- νομίζουν πως η αντιμουσλμανική του ρητορεία θα οδηγήσει σε αλλαγή στάσης των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία και προς όφελος ημών. Οι υπερδυνάμεις όμως δεν αλλάζουν έτσι απλά πολιτική, χώρια που δε γνωρίζουμε ποια θα είναι η στάση του στο ελληνικό ζήτημα απέναντι στη Γερμανία.

*της Βίκυς Σαμαρά, αρχισυντάκτριας του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247