Συνέντευξη: Travel Mind Syndrome

Από το East Acton του Λονδίνου στην Αγία Παρασκευή, οι Travel Mind Syndrome αφηγούνται το οδοιπορικό τους στην αγγλόφωνη indie μουσική!«
Ο τίτλος του μίνι άλμπουμ τα λέει όλα ρε μαν! “East Acton to St. Friday”. Το East Acton είναι το μέρος που συγκατοικούσαμε στην Αγγλία και St. Friday είναι… η Αγία Παρασκευή. Συμβολίζει όλη τη διαδρομή μας» μου λέει ο Φίλιππος που εκτελεί τα χρέη του frontman των Travel Mind Syndrome.



Παρότι σήμερα είναι μια αμιγώς ελληνική μπάντα (με την Κατερίνα στο μπάσο, τον Παύλο στα πλήκτρα, τον Πέτρο στα ντραμς και το Διονύση στην κιθάρα), τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά πριν από τρία τέσσερα χρόνια. Στις αρχές του 2006, ο Διονύσης και ο Παύλος σχημάτισαν τους TMS και λίγο αργότερα πήραν το δρόμο της ξενιτιάς με μερικά τραγούδια στη βαλίτσα τους.









Τα πρώτα βήματα



«
Η φάση σαν TMS ξεκίνησε όταν αποφασίσαμε να πάμε Αγγλία» εξηγεί ο Διονύσης. «
Ξέραμε ότι εκεί είναι οργανωμένα τα πράγματα, κυρίως για νέες μπάντες. Τα πράγματα γίνονται με συγκεκριμένο τρόπο. Τα μέλη που έχουμε μείνει από τότε είμαι εγώ και ο Παύλος. Είχαμε ανέβει τότε να κάνουμε μια προσπάθεια εκεί που η βιομηχανία είναι… βιομηχανία. Εκεί μπορείς να το προσπαθήσεις πιο ουσιαστικά».



Βλέποντας την ιστοσελίδα τους στο
myspace βλέπεις ότι βρέθηκαν αρκετά κοντά στο να “σπάσουν το ρόδι”. Το πρώτο τους single, “Donna”, κυκλοφόρησε στο iTunes στις αρχές της χρονιάς και κέρδισε αρκετό airplay από το BBC Scotland, τον Island Fm, το BBC Newcastle ενώ το ραντάρ του διαδικτύου, Tom Robinson, το παρουσίασε στην εκπομπή του Radio 6.







Support στους Caesars



Η πρώτη “συνάντηση” με τους TMS είχε γίνει στα μέσα του Φθινοπώρου σε ένα support στους Caesars. Εκεί είχαν κερδίσει τις εντυπώσεις ενός μισογέμάτου ακόμα «Κυττάρου» με τα ευφυή τους τραγούδια, την άρτια σκηνική παρουσία και την άψογη συνεργασία του Διονύση με τον Στέφανο που σε δύο τρεις στιγμές δημιούργησαν από το τίποτα ένα μικρό χαμό.



Όταν αργότερα είχε τελειώσει και το live των Σουηδών συνειδητοποιούσα δύο πράγματα: Αφενός είχαν «δικαιολογήσει» τα 25 ευρώ του εισητηρίου, τις τρεις πολύτιμες ώρες που ξόδεψα και την ταλαιπωρία από τη βροχή εκείνης της Κυριακής. Αφετέρου πως με δυσκολία μπορούσα να θυμηθώ νέες ελληνικές indie μπάντες που μπορούσαν να ξεκολλήσουν τα πόδια του ελληνικού κοινού από το έδαφος.



Μια σύντομη συνομιλία στην αρένα και τα fan pages του Facebook ήταν αρκετά για να γίνει το “κονέ” και λίγο καιρό αργότερα να κλείσουμε τη συνέντευξη. Το περίεργο είναι ότι ενώ οι συνενοήσεις έγιναν με το Στέφανο που είναι ο social user των TMS, τα επικοινωνιακά ηνία τα έχει ο Διονύσης που αναλαμβάνει να εξηγήσει και το υπόλοιπο του ταξιδιού από το East Acton πίσω στην Αγία Παρασκευή.




Πίσω στην Αγία Παρασκευή



«
Καμία εταιρεία δε θα σου δώσει την ευκαιρία αν εσύ δεν κάνεις το πρώτο βήμα και δεν κυκλοφορήσεις κάτι σε μια ανεξάρτητη εταιρεία. Είχαμε παραγωγούς του ραδιοφώνου που είχαν δείξει ενδιαφέρον αλλά εκεί δεν πάει “μου αρέσει και θα το παίξω” αν δεν δουν ότι δουλεύεις σωστά. Θα προτιμήσουν να παίξουν κάτι από κάποιον που βλέπουν ότι σίγουρα θα το κυνηγήσει. Και άλλους δεν τους ενδιαφέρει καν. Τα προβλήματα ήταν καθαρά πρακτικά και θέμα χρημάτων και προγραμματισμού. Θεωρητικά μπορείς να κάνεις μια δική σου κυκλοφορία αλλά αυτό σημαίνει να βάλεις δικά σου λεφτά. Και στην Αγγλία δε γινόταν με τίποτα.»



Σκεφτόμενος τα λόγια του διακρίνω μια καλώς εννοούμενη γκρίνια και τον προκαλώ λίγο περισσότερο για να δω πόσο αποφασισμένοι είναι: «
Αν όμως δοκιμάζατε με συναυλίες να χτίσετε ένα κοινό; Οι James π.χ. είναι συγκρότημα του ’81 και βγήκαν μπροστά στα μέσα των ’90s”.»



«
Είναι λίγο δύσκολο να το κάνεις αυτό από την Ελλάδα, να ανεβοκατεβαίνεις συνεχώς. Και πάντα στα πρώτα λάιβ θα φέρεις τους φίλους σου είτε είσαι άγγλος είτε όχι. Στην πρώτο μας λάιβ ήταν δέκα άτομα. Τα δέκα άτομα που ξέραμε στην δουλειά στην παμπ. Μετά θέλαμε να κάνουμε και ένα τουρ αλλά σήμαινε μέρες εκτός δουλειάς και δεν πληρώνεσαι.»




“Το ίντερνετ ήρθε απλώς να δώσει ένα χαστούκι”




Προσπαθώντας να ελαφρύνω λίγο τη συζήτηση πηγαίνω στη σχέση του διαδικτύου με τη μουσική. Ήθελα να ξέρω αν συμφωνούν με την άποψη ότι το ίντερνετ σκότωσε τη δισκογραφία. Ο Φίλιππος είναι κάθετος! «
Μόνη της σκοτώθηκε η δισκογραφία» λέει ορθά κοφτά. Ο Διονύσης τον συμπληρώνει: «
Ναι, κάπως έτσι! Δηλαδή είχε ξεφτιλιστεί το θέμα και το ίντερνετ ήρθε απλώς να της δώσει ένα χαστούκι. Αυτό βέβαια είχε συνέπειες τις οποίες πληρώνουν και οι μουσικοί».



Η συζήτηση αρχίζει και παίρνει μια άγρια ομορφιά. Και οι πέντε καταθέτουν τις απόψεις τους σε “ριπές”. «
Βέβαια αν το δεις σαν αγορά… δεν υπάρχει αυτό που θα έρθει η δισκογραφική και θα σου δώσει ένα εκατομμύριο για να ηχογραφήσεις ένα δίσκο αλλά έχεις τρία δισεκατομμύρια πιθανούς ακροατές.» «
Από την άλλη, και εσύ το ξέρεις καλύτερα ως δημοσιογράφος, είναι διαφορετικά. Παλιά ήταν πιο επιλεκτικά τα πράγματα στη δισκογραφία. Παλιά που άκουγες μερικά πράγματα ενώ τώρα ακούς ότι να ‘ναι.»



«
Υπάρχει και μεγαλύτερη ευκολία» λέει ο Πέτρος που αρχίζει να μπαίνει πιο ενεργά στη συζήτηση. «Η
πρόσβαση είναι πολύ μεγαλύτερη σε πολύ περισσότερα πράγματα. Από την άλλη πολλοί μουσικοί τα βρίσκουν σκούρα γιατί οι εταιρείες δεν έχουν πολλά λεφτά να δώσουν. Και τελικά γίνεται ακόμα πιο δύσκολο το να ζήσεις από αυτό αν δεν είσαι πληροφορικάριος ή πωλητής.»



Καθώς συζήτηση κυλάει άναρχα, σε απόλυτη αρμονία ωστόσο με μια Αθήνα που ζει την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, «ζω» την πραγματικότητα της ελληνικής ροκ σκηνής. Όλοι έχουν πρωινές δουλειές. H Κατερίνα είναι καθηγήτρια γαλλικών, ο Διονύσης κάνει μαθήματα κιθάρας, ο Φίλιππος είναι «
πληροφορικάριος nine to five», ο Παύλος είναι πωλητής και ο Πέτρος διδάσκει τύμπανα όπως πετάγεται να πει χαρακτηριστικά. Εξίσου αυθόρμητα με ενημερώνει και για το ποιες είναι οι επιρροές στη θεματολογία τους, στο στίχο και πως βιώνουν γεγονότα όπως αυτά της 6ης Δεκεμβρίου.




Nine to five



«
Αυτό που μας επηρεάζει είναι η καθημερινότητα επειδή ξέρεις όλοι δουλεύουμε τρώμε μια πίεση που βγαίνει στιχουργικά» μου λέει για να προσθέσει ο Διονύσης ότι το πολιτικοποιημένο τραγούδι δεν τους ταιριάζει τόσο πολύ. «
Προτιμάμε ένα concept τραγουδιού που να έχει σχέση με την κοινωνία αλλά μέχρι τώρα το περιβάλλον που βιώναμε ήταν περισσότερο αυτό της Αγγλίας. Μια κατάσταση πολύ έντονη, ειδικά τη νύχτα με τον κόσμο που βγαίνει, πίνει για να ξεδώσει και αργότερα ξερνάει» εξηγεί.



«
Στο Sex Drugs and Alcohol θα βρεις την απάντηση» συμπληρώνει για ακόμη μια φορά με χαρακτηριστικό τρόπο ο Φίλιππος. Αναπόφευκτα η συζήτηση ξαναγυρνάει στην Αγγλία, τις επιρροές τους και το τι τελικά πήραν από αυτή την εμπειρία. «
Γενικά αυτό που πήραμε από την Αγγλία είναι η ιδιαιτερότητα στον ήχο μας» εξηγεί ο Διονύσης. «
Αυτό το “θυμίζει αλλά δε θυμίζει” που μας λέγανε εκεί.




Σίγουρα έχουμε πολλές επιρροές και ο καθένας αυθόρμητα βάζει τη δική του… η Κατερίνα θα βάλει κάτι… ο Φίλιππος θα βάλει κάτι… και αυθόρμητα βγαίνει ένα κράμα επιρροών που ίσως μπερδεύει. Είμαστε σε μια φάση που δουλεύουμε συνεχώς .» Η προσπάθεια μου να προσδιορίσω τις μουσικές τους επιρροές οδηγεί σε μια ακόμα πιο χαοτική κατάσταση.



«
Αν έφτιαχνες την απόλυτη ροκ μπάντα με εσένα για frontman ποιους θα έπαιρνες τηλέφωνο για να σε πλαισιώσουν» ρωτάω το Φίλιππο για να αρχίσω να δέχομαι καταιγισμό απαντήσεων και από τους πέντε.



Κάνοντας έναν πρόχειρο απολογισμό διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι πετάνε στο τραπέζι αμερικάνικες προτάσεις: Mike Patton και Chris Cornell στα φωνή, Joy Jordison (Slipknot) στα ντραμς, Michael “Flea” Balzary (RHCP) στο μπάσο. Όταν τους ρωτάω για την μεγαλύτερη ροκ μπάντα στον πλανήτη καταλήγουν σχεδόν ομόφωνα στους Faith No More και τους Red Hot Chili Peppers.



Ο λογαριασμός σε ένα πολύ ωραίο σαββατιάτικο καφέ έρχεται με μια ακόμα αποστομωτική ατάκα του Φίλιππου: «
Όλη την μπάντα των Red Hot Chili Peppers χωρίς τον τραγουδιστή και εμένα για frontman.»




Οι Travel Mind Syndrome εμφανίζονται ζωντανά στο Void Bar (Ευμολπιδών 26, Αθήνα) στις 26 Δεκεμβρίου με ελεύθερη είσοδο!