Όχι ακριβώς δημοκρατία

Τι κόμμα είναι ο Πούτιν; “Ενωμένη Ρωσία” αλλά τι σημασία έχει αυτό; Ο ηγέτης της Ρωσίας δεν είναι ιδεολόγος, είναι αυταρχικός, εθνικιστής, προστάτης της ολιγαρχίας και υπέρμαχος μιας ανάπτυξης χωρίς κανόνες. Μετράει σχεδόν είκοσι χρόνια στην εξουσία, περισσότερα και από τον Ρ.Τ.Ερντογάν που τον συναγωνίζεται σε δύναμη πυγμής, απόσταση από τις βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου και μεγαλοϊδεατισμό.

Οι Ευρωπαίοι συνήθισαν να έχουν τέτοιους συνομιλητές, συμμάχους και εταίρους, για να αποκτήσουν μετά τέτοια μέλη, όπως ο Β. Ορμπαν στην Ουγγαρία και το κυβερνών κόμμα “Νόμος και Δικαιοσύνη” στην Πολωνία.

Υστερα ήρθε ο Τραμπ. Και η διολίσθηση της Δύσης στην αντιδημοκρατία και τον αντιπολιτισμό πήρε χαρακτηριστικά κατρακύλας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έγιναν μια δυστοπία πολιτικού σκοταδισμού και κοινωνικής οπισθοδρόμησης. Ενας ρατσιστής, σεξιστής, ομοφοβικός ηγέτης έκανε τη χυδαιότητα επικοινωνιακή μανιέρα και τον ανορθολογισμό ψηφοθηρική συνταγή. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατά στην προσπάθειά του για χειραγώγηση των ΜΜΕ, εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων, ξεσάλωμα των πιο άγριων κέντρων του καπιταλισμού, καθίζηση της δημόσιας ζωής στο τέλμα της φτήνιας και της αθλιότητας. Προηγήθηκαν πολλά χρόνια κοινωνικής αδικίας, ασυδοσίας των ελίτ, περιθωριοποίησης των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, εξαλλοσύνης των αγορών.

Τώρα έρχεται ο Μπολσονάρο. Αναλαμβάνει από τον Ιανουάριο την προεδρία της μεγαλύτερης χώρας της νότιας Αμερικής, της υπέροχης Βραζιλίας, με τον εντυπωσιακό φυσικό πλούτο. τις μοναδικές δυνατότητες ανάπτυξης, την συναρπαστική πολιτισμική υπόσταση, την πολύχρωμη κοινωνική πραγματικότητα. Εκμεταλλεύτηκε τη διαφθορά των Εργατικών, την έκρηξη της εγκληματικότητας και την παθητικότητα του δημοκρατικού κόσμου για να καλπάσει προς την εξουσία χωρίς να κρύβει φασιστικές αντιλήψεις, επικίνδυνες εμμονές, απλοϊκή σκέψη, έλλειψη δισταγμών.

Ερχεται με την υπόσχεση ατιμωρησίας της αστυνομίας όταν σκοτώνει, νομιμοποίησης της οπλοκατοχής, παράδοσης του Αμαζονίου σε “επενδυτές”, κλεισίματος πρεσβειών σε “αριστερές” χώρες όπως η Κούβα. Ερχεται όπως είναι, γεμάτος μισαλλοδοξία, ανόητες ιδέες, άγνοια και έλλειψη σεβασμού για το περιεχόμενο της δυτικής δημοκρατίας, που έχει συρρικνωθεί ήδη δραματικά και απειλείται με εξαφάνιση ή, ακριβέστερα, με υποκατάσταση από μια καρικατούρα φτιαγμένη από πολλά fake news, δήθεν διάλογο στα social media και δήθεν νομιμοποίηση από έναν δήθεν κυρίαρχο λαό που υπνοβατεί.