Aλέξης Τσίπρας: Ένας αντάρτης που ημέρεψε;

Είχαν πεί για τον Στιβ Τζόμπς ότι ήταν ένας ριψοκίνδυνος πρωτάρης που εξελίχθηκε σε οραματιστή ηγέτη στον χώρο της τεχνολογίας. Θα μπορούσε να ειπωθεί το ίδιο για τον Αλέξη Τσίπρα: Ενας τολμηρός «πιτσιρικάς» που πήρε μια ληθαργική Αριστερά χαμηλών επιδόσεων και την κατέστησε κυβερνώσα δύναμη.

Βέβαια, το κυβερνάν δεν είναι παίξε-γέλασε, ιδία την εποχή της περιορισμένης ισχύος των εθνικών κρατών από το δυναστικό, συγκεκριμένης οικονομικής κατεύθυνσης, μέγα-κράτος π.χ. της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Μοιραία η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα: Η φιλοδοξία για ριζοσπαστικές αλλαγές και δραστικές ανατροπές στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη, αποδείχτηκε ότι ήταν ένα κοκτέιλ καλής θέλησης και φαντασιώσεων που φιλοτεχνεί η φλόγα του ριζοσπαστισμού, και το οποίο κατέληξε φαρμάκι και πικρός καφές σε μνημόσυνη δέηση.

Ηγήθηκε, πέτυχε, πάλεψε, ηττήθηκε, παραιτήθηκε και τώρα επανακάμπτει ο Αλέξης Τσίπρας. Με τον τρόπο του: Ινστιτούτο, λείανση των αντιθέσεων με εχθρικά ΜΜΕ, υπολογισμένες κινήσεις και επαφές σε Ευρώπη/ΗΠΑ και κατά καιρούς στοχευμένες βολές για την αδύναμη αντιπολίτευση έναντι του Μητσοτάκη- πυρωμένο καρφί για το κόμμα του και το ΠΑΣΟΚ.

Όμως επέστη η στιγμή να μιλήσει με ανοιχτά χαρτιά γι αυτό που οι περισσότεροι πιθανολογούσαν ότι θα συμβεί: Δημιουργία νέου πολυσυλλεκτικού φορέα. Το είπε με την δεξιοτεχνία ικανού και έμπειρου αγορητή, αποφεύγοντας τις λέξεις κόμμα, φορέας κλπ.

Διάλεξε προσεκτικά εκφράσεις που προϊδεάζουν με ασφάλεια για το τι εννοεί, αλλά δεν αποκαλύπτουν χρονική πρόθεση ούτε άλλα στοιχεία που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως επιχείρηση ανακατασκευής φθαρμένου ενδιαιτήματος(π.χ. εκ νέου επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ). Όχι.

Μίλησε για «νέο κοινωνικό και πολιτικό κύμα», για «πρωτοβουλία που θα διατρέχει όλα τα προοδευτικά κόμματα» και για «ένα νέο όραμα, ένα νέο κίνημα», «έναν νέο πατριωτισμό απέναντι στην ολιγαρχία και την κλεπτοκρατία».

Προσγείωση ή μετάλλαξη;

Σωστά επισημάνθηκε ότι ο Τσίπρας απέφυγε επιμελώς την γλώσσα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δεν μίλησε εξ όνοματός της, όπως παλιά, ούτε ανέφερε τη λέξη Αριστερά (ούτε καν Σοσιαλισμός), παρά μόνο παρεμπιπτόντως, μιλώντας για τις προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις.

Προτίμησε φορτισμένες λέξεις και εκφράσεις εναντίον της ολιγαρχίας και της κλεπτοκρατίας και έριξε στην πολιτική αγορά το σύνθημα «Από τη μια η πατρίδα μας, από την άλλη τα πλούτη τους».

Γλαύκα ες Αθήνας; Μάλλον. Διότι η συγκεκριμένη ρητορική χρησιμοποιείται ήδη από ποικίλα μορφώματα, κόμματα και σχηματισμούς που εκτείνονται από την λαϊκή Δεξιά-ενίοτε και από την καταγγελτική Ακροδεξιά-μέχρι τον χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας.

Επίσης, με κομψή διατύπωση, ο Τσίπρας αναφέρθηκε στις έννοιες του πατριωτισμού και της ασφάλειας, τις οποίες νέμεται η Ακροδεξιά και η Δεξιά. «Πρέπει ως προοδευτικές δυνάμεις να επανοικειοποιηθούμε» τις έννοιες αυτές, είπε.

Καταφανής η προσπάθεια να αντιδιασταλεί ρητορικά προς το δόγμα «νόμος και τάξη» του Μητσοτάκη και να τιμήσει την έννοια του πατριωτισμού, την οποία όντως νέμονται οι πατριδοκάπηλοι εθνικιστές.

Αλλά επι της ουσίας βουτάει- και σωστά- σε νερά στα οποία δεν σύχναζε και τόσο η ιστορική Αριστερά, δίνοντας ανοήτως χώρο στην εν γένει Δεξιά(και μόνη η αναφορά στις λέξεις πατρίδα και έθνος ήταν αφορμή να καταταγείς στην χορεία των…εθνικιστών).

Εκείνο όμως που έκλεψε την παράσταση ήταν το αντιθετικό σχήμα αυταρχικού καπιταλισμού που, όπως είπε, προτείνει η Ακροδεξιά, συμμαχώντας ενίοτε με συντηρητικά ή νεοφιλελεύθερα κόμματα, και του δημοκρατικού καπιταλισμού!

Οπερ έδει δείξαι, είπαν πολλοί. Και δεν έχουν άδικο: Η εν λόγω αναφορά του Τσίπρα νομιμοποιεί/αποδέχεται ρεαλιστικά το καπιταλιστικό σύστημα, με στόχο την διαχείριση και την βελτίωσή του επ΄ωφελεία ευρέων λαϊκών στρωμάτων. Προσγείωση και διαχειριστική λογική, την οποία -κακώς- μυκτήριζε πάντοτε η κλασική Αριστερά; Μάλλον…

Για να χαράξει τις γενικές διαχωριστικές γραμμές, ο Τσίπρας ύψωσε περίοπτο τον όντως υπαρκτό κίνδυνο της αναδυόμενης ιλιγγιωδώς Ακροδεξιάς. Ο αυταρχισμός του συγκεκριμένου χώρου πριμοδοτεί, όπως είπε «ένα μοντέλο ακραία νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού».

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Πέραν του ότι, όπως προαναφέραμε, εξ αντιδιαστολής αξιολογείται θετικά από τον Τσίπρα ο…δημοκρατικός καπιταλισμός, υπάρχουν κόμματα της εν γένει συντηρητικής Δεξιάς/Ακροδεξιάς που αντιστρατεύονται τις θεμελιώδεις αξίες της ολιγαρχίας και του άκρατου νεοφιλελευθερισμού.

Κάποτε, είχε ερωτηθεί (από τον Πρετεντέρη στο παλιό Μέγκα) η Μαρίν Λεπέν για το πρόγραμμά της εν όψει των εκλογών. «Μα αυτά τα λέει η Αριστερά», παρατήρησε ο δημοσιογράφος. «Ε, και;», ήταν η απάντηση της Λεπέν…

Βέβαια, οι περιπτώσεις Τράμπ, Μιλέι στην Αργεντινή και άλλων, ενισχύουν την άποψη του Τσίπρα. Όμως το μείζον, δηλαδή σε τι οφείλεται η υπαρκτή άνοδος της υφήλιας Ακροδεξιάς, δεν υπήρξε αντικείμενο διεξοδικής αναφοράς και πειστικής επιχειρηματολογίας.

Ας μην ξεχνάμε ότι η άνοδος αυτή οφείλεται κυρίως στο Μεταναστευτικό, στην Woke ατζέντα, στα εγγενή αρνητικά του…δημοκρατικού καπιταλισμού και, ω ναι, στην αντι-παγκοσμιοποίηση!

…Τελικά, νέο υπερβατικό κόμμα από τον Τσίπρα με αρωγή από άλλους…πρώην, και πότε; Πριν ή μετά τις εκλογές; Η Πυθία και η Κασσάνδρα ετοιμάζονται να πιάσουν δουλειά…