Η Athens Voice και ο κ*λος μας

Η Πέμπτη, 6/11, ξεκίνησε μια εξαιρετικά ανησυχητική είδηση: Τον εμπρησμό των γραφείων της Athens Voice. Μέχρι το βράδυ, την ανάληψη για την επίθεση ανέλαβε πρωτοεμφανιζόμενη αναρχική οργάνωση, με μια προκήρυξη που θα ήταν μάλλον αστεία αν δεν διαβαζόταν πάνω από στάχτες και αποκαΐδια.

Η Athens Voice, πέρα από οδηγός πόλης, υποθέτω γνωρίζετε ότι είναι και μια εφημερίδα με πολιτική άποψη, ξεκάθαρη και ενοχλητική. Ενοχλητική επειδή ο εκδότης Φώτης Γεωργελές, στα editorial του κατά τη διάρκεια της κρίσης, αρνείται πεισματικά να υποκύψει στο λαϊκισμό και την εύκολη οργή και επισημαίνει με εξοντωτική προσήλωση την παράνοια και τον καιροσκοπισμό του λεγόμενου «αντιμνημονιακού μετώπου».

Έτσι το βλέπω εγώ εν πάση περιπτώσει. Εσύ μπορεί να τον βλέπεις ως καταραμένο «νεο – φιλελέ» που κάνει υποκλίσεις στο κεφάλαιο. ΟΚ. Δικαίωμα σου. Ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι ωστόσο, ότι τα δικαιώματα σου σταματούν εκεί. Στη διαφωνία ή και την περιφρόνηση. Δεν φτάνουν στον ξυλοδαρμό ή τον εμπρησμό. Αναφέρω το αυτονόητο, διότι διαπίστωσα εκ νέου ότι η μάστιγα του «ναι μεν αλλά…» ξαναχτύπησε. Αρκετές από τις δήθεν καταδίκες που διάβασα για το περιστατικό (εννοώ στα social media) έμοιαζαν περισσότερο με χαιρεκακία και λιγότερο με αποτροπιασμό.

Το χειρότερο με όλα τούτα είναι ότι κοντεύουμε να τα συνηθίσουμε. Αν δεν τα έχουμε συνηθίσει ήδη. Οι δημοσιογράφοι βρισκόμαστε πια στο σημείο που θεωρούμε μέσα στο λογικό πλαίσιο των πιθανοτήτων το ενδεχόμενο να βρούμε κάνα – δυο μπρατσωμένα παλικάρια κάτω από το σπίτι μας, να μας ανοίξουν το κεφάλι επειδή αυτά που γράφουμε ενοχλούν! Μεταξύ μας κάνουμε πλάκα με το θέμα, πάντως έχει συμβεί σε κάμποσους συναδέλφους για να αντιλαμβανόμαστε πια ότι παίζει στα σοβαρά. Υπάρχει εκεί έξω ως κίνδυνος του επαγγέλματος. Όχι στις περιοχές επικράτειας του ISIS. Στην Ελλάδα, μια ευρωπαϊκή χώρα του 2014. Τώρα προστέθηκε και η καταστροφή γραφείων. Δεν το λες και πρόοδο.

Κι όμως. Επιμένουμε, ως κοινωνία, να μην αντιλαμβανόμαστε την κατάληξη αυτής της περιδίνησης. Φωνάζουμε για τα κεκτημένα που τα «ανάλγητα τσιράκια των δανειστών» καταργούν. Φωνάζουμε για τη νέα «χούντα» στην οποία ζούμε. Και ταυτόχρονα, με κάθε «ναι μεν αλλά…», καταργούμε μόνοι μας -και με μεγάλη χαρά παρατηρώ – το σημαντικότερο κεκτημένο του τόπου εδώ και τριάντα χρόνια: Την ελευθερία της άποψης! Εφόσον εμμέσως πλην σαφώς δεχόμαστε ότι κάποιος αξίζει να κακοποιηθεί με διάφορους τρόπους για τις απόψεις του, σε τι διαφέρουμε από τους χειρότερους φασίστες; Ή την παλιά “χούντα”;

Και για να τελειώνουμε, τα διάφορα «καταδικάζω, αλλά τα ήθελε ο κώλος τους με αυτά που γράφουν», τα οποία κυκλοφόρησαν στο ίντερνετ με αφορμή τη φωτιά στην Athens Voice, πέρα από καθαρή υποκρισία (τουλάχιστον μην καταδικάζεις καν, πες ότι γούσταρες για το πάθημα του Γεωργελέ και πήγαινε παρακάτω) αφήνουν ανοιχτή, ορθάνοιχτη την πόρτα στην λαίλαπα του βίαιου παραλογισμού που κοντεύει να μας καταπιεί.Και αφήνουν επίσης, αν δεν το καταλαβαίνεις, ορθάνοιχτη την πόρτα και για τον δικό σου κώλο!  Κάνε ότι θέλεις λοιπόν. Αλλά όταν θα τη φας, επειδή όλο και κάποιος θα διαφωνεί μαζί σου, και ψάξεις για συμπαράσταση, μην εκπλαγείς αν το μόνο που βρεις εύκαιρο είναι ένα κυνικό: «Καταδικάζω , αλλά τα ήθελε ο κώλος σου»…

* Ο Κώστας Κεφαλογιάννης  είναι δημοσιογράφος. Εργάστηκε στις εφημερίδες Εξουσία, Sportime, Εξέδρα των Σπορ και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Sportime 89,2 και Arrena 89,2. Αρθρογραφεί καθημερινά στο www.prismanews.gr και στο Contra.gr. Συνήθως είναι πιο φλύαρος από το βιογραφικό του…