Το κλείσιμο της ΕΡΤ

Η κυβέρνηση με τρόπο  αυταρχικό, αδέξιο έκλεισε την δημόσια τηλεόραση. Ο κύριος Σίμος Κεδίκογλου, εισηγητής ως φαίνεται της αλαζονικής αυτής απόφασης, δεν είναι η πρώτη φορά που αποδεικνύεται ανεπαρκής για τη θέση που κατέχει.

Οι πολιτικές απαντήσεις που δίνει ως κυβερνητικός εκπρόσωπος στις άλλες πολιτικές δυνάμεις, ακόμα και σε ζητήματα που μπορεί να έχει δίκιο, είναι φτωχές πολιτικού περιεχομένου, επιτηδευμένα λακωνικές και δεν βοηθάνε-κατά τη γνώμη μας-ούτε την κυβέρνηση, ούτε την παράταξή του.

Την ιστορία της ΕΡΤ τη γνωρίζουμε όλοι.

Πράγματι, έπρεπε να γίνουν από καιρό θεσμικές αλλαγές εκεί. Χρόνια τώρα το κομματικό κατεστημένο και εγκατεστημένο τις εμπόδιζε, με κριτήρια που δεν αφορούσαν ούτε τη δημόσια τηλεόραση, ούτε εντέλει την κοινωνία.

Ο άκρατος κομματισμός νόθευε ταυτόχρονα και την ουσία και την ποιότητα των επαγγελματικών διεκδικήσεών των εργαζομένων.

Η ΕΡΤ διαθέτει το καλύτερο στελεχιακό δυναμικό σε όλες τις ειδικότητες. Όταν αυτό το δυναμικό ενεργούσε απερίσπαστο από άλλες επιρροές, χειριζόταν θαυμάσια το πολύτιμο ιστορικό, πολιτικό, πολιτιστικό και εκπαιδευτικό υλικό που διαθέτει η δημόσια τηλεόραση, αλλά και την επικαιρότητα σε όλους τους τομείς.

Ασφαλώς, το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να είναι πολιτικοποιημένο, στενά συνδεδεμένο με τα προβλήματα της κοινωνίας και των εργαζομένων. Ωστόσο, υπήρξανε φαινόμενα με καθαρές κομματικές τακτικές, που έκαναν κακό όχι μόνο στην ΕΡΤ, αλλά σε όλο τον δημόσιο τομέα. Το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης, με τον τρόπο που έγινε, μας θύμισε άλλες εποχές. Κυρίως βάζει σε δοκιμασία το τολμηρό εγχείρημα των συμμαχικών κυβερνήσεων από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, μιας και στο μέλλον δεν θα υπάρξουν μονοκομματικές κυβερνήσεις.

Τί πάει να πει, θα ξαναγίνει η νέα τηλεόραση δημόσιου χαρακτήρα;

Γιατί χρειαζόταν τότε αυτή  η περιπέτεια;

Και κυρίως, ποιός θα εγγυηθεί για τα κριτήρια επαναπρόσληψης του εξειδικευμένου προσωπικού;

Ήταν απαραίτητη, άραγε, αυτή η βίαιη αλλαγή, αυτήν την κρίσιμη εποχή;

Ήταν απαραίτητο το γκρέμισμα της γέφυρας-για πόσον καιρό!-του μητροπολιτικού κέντρου με τα 7 εκατ. ελλήνων του εξωτερικού, που ο καθένας από αυτούς είναι εν δυνάμει υπερασπιστής των εθνικών μας θεμάτων;

Ήταν απαραίτητο να λειτουργεί στις ευαίσθητες περιοχές, Θράκη, Αιγαίο κλπ. που οργώνουν οι τούρκοι πράκτορες και οι φανατικοί ψευτομουφτήδες, μόνον η τούρκικη και η σκοπιανή τηλεόραση;

Ήταν ανάγκη να γίνει  αυτό εν μέσω της τουριστικής περιόδου, που φαίνεται να είναι πολύ καλή για τη χώρα μας;

Ήταν ανάγκη να προκαλέσουμε παγκόσμια αρνητική δημοσιότητα;

Η ένταση αυτή θα μπορούσε να αποφευχθεί αν γινότανε με άλλο τρόπο, με διάλογο με τους εργαζόμενους, τα κόμματα και όλους τους συναρμόδιους φορείς. Τέτοιες ενέργειες δεν βοηθάνε ούτε το πολιτικό, ούτε το οικονομικό κλίμα, ενόψει μάλιστα της ανακεφαλαίωσης των τραπεζών που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Καταφέραμε όλα τα βλέμματα που ήταν στραμμένα στη δίκαιη εξέγερση του τουρκικού λαού, να στραφούν και πάλι, ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ ΛΟΓΟ, αρνητικά προς τη χώρα μας.

Καταφέραμε την κορυφαία στιγμή των αποκρατικοποιήσεων να δημιουργήσουμε σύγχυση και αμφιβολία για  την πολιτική σταθερότητα της  χώρας, που είναι προϋπόθεση για νέες επενδύσεις.

Κύριε Κεδίκογλου, κατά τη γνώμη μας, θα ήταν χρήσιμο για την κυβέρνηση και όσους τη στηρίζουν να παραιτηθείτε. Πολλές φορές μας δίνετε την εντύπωση ότι ενεργείτε για υποκειμενικούς λόγους και αυτό δεν αρμόζει σε πολιτικά πρόσωπα, προπάντων όταν κατέχουν τη θέση υπουργού.

* Ο Μανόλης Τσακίρης είναι συγγραφέας έξι λογοτεχνικών βιβλίων, ενώ βρίσκεται υπό έκδοσιν το έβδομο ποιητικό βιβλίο του. Είναι μέλος της Ενώσεως Σεναριογράφων Ελλάδος, ενώ για 14 χρόνια υπήρξε στενός συνεργάτης του σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Υπήρξε σύμβουλος σε ζητήματα πολιτισμού στην ΓΣΕΕ και την ΟΤΟΕ και είναι πρόεδρος του ιστορικού υπερκομματικού Συλλόγου Οικολόγων Ύδρας.