Γαβρόγλου, Καρανίκες και ένας χρόνος φαγούρα από τότε που το μήνυμα ελήφθη

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη βαριά ήττα στις εκλογές τον Ιούλιο του 2019,  ο πρόεδρος του, Αλέξης Τσίπρας, είχε πει ότι το μήνυμα ελήφθη και είχε δώσει το σήμα για αλλαγές στο κόμμα, διεύρυνση και διόρθωση λαθών.

Όσοι τότε προέβλεψαν ότι παρά την ήττα, το υψηλό ποσοστό που είχε καταγράψει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα έκρυβε τα προβλήματα κάτω από το χαλί και θα διέσωζε τοξικά πρόσωπα και καταστάσεις, μέχρι στιγμής δικαιώνονται.

Αντι να εκληφθεί ως ευθύνη (για εκπροσώπηση της δημοκρατικής παράταξης), η καλή εκλογική επίδοση, θεωρήθηκε ως πλαίσιο για να βγουν τα μαχαίρια, που με το ζόρι βρίσκονταν στο θηκάρι όσο η εξουσία λείαινε τις αντιθέσεις.

Ένα χρόνο μετά και σε μια περίοδο, που υπάρχει ανάγκη από εμπεριστατωμένη αντιπολίτευση και ουσιαστικές προτάσεις, στον ΣΥΡΙΖΑ εξαντλούν την ενεργητικότητά τους σε έναν πόλεμο χαρακωμάτων.

Μάλιστα, επειδή δεν έφταναν οι εσωκομματικοί καυγάδες ομάδων για να διατηρήσουν τα βιλαέτια τους και η ατέρμονη συζήτηση για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάει προς το κέντρο ή προς τα αριστερά, έγινε και μεταφορά καυγάδων από το παλιό ΠΑΣΟΚ, με αφορμή τα εθνικά θέματα (εκσυγχρονιστές-πατριώτες).

Δεν έχει  νόημα εδώ η αναλυτική περιγραφή για τις κινήσεις των 53+, των προεδρικών, των εκ μετεγγραφής Πασοκογενών, των θιασωτών του πολακισμού, των πρακτικών Παππά και των μικροπολιτικών παιχνιδιών, που οι πρωταγωνιστές τους δεν κατανοούν ότι γίνονται ερήμην της κοινωνίας.

Και δεν έχει νόημα γιατί πολλές από αυτές τις συμπεριφορές είχαν διαπιστωθεί και πριν τις εκλογές και συμπεριλαμβάνονται στο “μήνυμα” που είχε πει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ότι έλαβε.

Το θέμα είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έκανε κάτι τον τελευταίο χρόνο για να αποδείξει του λόγου το αληθές. Ότι το μήνυμα ελήφθη. Η συζήτηση που γίνεται εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ίδια με αυτή που γινόταν και ενα μήνα μετά την εκλογική ήττα.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και τέως πρωθυπουργός, ως χαρισματικός πολιτικός, που κάποτε μετέτρεψε την ανάγκη των πολιτών για μια αντίδραση στο TINA (There is no alternative), σε πολιτικό τσουνάμι -ασχέτως της προσγείωσης στην σκληρή πραγματικότητα-, έχει αφεθεί σε μια παράδοξη ακινησία, που ευνοεί την μικροπολιτική, με το ελαφρυντικό της επιδημίας κορονοϊού, που καθυστέρησε το συνέδριο.

Αφήνει όλα τα αγκάθια να ανθίσουν και μοιάζει σαν ένας μεγάλος παίκτης, που περιμένει ότι θα τον χειροκροτήσουν απλώς και μόνο επειδή εμφανίστηκε. Χωρίς καν να παίξει.

Εκτός του ότι δεν βάζει τέλος, ακόμα και με σκληρό τρόπο στους καυγάδες σχετικά με το πού (θέλει να) πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, διατηρεί στη βιτρίνα του κόμματος, πρόσωπα που εξακολουθούν να απομακρύνουν ψηφοφόρους ή συνδέονται με καταστάσεις που προκαλούν τώρα ή προκάλεσαν αντιδράσεις όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνούσε. Για διαφορετικους λόγους, οι περιπτώσεις Παππά, Πολάκη και Παπαδημούλη είναι ενδεικτικές.

Η κατάσταση αυτή όμως, οδηγεί σε κάτι πιο ουσιαστικό. Η αξιωματική αντιπολίτευση ομφαλοσκοπεί και δεν παράγει πολιτική, τη στιγμή που η κυβέρνηση παραπατά σε κρίσιμους τομείς.

Η μη παραγωγή πολιτικής και η αντικατάστασή της από τη μικροπολιτική, είναι ο λόγος που γελοίες παρεμβάσεις όπως πρόσφατα του πρώην πρωθυπουργικού συμβούλου Καρανίκα, που αποκαλούσε “θηλαστικά” διαφωνούντες εντός του κόμματος ή η σεξιστική ανάρτηση (άθλια στην ουσία της και χρήσιμη πολιτικά για τη ΝΔ) Γαβρόγλου κατά Κεραμέως, κάνουν τόσο θόρυβο.

Ο Αλέξης Τσίπρας, έκανε γνωστούς όχι μόνο αυτούς που αν δεν υπήρχε δεν θα τους ήξερε ο θυρωρός τους, αλλά όπως φαίνεται και αρκετούς που δεν θα ήθελε να τους ξερει ο θυρωρός τους.

Ακόμα όμως και αν όλα δούλευαν ρολόι δεν θα μπορούσε να ελεγχθεί το τι λέει ή το τι γράφει το κάθε στέλεχος στα social media. Γελοίες, άστοχες και άθλιες τοποθετήσεις, υπάρχουν σε όλα τα κόμματα.

Σε ένα κόμμα που κυβερνά, καλύπτονται συνήθως από την προπαγάνδα, την υπεροπλία στη δημόσια σφαίρα και τη συνεκτική ουσία της εξουσίας.

Σε ένα κόμμα όμως που δεν έχει την εξουσία, αλλά τη διεκδικεί (;), οι ανοησίες τύπου Καρανίκα και Γαβρόγλου, αποδυναμώνονται μόνο όταν παράγεται ουσιαστική πολιτική. Όταν το όραμα και οι προτάσεις καθιστούν ασήμαντες και τις ίντριγκες, τις αστοχίες και τις γελοίες τοποθετήσεις. Όταν δηλαδή η πολιτική για το καλό των πολιτών εξαφανίζει τη μικροπολιτική για το καλό των ομαδαρχών και όχι το αντίστροφο.