Αλέξη Τσίπρα μη ξεχνάς, τώρα είναι η ώρα της Αριστεράς

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα με την οργανωτική δομή, του 4% τα κατάφερε. Οχι μόνο έμεινε ζωντανός στην ήττα του, όχι μόνο διέψευσε τις Κασσάνδρες που τον ήθελαν να ηττάται στρατηγικά αλλά κατόρθωσε να πάρει ποσοστό που τον καθιστά πανίσχυρο παίκτη στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. 

Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία το κατόρθωμα αυτό δεν ανήκει αποκλειστικά στον Αλέξη Τσίπρα όπως πολλοί, με πρωτόγνωρο πάθος είναι η αλήθεια, επιχειρούν να μας πείσουν, ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες, όταν έγινε απολύτως σαφές ότι το παιχνίδι δεν μπορούσε να γυρίσει με τίποτα. 

Οχι ότι υποτιμάται το όντως σημαντικό γκελ που κάνει ο πρώην Πρωθυπουργός στις μάζες αλλά και το πολιτικό του άστρο, στην πολιτική όμως του 2019 ακόμα και οι χαρισματικοί δεν παίζουν μπάλα μόνοι τους. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σφυγμό γιατί ακριβώς παραμένει στην ψυχή του κόμμα του 4% και πολύ καλά κάνει. Κόμμα που δεν ζει και αναπνέει για τον κυβερνητικό θώκο ούτε να κάνει τον πρόεδρο του ντε και καλά Πρωθυπουργό αλλά το οποίο επιθυμεί να διαμορφώσει μία διαφορετική πρόταση εξουσίας, άσχετα αν το καταφέρνει ή όχι. 

Προς μεγάλη απογοήτευση αυτών που καλούν τον Τσίπρα να το ρίξει και να τα αλλάξει όλα, η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών που εκλέγονται προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ του 4%. Από τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή που πριν το 2012 ούτε στα πιο τρελά όνειρα των πιο αισιόδοξων φίλων του δεν έβλεπε εξουσία, υπουργικές καρέκλες και πολιτική δόξα. 

 Ο Φίλης, ο Τζανακόπουλος, ο Τσακαλώτος, ο Ζαχαριάδης, η Αχτσιόγλου, ο Χαρίτσης, ο Παππάς, ο Μπαλάφας, ο Αμανατίδης, ο Δρίτσας, δεν είδαν το φως το αληθινό στην Αριστερά μετά το 2012. Υπήρχαν και πριν. Αρκετοί δε από αυτούς πολύ πιο πριν, ήταν μέλη του Ρήγα Φεραίου και του ΚΚΕ Εσωτερικού. 

Εχουν ρίζες στην Αριστερά, την έχουν υπηρετήσει, έχουν ζυμωθεί με τις ιδέες και τις παρακαταθήκες της. Εμπνεύστηκαν αφού διάβασαν τους μεγάλους διανοητές της (Πουλαντζά, Ελεφάντη, Παπαγιαννάκη) και καταστάλαξαν πολιτικά πολύ πριν η κρίση ανοίξει την πόρτα για την κυβερνητική ευκαιρία. 

Μπορεί αυτό το πολιτικό προσωπικό να συγκροτήσει το νέο ΠΑΣΟΚ όπως κάποιοι ποθούν διακαώς; Ευτυχώς όχι! Ούτε μπορούν ούτε θέλουν. Και ξέχωρα από όλα αυτά ο Τσίπρας μόνο πολιτικά αφελής δεν είναι για να στρίψει το τιμόνι προς το κέντρο, να πατήσει δηλαδή την μπανανόφλουδα που πάτησε το SPD στη Γερμανία για παράδειγμα ή άλλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. 

Ο Τσίπρας, που πράγματι έκανε λόγο για συγκρότηση μεγάλου φορέα της Προοδευτικής Παράταξης, γνωρίζει καλά ότι η Αριστερά κυριαρχεί πλέον στο χώρο και ορίζει τις εξελίξεις. Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ξέρει επίσης καλά ότι τα αντίστοιχα ΠΑΣΟΚ σε Ισπανία και Πορτογαλία διέσωσαν την τιμή τους και ανέλαβαν ξανά κυβερνητικές ευθύνες όταν έστριψαν το πηδάλιο Αριστερά και όχι όταν μιμούνταν τη δεξιά στην εφαρμογή νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. 

Μ’ αυτό ως δεδομένο μόνο ένας πολιτικά άπειρος θα οδηγούσε τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση που είχε κάποτε το ΠΑΣΟΚ. Αυτά…last year. Το 2019 δεν είναι 1981 ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ. Τώρα η ανανεωτική, ριζοσπαστική Αριστερά διαθέτει τη μεγάλη ευκαιρία να πάρει την ιστορική ρεβάνς από τον άλλο πόλο της Κεντροαριστεράς ο οποίος δανειζόταν συνθήματα, πρακτικές και ιδέες αφήνοντάς το μικρό, τότε, μέρος πολλές φορές στο εκλογικό περιθώριο. 

Ο κόσμος το 2015 το τόλμησε δις. Εκανε το κόμμα του 4% πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία. Και το κόμμα έφερε στη Βουλή νομοσχέδια αδιανόητα για την ελληνική συντηρητική κοινωνία. Και ο κόσμος, παρά το γεγονός, ότι η πλειοψηφία χάθηκε, στήριξε με μεγάλο ποσοστό το κόμμα και στην ήττα του. 

Τα οργανωτικά προβλήματα λύνονται. Και πάντως δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση άλλοθι για πολιτική στροφή. Λύνονται εφόσον ο πρόεδρος και το στενό του επιτελείο, τώρα πια που δεν έχουν κυβερνητικές ευθύνες, αποφασίσουν να ασχοληθούν σοβαρά με τον οργανισμό του. 

Διότι, αν δεν το ξέρατε, τα τελευταία 4,5 χρόνια το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει με τον αυτόματο πιλότο χάρη στον οίστρο και την αυταπάρνηση των λίγων μελών του που πολλές φορές ενημερώνονταν για τις κυβερνητικές και προεδρικές προθέσεις από τα ΜΜΕ. 

Χρόνος για δημιουργία και ανασύσταση υπάρχει. Επιθυμία από τα μέλη επίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μεγαλώσει και να αγκαλιάσει και άλλα ακροατήρια χωρίς να πουλήσει την ψυχή του και χωρίς να κάνει ιδεολογικές εκπτώσεις που στο κάτω-κάτω δεν ταιριάζουν ούτε στην ιστορία του ούτε στους ανθρώπους του. 

 Ο δύσκολος δρόμος είναι, σε τελική ανάλυση, αυτός που οδηγεί στις μεγάλες νίκες. Οι εύκολες λύσεις αφορούν αυτούς που απλά θέλουν να μιμηθούν και όχι να γράψουν νέες σελίδες στο βιβλίο της ιστορίας. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει ευθύνη. Να καταστήσει την Αριστερά απόλυτη κυρίαρχη στο πολιτικό σκηνικό χωρίς καμία ανάγκη να “ακουμπήσει” σε παραδόσεις και συνήθειες που δεν αφορούν το κόμμα του. Αλλωστε και αυτός από τον ΣΥΡΙΖΑ του 4% προέρχεται και σ’ αυτόν γαλουχήθηκε πολιτικά για να φτάσει, ως Πρωθυπουργός, να αφήσει το κόκκινο λουλούδι στο σκοπευτήριο της Καισαριανής.