Πόλεμος στον εκφασισμό

E, ναι λοιπόν, έχουμε πόλεμο. Οχι σαν αυτό που αντιλαμβάνονται οι δήθεν νοικοκυραίοι στον Έβρο που έβγαλαν την καραμπίνα από την ντουλάπα και άρχισαν να κυνηγούν κατατρεγμένους στο ποτάμι για να δείξουν ότι την έχουν μεγάλη (την εθνική περηφάνια) δίνοντας που και που και καμία ψιλή, έτσι για το καλό.

Ούτε και σαν αυτό που βλέπει κάθε μέρα στον ύπνο του ο σουλτάνος Ερντογάν ο οποίος, αφού έφαγε ξεγυρισμένες (ρωσικές) φάπες στην Ιντλίμπ αποφάσισε αντιπερισπασμό με πιόνια ανθρώπους για να εξασφαλίσει ακόμα μερικές πιστώσεις από τους καρεκλοκένταυρους των Βρυξελλών (που, εν τω μεταξύ, συνεχίζουν το μακάριο ύπνο τους).

Εχουμε πόλεμο της διπλανής πόρτας. Στη γειτονιά μας, στα σχολεία των παιδιών μας, στη δουλειά, στα θέατρα, στα καφέ. Παντού. Δεν εννοούμε προφανώς τον κορονοϊό. Εχθρός, κοινός εχθρός μας, είναι ο καθημερινός φασισμός. Ας μην κάνουμε πλέον ότι δεν τον βλέπουμε. Είναι δίπλα μας και απειλεί να μας μολύνει αν δεν τηρούμε όλα τα μέτρα “υγιεινής”.

Το βράδυ των εκλογών του Ιούλη το χειλάκι μας γέλασε όταν σιγουρευτήκαμε ότι η Χρυσή Αυγή είχε υποστεί μία οδυνηρή ήττα μένοντας εκτός κοινοβουλίου. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι δεν υπολογίσαμε με ακρίβεια την πραγματικότητα και τα δεδομένα της, φάνηκε ότι η νίκη δεν ήταν απλώς πύρρειος αλλά μετατράπηκε γρήγορα σε Λερναία Υδρα. Από το κεφάλι του φασισμού που κόπηκε, ξεπήδησαν δύο, τρία, πολλά κεφάλια τα οποία, με την πρώτη ευκαιρία, έκαναν την εμφάνισή τους.

Το έντονο κυβερνητικό φλερτ με την ακροδεξιά ρητορική και ο πόθος της ακροδεξιάς συνιστώσας της να παγιωθεί πολιτικά και να πετύχει επικοινωνιακές “νίκες” έσπασαν για τα καλά το αυγό του φιδιού. Εκατοντάδες “φίδια” δρουν τις τελευταίες ημέρες στη Λέσβο. Καίνε, λεηλατούν, τρομοκρατούν (δημοσιογράφους και ΜΚΟ) δέρνουν. Γυρνούν το χρόνο πίσω, στο μεσοπόλεμο και επιθυμούν να μετατρέψουν το νησί σε “δημοκρατία” της Βαϊμάρης του 21ου αιώνα. Κάθε νύχτα και μία νύχτα κρυστάλλων στο νησί.

Στον Έβρο το ίδιο, φασιστικό βιολί. Στο πλευρό της ΕΛΑΣ και του στρατού πολίτες οπλισμένοι να συλλαμβάνουν πρόσφυγες που ξεφεύγουν από τον ασφυκτικό έλεγχο (με ποια εξουσία άραγε και με ποια εντολή;) να χτυπούν και να παίρνουν το νόμο στα (ματωμένα) χέρια τους. Και τα κυρίαρχα media μαζί με τους κυβερνητικούς παπαγάλους να επιμένουν ότι η χώρα δέχεται ασύμμετρη απειλή. Που όμως βρίσκεται στην πραγματικότητα η ασυμμετρία; Ρητορικό το ερώτημα.

Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, απαιτείται δημοκρατική εγρήγορση και τόλμη. Ζούμε ξανά τις ημέρες του 2013 και απλώς περιμένουμε ποιος θα πάρει τη θέση του Παύλου Φύσσα στις συζητήσεις μας για το φαινόμενο. Δεν φοβόμαστε ότι θα υπάρξει ξανά φασισμός στην καθημερινότητά μας, ήδη υπάρχει. Μας δείχνει με το δάχτυλο, μας λέει ότι εμείς (ο κάθε εμείς) θα είμαστε το επόμενο θύμα της λυσσασμένης επιθυμίας του για αίμα.

Η ρότα του κυβερνητικού πλοίου, πριν το καράβι πέσει στα βράχια της απόλυτης απαξίωσης και της πλήρους ορμπανοποίησης, πρέπει να αλλάξει. Οσοι σοβαροί κεντροδεξιοί υπάρχουν στο κυβερνητικό σχήμα έχουν χρέος να πιέσουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Σύντομα η χώρα θα εισπράξει και την πρώτη σφαλιάρα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για τις εμφανώς παράνομες αποφάσεις που πήρε για το άσυλο. Είναι, πλέον, θέμα χρόνου.

Αδικος κόπος να αναζητά η κυβερνητική πλευρά εξιλαστήρια θύματα και να βαπτίζει “προδότες” όσους αντιδρούν ξυπνώντας εμφυλιοπολεμικά ένστικτα και αναμνήσεις τον 21ο αιώνα (και ενώ νομίζαμε ότι είχαμε κλείσει τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν). Η προστασία της αξιοπρέπειας της χώρας μέσω του (δύσκολου) δρόμου της τήρησης του Διεθνούς Δικαίου και όχι μέσω του εύκολου, δηλαδή του εκφασισμού του πληθυσμού. Αυτό ναι, αποτελεί εθνικό καθήκον και πρόταγμα εν έτει 2020. Είναι η κυρίως πατριωτική στάση και θέση, είναι άμεση προτεραιότητα.

Εκτός πια και αν στην εξουσία βρίσκεται μία σύγχρονη ΕΡΕ που απλά περιμένει το νέο Γκοτζαμάνη να πέσει με το όχημά του πάνω σ’ ένα σύγχρονο Λαμπράκη. Μόνο που αυτή τη φορά ουδείς θα έχει το δικαίωμα να πει “ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο”. Είπαμε, είμαστε σε πόλεμο.