Ο κάβουρας στις Πρέσπες

Σε πείσμα της αντιπολιτευτικής εσχατολογίας και όσων διακινούν προβλέψεις περί “καμμένης γης”, ο Αλέξης Τσίπρας προχωρά προς τις εκλογές με μια διόλου ευκαταφρόνητη παρακαταθήκη διακυβέρνησης.

Και σπεύδει -έστω και καθυστερημένα- να παρουσιάσει μια νέα ομάδα στελεχών, από τον αξιολογότατο Αλέξη Χαρίτση μέχρι την Έφη Αχτσιόγλου με την εντυπωσιακή εξέλιξη, και τον πολλά υποσχόμενο Νάσο Ηλιόπουλο.Αλλά και πολύ σημαντικούς “επισκέπτες” όπως ο άνθρωπος που μας έμαθε τα αστέρια Γιώργος Γραμματικάκης.

Εάν αξιολογήσει κανείς τα δύο σημαντικότερα επιτεύγματα της απερχόμενης διακυβέρνησης είναι βέβαιο πως θα εστιάσει στην οικονομία και την έξοδο από τα μνημόνια από την μια, και στη Συμφωνία των Πρεσπών και την εκρηκτική αναβάθμιση του γεωπολιτικού ρόλου της χώρας από την άλλη. Μαζί με την ανασύνθεση του εσωτερικού πολιτικού τοπίου που επιτεύχθηκε χάρη σε αυτή και επιτρέπει αυτή την ώρα στον ΣΥΡΙΖΑ να εκπροσωπεί μια πολιτική γεωγραφία σημαντικά μεγαλύτερη από εκείνη του προ τετραετίας πολιτικού του αυτοπροσδιορισμού.

Προκύπτει ευλόγως, λοιπόν, το ερώτημα: θα μπορούσε να κατέλθει στις εκλογές χωρίς τα πρόσωπα που ενσαρκώνουν αυτές τις δύο κυβερνητικές επιτυχίες;

Ως προς τον Ευκλείδη Τσακαλώτο που εκπροσωπεί το οικονομικό επίτευγμα, η απάντηση δόθηκε, τις προάλλες, στο αίθριο του Μεγάρου Μουσικής και επιβεβαιώνεται στα ψηφοδέλτια. Ως προς τον Νίκο Κοτζιά;

Είναι δυνατόν να έχεις σε περίοπτη θέση στην “τροπαιοθήκη” της κυβερνητικής τετραετίας τις Πρέσπες και να μην συμπορεύεσαι εκλογικά και μετεκλογικά με τον “αρχιτέκτονα”;

Υπάρχει παρασκήνιο; Ναι, υπάρχει παρασκήνιο. Ήταν δύσκολη η συζήτηση; Ναι, ήταν δύσκολη η συζήτηση. Εκεί σε θέλω, όμως, κάβουρα: να περπατάς στα κάρβουνα…

Οι μάχες δεν κρίνονται, άλλωστε, μόνο από τους παρόντες. Ενίοτε κρίνονται -έστω και κατά ένα μέρος- και από τους απόντες…