Όσα ξέρει -ή δεν ξέρει;- ο Μαλέλης

Εδώ και αρκετούς μήνες το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων στα πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία, αλλά και μεταξύ των δημοσκόπων, είναι τι θα συμβεί εάν στις επόμενες εκλογές επιβεβαιωθεί μεν το (σημερινό) προβάδισμα της Ν.Δ αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κατορθώσει να συγκεντρώσει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία ώστε να σχηματίσει κυβέρνηση.

Υπενθυμίζω πως την ίδια ερώτηση απευθύναμε οι δημοσιογράφοι, και μάλιστα πιεστικά, στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 αλλά και πριν τη δεύτερη αναμέτρηση, τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς.

“Με ποιον θα συγκυβερνήσετε”, είναι το ερώτημα και, περίπου όπως και τότε, τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ρίχνουν την μπάλα στην εξέδρα. Επειδή, όμως, υπάρχει η αμείλικτη εκλογική αριθμητική, με την προβολή που αυτή αποκτά στο μετεκλογικό σκηνικό, κι επειδή …“τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο”, η συγκεκριμένη ερώτηση, όσο κι αν την αποφεύγουν ορισμένοι, δεν επιδέχεται πολλές απαντήσεις.

Εάν, λοιπόν, η Ν.Δ κερδίσει τις εκλογές (γιατί όσο κι αν το προεξοφλούν κάποιοι τίποτε στην πολιτική δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο και, ακόμα περισσότερο, οι δημοσκοπήσεις που αρκετές φορές έπεσαν σε “κενό αέρος”), ο κοινός νους αλλά και οι διακηρύξεις του ίδιου του προέδρου της Ν.Δ και των συνεργατών του δείχνουν προς μία (και μόνο) κατεύθυνση στο τέλος της οποίας βρίσκεται το ΚΙ.ΝΑΛ. Το κόμμα της Φώφης Γεννηματά είναι το μόνο κόμμα (αναγκαστικά εξαιρείται το Ποτάμι που ακόμα κι αν κατέλθει αυτόνομα στις κάλπες είναι μάλλον απίθανο να συγκεντρώσει το κρίσιμο 3%) που είχε αφήσει ορθάνοικτο το ενδεχόμενο μιας τέτοιας κυβερνητικής συνεργασίας. Υπάρχουν, δε, στελέχη του που μέχρι πρότινος είχαν επιβάλλει την γραμμή περί “στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ”. Θυμάμαι έντονα τις σχετικές αναλύσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου, όπως και τη δήλωση του Ανδρέα Λοβέρδου ότι “καλή μέρα θα είναι όταν συντριβεί ο Τσίπρας”, ή, ως κορωνίδα όλων αυτών, τη θέση της ίδιας της κ. Γεννηματά “να φύγουν και να πάνε από εκεί που ήρθαν”. Στην ερώτηση (του ενός εκατομμυρίου δολαρίων), ωστόσο, ήρθε να δώσει μία νέα απάντηση ο γραμματέας επικοινωνίας του ΚΙΝ.ΑΛ Σταμάτης Μαλέλης. Άνθρωπος της τηλεοπτικής αγοράς, επικοινωνιακά ικανός και έμπειρος, και πολύ κοντινός συνεργάτης της προέδρου του κόμματος.

Και επιπλέον, με “σημεία αναφοράς” και εκτός ΚΙΝ.ΑΛ που τον καθιστούν εκ των κεντρικών διαμορφωτών της στρατηγικής του κόμματος.

“Το ΚΙΝ.ΑΛ δεν πρόκειται να συναινέσει σε μια κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη με νεοφιλελεύθερη ατζέντα που θα φέρει τον όλεθρο. Καλύτερα να πάμε σε νέες εκλογές, δεν μας φοβίζει αυτό”, είπε ρητά και κατηγορηματικά στο news247Radio και μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ουδείς έσπευσε να τον ανακαλέσει στην τάξη των…”ίσων αποστάσεων”. Εφόσον, λοιπόν, ο Μαλέλης εκφράζει με ακρίβεια την στρατηγική του ΚΙΝ.ΑΛ και δεν ανακαταλάβουν τα οχυρά της “αντι- ΣΥΡΙΖΑ” γραμμής (Μαζινό) …”αι ημέτεραι δυνάμεις” του Βενιζέλου, του Λοβέρδου, της Καϊλή και άλλων, η δήλωσή του σκιαγραφεί ένα νέο πολιτικό τοπίο. Επιβεβαιώνει,δε, εκείνους που έλεγαν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει στην θαλάμη του εκλογικού περιστρόφου του μία μόνο σφαίρα: την αυτοδυναμία.

Οτιδήποτε άλλο μπορεί να τον βάλει σε μεγάλες περιπέτειες και πάντως να απομακρύνει από λίγο έως πάρα πολύ την επιδίωξή του να γίνει πρωθυπουργός. Η βασική επιλογή που είχε/έχει; ο αρχηγός της Ν.Δ ήταν/είναι; ο “μπαλαντέρ” του ΚΙΝ.ΑΛ. Εθεωρείτο, δηλαδή, περίπου ως δεδομένο πως οποιοδήποτε εκλογικό προβάδισμα (ακόμα και μικρό αλλά πάντως με το πλεονέκτημα του μπόνους των 50 εδρών) του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα μεταφραζόταν σε μία συγκυβέρνηση με το διάδοχο σχήμα του ΠΑΣΟΚ, επαναλαμβάνοντας έτσι το μοντέλο της συνεργασίας των δύο κομμάτων στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου. Ο Σταμάτης Μαλέλης, όμως, με τη δήλωσή του έσπευσε να απορρίψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Χωρίς “ναι μεν αλλά”, μάλιστα, αλλά με την κατηγορηματική θέση πως μια κυβέρνηση Μητσοτάκη θα είναι “όλεθρος” με νεοφιλελεύθερη ατζέντα.

Θα συνταχθεί επισήμως με την άποψη αυτή η Φώφη Γεννηματά;

Εικάζω πως η ίδια θα είναι πολύ πιο προσεκτική στις διατυπώσεις της και δεν θα κλείσει τις πόρτες. Ο πολιτικός χρόνος είναι εξαιρετικά πυκνός και ουδείς μπορεί να προβλέψει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Είναι, όμως, αναμφισβήτητο πως εφόσον αυτή η άποψη κερδίζει έδαφος στο ΚΙΝ.ΑΛ, το πολιτικό παιχνίδι καθίσταται εξαιρετικά ενδιαφέρον και αφήνει ανοικτά περιθώρια για κινήσεις και πρωτοβουλίες και από το κυβερνητικό στρατόπεδο. Η Συμφωνία των Πρεσπών βοηθά, εκ των πραγμάτων, τον Αλέξη Τσίπρα να απαγκιστρωθεί σταδιακά από την αναγκαία, μεν, και χρήσιμη, έως τώρα, συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο, και να αλλάξει “πίστα”. Όπως, άλλωστε, έχει πράξει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αποδεχόμενος τις προσκλήσεις και δημιουργώντας συγκλίσεις με τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές- την πολιτική οικογένεια, δηλαδή, της κ. Γεννηματά. Απλουστευτικά, ίσως, αλλά υπαρκτό στην πολιτική πραγματικότητα, όσο πιο πολύ απομακρύνεται ο Πάνος Καμμένος από τον Αλέξη Τσίπρα τόσο περισσότερο διευρύνονται οι δυνατότητες του πρωθυπουργού να κινηθεί ευέλικτα στον χώρο της λεγόμενης αριστερής σοσιαλδημοκρατίας.

Μένει να δούμε εάν ο Μαλέλης μετέφρασε τις προθέσεις της προέδρου του ΚΙΝ.ΑΛ ή, απλώς, εξέφρασε αυθαίρετα τις δικές του επιθυμίες –οι οποίες ίσως εδράζονται και στο παρελθόν του ως στέλεχος της ΔΗ.ΜΑΡ. Κρατώ, όμως, και κάτι ακόμα απ΄ όσα είπε: “εάν δεν συγκεντρώσουμε διψήφιο ποσοστό στις εκλογές πρέπει να προβληματισθούμε έντονα”. Κι επειδή οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το ΚΙΝ.ΑΛ πόρρω απέχει από ένα διψήφιο ποσοστό, ίσως ο προβληματισμός να έχει ήδη ξεκινήσει στο μετα-ΠΑΣΟΚ. Και να είναι, εν κατακλείδι, αυτός ο προβληματισμός που χαμηλώνει τα τείχη της ισοπεδωτικής αντι-ΣΥΡΙΖΑ στρατηγικής και τα ήξεις αφίξεις των “ίσων αποστάσεων”, και να δίνει τη θέση της σε μία νέα ανάγνωση των πολιτικών εξελίξεων.

Ανάγνωση διόλου υποθετική αφού δεν είναι απίθανο μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές να προκύψουν οι…μεθεπόμενες εκλογές, και μάλιστα με απλή αναλογική. Και εκεί “γαία πυρί μιχθήτω”…