Δίκη Χρυσής Αυγής: Είναι ΟΚ οι ευχές για σωφρονιστικούς ξυλοδαρμούς;
Ο κανιβαλισμός και η εκδικητικότητα δεν αρμόζουν σε όποιον θεωρεί εαυτό αντιφασίστα και δημοκράτη. Η δικαιοσύνη είναι το ζητούμενο για το σήμερα, αλλά και για το αύριο των θεσμών και των μυαλών μας.
- 15 Οκτωβρίου 2020 16:04
Κάθε μέρα που ζούμε είναι ένα ξεχωριστό δώρο. Κάθε ώρα που περνάει είναι μια ώρα που δεν θα γυρίσει πίσω ποτέ. Δεν είναι ανοησία λοιπόν να χαραμίζει κανείς τις μέρες και τις ώρες του ξερνώντας μίσος; Δεν είναι κυριολεκτικά αυτοκτονικό να τάσσεται κανείς με τη ψυχή και το σώμα του στο πώς θα προκαλέσει κακό στον άλλο;
Η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε για το μίσος που έσπειρε εντός μιας δημοκρατίας που επί σειρά ετών την ανεχόταν. Η “διευθυντική ομάδα” καταδικάστηκε σε 13 χρόνια και μεγάλη συζήτηση άνοιξε -δικαίως- για το αν είναι πολλά ή λίγα. Η ουσία είναι πως όπως φαίνεται, οι “διευθυντές” της εγκληματικής οργάνωσης δεν θα μείνουν στη φυλακή για περισσότερα από επτά έτη. Όσοι δε, πήραν ελαφρυντικά, θα φυλακιστούν για πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα.
Δυστυχώς, στη χώρα μας παραδεχόμαστε όλοι αναφανδόν πως το σωφρονιστικό μας σύστημα δεν σωφρονίζει. Δυστυχώς, τα νοσηρά μυαλά σπανίως παύουν να είναι νοσηρά. Σημαίνει όμως αυτό πως πρέπει να επικροτούμε ένα κράτος εκδικητικό; Μήπως ξεχνάμε πως το εκδικητικό κράτος θα εκδικηθεί προς πάσα κατεύθυνση όταν του δοθεί η ευκαιρία, και θα εκμεταλλευτεί τις περιστάσεις γενικεύοντας την κατασταλτική πολιτική απέναντι στις κοινωνικοπολιτικές κρίσεις;
Προσωπικά, είμαι από εκείνους που μούδιασαν μπροστά στα σχόλια μέρους χρηστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης πως οι χρυσαυγίτες θα “καλοπεράσουν” στη φυλακή. Άλλοι έφτασαν στο να εύχονται ξυλοδαρμούς και βιασμούς, άλλοι ανέσυραν πάλι τα μυθεύματα περί “κανόνων της φυλακής” που περισσότερο ανήκουν στη σφαίρα της μυθοπλασίας και του Χόλιγουντ, παρά στην πραγματική ζωή.
Το ίδιο μουδιασμένος ήμουν απέναντι και σε όσους θεωρούσαν πως οι ναζί (μετα)μορφώνονται. Όχι, είναι άλλο πράγμα ο “παραπλανημένος” πολίτης, άλλο πράγμα ο “ψεκασμένος” ψηφοφόρος, άλλο ο “υπερπατριώτης”, και άλλο ο ναζί. Ο ναζί είναι ξεκάθαρα συνειδητοποιημένος, έχει ενστερνιστεί απόλυτα μια ιδεολογία φυλετικής διάκρισης και εξόντωσης δια της βίας του “φανταστικού εχθρού”, έχει ταχθεί στα ρατσιστικά ιδεώδη του και είναι έτοιμος να επικροτήσει και να πράξει εγκληματικά, κατόπιν εντολών.
Πάνω σε αυτό ακριβώς το σκεπτικό καταδικάστηκαν οι ενορχηστρωτές της εγκληματικής οργάνωσης και όσοι εντάχθηκαν σε αυτή πράττοντας παραβατικά. Δεν καταδικάστηκε το ιδεολόγημα, όσο νοσηρό και αν είναι, αλλά οι πράξεις βίας. Και ο χαρακτηρισμός “εγκληματική οργάνωση” δημιουργεί σημαντικό δεδικασμένο για μελλοντικές ομάδες που θα προσπαθήσουν να δράσουν με ανάλογο καταστατικό λειτουργίας προσποιούμενες τον κομματικό σχηματισμό. Μια επέκταση της συζήτησης, θα ήταν να δούμε πλέον ανοιχτά το αν και πώς πρέπει να ποινικοποιηθεί ο ναζισμός στη χώρα, στα πρότυπα κρατών όπως η Γερμανία.
Το πρόβλημα όμως, είναι πως το να εύχεται κανείς σωματικά αντίποινα και αντεκδίκηση εντός της φυλακής για τους καταδικασθέντες, συμπίπτει στη ρητορική του με την επιχειρηματολογία του ίδιου του καταστατικού της εγκληματικής οργάνωσης. Η δημοκρατία δεν έχει ανάγκη τις λογικές του “οφθαλμού αντί οφθαλμού” ακριβώς επειδή το ίδιο το σύστημα είναι εκείνο που θα σπεύσει να καπηλευτεί την αυτοδικία, εγκολπώνοντάς τη.
Εκείνος που διατείνεται πως είναι πραγματικός αντιφασίστας δεν επικαλείται φασιστικές πρακτικές. Εκείνος που διατείνεται πως ζητά πραγματική δικαιοσύνη, δεν μπορεί να επικαλείται δικαιοσύνη αλά κάρτ. Όσο ειδεχθή κι αν είναι τα εγκλήματα, πρέπει πάντοτε να ζητάμε την απονομή δικαιοσύνης με ίδια μέτρα και σταθμά, χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά πως η δικαιοσύνη δεν κρίνεται.
Από εκεί και πέρα, μέλημα του δημοκρατικού κόσμου πρέπει να είναι και ο σωφρονισμός, όχι ο κανιβαλισμός. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα ικανοποιείται όταν από τη μια αποδίδονται οι δέουσες ποινές βάσει Συντάγματος της χώρας, και αφετέρου όταν το σωφρονιστικό σύστημα αποσκοπεί με τρόπο ουσιαστικό στη διόρθωση του χαρακτήρα, και όχι στην εξόντωσή του. Σωφρονισμός σημαίνει επίσης, και πρέπουσες συνθήκες κράτησης.
Η περίπτωση της ΧΑ και το τέλος της δίκης της είναι ιστορικά γεγονότα που έγραψαν ήδη ιστορία. Το τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα αφορά τον πυρήνα της κοινωνίας μας, το αν θα δείξει δημοκρατικά αντανακλαστικά δηλαδή ως προς το πώς θα ανακόψει νέα άνοδο της ακροδεξιάς, ή αν θα εφησυχάσει. Το μέλημα και το μέτρημα πρέπει να είναι η απόδοση δημοκρατίας παντού.
Και σε αυτό το μέτρημα κρινόμαστε όλοι καθημερινά, με κάθε μας μεγάλη ή μικρή πράξη.
ΥΓ. Τα παραπάνω δε σημαίνουν πως οι ποινές για τους καταδικασθέντες για την επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες δεν ήταν μικρότερες του προσδοκώμενου. Το έθεσαν ορθά οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής, Θανάσης Καμπαγιάννης, Κώστας Παπαδάκης και Κώστας Σκαρμέας. Η οργή για την αδικία δυσκολεύει τη λογική, αλλά τη λογική θα τη βρίσκουμε πάντοτε μπροστά μας.
